Όταν οι πλούσιοι βιάζουν, φταίνε οι γυναίκες που πηδιούνται με πλούσιους.
Όταν οι φτωχοί βιάζουν, φταίνε πάλι οι γυναίκες που πηδιούνται με πλούσιους και τάχα δεν δίνουν και στους φτωχούς μια ευκαιρία.
Φταίνε οι γυναίκες που γοητεύονται από τον πλούτο, τις ακριβές σαμπάνιες, τα πολυτελή πάρτυ, τα κότερα, τα ελικόπτερα, τα ίδια πράγματα δηλαδή από τα οποία γοητευονται και οι άντρες και ονειρεύονται να τα αποκτησουν για να έχουν, ανάμεσα στα άλλα, εξουσία και πάνω στις γυναίκες.
Ένας ολόκληρος καπιταλιστικός κόσμος δοξάζει το χρήμα και τον πλούτο προβάλει τα καταναλωτικά πρότυπα, τις πανάκριβες μάρκες, τα υπερπολυτελή διαμερίσματα αλλά μόνο οι γυναίκες πρέπει να τιμωρούνται που έλκονται από αυτά την ίδια ώρα φυσικά που ο πλούτος και το χρήμα βρίσκονται στα χέρια λίγων αντρών και η μόνη ευκαιρία να έχουν πρόσβαση σε αυτά και οι γυναίκες είναι ως προσκεκλημένες, γκόμενες και συζυγοί τους. Οι γυναίκες σπάνια ειναι οι κάτοχοι του πλούτου και των μέσων παραγωγής, μπορούν να τα προσεγγίσουν κυρίως αποσπώντας την εύνοια των αντρών και όταν των κάνουν κατηγορούνται ως «πουτάνες».
Το θέμα είναι τόσο ταξικό όσο και έμφυλο. Μόνο λίγοι μπορούν να ζούν σύμφωνα με τα πρότυπα των διαφημίσεων, των celebrities, των σειρών που απεικονίζουν τις ζωές των πλουσίων. Έτσι ,ενώ η πλειονότητα των αντρών αποκλείονται κι αυτοί από τον πλούτο που αποκτούν κυρίως λίγοι άντρες εκμεταλλευόμενοι ολόκληρη την εργατική τάξη, προτιμουν να διοχετεύουν την πικρία τους ενάντια στις φτωχές γυναίκες που προσπαθούν να προσεγγίσουν το πλούτο για να γευτούν κι αυτές μια νότα πολυτέλειας βγαίνοντας από την καθημερινή μιζερια. Οι φτωχοί άντρες επιλέγουν να γλείφουν τους πλούσιους άντρες που δε θα τους καλέσουν ποτέ σε κανένα πάρτυ γιατί προτιμούν να φαντασιωνονται τους ιδιους στη θέση αυτών των πλούσιων αντρών και να ταυτίζονται μαζί τους αντί να ονειρεύονται έναν κόσμο χωρίς ταξικούς διαχωρισμούς -όπου οι γυναίκες πάλι θα τους απέρριπταν χωρίς καταναγκασμούς.
Οι γυναίκες θα πρέπει να τιμωρούνται που τόλμησαν να αποζητήσουν την εγγυτητα στον πλουτο, που τόλμησαν να πιστέψουν οτι ένα πολυτελές πάρτυ θα είναι τσάμπα γι αυτές και δε θα κληθούν να το πληρώσουν με το μόνο νόμισμα που τους άφησε η πατριαρχία. Το «τι περίμενε?» πάει μόνο στις γυναίκες, φανταστείτε να λέγαμε «τι περίμενε κι αυτός, ότι θα καλέσει μια γυναικα σπίτι του και δε θα κατηγορηθεί για βιασμό?».
Φτωχοί άντρες που κάνουν κωλοτούμπες για τους πλούσιους αλλά τουλάχιστον δεν το κάνουν επειδή θα τους κεράσουν ένα ποτήρι ακριβή σαμπάνια, το κάνουν τσάμπα ως τίμια λαικά παλικάρια και θεωρούν τους εαυτούς τους ανώτερους από τις «βίζιτες».
Tag Archives: rape culture
Όταν σε κατηγορουν ακομα και για τον βιασμό απο τον πατέρα σου
Αλήθεια, υπάρχει έγκλημα άντρα εναντίον γυναίκας για το οποιο δε θα βρουν τρόπο να κατηγορήσουν την ίδια? Ακόμα και αν σε βιάζει ο πατέρας σου από 11 χρονών αυτό θα χαρακτηριστεί ως «διαστροφή» και όχι εκμετάλλευση της σχέσης σχεδόν απόλυτης εξουσιας του, λες και ένα παιδί μπορεί να σηκωθεί να φύγει από το σπίτι ή να πάει στην αστυνομία να καταγγείλει τον υπευθυνο για την ίδια της την επιβίωση.
