Αυτό είναι το βασικό θέμα, οι λεπτομέρειες της υπόθεσης απλά συσκοτίζουν το γεγονός ότι μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας θεωρεί πως κανένας νόμος και καμία διαδικασία δεν έχουν σημασία μπροστά στο υπέρτατο αγαθό της ιδιοκτησίας. Ό,τι και να τους πούμε στο μυαλό τους ο Ζακ ήταν κάποιος που παραβίασε την ατομική ιδιοκτησία κάποιου και έπαθε ό,τι του άξιζε -ο,τι θα ήθελαν κι αυτοί να του κάνουν εκτονώνοντας τη δική τους ματσίλα. Δεν είναι δύσκολο να το καταλάβουμε όταν όλοι μας σχεδόν έχουμε εμποτιστεί με την αστική και ταυτόχρονα χριστιανική ηθική του «ου κλέψεις» η οποία περιβάλλεται και με έναν κώδικα τιμής και μία αίσθηση αξιοπρέπειας με τρόπο που όσοι την παραβιάζουν να θεωρούνται υπάνθρωποι. Η έννοια της ηθικής εδώ χρησιμοποιείται ακριβώς για να κρατήσει στη θέση του ένα σύστημα που παράγει φτώχια και εξαθλίωση.

Η μανία αυτή υπεράσπισης της ατομικής ιδιοκτησίας δεν οφείλεται απαραίτητα σε κάποια οικονομική κρίση ή σε κάποιον φόβο που δημιουργεί η υποτιθέμενη άνοδος της εγκληματικότητας. Πάει πολύ πιο βαθιά, στον πυρήνα του καπιταλισμού που δημιουργεί τέτοια αίσθηση entitlement στους ανθρώπους για όσα είχαν την τύχη να κατέχουν ή να αποκτήσουν, αίσθηση που υπερβαίνει την συμπόνια για όσους δεν έχουν και άρα τους βλέπουν ως μια συνεχή απειλή. Το αποτέλεσμα είναι να μπερδεύονται ορισμένοι και να νομίζουν αυτή τη στιγμή ότι η δίκη αφορά το αδίκημα της κλοπής με κατηγορούμενο τον Ζακ και όχι της δολοφονίας με κατηγορούμενο τον κοσμηματοπώλη και τον συνεργό του. Ταυτόχρονα βέβαια οι ταυτότητες του Ζακ ως ομοφυλόφιλου και οροθετικού διασταυρώνονται με αυτές του κλέφτη με τρόπο που κανείς από αυτούς να μη θέλει να πιστέψει ότι ο Ζακ φαίνεται ούτως ή άλλως να μην μπήκε καν να κλέψει και να δικαιολογεί το μίσος τους