Διαβάζω τα σχόλια για τον ομαδικό βιασμό στον Άγιο Παντελεήμονα και είναι απολύτως προβλέψιμα: άνθρωποι να ξερνάνε το ρατσιστικό τους μίσος για τους μετανάστες, να νοσταγλούν τη θανατική ποινή και να καλούν για περιορισμούς στις μεταναστευτικές εισροές σαν να ναι αυτή η πηγή της έμφυλης βίας. Βλέπω επισης σχόλια όπου αναπαράγεται ο αγαπημένος αντιφεμινιστικός μύθος: πώς τάχα οι φεμινίστριες και οι αλληλέγγυ@ θα σπεύσουν να δικαιολογήσουν τους βιαστές, γιατί στο σάπιο από το ρατσιστικό και το μισογυνικό μίσος μυαλό τους αν δεν κατηγορείς την εθνικότητα ενός βιαστή, τον δικαιολογείς.
Αν οι φεμινίστριες δικαιολογούσαν τους αλλοδαπούς βιαστές όπως δικαιολογει η ελληνική κοινωνία τους ντόπιους βιαστές θα βλέπατε σχόλια από φεμινίστριες που θα έλεγαν: ήταν καλά παιδιά, πάντα με το χαμόγελο, τίμια λαικά παλικάρια, του μεροκάματου, με σπουδές βέβαια στην χώρα τους, δεν είχαν δώσει δικαίωμα, δεν το περίμενε κανείς, ήρθαν στην Ελλάδα απλά για να στέλνουν λεφτά στην μανουλα τους και τις 5 αδερφές τους τις οποίες υπεραγαπούν, δεν είναι τίποτα μισογύνηδες. Θα βλέπατε φεμινίστριες να λένε, εντάξει, κι αυτή τι μπήκε στο ταξί, κάτι βρομάει εδώ, μήπως είναι ψέματα, μήπως το μετάνιωσε, τι έκανε έξω τέτοια ώρα έγκυος γυναίκα, χάρη της κάναν δεδομένης της κατάστασής της, ποιος άλλος θα τις έδινε σημασία, ενώ ο θύτης ήταν ψηλός, γεροδεμένος, μελαχρινός, γοητευτικός, δεν είχε ανάγκη να βιάσει -ή, τι να κάνουν κι αυτοί οι κακόμοιροι αφού δεν τους κάθεται καμία ψηλομύτα εδώ, επειδή ειναι φτωχόι και μαυριδεροί.
Θα βλέπατε μορφωμένες φεμινίστριες δικηγόρους να γράφουν εκτενείς σοβαρές νομικές αναλύσεις για το πως, εντάξει το να βάλεις κάποιον σε ένα ταξί τεχνικά δεν είναι «απαγωγή», να επικαλούνται το τεκμήριο αθωότητας, να λένε «μα όλα βιασμό τα λέμε πια». Θα βλέπατε φεμινίστριες να αναρωτιούνται αθώα μήπως το θύμα είχε κάτι προσωπικό εναντίον των θυτών, να βρίσκουν τα «κενά» της ιστορίας, να δολοφονούν το χαρακτήρα του θύματος,να ξεθάβουν φωτογραφίες από το ινσταγκραμ της με μαγιώ, να κατηγορούν τις ορμόνες, την αντρική φύση, το καλοκαίρι, την καραντίνα και τους μήνες εγκλεισμού. Θα βλέπατε τα κανάλια να βάζουν τις πιο κολακευτικες φωτογραφίες των θυτών, να αναφέρονται σε αυτούς με την επαγγελματική τους ιδιότητα αν αυτή εκπέμπει κάποια αξιοπιστία πχ «ο πωλητής» όπως αναφέρονται στον «κοσμηματοπώλη» ή «τον πιλότο», να βάζουν δηλώσεις της μαμάς τους που σκίζει τα ιμάτιά της ότι ο γιός της δε θα έκανε ποτέ κάτι τέτοιο και να υποδεικνύουν ότι εντάξει, τουλάχιστον ούτε την σκότωσαν ούτε την τεμάχισαν, δεν ήταν τίποτα μανιακοί, δεν είναι και για αίματα.Δε θα δείτε όμως καμία φεμινίστρια να κάνει τίποτα από τα παραπάνω.