Στους μισογυνηδες αρέσει να αγνοούν πατνελώς τις σχέσεις εξουσίας, τις συνθήκες στις οποίες μια γυναικα μεγαλώνει, ανατρέφεται και είτε μαθαίνει να θεωρεί καποια πράγματα «φυσιολογικά» είτε απλα παραλύει από το φόβο και την αβεβαιότητα για το τι την περιμένει αν τολμήσει να μιλήσει. Έτσι ένας ενήλικος που εκμεταλλεύεται την εξουσία του ως άντρας και ως γονιός εξισώνεται με ένα παιδί που εξαρτάται από αυτόν και το θύμα εξισώνεται με το θύτη σε ένα ομολγουμένως τραβηγμένο victim blaming που ειναι ομως ενδεικτικό του πώς η κοινωνία ψάχνει συνεχώς τρόπους να κατηγορήσει τις ίδιες τις γυναικες για αυτά που τους συμβαίνουν, λαμβάνοντας την ίδια τους την αδυναμία που επιβάλλεται από την κοινωνία ως απόδειξη ότι τους αξίζουν όλα αυτά.
Παρεμπιπτόντως, όταν φωνάζουμε «στο διάλο η οικογένεια στο διάλο και η πατρίς» δεν εννούμε οτι μισούμε τα μέλη της οικογένειάς μας αλλά ακριβώς τη σχέση εξουσίας και εξάρτησης που επιβάλλει η πυρηνική οικογένεια η οποία μετατρέπεται σε πυρήνα εκμετάλλευσης και «κουκουλώματος» του στο όνομα της ιερότητας της οικογένειας αυτης. Ένας άντρας μπορεί να κακοποιεί τις κόρες (ή και τους γιους του) όχι εξαιτίας κάποιας «διαστροφής» αλλά επειδή η πρόσβαση που έχει σε αυτές και η εξουσία που ασκεί πανω τους το κάνει ευκολότερο να επιβληθει η σιωπή και ο ίδιος να παραμείνει ατιμώρητος
Οι Γυναίκες δεν είναι Rolex
Πριν αρκετά χρόνια μοιράστηκα ενα τύπου meme ποστ (θα το βάλω στα σχόλια) που περιέγραφε μία κατάσταση οπου κάποιος προσπαθει να αναφέρει σε έναν αστυνομικό ότι τον λήστεψαν στο δρόμο ενώ ο τελευταίος του απαντάει με ατάκες που συνήθως απευθύνονται σε θύματα βιασμού,δλδ με ένα μείγμα αμφισβήτησης, πατροναρίσματος και gaslighting
To post αυτό είναι πάρα πολύ δημοφιλές και παίρνει πάντα εκατοντάδες shares αλλά τα τελευταία χρόνια έχω πάψει να χρησιμοποιώ τέτοιου είδους επιχειρήματα, που παραλληλίζουν το βιασμό με την κλοπή γιατί μπορούν εύκολο -όπως φαίνεται και στο σκρηνσσοτ-να γυρίσουν boomerang και να χρησιμοποιηθούν εναντίον μας για τους εξής λόγους:
1)πρώτον οι παραλληλισμοί αυτοί εξισώνουν τις γυναίκες με ένα άψυχο αντικείμενο (rolex, ξεκλείδωτο αυτοκίνητο, σπίτι, πορτοφολι κτλ) και το σώμα της με ιδιοκτησία που πρέπει να «φυλάει». 2)Δεύτερο γιατί αγνοεί πως η κλοπή γεννάται μέσα από καταστάσεις ανισότητας και εξαθλίωσης ενώ οι βιασμός από μια θέση προνομίου και οτι ενώ η κλοπή αφορά την επιβίωση ο βιασμός αφορά απλά την επιβολή εξουσίας προς το αδύναμο μέρος. Με λίγα λόγια, κάθε φορά που παρομοιάζουμε τις γυναίκες με ένα είδος πολυτελείας όπως ένα πανάκριβο ρολόι θα πρέπει να έχουμε στην άκρη του μυαλό μας οτι ναι, αν κάπιος φορά rolex και παει και το τρίβεις στη μούρη φτωχων ανθρώπων που γίνονται αντικείμενο της ίδιας καταπιεσης και εκμετάλλευσης μέσω της οποίας πιθανότατα αυτος το απέκτησε (‘κακόφημη γειτονιά»= φτωχή γειτονία άλλωστε) δε θα τον λυπηθούμε και πολύ αν του το κλέψουν.
Οι γυναίκες όμως δεν είναι «προκλητικές» επειδη απλά έχουν ένα ελκυστικό σώμα στο οποιο δε δίνουν πρόσβαση σε όποιοιον το ζητάει. Οι γυναίκες και το σώμα τους δεν είναι ένα αγαθό που προκύπτει μέσα από σχέσεις ανισότητας. Οι γυνάικες είναι άνθρωποι και δεν θα έπρεπε να κατανέμονται ισότιμα σε όλους τους άντρες λες και είναι είδη πρώτης ανάγκης ή λες και με το αρνούνται το σεξ μαζί τους τους στερούν καποιο δικαίωμα.
Δε θα ήθελα φυσικά να δικαιολογήσω τις κλοπές και τις ληστείες ιδίως οταν έχουν μη προνομιουχα θύματα, αλλά στο συγκεκριμένο παράδειγμα το rolex έχει μια πολύ συγκεκριμένη θέση, ως σύμβολο διάκρισης εχόντων-μη εχόντων με τρόπο που παραπέμπτει σε γυναίκες που «μοστράρουν» τα καλλη τους σε «πεινασμένους» για σεξ και όλη αυτή η μεταφορά ειναι παραπλανητική.
