Προσοχή στις αναρτήσεις αυτές που προσποιούνται οτι τάσσονται κατά της έμφυλης βίας, ύπουλα όμως περνάνε το μήνυμα οτι οι γυναίκες οφείλουν να συμμορφώνονται με τα πατριαρχικά ιδεώδη αλλίως η βία που δέχονται τους αξίζει.

Η «αλλη πλευρά» της έμφυλης βίας, της κακοποίησης των γυναικών και των γυναικαικοκτονιών ΔΕΝ ειναι φυσικά ο πατριαρχικός αξιακός κώδικας της «σεμνότητας» ή της «χειρωνακτικής εργασίας» (???). Η «άλλη πλευρά» της τοξικής αρρενωπότητας που κυριολεκτικά σκοτώνει ΔΕΝ είναι τα πρότυπα των πρωινάδικων που δεν δολοφονούν αλλά απλά προσβάλλουν την αισθητική μας. Η «άλλη πλευρά» της πατριαρχίας δεν είναι οι γυναίκες που δεν διδάσκονται τις αξίες της «συντροφικότητας» γιατί καμία γυναίκα δεν οφείλει να είναι σύντροφος κανενός και σίγουρα όχι σε μία σχέση που αποτελεί «δύσβατο μονοπάτι». Είναι δικαίωμα της καθεμιας να μην είναι σε σχέση ή να ορίζει αυτή σε ποιες σχέσεις οφείλει. Oι σχέσεις δεν είναι απαραίτητο να είναι δύσκολες και αν κάποια γουστάρει αν χωρίσει επειδή δεν είναι στρωμένος ο δρόμος με ροζοπέταλα δεν σημαίνει οτι δεν διδάχτηκε της σωστές αξίες. Ούτε φυσικά οφείλει κάποια γυναίκα να σπουδάζει για να μην αξίζει τη βία.

Καλή προσπάθεια, αλλά η ασφάλεια και η σωματική ακεραιότητα των γυναικών ΔΕΝ περνάει μέσα από τους όρους που θέτει η πατριαρχία και κάθε σύνδεση του φαινομένου της έμφυλης βίας με την υποτιθεμενο «ηθικό ξεπεσμό» των γυναικών δεν κάνει τίποτα άλλο από το να την δικαιολογεί. Αποδεχτείτε ότι οι γυναίκες δεν οφείλουν να συμμοφρώνονται με τα πρότυπα θηλυκότητας που έχετε στο μυαλό σας γιατί τότε μόνο μία πλευρά υποστηρίζετε: Αυτή της πατριαρχίας που δολοφονεί γυναίκες.

To αρχετυπικό victim-blaming ειναι αυτό που ευθέως κατηγορεί τα θύματα αποδίδοντάς τους μεγαλύτερη ευθύνη από τον ίδιο τον θύτη. Έτσι κι εδώ, η συντάκτρια της ανάρτησης θεωρεί πως το πρόβλημα ξεκινάει από τις γυναίκες που ειναι «ηλίθιες» και δεν αντιδρούν παρά από αυτούς που κάνουν «τα αίσχη». Αυτό φυσικά υπονοεί πως τα αίσχη αυτα δε θα διαπράττονταν αλλά είναι οι ίδιες οι γυναικες που τα προκαλούν με την αδύναμία και την παθητικότητά τους, με λίγα λόγια ο κόσμος μας ήταν όμορφος και αγγελικά πλασμένος μέχρι που εμφανίστηκαν οι «ηλίθιες» και τότε κάποιοι άντρες, που μέχρι πριν δε θα τους περνούσε από το μυαλό, σκέφτηκαν «ρε μπας και να δοκιμάσουμε να κάνουμε τα αίσχη και να δούμε πώς θα πάει αυτό»? Υπάρχει μια αντίστροφη αιτιακή σχέση εδώ, όπου αντί να συνειδητοποιούμε οτι η πατριαρχία γεννά την παθητικότητα του θύματος, συμβαίνει το αντίθετο, η παθητικότητα του θύματος προκαλεί τον σεξισμό και τις παρενοχλήσεις.

Κεντρική θέση στο επιχειρημα της συντάκτριας εδώ έχει η δική της εμπειρία την οποία χρησιμοποιεί από τη μία για να επιβεβαιώση την κοσμοθεωρία ενός «δίκαιου κόσμου», και από την άλλη για να επιβεβαιώσει την ιδια ως δυναμική γυναικα που δεν της αξίζει η κακοποιηση, σε αντίθεση με τις άλλες, γιατί αυτό που την ενδιαφέρει περισσότερο είναι να εξυψωθεί η ιδια σε σχέση με τις αλλες γυναικες.

