Το κέρασμα ποτών είναι μια πονεμένη πατριαρχική ιστορία. Οι άντρες κερνάνε ποτά σε μια προσπάθεια να σηματοδοτήσουν το ρόλο του καλού κουβαλητή ώστε να προσελκύσουν γυναίκες οι οποίες αναμένετε να τους αξιολογήσουν θετικά με βάση αυτές τις πατριαρχικές αξίες. Αυτό συνήθως συνοδεύεται από ένα αίσθημα entitlement πάνω σε όσες τα δέχτηκαν οι οποίες θεωρούνται πως έχουν την υποχρέωση να τους ανταποδώσουν με όλους τους τρόπους που αυτοί φαντασιώνονται ότι αρμόζουν στη συμβολική αυτή προσφορά των 7 ευρώ.
Οι ανθρωπολόγοι όπως ο M. Mauss έχουν αναλύσει εδώ και δεκαετίες πώς το δώρο κρύβει πάντα μια άρρητη υποχρέωση ανταπόδοσης και χρησιμοποιείται είτε για να χτίσει σχέσεις αμοιβαιότητας είτε για να υποχρεώσει τους ανίσχυρους στους ισχυρούς. Αυτός που δέχτηκε το δώρο μπορεί να αρνηθεί να ανταποδώσει μόνο όμως με τίμημα να χάσει σε κύρος, «τιμή», και πρεστίζ -κάτι που εκδηλώνεται με τη συνεχή υποτίμηση και διασυρμό των γυναικών που δέχονται τα ποτά χωρίς να εκπληρώσουν σεξουαλικές χάρες για τους άντρες που τα κέρασαν. Φυσικά σε μια πατριαρχική κοινωνία είναι λογικό να κατουράμε τι θεωρεί αυτή κύρος, «τιμή» και πρεστίζ οπότε η αποδοχή ποτών μπορεί να εξελιχθεί απλά σε ένα στοίχημα που χάνουν οι εν λόγω άντρες. Αυτό γίνεται ακόμα πιο εύλογο αν αναλογιστούμε τις ταξικές ανισότητες οι οποίες μάλιστα συνήθως λειτουργούν υπέρ των ανδρών σε σχέση με τις γυναίκες.
Φοβάμαι όμως -και χωρίς να σημαίνει αυτό πως είμαι λιγότερο σκληρή και άκαρδη απ’ό,τι θα περιμένατε από μένα- πως όλη αυτή η συζήτηση αφήνει απ’έξω τους άντρες αυτούς που δεν έχουν την πολυτέλεια να κεράσουν λόγω της οικονομικής τους κατάστασης αλλά η πατριαρχία καλλιεργεί την προσδοκία να το κάνουν. Το να απαντήσουμε σε αυτό με ένα «ε τότε ας μη κεράσουν δεν τους υποχρεώνει κανείς» ξεχνά όλους αυτούς τους τρόπους με τους οποίους υποκειμενοποιούμαστε στην πατριαρχία ώστε να μας δημιουργούνται αισθήματα ντροπής και ενοχών πέρα από τον έλεγχό μας ,ακόμα δηλαδή και όταν μπορούμε να επεξεργαστούμε λογικά τις συνθήκες-αυτό που ο Μπουρντιέ θα ονόμαζε habitus. Θα ήταν λίγο υποκριτικό να ισχυριστούμε πως οι άντρες έχουν πλήρη ελευθερία επιλογής την ίδια ώρα που αντιλαμβανόμαστε ότι η πατριαρχική μας ανατροφή και υποκειμενοποίηση ως γυναίκες λόγου χάρη μας εμποδίζει από το να είμαστε αγενείς με τύπους που γίνονται πιεστικοί όχι μόνο επειδή φοβόμαστε αλλά και επειδή οι ίδιες θα νιώσουμε άσχημα.
Ακόμα περισσότερο, νομίζω ότι η συζήτηση για το κέρασμα, αφήνει απ’έξω και τις γυναίκες που νιώθουν λιγότερο φροντισμένες και loved ή έστω κάπως άβολα όταν άντρες που αυτές γουστάρουν δεν τις κερνάνε, δημιουργώντας τους αμφιβολίες για το αν αυτοί ενδιαφέρονται πραγματικά και καλλιεργώντας χαμηλή αυτοεκτίμηση στις ίδιες που δεν θεωρούνται «άξιες» να κεραστούν από έναν άντρα.
Νομίζω ότι όλα αυτά είναι πτυχές που θα πρέπει να συζητάμε, κατά προτίμηση πίνοντας με τα ταξικά αδέρφια μας τα κερασμένα ποτά ενός γιάπη -όσο εγώ αναπολώ τις εποχές που τουλάχιστον μας κερνούσαν πάστες.
Ναι, Είσαι Μισογύνης 