Αυτά τα κάνουν τα σεξιστικά σκουπίδια όταν ο βιαστής τους ταιριάζει στην απόχρωση δέρματος, στο κοινωνικό στάτους, στη θρησκεία, όταν δεν αναμετράται ο ρατσισμός τους με τον μισογυνισμό τους. Οι φεμινίστριες το μονο που λένε είναι: ο βιασμός είναι απόρροια της τοξικής αρρενωπότητας, της πατριαρχίας και της θέσης της γυναίκας σε αυτήν και γι αυτό τον συναντούμε σε κάθε κοινωνία σήμερα. Ότι ποτέ όταν ο βιαστής είναι Έλληνας δεν θεωρείται αιτία του βιασμού η εθνικότητα του -μέχρι βέβαια να βρεθεί σε ένα πολιτισμικό περιβάλλον που αυτός θα είναι ο ξένος, ο φτωχός, ο παρείσακτος, ο Ανατολίτης από την οπισθοδρομική, μισογυνική χώρα. Ότι ο μηχανισμός ξεπλύματος που μπαίνει σε λειτουργεία μονο όταν ο θύτης είναι Έλληνας μας εξοργίζει και αναπαράγει ακριβώς το κλίμα που κάνει αποδεκτό για τους άντρες να βιάζουν. Και ότι όταν επικεντρωνόμαστε σε έναν συγκεκριμένο βιασμό από τους πολλούς αυτή τη βδομάδα επειδή ταιριάζει με το αφήγημα του μουσουλμάνουν βιαστή και της παραβατικής μολυσμένης από μετανάστες γειτονίας για να δικαιολογήσουμε τον ρατσισμό μας μάλλον δεν τον κάνουμε από ενδιαφέρον για την ασφάλεια των γυναικών.
Btw, ο βιασμός στα Πετράλωνα για τον οποίο έγιναν δύο φεμινιστικές πορείες αυτή τη βδομάδα είχε θύτη αλλοδαπό, αλλά αυτό δεν βολεύει τον αφήγημα περί φεμινιστριών «υπερασπιστριών» των βιαστών που δεν είναι Έλληνες, ε?
Monthly Archives: Ιουνίου 2021
Γιατί οι Δεξιοί δεν Δέχονται τον όρο Γυναικοκτονία
O λόγος που οι Δεξιοί εχθρεύονται την κοινωνιολογία ειναι ακριβώς επειδή στην πραγματικότητα αυτοί είναι που τρέμουν τη μετάβαση από το ειδικό στο γενικό. Προτιμούν περιστατικά βίας και καταπίεσης να παραμένουν «μεμονωμένες περιπτώσεις», τυχαία, ανεξήγητα και μοναδικά γεγονότα παρά την τακτική εμφάνισή τους, περιστατικά τα οποία δεν συνδέονται με ευρύτερα συστήματα εξουσίας και γι αυτό θα περέπει να αποδεχτούμε ως αναπόφευκτα αντί να τα εξηγούμε και να επέμβουμε σε αυτά.
Η μετάβαση από το ειδικό στο γενικό, όπως και σε κάθε επιστήμη, έχει να κάνει με την παρατήρηση κάποιων μοτίβων, κάποιων επαναλαμβανόμενων σχημάτων που αναδεικνύουν αιτιώδεις σχέσεις. Η κοινωνιολογική σκέψη έτσι μας βοηθάει να δώσουμε ερμηνεία σε έναν χαώδη κόσμο και να εστιάσουμε στις κοινωνικές και πολιτισμικές ρίζες σταθερά επανεμφανιζόμενων φαινομένων αντί να τα βλέπουμε όλα ξεχωριστά εστιάζοντας στους ατομικούς παράγοντες, όπως βολευει την νεοφιλελευθερισμό. Το να θεωρείς «ειδική» μια περίπτωση που θυμίζει άλλη μια ντουζίνα προηγούμενες μόνο τον τελευταίο χρόνο είναι ακραία αντι-επιστημονικό, είναι στα όρια τις δεισιδαιμονίας, θυμίζει εποχές που θεωρούσαν ότι είναι κάποια θεότητα που θόλωσε το μυαλό του άντρα με αποτέλεσμα να σκοτώσει τη γυναίκα και τα παιδιά του.