Η ειρωνεία είναι πως ενώ δέχεται πως οι παρενοχλήσεις και οι κακοποιήσεις είναι ο κανόνας, μεταφέρει την ευθύνη στα θύματα και την αντίδραση τους που λαμβάνει χώρα σε δεύτερο επίπεδο. Για την ίδια δηλαδή δεν έχει τόση σημασία που παρενοχλήθηκε στα 12 αλλά το οτι έγινε «χαμός» μετά, λες και ο χαμός θα ξε-κάνει, θα αντιστρέψει το τραύμα και την παρενόχληση. Με τον τρόπο αυτό καταφέρενει όχι μόνο να θεωρεί συνυπεύθυνα 12χρονα ή και μικρότερα παιδιά αλλά ουσιαστικά αποσιωπά και όλες αυτές τις περιπτώσεις που τα θύματα δολοφονήθηκαν ακριβώς επειδη αντέδρασαν και γι αυτό δεν μπόρεσε να ακολουθήσει κανένας χαμός γιατί έχασαν την φωνή τους για πάντα.

Η συντάκτρια καταλήγει να ξεπλένει τους κακοποιητές μεταφέροντας την ευθύνη στους πάντρες εκτός από τους ίδιους και για άλλη μια φορά βλέπουμε ότι το victim blaming αυτό δεν το κάνουν γυναίκές που είχαν την τύχη να μην παρενοχληθούν ποτέ αλλά γυναικες που είναι και οι ίδιες θύματα, κατάφεραν όμως το τραύμα τους αυτό να το εργαλοποιήσουν εναντίον άλλων γυναικών για να διατηρήσουν την προσωπική ψευδαίσθηση ασφάλειας, δικαιοσύνης και δικής τους ανωτερότητας.

Η βία κατά των γυναικών είναι το μόνο έγκλημα όπου το θύμα θεωρείται εξαρχής πιο ένοχο από τον θύτη. Το σχόλιο αυτό το βλέπουμε πάρα πολύ συχνά κάτω από τέτοιες ειδήσεις και δεν χρειάζεται περισσότερες εξηγήσεις. Ο καθένας μπορεί να φανταστεί τι μπορεί η γυναίκα να έκανε για να τον «φτασει σε αυτο το σημείο» βασισμένος σε πολιτισμικά σενάρια που έχει φροντίσει η πατριαρχία να καταγραφούν στη συνείδησή μας μέσα από αστειάκια, ανεκδοτάκια, memes, σειρές, ταινίες και δήθεν χιουμοριστικά άρθρα. Μήπως του γκρίνιαζε ασταμάτητα καθώς οι γυναίκες είναι αφόρητα γκρινιάρες? Μήπως τον έκανε να ζηλέψει καθώς οι γυναικες είναι άπιστες και π@@τ@νες όπως όλοι γνωρίζουμε? Ή μήπως του έκανε σκηνές ζηλοτυπίας, γιατί ξέρετε τώρα πόσο παθολογικά ζηλιάρες και ανασφαλείς είναι οι γυναίκες. Η πατριαρχία πρώτα κατασκευάζει τις γυναικες ως μια συνεχεί πηγή ενόχλησης και άγχους για τον άντρα και μετά μας αφήνει να υποθέσουμε μόνοι μας τους λόγους για τους οποίους άξιζε το ξύλο που έφαγε. Αλλά το ότι το άξιζε είναι το μόνο σίγουρο.

Η αμέσως πιο μαλακισμένη κατηγορία μετα το «πήγαινες γυρεύοντας» είναι οι «μα γιατί δεν αντέδρασες».

Οι μα-γιατι-δεν-αντέδρασες όχι μόνο μετατοπίζουν κι αυτοί το βάρος από τον θύτη στο θύμα αλλά προσποιούνται κιόλας οτι ζούμε σε έναν κόσμο όπου αν δεν αντιδράσουμε ειναι επειδή μας αξίζει να είμαστε θύματα. Οι μα-γιατι-δεν-αντέδρασες είναι είτε άντρες που μέσα στην προνομιάρα τους νομίζουν οτι είναι ο superman είτε γυναίκες που νομίζουν οτι ειναι οι Wonder Woman. Kαι οι δύο ζουν σε έναν φανταστικό κόσμο όπου οι γυναίκες δεν έχουν ήδη φάει ξύλο ή ακόμα και δολοφονηθεί επειδή αντέδρασαν στην παρενόχληση αλλά και που έχουν ανεξάντλητα αποθέματα ψυχικής ενέργειας κάθε μέρα για να τσακώνονται με κάθε μισογύνη στη δουλειά, την παρέα, το δρόμο -ή ανεξάντλητες πηγές κεφαλαίων για να κάνουν μηνύσεις. Ο φανταστικός αυτός κόσμος είναι επίσης γεμάτος υποστηρικτικούς περαστικούς και ξένους που θα σπεύσουν προς βοήθειά σου -ξέρετε μωρέ, όπως στην περίπτωση του Ζακ.