Σε κάποια από τα προηγούμενα σχόλια κάνα δυο άντρες, από αυτούς που παρακολουθούν τη σελίδα για να μάθουν και προσπαθούν να συνεισφέρουν θετικά σε αυτή, εξέφρασαν έμμεσα την αντίληψη ότι ίσως οι γυναίκες απορρίπτουν σεξουαλικά τους άντρες γιατί αυτές γουστάρουν λιγότερο το σεξ, πιθανώς για λόγους εξελικτικούς. Αυτή τώρα δεν είναι καμιά καινούρια ιδέα αλλά ήταν λίγο απογοητευτικό που την εξέφρασαν σύμμαχοι και δείχνει το βαθμό που ακόμα και οι πιο καλοπροαίρετοι έχουν απορροφήσει πατριαρχικές κατασκευές και ψευδοεξελιτικτές θεωρίες και τις χρησιμοποιούν ως το πρίσμα για να ερμηνεύσουν τις σχέσεις μεταξύ φύλων.

Ένας από αυτούς μάλλον πρόσθεσε για να μας πείσει ότι οι άντρες σκέφτονται υπερβολικά το σεξ πως «Όταν δεν υπάρχει απλά αυτοικανοποιούμαστε σε συχνότητα που ίσως να σας εκπλήξει». Νομίζω ότι αυτό που με ενόχλησε περισσότερο σε αυτό το σχόλιο ήταν η παντελής άγνοια του ανδρικού προνομίου. Αλήθεια, πόσο ανίδεος για το προνόμιο σου θα πρέπει να είσαι για να θεωρείς ότι η συχνότητα που αυτοικανοποιείσαι ίσως εκπλήξει τις γυναίκες λες και ολόκληρη η κουλτούρα μας δεν περιστρέφεται γύρω από τις αντρικές κάβλες, λες και δεν έχει μεγαλώσει μια ολόκληρη γενιά με teen movies όπου ξαναμμένοι άντρες κάνουν τα πάντα για να πηδήξουν ή προσπαθούν να κουτουπώσουν μηλόπιτες, λες και δεν μας σπαμάρουν ακόμα και εμάς με ροζ διαφημίσεις οι οποίες στοχεύουν στην αυτοικανοποίηση ή την στύση των ανδρών κάθε φορά που πάμε να κατεβάσουμε ένα γαμημένο torrent.

Αγνοώντας παντελώς το βαθμό που η αντρική σεξουαλικότητα εξυμνείται ως μια ασυγκράτητη πηγή ζωτικότητας είναι φυσικό να πιστεύεις ότι η σιωπή γύρω από τη γυναικεία σεξουαλικότητα σημαίνει ότι μάλλον αυτές έχουν γενικότερα χαμηλότερη λίμπιντο. Αν οι γυναίκες γούσταραν το σεξ όσο οι άντρες δε θα μιλούσαν περισσότερο γι αυτό, δε θα κάναν κι αυτές συνεχώς αστεία με το πόσο έπαιζαν το μουνί τους βλέποντας τον τάδε διάσημο ως έφηβες, δε θα υπήρχε μια διαρκής ροή πληροφορίας και memes για το πόσες και ποιες τσόντες βλέπουν, πόσο embarrassing είναι να μπαίνουν οι γονείς τους την ώρα που χαιδεύονται, δε θα έβλεπαν τσόντες παρέα? Είναι άλλωστε και κάτι έρευνες που διαχύει επίμονα η ποπ κουλτούρα, κάτι για το χάσμα της συχνότητας των φορών που σκέφτονται το σεξ οι άντρες και οι γυναίκες μέσα στη μέρα, αν δεν είναι αυτό απόδειξη ότι οι γυναικες δεν έχουν κάβλες τι είναι?

Αλήθεια πως μπορούμε να πείσουμε τους άντρες ότι κι εμείς σκεφτόμαστε το σεξ με συχνότητα και ένταση και ότι το πρόβλημα στις μεταξύ μας σεξουαλικές και όχι μονο σχέσεις δεν είναι η χαμηλή μας λίμπιντο σε σχέση με τη δική τους? Αν τους πει κάποια ότι σκέφτεται το σεξ μόνο μια φορά τη μέρα, που αρχίζει όταν ξυπνάει και τελειώνει όταν κοιμάται, θα τους πείσει? Όχι φυσικά, θα χαρακτηριστεί ως μια εξαίρεση, ως μια ιδιαιτέρως σεξουαλική γυναικά, ως η καυλιάρα που όλοι ονειρεύονται και που σίγουρα δε θα λέει ποτέ όχι στο σεξ και σε καμία φαντασίωσή τους και αυτόματα η δική της σεξουαλική επιθυμία θα περιστραφεί γύρω από το πόσο πολύ εξυπηρετεί τους ίδιους. Σύντομα η δική της επιθυμία θα γίνει ένα χυδαίο αστείο και πολλοί θα υποθέσουν ότι ο λόγος που το λέει είναι ένα ερωτικό κάλεσμα προς αυτούς και ότι η ερωτική της επιθυμία σημαίνει και αυτόματη σεξουαλική διαθεσιμότητα. Γι αυτό και δε θα πει τίποτα. Γι αυτό και οι γυναίκες δε μιλάνε για τη δική τους επιθυμία, γιατί η γυναικεία επιθυμία στην πατριαρχία φετιχοποιείται, δεν παρουσιάζεται ως κάτι «φυσικό» και «βιολογικό» όπως μας πλασάρεται η αντρική, παρουσιάζεται ως κάτι που μπαίνει στην υπηρεσία της αντρικής στο πλαίσιο ενός σεναρίου τσόντας γραμμένης από άντρες για άντρες.