Ο λόγος που εμείς επιμένουμε στην χρήση του όρου «γυναικοκτονία» είναι επειδή η καθιέρωσή του, όπως και γενικότερα η θεωρητικοποίηση της βίας και της συστημικής καταπίεσης αποσκοπεί στη πρόληψη και την θεραπεία της. Όπως είναι δύσκολο να θεραπεύσεις και να προλάβεις μια ασθένεια εστιάζοντας μονο στα συμπτώματά της, χωρίς να βρεις την αιτία της, έτσι και με την έμφυλη, ρατσιστική, ομοφοβική βία, έτσι και με οποιοδήποτε άλλο κοινωνικό φαινόμενο, αδυνατούμε ως κοινωνία να το εξαλείψουμε και να το διαχειριστούμε χωρίς να το καταλάβουμε εις βάθος. Χωρίς την πτώση της πατριαρχίας δε θα σταματήσουν να υπάρχουν γυναικοκτονίες.
Ο όρος γυναικοκτονία δεν κάνει καμία δολοφονία «καλύτερη» ή «προτιμότερη» από την άλλη, υποδεικνύει απλά ότι αυτή δε λαμβάνει χώρα σε ένα κενό αλλά συνδέεται με ένα συγκεκριμένο είδος πατριαρχικής σκέψης. Εχει δηλαδή ένα είδος κινήτρου που συνδέεται με την πατριαρχία και τη συγκεκριμένη κοινωνική κατασκευή των γυναικών ως κτήματα των αντρών και της οικογενείας τους, ως δευτερεύοντες υπάρξεις που συμπληρώνουν τη ζωή των αντρών, και με συγκεκριμένη κατασκευή της σεξουαλικότητά τους ως μιαρή και απαραίτητη να ελεγχθεί έστω και με τη βία. Θα μπορούσε και μια γυναίκα να διαπράξει γυναικοκτονία, πχ σκοτώνοντας την κόρη της επειδή «ατίμασε» την οικογένεια με κάποια σεξουαλική σχέση της. Επειδή όμως η πατριαρχία κατασκευάζει τον άντρα ως το κατεξοχήν βίαιο υποκείμενο, είναι συνήθως ο άντρας που έπαιρνε (και ακομα παίρνει) αυτό το ρόλο.
Κατά τ’άλλα ο καθένας θα μπορούσε να βρει τις απαντήσεις που θέτει ο βουλευτής στην βιβλιογραφία αλλά είπαμε, όταν εχθρεύεσαι τόσο την επιστήμη που θα μπορούσε να σου δώσεις τις απαντήσεις που προσποιείσαι ότι ψάχνεις και όταν δεν έχεις καμία διάθεση να καταπολεμήσεις τα συστήματα εξουσίας τα οπόια προτιμάς να θεωρείς «φυσικά», είναι επόμενο να συμπεριφέρεσαι σαν να μην υπάρχουν.
To Διαζύγιο ως «Απειλή»
H πιο επικίνδυνη στιγμή σε μια κακοποιητική σχέση είναι ακριβώς όταν πας να (ξε)φύγεις. Όταν δηλαδή ο κακοποιητής συνειδητοποιεί οτι έχει χάσει την εξουσία πάνω σου, ότι τα παρακάλια, τα κλάματα, οι απειλές, η χειριστικότητα και όλες οι τακτικές που έχει δοκιμάσει δεν έχουν πια την ίδια επίδραση και δεν πετυχαίνουν τον στόχο τους. Είναι τότε που τους γυρνάει το μάτι και δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο αποφασίζοντας να δράσουν τιμωρητικά γιατι η αίσθηση της ιδιοκτησίας πάνω σου που τους έχει καλλιεργήσει η πατριαρχία τους κάνει να πιστεύουν οτι τους παίρνεις κάτι που τους ανήκει, κάτι δικό τους.