Το σχολιαζομενο ποστ είναι μέρος μιας σειράς αναρτήσεων στη συγκεκριμένη σελίδα που προσπαθεί να υποστηρίξει πως οι γυναίκες ειναι κατά βαθος υπεύθυνες για το δικο τους βιασμο και θα μπορούσαν να τον αποφύγουν. Ο βιασμός εδώ φυσικοοπιείται και εκλαμβάνεται ως κάτι δεδομένο και αναπρόδραστο και όχι ως κάτι που γεννάται μέσα από τις πατριαρχικές σχέσεις εξουσίας και ακριβώς μέσα από τη λογική ότι οι γυναικες είναι αντικείμενα τα οποία οι άντρες δικαιούνται να έχουν είτε με το καλό ειτε με το κακό. Ταυτοχρονα, η ιδέα πως οι γυναίκες έχουν δικαιώματα στη Δύση προσκρουει πάνω στην ιδέα ότι δε θα έπρεπε να τα χρησιμοποιουμε, τα έχουμε δλδ ίσα ίσα ως διακοσμητικά και για να μας λένε οτι έχουμε τυπική ισότητα.
Γιατί οι Pick-up Artists σαμποτάρουν τις σχέσεις των φύλων
Ο χώρος τον Pick Up Artists είναι ένας από τους τρόπους που η πατριαρχία μπορεί να εξαργυρώσει την ανασφάλεια των αντρών οι οποίοι δεν βρίσκουν κοπέλα ή σεξ όπως επιτάσσει το παραδοσιακό προτυπο αρρεωνπότητας. Μια ολόκληρη βιομηχανία με sites, reality, συμβούλους, σεμινάρια, βιβλία αυτο-βοήθειας έχει χτιστεί γύρω από την αντίληψη ότι υπάρχει ένας κωδικός που ξεκλειδώνει το σεξ, οτι αρκεί οι άντρες να κάνουν τις σωστές κινήσεις για να «ρίξουν» μια γυναίκα. Η γυναίκα έτσι όχι μόνο μειώνεται σε μια στερεοτυπική, μισογυνική εκδοχή αλλά όπως βλέπουμε και στο συγκεκριμένο screenshot υποβιβάζεται σε ένα θήραμα που θα πρέπει να παγιδευτεί, να στριμωχτεί, να χειραγωγηθεί. Η συναίνεσή της θα πρέπει να αποσπαστεί με κόλπα και τεχνάσματα γιατί οι Pick up Artists δε θεωρούν πραγματικά οτι οι γυναίκες μπορούν να απολαμβάνουν και να επιδιώκουν το σεξ εξίσουμε τους άντρες αλλά παρρουσιάζονται ως συνεχώς απρόθυμες και απλησίαστες υπάρξεις που μόνο αν τις ξεγελάσεις ή τις πιέσεις λίγο θα ενδώσουν.
Οι pick-up artists και οι ακόλουθοι που επενδύουν της ελπίδες τους πανω τους, ακόμα και αν δεν το αντιλαμβάνονται ξεκινούν έτσι από τόσο λάθος βάση που το πιο πιθανό είναι διαρκώς να αυτο-σαμποταρονται γιατί αδυνατούν να διαβάσουν τη διαφορετικότητα κάθε γυναίκας και να προσαρμοστούν αναλόγως. Παγιδεύονται σε μια προσπάθεια συνεχούς επιτέλεσης της τοξικής αρρενωπότητας που έχει περισσότερο στόχο να επιβεβαιώσει τις δικές τους ανασφάλειες παρά να τους εξασφαλίσει καλύτερες σχέσεις, επικοινωνία και εν τέλει σεξ με τις γυναίκες. Σε άλλο οδηγό πρώτου ραντεβού για παράδειγμα στο ίδιο site διαβάζουμε ότι είναι προτιμότερο κάποιος να τηλεφωνήσει για να ζητήσει ραντεβού παρά να στείλει μήνυμα γιατί αυτό θα επιδείξει πιο αρρενωπή και αποφασιστική συμπεριφορά. Το ότι το 2021 οι περισσότεροι άνθρωποι σιχαίνονται να μιλάνε στο τηλέφωνο και ανακατεύονται στο ήχο του ringtone τους (οταν δεν το έχουν στο αθόρυβο) δεν έχει ιδιαίτερη σημασία εδώ γιατι το σημαντικότερο είναι μια συμμόρφωση σε ένα πατριαρχικό ιδανικό βγαλμένο από ταινίες του James Bond προηγούμενων δεκαετιών.
Είναι προφανές ότι τέτοιες συμβουλές διαιωνίζουν το χάσμα ανάμεσα στους άντρες και τις γυναικες, καλλιεργούν το entitlement και τις predetory συμπεριφορές και εν τέλει μειώνουν τους άντρες και τις γυναίκες σε καρικατούρες. Και όταν ολα αυτά τα «κολπα» αποτύχουν δεν μένει παρά η απογοήτευση και η ματαίωση που ευκολα μπορεί να μετατραπει σε θυμό και μίσος εναντίον των γυναικών που «δεν ξέρουν τι θέλουν», γιατί αφού οι ιδιοι τα έκαναν όλα σωστά κάτι θα πρέπει να πηγαίνει στραβά με αυτές.
