Όταν μου στέλνουν τέτοια μηνύματα στο inbox μου θυμίζουν τους Κακούς™ στις ταινίες που νιώθουν την ανάγκη να βγάλουν εκείνο το βαρετό λογύδριο ότι δήθεν είναι οι πιο δυνατοί και κανείς ποτέ δε θα τους νικήσει. Σαν τον Thanos να δηλώνει «I ‘m inevitable» με όλη την αυτοπεποίθηση της μεγαλομανίας και της τοξικής του αρρενωπότητας.

Eντάξει ρε παιδιά αφού είσαστε τόσο σίγουροι τι αγχώνεστε τόσο πολύ με τον φεμινισμό και ασχολείστε με αυτόν νύχτα μέρα?

(Το οτι εκλαμβάνουν τον φεμινισμό ως τη «γυναίκα να ειναι πάνω από τον άνδρα» είναι ακριβώς απόρροια του ότι δεν μπορούν να φανταστούν έναν κόσμο που ένα φύλο δεν είναι ο «αρχηγός»)

Ο Καρατσιωλης είναι ο ορισμός του one-trick-pony και γι αυτό βαριέμαι ακόμα και να ανοίξω οτιδήποτε σχετικό με αυτόν μου στέλνετε στο inbox. Ο Καρατσιώλης διψασμένος για likes και για προσοχή κάνει συνέχεια το ίδιο πράγμα: αναπτύσσει την πιο κατάφωρα μισογυνική άποψη με τον πιο προκλητικό τρόπο και περιμένει να προκαλέσει αντιδράσεις -τόσο ανάμεσα στα μισογυνικά σκουπίδια που σπεύδουν να τον χειροκροτήσουν ανακουφισμένα που επιτέλους κάποιος λέει όσα σκέφτονται δυνατά, όσο και στους κανονικούς ανθρώπους που νιώθουν την ανάγκη να του πούνε ότι λέει μαλακίες κι έτσι να μπουστάρουν τον αλγόριθμο της ανάρτησης του και να του δώσουν έξτρα κλικ.

Εκεί βασικά βασίζεται και όλη η γοητεία του αντιπολιτικορθακισμού. Λέει μεγαλόφωνα και προβοκατόρικα αυτό που ανέκαθεν ακούγαμε λίγο πιο χαμηλόφωνα και έμμεσα, ακριβώς επειδή κάποια στιγμή ως κοινωνία αρχίσαμε να προβληματιζόμαστε. Κι επειδή το λέει με τρόπο που ξεσυνηθίσαμε να ακούμε αφού η πατριαρχία βρήκε τελευταία νέους τρόπους να μας σιγοψυθιρίζει το ίδιο πράγμα, φαντάζει καινούριο και edgy.

Ο αντιπολιτικορθακισμός βασίζεται επίσης στην αντίληψη ότι η πολιτική ορθότητα είναι μία μορφή ψεύτικης και επιφανειακής ευγένειας, οπότε αν είσαι ένας αγενής μαλάκας δίνεις μια αίσθηση υποτιθέμενης αυθεντικότητα και γνησιότητας. Αυτό φυσικά δεν είναι παρά μία προβολή όσων νομίζουν ότι όσοι δεν κοροϊδεύουμε τις χοντρές ή δεν κράζουμε την σεξουαλικότητα των γυναικών σκεφτόμαστε το ίδιο με αυτούς απλά δεν τολμάμε να το πούμε για να το παίξουμε καλοί. Ούτε που τους περνάει από το μυαλό ότι δεν ενοχλούμαστε πραγματικά, ούτε που έχουν σκεφτεί ότι αυτές οι απόψεις δεν είναι απλά «προσβλητικές» και «ανάγωγες» αλλά πραγματικά βλαβερές και επικίνδυνες.

Ο Καρατσιώλης εκφράζει μια μερίδα ανθρώπων που νιώθουν ότι καταπιέζονται από την ενσυναίσθηση και βρίσκουν απελευθερωτική την κακία, το μίσος και την μοχθηρότητα. Και παρά την ψευδαίσθησή τους ότι κάνουν κάτι ριζοσπαστικό στην πραγματικότητα λένε πράγματα που ακούγονται εδώ και χιλιάδες χρόνια. Ας αφήσουμε λοιπόν τα one trick ponies στο τσίρκο που ανήκουν και στείλτε μου κάτι πιο challenging.