Εσύ μπορεί να νομίζεις ότι απλά απομακρύνεις την εαυτή σου, η εαυτή σου όμως ανήκει σε αυτούς και άρα στην ουσία τους αποσπάς την ιδιοκτησία τους. Και γι αυτό στο μυαλό τους δικαιολογείται ό,τι σου κάνουν. Το διαζύγιο ως «απειλή» σημαίνει οτι το διαζύγιο και ο χωρισμός δεν είναι αυτοφροντίδα και αυτοπροστασία προς εσένα, είναι ευθεία επίθεση προς αυτούς. Είναι επίθεση στο εγώ τους και τη σφαίρα της ιδιοκτησίας τους. Όταν ένας κακοποιητικός άνδρας σε κατηγορεί που φεύγεις και τον εγκαταλείπεις είναι επειδη σε βλέπει ως επέκταση του εαυτού του και όχι ως αυτόνομο άνθρωπο. Αυτό ειναι πολύ διαφορετικό από το να σε πονάει ο χωρισμός, ο πόνος είναι διαφορετικός από την οργή και την εκδικητική μανία που κατακλύζει έναν κακοποιητικό άντρα που θεωρεί ότι απλά δεν είχες δικαίωμα να φύγεις και άρα είναι κάτι όχι που κάνεις ΓΙΑ σένα αλλά ΣΕ αυτόν. Η διαφορά βρίσκεται στο entitlement, στον τίτλο ιδιοκτησίας που θεωρούσε ότι είχε πάνω στο σώμα σου και την αγάπη σου.
Δυστυχώς, είναι πολλ@ αυτοί που δεν καταλαβαίνουν τη διαφορά ακριβώς επειδή η πατριαρχία κατασκευάζει τον αντρικό έρωτα στενά συνυφασμένο με την κτητικότητα και την γυναίκα ως κάποια που απλά συμπληρώνει τη ζωή των αντρών. Το βάρος έτσι δίνεται στα δικά τους αισθήματα με αποτέλεσμα τίτλους ειδήσεων σαν αυτούς που στην ουσία ξεπλένουν τον γυναικοκτόνο παρουσιάζοντας την πράξη του ως φυσική αντίδραση στην «απειλή». Υπήρξαν βέβαια και χειρότεροι τίτλοι όπως «την σκότωσε γιατί την αγαπούσε», αλλά βρήκα το συγκεκριμένο πιο ύπουλο και άξιο σχολιασμού.
Γιατί οι Φεμινίστριες Ξυρίζονται
Αυτή ειναι η γνωστή κριτική «κριτικάρεις την κοινωνία και όμως συμμετέχεις σε αυτη ΧΑΧΑ Σ’ΕΠΙΑΣΑ CHECK-MATE!!!». Το να παρατηρείς ότι και οι φεμινιστριες συμμορφώνονται με τις πατριαρχικές επιταγές είναι σαν να παρατηρείς ότι και οι αντικαπιταλιστές έχουν facebook, δουλεύουν σε πολυεθνικές ή στις συνεντεύξεις με τα αφεντικά δεν μιλάνε για κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας. Προφανώς αν ήταν τόσο εύκολο για όλ@ς να ζούμε εκτός πατριαρχίας ή καπιταλισμού δε θα το κάναμε θέμα. Το κάνουμε θέμα ΑΚΡΙΒΩΣ επειδή νιώθουμε στο πετσί μας την καθημερινή τους καταπίεση, ΑΚΡΙΒΩΣ επειδη αναγκαζόμαστε να ζούμε με τους κανόνες αυτούς, ΑΚΡΙΒΩΣ γιατί τα συστήματα αυτά έχουν κατακτήσει τόσες πτυχές της ζωής μας που συχνά φαντάζουν αναπόδραστα.