Υπάρχουν λέξεις που παθολογικοποιούν αποκλειστικά την γυναικεία σεξουαλικότητα, όπως «νυμφομανής», «λυσσάρα» και «τσούλα», με αποτέλεσμα απλά να μην υπάρχει χώρος έκφρασης της γυναικείας επιθυμίας που να μην αντιμετωπίζεται ως χυδαία, διαστροφική, βρόμικη. Και το αποτέλεσμα είναι απλά η γυναικεία επιθυμία να αποσιωπάται, τις περισσότερες φορές και από τις ίδιες τις γυναικες, μεταξύ τους ή ακόμα και στον εαυτό τους. Οι γυναικες μπορούν να έχουν εντονότερες κάβλες πριν την περίοδο, κατά τη διάρκεια της περιόδου, όλο το μήνα δε θα νιώσουν όμως εξίσου συχνά την ανάγκη να κάνουν ένα χιουμοριστικό στατους γι αυτό ούτε να ενημερώσουν τη φίλη τους, αυτά τα πράγματα είναι ταμπού (αν και σιγά σιγά σπάνε). Το αποτέλεσμα είναι ούτε οι ίδιες οι γυναικες να μην ξέρουν πως νιώθουν οι υπόλοιπες για το σεξ. Η μόνη πληροφόρηση που έχουμε είναι μια καθαρά προσωπική υπόθεση, και είτε η λιμπιντό μας είναι έντονη είτε πεσμένη, δεν έχουμε μέτρο σύγκρισης τις περισσότερες φορές. Είναι μια μοναχική υπόθεση σε αντίθεση με τους άντρες που κάνουν bonding με αυτά τα θέματα.

Υπάρχει επίσης το μικρό προβληματάκι ότι η γυναικεία επιθυμία δεν οδηγεί απαραίτητα στο σεξ για λόγους που έχουμε εξηγήσει ότι έχουν να κάνουν με την πατριραχία: το σεξ, όπως το διδάσκει η κουλτούρα του πορνό στους άντρες, δεν είναι απαραίτητο ότι θα οδηγήσει σε οργασμό οπότε συχνά την καταπνίγουμε μόνες μας και προχωράμε παρακάτω χωρίς να κλαφτούμε δημόσια για το πόσο ξαναμμένες παραμένουμε.

Αν λοιπόν είσαι άντρας και νομίζεις ότι ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ βαθμός συχνότητας αυτοικανοποίησης είναι ικανός να εκπλήξει οποιαδήποτε, μάλλον δε θα εκπλαγείς ποτέ από το πόσο συχνά σκέφτονται οι γυναίκες το σεξ γιατί καμία δεν θα έχει όρεξη να στο αναλύσει έτσι βυθισμένος στην προνομιάρα σου που είσαι. Και μάλλον δεν είσαι έτοιμος να καταλάβεις ότι μια όλοκληρη κουλτούρα που έχει χτιστεί με σκοπό να σε διεγείρει την αντρική και παράλληλα να ελέγξει την γυναικεία σεξουαλικότητα δεν αφήνει πολλά περιθώρια για ισχυρισμούς περί «βιολογίας».

“Για τις γυναίκες στο Αφγανιστάν/το Ιραν/ τη Μέση Ανατολή δεν λέτε τίποτα» μας λένε συχνά πυκνά οι οργισμένοι μισογύνηδες που χάνουν τον ύπνο τους και κόβεται η όρεξή τους για τις γυναίκες στην Μέση Ανατολή.

Από που ξεπηδάει το ξαφνικό αυτό ενδιαφέρον? Και τι ακριβώς θα άλλαζε αν οι Δυτικές φεμινίστριες μιλούσαν ακόμα συχνότερα για τα δικαιώματα των Μεσανατολισσών και Μουσουλμάνων αδερφών τους? Μήπως οι φίλοι μισογύνηδες έχουν την αξίωση να πάμε στην Μέση Ανατολή να κάνουμε επανάσταση εκ μέρους των γυναικών εκεί όσο οι ίδιοι κάθονται στο υπόγειο τους και διαμαρτύρονται για τις φεμιναζί αντί να πάνε να κάνουν μια επανάσταση υπέρ των δικαιωμάτων των Ινδών εργατών ή έστω των αντρών θυμάτων των Ταλιμπαν?