Η Πατριαρχία θέλει να έχουμε όλες νταβατζή
Σύμφωνα με άρθρο της Ελεύθερης ώρας για το κύμα σεξουαλικών παρενοχλήσεων δεν φταίει η υπερβολική αρρενωπότητα αλλά αντιθέτως, η έλλειψη αρρενωπότητας και της απουσίας του άντρα προστάτη στο περιβάλλον του θύματος. Φαίνεται οτι οι απολογητές της πατριαρχίας δεν μπορούν να αποφασίσουν, τελικά φταίνε οι «άντρες παλαιάς κοπής» που δεν ξέρουν να δεχτούν το όχι ή οι άντρες «νέας κοπής» που δεν είναι αρκετά μάτσο για να σταματήσουν τους κακοποιητές.
Το να ισχυρίζεσαι βέβαια ότι το πρόβλημα θα λυνόταν με περισσότερη ματσίλα και βία από τους συγγενείς και φίλους των θυμάτων είναι σαν να ισχυρίζεσαι οτι η λύση για τις μαζικές δολοφονίες από κατόχους όπλων στις ΗΠΑ είναι περισσότερη οπλοκατοχή -αν ΌΛΟΙ είχαν όπλο, σύμφωνα με την παράλογη αυτή γραμμή σκέψης, θα συνέβαιναν μαγικά ΛΙΓΟΤΕΡΕΣ δολοφονίες. Ακόμα πιο παράλογο βέβαια είναι να πιστεύεις ότι το πρόβλημα θα λυνόταν απλά με καταγγελίες στην Ελληνική Αστυνομία όταν πριν λίγες μέρες απόστρατος της σε άρθρο του ξέπλενε βιαστές και ομολογούσε ότι θα τους έλεγε και μπραβο!
Δεν μας λένε όμως όλοι αυτοί, πότε ήταν εκείνη μαγική εποχή που ο ρόλος του άντρα προστάτη εξασφάλιζε την ασφάλεια των γυναικών; Μήπως νομίζουν οτι ακριβώς επειδη οι γυναικες δεν μπορούσα να μιλήσουν και κανείς δεν τις πίστευε αυτές δεν συνέβαιναν; Μήπως νομίζουν ότι πρόκειται περί κάποιου σύγχρονου προβλήματος επειδή παλιά απλά το αγνοούσαν; Ονειρεύονται να επιστρέψουμε στις εποχές των εγκλημάτων τιμής ή μήπως αγνοούν οτι μεγάλο μέρος των βιασμών, κακοποιήσεων και παρενοχλήσεων συμβαίνουν ακριβώς από άντρες του συγγγενικού περιβάλλοντος ή τους ίδιους τους συντρόφους των θυμάτων, από αυτους που υποτίθεται ότι είναι «προστάτες» τους και γι αυτό έχουν τεράστια εξουσία πάνω τους;
Ας αναλογιστούμε άλλωστε ότι προστάτης λέγεται και ο νταβατζής, οπότε μάλλον τα τσιράκια της πατριαρχίας θεωρούν οτι όλες θα έπρεπε να έχουμε από έναν, έτσι ώστε να εξαρτόμαστε για πάντα από άντρες και να διαιωνίζεται η θέση υποταγής μας σε αυτούς. See Less
Η Κουλτούρα του Βιασμού και η Λογική της Χύτρας του Ζίζεκ
Η κουλτούρα του βιασμού και όλες μαζί οι επιθέσεις που εξαπολύουν τα μισογυνικά σκουπιδια ενάντια στο κίνημα του #MeToo μοιάζουν με αυτό το ανέκδοτο που χρησιμοποιεί συχνά ο Ζιζεκ (συγχωρέστε την αναφορά μου στον Μπαμπά των Ματσοσιαλιστών, εξακολουθώ να βρίσκω κομμάτια της ανάλυσής του χρήσιμα): το ανέκδοτο της χύτρας του γείτονα. Σύμφωνα με το αστείο αυτό οι αλληλοαποκλειόμενες απαντήσεις μου στην κατηγορία του γείτονα πως του επέστρεψα χαλασμένη την χύτρα που μου δάνεισε του είναι με τη σειρά 1) δεν δανείστηκα ποτέ την χύτρα από σένα 2)στην έχω επιστρέψει άθικτη 3)η χύτρα ήταν ήδη σπασμένη όταν την δανείστηκα. Ο Ζιζεκ παρατηρεί πως οι απαντήσεις αυτές επιβεβαιώνουν μέσω των συνεχόμενων αρνήσεων αυτό που επιχειρούν να αρνηθούν: ότι επέστρεψα την χύτρα σπασμένη
Οι απαντήσεις των σεξιστικών μπάζων στις του #MeToo πάνε κι αυτές κάπως έτσι 1)ΔΕΝ διαπράχθηκε σεξουαλική επίθεση, είναι ψέματα που τα επινοείτε εσείς 2)η σεξουαλική επιθεση και παρενόχληση ΔΕΝ είναι επιβλαβείς ούτε δυσάρεστες για τις γυναικες, είναι κομπλιμέντο και εσείς είστε απλά υπερευαίσθητες που τραυματίζεστε από κάτι τέτοιο 3) η σεξουαλική παρενόχληση μπορεί να μην είναι ευχάριστη όμως ΔΕΝ φταίνε οι άντρες φταίνε οι γυναίκες που προκαλούν και παρενοχλούν πρώτες τους άντρες με την εμφάνισή τους