Η επίκληση στο «τρολάρισμα» όπως και επίκληση στο «χιούμορ» γίνεται συχνά από τους υποστηρικτές μισογυνικών, ομοφοβικών και λοιπόν ξερατών. Όπως και το «δεν έχετε χιούμορ» στόχος του είναι να λειτουργήσει ως ασπίδα προστασίας ενάντια σε κάθε κριτική αφήνοντας στον απυρόβλητο κοινούς μισογύνηδες, ρατσιστές, ομοφοβικούς, τρανσφοβικούς. Σε αντίθεση με την δικαιολογία του «χιούμορ» όμως, το οποίο συνήθως εκλαμβάνεται ως κάτι δήθεν αθώο που δεν είχε ποτέ σκοπό να θίξει κάποιον, το τρολ έχει σκοπό να προβοκάρει και όταν το κάνει να μας κοιτάξει κοροϊδευτικά και να μας πει «νιανιανιανια ΑΥΤΟ ήθελα από την αρχή». Με λίγα λόγια η έννοια του τρολαρίσματος είναι η ιδέα οτι κάποι@ εκφράζει μία σεξιστική ή ρατσιστική άποψη ξέροντας εκ των προτέρων ότι θα προκαλέσει αντίδραση κι αυτό υποτίθεται, με κάποιο μαγικό τρόπο, την καθιστά υπεράνω κριτικής. Η κουτοπονηριά του τρολ συνίσταται ακριβώς στο να προσποιείται ότι κάθε αντίδραση ήταν εκ των προτέρων υπολογισμένη και άρα όποιος αρθρώσει λόγο εναντίον της πέφτει σε ένα είδος καλοστημένης παγίδας.

Στην πραγματικότητα αυτό που διαφοροποιεί το (υποτιθέμενο) τρολ είναι ότι εκφράζει καταπιεστικές απόψεις από μια δήθεν προοδευτική θέση. Δεν τα λέει αυτά επειδή είναι κανένας συντηρητικός ή κανένας φασίστας -κι ας τυχαίνει να ακούγεται ακριβώς σαν συντηρητικός ή φασίστας. Τα λέει επειδή είναι «ορθολογιστής» και οπαδός του Διαφωτιζμού, είναι απλά αντικειμενικός -αν η αντικειμενικότητα ήταν απλά το αναμάσημα πανάρχαιων ιδεών οι οποίες ακούγονται αληθοφανείς επειδή τις έχουμε συναντήσει άπειρες φορές. Δεν τα λέει επειδή πράγματι μισεί τις γυναίκες και τους ομοφυλόφιλους (έχει και φίλες γυναίκες και ομοφυλόφιλους άλλωστε. Μπορεί να είναι και ο ίδιος) τα λέει ακριβώς επειδή τ@ς αγαπάει τόσο πολύ που μπορεί να τους πετάξει κατάμουτρα μία προσβολή σαν φιλαράκι. Δεν είναι ενάντια στις μειονότητες και τις καταπιεσμένες ομάδες, είναι ενάντια στην «πολιτική ορθότητα», όρο τον οποίο το τρολ  χρησιμοποιεί ως συνώνυμο της υπερβολικής ευαισθησίας που θεωρεί ότι επιδεικνύει η δήθεν υπερπροστατευτική μας κοινωνία. Το τρολ θα σου δώσει tough love για να σε σκληραγωγήσει καθώς πιστεύει ότι οι γυναίκες, οι ομοφυλόφιλοι, οι μαύροι ευνοούνται από το σύστημα με τρόπο που τους καθιστά μαλθακούς. Αυτός όμως δεν μασάει, ξέρει καλύτερα ποιο είναι το καλό σου.

Με λίγα λόγια αυτό που διαφοροποιεί το αυτοαναγορευόμενο ή εκλαμβανόμενο τρολ είναι η αυτοαντίληψή του ότι ανήκει σε κάποιον μάλλον προοδευτικό χώρο σε συνδυασμό με το τεράστιο θράσος του και μία γενναία δόση ναρκισσισμού. Κρυμμένο πίσω από την έννοια του τρολαρίσματος μπορεί έτσι να εκφράσει χιλιωειπωμένα μισογυνικά, ρατσιστικά και ομοφοβικά κλισέ με ένα δήθεν παιχνιδιάρικο ύφος διατηρώντας ταυτόχρονα μια απόσταση από αυτούς που εκλαμβάνει ως λιγότερο έξυπνους/μορφωμένους/αριστερούς/φιλελεύθερους.

Με λίγα λόγια το τρολάρισμα είναι μια φαινομενικά απολιτίκ επιτέλεση που στόχο έχει όμως να συντηρήσει το status quo φορώντας του ένα σύγχρονο, μοντέρνο και edgy  προσωπείο. Το τρολάρισμα είναι η απελπισμένη προσπάθεια της κοινωνίας να διατηρήσει τις ίδιες μορφές καταπίεσης ενώ ταυτόχρονα αυτοανακηρύσσεται ως προοδευτική και post-feminist.

~Hürrfem Sultan