Ας πούμε ότι εμείς σε αυτή τη σελίδα ποστάραμε συχνά για τις γυναίκες στη Μέση Ανατολή. Τι διαφορά θα έκανε στη ζωή τους? Θα το διάβαζαν οι ίδιες και θα ξεσηκώνονταν εναντίον των ισλαμιστών γιατί πιο πριν δε θα το είχαν σκεφτεί ως ιδέα, θα είχαν ανάγκτη το δικό μας πατρονάρισμα? Θα τα διάβαζαν οι κυβερνήσεις τους και θα έσπευδαν ντροπιασμένες να προστατεύσουν τα δικαιώματά τους? Θα τα διάβαζαν οι δικές μας κυβερνήσεις, ο Πρόεδρος της Αμερικής και οι αξιωματούχοι του ΝΑΤΟ και θα αποφάσιζαν να επέμβουν για να τις σώσουν όπως επικαλεστηκαν, ανάμεσα στα άλλα, πριν την εισβολή στο Αφγανιστάν το 2001? Πότε μια ξένη κυβέρνηση επενέβη για οτιδήποτε άλλο πέρα από το να εξυπηρετήσει τα ιμπεριαλιστικά της συμφέροντα? Πότε η αλλαγή και η βελτίωση των δικαιωμάτων μίας ομάδας ήρθε από τα έξω, πόσο μάλλον στο πλαίσιο ενός αποικιοκρατικού μοντέλου όπου τα δικαιώματα των γυναικών χρησιμοποιήθηκαν συστηματικά ως επίφαση για να εκλογικεύσουν τον αποικιοκρατικό έλεγχο με αποτέλεσμα για αποικικορατούμενα κράτη ο φεμινισμός να ταυτιστεί με μια δυτική συνωμοσία και να προκαλει την καχυποψία ακόμα και των γυναικών εκεί?

Από που πηγάζει αυτή η διαρκής, εμμονική σχεδόν, ανάγκη των δυτικών να μιλάνε για τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης, την απουσία δικαιωμάτων και τα καταπιεστικά έθιμα στην Μέση Ανατολή αναπαράγοντας σχεδόν ηδονικά φωτογραφίες γυναικείας κακοποίησης, απελπισίας και εξευτελισμού? Είναι τάχα κάποιο έλλειμμα πληροφόρησης που προσπαθούν να καλύψουν? Υπάρχει κάποι@ που δεν ξέρει για την παροιμιώδη καταπίεση των γυναικών στη Μέση Ανατολή? Που δεν έχει καταναλώσει αρκετή δυτική προπαγάνδα μέσω ταινιών όπου η πρωταγωνίστρια έχει υποστεί κλειτοριδεκτομή ή μέσω εκείνων των βιβλίων που ήρθαν στη μόδα μετα την 11η Σεπτεμβρίου τύπου «Ποτέ χωρίς την κόρη μου»? Υπάρχει κάποιος που δεν έχει ακούσει ιστορίες λιθοβολισμού άπιστων γυναικών ή εγκλημάτων τιμής που διαπράττει το ίδιο το σόι της ατιμασμένης? Τι ακριβώς προσφέρει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ η εμμονή αυτή πέρα από το να υπενθυμίζουν συνεχώς στις δυτικές γυναίκες πώς οφείλουν να νιώθουν ευγνωμοσύνη που τα πράγματα εδώ δεν είναι τόσο άσχημα? Πέρα από το να να χρησιμεύει ως διαρκής υπενθύμιση της Λευκής ανωτερότητας και του Δυτικού πολιτισμού που οφείλει να εκπολιτίσει τους βάρβαρους ανατολίτες?

Φυσικά και υπάρχει σωστός τρόπος να μιλάς γι αυτά τα πράγματα. Οι φεμινίστριες μπορούν να μιλήσουν για την καταπίεση των γυναικών στο Αφγανιστάν -και το κάνουν- θέτοντας το πάντα στο κατάλληλό φεμινιστικό και αντι-αποικιοκρατικό πλαίσιο. Δηλώνοντας την αλληλεγγύη μας για τις αδερφές μας, καλώντας τα κράτη μας να υποδεχτούν τις προσφύγισσες και τους πρόσφυγες, λαμβάνοντας έμπνευση από την αντίστασή τους, τονίζοντας τις συνάφειες των αιτημάτων, πολιτικών και νοοτροπιών μεταξύ ισλαμιστών εξτρεμιστών και εντόπιων μισογύνηδων, καταγγέλλοντας τη συνενοχή της Δύσης είτε με την στήριξη εξτρεμιστικών κινημάτων είτε με το να κάνουν τα στραβά βάσει των δικών τους στρατηγικών, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου για το πόσο εύκολα μπορούν να ανατραπούν κεκτημένα δικαιώματα σε συνθήκες κρίσης και αστάθειας και αναδεικνύοντας τον Παγκόσμιο Πόλεμο κατά των Γυναικών.Η καρδιά μας βρίσκεται με τις γυναίκες στο Αφγανιστάν αλλά δε θα επιτρέψουμε στα μισογυνικά σκουπίδια να εργαλειοποιήσουν τον πόνο και την απελπισία τους για την προώθηση της δική τους αντιφεμινιστικής ατζέντας την ίδια ώρα που θα καλούν για το κλείσιμο των συνόρων για τις γυναίκες αυτές που προσποιούνται ότι νοιάζονται.