Ωστόσο είναι ηλίθιο να θεωρείς οτι οι γυναίκες ακολουθούν τις πατριαρχικές επιταγές απλά για να πηδηχτούν -δεδομένου, ανάμεσα στα άλλα, πως αυτό δεν είναι και τόσο δύσκολο ακόμα και αν δεν λούσουμε τα μαλλιά μας μια βδομάδα. Οι γυναίκες αναγκάζονται να επιτελούν την κανονιστική θηλυκότητα γιατί έτσι θεωρούνται επιτυχημένα άτομα και γιατί διαφορετικά υφίστανται ποινές σε όλο το φάσμα της κοινωνικής και οικονομικής τους ζωής. Μια γυναίκα που δε βάφεται και δεν ξυρίζεται (ή που ξυρίζει το κεφάλι της) ενδέχεται να δυσκολευτεί περισσότερο να βρει εργασία αλλά ταυτόχρονα η αντιμετώπιση όλου του κοινωνικού της περίγυρου θα είναι επιθετική και απαξιωτική -θα σπεύσει πχ να την χλευάσει, να την απομονώσει ή να την πατρονάρει. Και όντας κοινωνικά όντα είναι αυτή η αντιμετώπιση που αποφεύγουμε περισσότερο.
Ακομα και το να «σταυρώσουμε άντρα» έχει να κάνει περισσότερο με το πρότυπο της επιτυχημένης θηλυκότητας και της ετεροκανονικότητας και το πως οι μόνες γυναίκες περιθωριοποιούνται, χλευάζονται και θεωρούνται αποτυχημένες παρά με την ίδια την εξεύρεση συντρόφου, σαν οι γυναίκες εκ φύσεως να μην μπορούν να σταθούν μόνες τους. Με παρόμοιο τρόπο είναι ηλίθιο να λέμε ότι οι άντρες σκίζονται να βγάλουν λεφτά ή αγοράζουν αμάξι για να βρουν γκόμενα. Αυτά έχουν να κάνουν εξίσου με το πρότυπο της κυρίαρχης αρρενωπότητας και το πώς εκλαμβάνεται ο επιτυχημένος άντρας. Το να βρείς ετερόφυλο σύντροφο είναι μόνο μια πτυχή της επιτυχίας αυτής.
Το να λέμε λοιπόν ότι ξυριζόμαστε για τον εαυτό μας και όχι για τους άντρες είναι μόνο η μισή αλήθεια -και είναι πράγματι αλήθεια ότι οι γυναικες αλλά και οι άντρες μπορούν ειλικρινά να απολαβάνουν την αίσθηση του λείου τους δέρματος ή το παιχνίδι του make up. Η άλλη μισή ειναι ότι ζούμε σε έναν κόσμο όπου μας πιέζει τόσο να συμμορφωθούμε με τα πρότυπα ομορφιάς, που μας βομβαρδίζει τόσο με εικόνες της «ιδανικής» γυναικας από τότε που αρχίζουμε να βλέπουμε ταινίες της Disney και που η προπαγάνδα του είναι τόσο αποτελεσματική που να καταλήγουμε να την εσωτερικεύουμε κι εμείς με αποτέλεσμα να νιώθουμε και οι ίδιες άβολα με το ίδιο μας το σώμα όταν δεν πληρούμε τα κριτήρια της ομορφιάς. Και ακριβώς γι αυτό ειμαστε φεμινίστριες.
Το Αξύριστο Γυναικείο Σώμα ως Απειλή
Τους Δεξιούς και λοιπούς συντηρητικούς θα τους αναγνωρίσετε από το γεγονός ότι καταπιέζονται από τις ελευθερίες των άλλων, ακόμα και όταν δεν καταπατούν τις δικές τους στο ελάχιστο. Καταπιέζονται από τις αξύριστες μασχάλες των γυναικών, καταπιέζονται από την δυνατότητα ομόφυλων να παντρεύονται μεταξύ τους, καταπιέζονται από το γεγονός ότι δεν νηστεύουν όλοι την Μεγάλη Βδομάδα, καταπιέζονται από τους μετανάστες που φοράνε τις παραδοσιακές φορεσιές τους και μιλάνε την γλώσσα τους.