Κάτι ανάλογο παρατηρούμε και γενικά με την πατριαρχία και τις αντιδράσεις ενάντια στον φεμινισμό πχ 1) δεν υπάρχει πατριαρχία πάρα μόνο στην Μέση Ανατολή 2) Η πατριαρχία στη Δύση δεν καταπιέζει τις γυναίκες, τις ευνοεί 2) Η πατριαρχία μπορεί να καταπιέζει τις γυναίκες αλλά δεν μπορεί να αλλάξει γιατί έτσι είναι η Φύση
Γιατί οι Μισογύνηδες Αθωώνουν Βιαστές
Aν εγώ, υποθετικά, έγραφα πως ο μισογυνισμός μερικών είναι τόσο προκλητικός που αν ήμουν ένορκος στο δικαστήριο και μου έφερναν έναν τέτοιο μισογυνη τόπι στο ξύλο εγώ θα αθώωνα όποιον του έσπασε τα μούτρα και θα του έλεγα και μπράβο το facebook -δικαίως- θα μου κατέβαζε το ποστ ως bullying και πιθανώς να κατηγορούμουν για υποκίνηση βίας. Στην ίδια κοινωνία όμως είναι πλήρως αποδεκτό να γράφονται κείμενα σε εφημερίδες που ενθαρρύνουν και επικροτούν τη βία κατά των γυναικών. Μονο που αυτό το σενάριο δεν είναι υποθετικό: οι μισογύνηδες ΌΝΤΩΣ αθωώνουν βιαστές.
Σε ένα από τα πιο εμετικά και επικίνδυνα κείμενα που έχω διαβάσει όσα χρόνια οι followers μου στέλνουν παραδείγματα μισογυνισμού από τις σκοτεινότερες γωνιές του διαδικτύου, ο συντάκτης απροκάλυπτα δικαιολογεί τις σεξουαλικές επθέσεις σε αυτό το μανιφέστο της κουλτούρας του βιασμού. Πρώτο βέβαια παρουσιάζει τους βιαστές ως κακόμοιρα ανθρωπάκαι που σκιρτά η καρδούλα τους στη θέα των πανέμορφων γυναικών οι οποίες τις απορρίπτουν -γιατί μην ξεχνάμε ότι γίνεται πλέον όλο και πιο φανερό πως η πατριαρχία θεωρεί την σεξουαλική πρόσβαση στις επιθυμητές γυναικες ΔΙΚΑΙΩΜΑ των αντρών λες και οι γυναίκες έιναι βασικό αγαθό, ένα προιόν που πρέπει να κατανεμηθεί δίκαια.
Στη συνέχεια ο συγγραφέας υπονοεί οτι η σεξουαλική παρενόχληση είναι διπλής κατεύθυνσης: και οι γυναικες παρενοχλούν σεξουαλικά τους άντρες απλά με το να υπάρχουν, γιατί οι άντρες ερεθίζονται με την ύπαρξή τους και όπως όλοι ξέρουμε η ύπαρξη μας αφορά τους ίδους. Ο boomer συντάκτης, ο οποίος συνδυάζει την καθαρεύουσα της πλάκας μέ λέξεις όπως ‘κωλομέρι» και «πουτανιά», διανθίζει το κείμενο του με φαντασιώσεις που έχουν αναπαραχθεί τόσο πολύ που οι μισογύνηδες πλέον έχουν πείσει τον εαυτό τους ότι είναι πραγματικές -φαντασιώσεις που τάχα οι καθηγητές ρίχνονται σε μαθήτριες γιατί αυτές τους προκαλούν με το να κάθονται στο πρώτο θρανίο χωρίς εσώρουχα και άλλα τέτοια γραφικά, βγαλμένα από τσόντα που πιθανότατα βέβαια είναι η ανακατασκευασμένη πραγματικότητα στο μυαλό των βιαστών. Ξέρετε, όπως οι παιδεραστές βλεπουν ένα παιδάκι να τρώει παγωτό και νομίζουν οτι επιτελούν κάποιοου είδους σεξουαλικό κάλεσμα προς αυτούς.
Έχει και άλλα το κείμενο, η ιδέα ότι δεν είναι βιασμός αν εμείς τους ανάψουμε και τους αφήσουμε «στα κρύα του λουτρού», οτι δεν είναι βασμός αν είναι σε ξενοδοχείο και φυσικά ο αστικός μύθος περί τουριστριών που μεθάνε, πηδιούνται αβέρτα και μετά κάνουν καταγγελία για βιασμό, γιατί τίποτα δεν είναι πιο λογικό από το να χαραμίζει μία γυναικα της 5ήμερες διακοπές της στο τμήμα δίνοντας καταθέσεις για άγνωστους λόγους.
Τα χώρεσε όλα σε ένα κείμενο ο μισογύνης συντάκτης χωρίς καμία ανστολή, γιατί όσο πιο πολύ αγωνίζονται οι γυναίκες κατά της καταπίεσης τους και τα καταφέρνουντ τόσο πιο σθεναρά και με άισθηση του επείγοντως θα αντιστέκονται οι υποστηρικτές της πατριαρχίας, όσοι έχουν βολευτεί στην προνομιαρα τους, όσοι κυκλφορούν με μια μόνιμιη οργή για τις γυναίκες που δεν τους «κάθονται» και φυσικά όσοι έχουν υπάρξει οι ίδιοι βιαστές και τώρα έχουν χεστεί πάνω τους ότι θα έρθει και η σειρά τους.
Η διαφορά μεταξύ Ελλήνων και Μεταναστών Βιαστών
Εγώ έχω μια απορία… για τους βιασμούς που γίνονται από μετανάστες αρκεί ο λόγος των «κοριτσιών» ή ψάχνουν κι εκεί τα ρατσιστικά σκουπίδια για αποδείξεις; Αμφισβητούν κι εκεί τα θύματα,τα ειρωνεύονται, υπονοούν ότι έκαναν σεξ με τη θέλησή τους και μετά άλλαξαν γνώμη ή οτι τους άξιζε γιατι δεν ήταν ντυμένα αρκετά σεμνά? Γιατί υπάρχει μια αντίφαση εδώ όταν βλέπουν με δυσπιστία τις καταγγελίες εναντίον Ελλήνων αλλά αυτές εναντίον μεταναστών τις θεωρούν ως αδιαμφισβήτητο γεγονός.
Εμείς πάλι, ως φεμινίστριες, πιστεύουμε τις γυναίκες και καταλαβαίνουε πως αν τα θύματα αργούν να μιλήσουν αυτό ειναι επειδή οι θύτες είναι άντρες ισχυροί, άντρες με διασυνδέσεις, με χρήματα, με γνωριμίες που θα μπορούν να κουκουλώσουν τις καταγγελίες, με πρόσβαση σε καλούς δικηγόρους, άντρες που έχουν επιρροή στην καριέρα μας, τις ζωές μας, που έχουν έρεισμα στις κοινότητές μας, έχουν την υποστήριξη φίλων, έχουν φωνή στο ραδιόφωνο, την τηλεόραση, τα έντυπα, είναι παράγοντες στον αθλητισμό ή αξιοσέβαστα celebrities με θαυμαστές. Και οι ισχυροί αυτοί άντρες, εκ των πραγμάτων, δεν είναι οι μετανάστες. Οι μετανάστες μπορει να είναι σεξιστές και μισογύνηδες όπως και οι Έλληνες και να εξασκούν το αντρικό του προνόμιο, ως προς την εθνικότητά τους όμως δε βρίσκονται εξίσου συχνά σε θέση εξουσίας ως προς τα θύματα.
Και καλό ειναι να θυμόμαστε πάντα πως ο βιασμός είναι ένα έγκλημα που έχει να κάνει με την εξουσία και την δυναμική της μεταξύ θύτης και θύματος, δυναμική που καθορίζεται από το φύλο αλλά και πολλούς ακόμα παράγοντες προνομίων και καταπιέσεων. Ας σταματήσουμε λοιπόν να ζούμε σε έναν φανταστικό κόσμο όπου οι μετανάστες εγκληματίες αντιμετωπίζονται με το γάντι ενώ οι Έλληνες με αδικαιολόγητη σκληρότητα, γιατί αυτός απλά δεν είναι ο τρόπος που λειτουργεί ούτε η κοινωνία ούτε καν η δικαιοσύνη.
Τέτοιες γυναίκες θέλουν οι Ματσοσιαλιστές
Ο Ματσοσιαλιστής είναι περισσότερο μάτσο παρά σοσιαλιστής και γι αυτή η θέση που ονειρεύεται στον αντισεξιστικό αγώνα είναι να ρίχνει ξύλο σε κακοποιητικούς άντρες-εκτός βέβαια αν είναι κι αυτό σύντροφοι του.
Δεν του αρέσουν οι κλαψιάρες, θέλει τις Δυναμικές γυναίκες, ξέρετε σαν αυτές που μας πλασάρουν στις ταινίες δράσης. Η αδυναμία θα πρέπει να τιμωρειται. Ο ματσοσιαλιστής πιστεύει οτι στο φινάλε ο φεμινισμός αφορά το τι γυναίκες θέλει ΑΥΤΟΣ, με ποιες καβλώνει ρε παιδί μου! Και δεν καβλώνει με αυτές που ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΝ να είναι θύματα. Ο φεμινισμός οφείλει να μας κάνει ελκυστικες και αρεστές στους άντρες αλλιώς δεν έχει και πολύ νόημα.
Αλήθεια, στην ταξική του ανάλυση άραγε ο «σύντροφος» πιστεύει ότι οι προλετάριοι, οι φτωχοί, αυτού που δουλεύουν για ψίχουλα και αναγκάζονται να υποστούν τις παραξενιές, τις απλήρωτες υπερωρίες και την κακοποιητική συμπεριφορά των αφεντικών γουστάρουν να είναι θύματα, ή εκει σκαμπάζει από συστημική ανάλυση και καταλαβαίνει από δυναμικές εξουσίας; Γιατί έτσι σύντροφοι, με victim blaming και τη νεοφιλελέ λογική της δυναμικότητας και της αυτοπεποιθησης, δε θα κάνουμε Επανάσταση.
Ο ματσοσιαλιστής, και κάθε άντρας που έχει αγανακτήσει με τις ‘κλαψομούνες’ έχει μια φίλη που κάποτε έχωσε σφαλιάρα, κλώτσησε στα @ρχίδια, έκανε ρεζίλι έναν άντρα που την παρενόχλησε, μα γιατί δεν μπορούμε να είμαστε κι εμείς σαν αυτή τη φίλη τους? Αυτό που δεν συνειδητοποιούν, και δε θέλουν κιόλας, είναι ότι κι εμείς έχουμε μια τέτοια ιστορία αλλά για κάθε ιστορία που παλέψαμε και αντισταθήκαμε, που βρίσαμε και σπρώξαμε και σηκωθήκαμε να φύγουμε, έχουμε άλλες πέντε όπου παγώσαμε, φοβηθήκαμε, μείναμε αμήχανες, διστάσαμε, πανικοβληθήκαμε. Και τις ιστορίες αυτές τις παίζουμε ξανά και ξανά στο κεφάλι μας ενώ ευχόμαστε να είχαμε αντιδράσει αλλιώς. ΑΥΤΕΣ τις ιστορίες όμως δεν τις λέμε ακριβώς γιατί άντρες σαν τον σύντροφο από δω θα μας κάνουν να ντραπούμε. Κι έτσι οι ιστορίες που ακούγονται συνήθως είναι αυτές που λέμε με περηφάνια.
Υπάρχουν βέβαια και οι ιστορίες αυτές όπου οι γυναίκες αντιστάθηκαν, ούρλιαξαν, πάλεψαν αλλά δεν είναι πλέον εδώ για να τις διηγηθούν. Κι αυτό το ξέρουμε και μας βαραίνει κάθε φορά που υπολογίζουμε πώς θα διαχειριστούμε μια κατάσταση που μυρίζει κίνδυνο και απειλή.
Πώς η Πατριαχία προσπαθεί να παρουσιάσει τα θύματα ως συνένοχες
Τώρα που σκάνε μύτη ένα ένα τα θύματα της έμφυλης βίας, τα σεξιστικά σκουπίδια πανικόβλητα μαζί με τα τσιράκια τους προσπαθούν να μετατρέψουν τα θύματα σε συνένοχες.
Έκαναν τη δουλειά τους λέει και τώρα καταγγέλουν άρα δεν μπορεί να είναι αθώες. Μόνο που ξεχνανε ότι ένα θύμα εκβιασμού, ακόμα και αν υποκύψει στον εκβιασμό, παραμένει ΘΥΜΑ. Ένα θύμα εκβιασμού, ακόμα και αν δεν καταγγείλει τον εκβιαστή του, παραμένει ΘΥΜΑ. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ολες αυτές δεν έκαναν καριέρα επειδή έκαναν κάποιες σεξουαλικές χάρες αλλά έκαναν καριέρα παρόλο που έπεσαν θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης, εκβιασμού, εκφοβισομού. Αλλά αυτή θα ήταν η λάθος συζήτηση να κάνουμε στο φως ολων αυτών των αποκαλύψεων. Το θέμα δεν είναι ποια έκανε καριέρα και ποια δεν έκανε, το θέμα δεν είναι πια ενέδωσε στον εκβιασμό και ποια όχι, το θέμα ειναι οτι οι γυναίκες, όλες συλλογικά, ζουν σε έναν κόσμο που αντιμετωπίζουν συνέχεια τέτοιες καταστάσεις, όπου άνδρες με εξουσία, διασυνδέσεις, χρήματα που μπορούν να σταθούν εμπόδιο στην καριέρα τους τις βιάζουν, τις παρενοχλούν, τις κακοποιούν, τις εκβιάζουν συστηματικά.
Οι απολογητές της πατριαρχιας θέλουν να στρέψουν την προσοχή στα θύματα και να τα βάλουν να σφαχτούν μεταξύ τους: να τις χωρίσουν σε αυτές που ενέδωσαν και σε αυτές που δεν ενέδωσαν, σε αυτές που πάλεψαν και σε αυτές που δεν πάλεψαν, σε αυτές που μίλησαν και σε αυτές που δεν μίλησαν, σε αυτές που μίλησαν εγκαίρως και σε αυτές που
«τώρα το θυμήθηκαν», σε αυτές που έκαναν καριέρα και σε αυτές που απλά παραιτήθηκαν ή απολύθηκαν κάτω από το βάρος της παρενόχλησης. Στην πραγματικότητα θα πρέπει να μείνουμε προσηλωμέν@ στο αληθινό πρόβλημα: στο εργασιακό περιβάλλον που εκβιάζει συνεχώς τις γυναικες να επιλέξουν ανάμεσα στο σεξ και την αφάνεια, την σιωπή και την απόλυση.
Κάποιες γυναίκες είπαν όχι και πάλι βιάστηκαν και μετά παρέμειναν σιωπηλές και κατάφεραν να κάνουν καριέρα και αυτές τα μισογυνικά αποβράσματα τις παρουσιάζουν σαν συνένοχες στον ίδιο τους το βιασμό, απλά επειδη ο φόβος τις κράτησε σιωπηλές. Τι γίνεται όμως με όλες αυτές που πρόθυμα ή απρόθυμα ενέδωσαν στις εκβιαστικές προτάσεις ενός ανώτερου που ήξεαν ότι θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στην καριέρα τους, που ήξεραν πως αν του έλεγαν ξεκάθαρα όχι θα το έβρισκαν μπροστά τους, θα αναγκάζοταν να βρουν πόρτες κλειστές επειδή θα ειδοποιούσε άλλους ισχυρούς άντρες και έτσι δε θα κατάφερναν να κάνουν ποτέ τα όνειρά τους πραγματικότητα? Αυτές θα τις πούν, ακόμα και πολλές «φεμινίστριες», πουτ@νες και ξεπουλημένες γιατί το βάρος θα πέσει πάλι στις γυναικες που θα πρέπει ηρωικά να απαρνηθούν κάθε φιλοδοξία και σχέδιο για καριέρα επειδη κάποιο γλοιώδες σίχαμα βρέθηκε μπροστά της.
Πολλ@ θα πουν ότι η δεύτερη κατηγορία όφειλε να πει οχι γιατί έτσι δυσχεραίνει τη θέση όσων αρνήθηκαν και υπέστησαν τις συνέπειες. Οι ίδι@ θα πουν πως όσες είπαν όχι όφειλαν να μιλήσουν γιατί έτσι δυσχαραίνουν τη θέση όσων τόλμησαν και κατήγγειλαν και υπέστησαν τις συνέπειες. Το πρόβλημα όμως ΔΕΝ ξεκινάει απο τις γυναίκες, ξεκινάει από την πατριαρχία, από το γεγονός οτι η εξουσία βρίσκεται ως επί το πλείστον στα χέρια των αντρών, από τον καπιταλισμό που μόνο αξιοκρατικός δεν είναι και βάζει την εξουσία στα χέρια των λίγων αφεντικών και από ενα διάχυτο μισογυνισμό που υποβιβάζει τις γυναίκες σε αντικείμενα που άντρες ανταλλάζουν με ευκαιρίες και αποκτούν αδιαφορώντας για την συναίνεσή και την δική τους επιθυμία.
ΚΑΜΙΑ γυναίκα δε θα έπρεπε να καλείται να επιλέξει ανάμεσα στην καριέρα και την συναίνεσή της, ανάμεσα στα όνειρά της και την σιωπή της. ΑΥΤΟ είναι το πρόβλημα, όχι το πώς οι γυναικες διαχειρίζονται τα διλήμματα που τους θέτουν συνέχεια οι ισχυροί άντρες, ούτε το πώς ανταπαντούν στη βία που δέχτηκαν. Οι άντρες σπάνια έχουν να αντιμετωπίσουν τέτοια διλήμματα σε κάθε βήμα της καριέρας τους, σε κάθε πιθανή θέση από γραμματέες μέχρι ηθοποιοί, και από υπάλληλοι μέχρι αθλήτριες.
Το να λές οτι οι γυναίκες αυτές έκαναν τη δουλειά τους με τη βοήθεια του βιαστή, του κακοποιήτή, του εκβιαστή ειναι σαν να λές οτι ο μαγαζάτορας έκανε τη δουλειά του με τη βοήθεια της μαφίας που του πουλάει προστασία. Μόνο που ξέρεις πολύ καλά ότι αν αρνηθείς τη μαφία θα σου διαλύσει το μαγαζί άρα το δίλημμα είναι πλαστό γιατι το θέτει η ίδια η μαφία εξαρχης.
Οι βιασμένες που αρνήθηκαν τις «ανήθικες προτάσεις» αλλά αυτό δεν σταμάτησε τον βιαστή, θα φέρουν το τραύμα της παραβίασης του σώματός τους. Είναι βιασμένες χωρίς τα εισαγωγικά που προσπαθεί να γλιστρήσει ύπουλα ο κάθε μισογύνης. Αλλά και όσες αναγκάστηκαν να πουν απρόθυμα το ναι για να μην βρουν τις πόρτες κλειστές παραμένουν θύματα της πατριαρχίας και ως φεμινίστριες στεκόμαστε στο πλευρό τους ακριβώς επειδη γνωρίζουμε πως στον καθόλου αγγελικά πλασμένο κόσμο μας δε θα έπρεπε εξαρχής να βρεθούμε στη θέση να διαλέξουμε ανάμεσα στο να κάνουμε τη δουλειά μας ή να γυρίσουμε στο σπιτι μας.
Γνωρίζουμε ότι στον πατριαρχικα πλασμένο κόσμο μας οι γυναίκες καλούνται συνεχώς να πάρουν δύσκολες αποφάσεις για να επιβιώσουν παίζοντας με τους κανόνες που τους θέτουν οι άντρες. Και το πρόβλημα σε αυτό το παιχνίδια ΔΕΝ είναι οι γυναίκες.
Ναι, Είσαι Μισογύνης 