Και για να δικαιολογήσουν αυτό το αίσθημα δυσφορίας που τους πιάνει από το τι κανουν τρίτοι με το σώμα τους και τη ζωή τους το βαφτίζουν ως «πάνε να μας επιβάλλουν τα δικά τους πρότυπα» γιατί αρνούνται να ξεχωρίσουν ανάμεσα στην υποχρέωση και το δικαίωμα να κάνεις κάτι, γιατί ουσιαστικά θέλουν ο δικός τους τρόπος και το δικό τους πρότυπο να είναι το ΜΟΝΑΔΙΚΟ, το μόνο αποδεκτό. Σκούζουν λοιπόν από την απώλεια του προνομίου τους να ορίζουν αυτοί κατ’αποκλειστικότητα τα πρότυπα και τα στάνταρ της κοινωνίας. Και θεωρούν ότι αν «νιώθουν άβολα» ή «τους χαλάει την αισθητική» είναι δικαιολογημένοι λες και υπάρχει κάποιο συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα σεβασμού στην δική τους αισθητική.
Για τις αντιφεμινίστριες, συντηρητικές γυναίκες υφέρπει κάπου και ο φθόνος πως αφού αυτές έκαναν τον κόπο να προσαρμοστούν στα πατριαρχικά πρότυπα, ποιες είναι οι άλλες που θα τα αμφισβητήσουν -αν υπέφεραν αυτές πρεπει να υποφέρουμε ΟΛΕΣ! Αν αυτές επιβραβεύονται που συμμορφώνονται στα πρότυπα ομορφιάς, τότε όσες δεν το κάνουν θα πρέπει χρεωθούν-πώς αλλιώς θα διατηρηθεί η ιεραρχία των γυναικών εντός της πατριαρχίας και πώς αλλιώς θα κερδίσουν το πατριαρχκό μπισκοτάκι τους εις βάρος άλλων γυναικών?
Για ός@ς δεν έχουν ακόμα καταλάβει την όχι και τόσο λεπτή διαφορά, το πρότυπο της αξύριστης θα επιβαλλόταν όντως αν οι ξυρισμένες γυναίκες χλευάζονταν με τον ίδιο τρόπο που χλευάζονται ως τώρα οι αξύριστες -ή ενίοτε και οι ξυρισμένοι άντρες. Αν ένα αφεντικό απειλούσε να απολύσει μια ξυρισμένη γυναίκα γιατί έκρινε την εμφάνισή της ως «αντιεπαγγελματική» και επιβλαβή για τις δουλειές. Από τη στιγμή που οι ξυρισμένες γυναίκες μπορούν να εξακολουθούν να ξυρίζονται χωρίς κανένα κοινωνικό κόστος δεν τίθεται θέμα επιβολής προτύπου αλλά απλά επέκτασης των διαθέσιμων επιλογών.
Το πιο αστείο στην ψεύτικη αγανάκτηση της Κας Λατινοπούλου είναι ότι συνεχίζει στο βίντεο της να μιλάει για γυναικεία «φύση» (αναφερόμενη ακόμα και στα oversized ρούχα!), δεν μας εξηγεί όμως γιατί εκ φύσεων συνεχίζουν να φυτρώνουν τρίχες στο γυναικείο σώμα. Αυτή βέβαια είναι μια από τις βασικές αντιφάσεις της πατριαρχίας και ένα από τους κυριότερους τομείς που εύκολα μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι η επίκληση στην περιβόητη «Φύση» δεν είναι παρά μια κοινωνική κατασκευή και ουσιαστικά η «φύση» κατασκευάζεται και ανακατασκευάζεται συνεχώς μέσα από τις ανθρώπινες επεμβάσεις και τις κοινωνικές νόρμες. «Φύση» ονομάζεται απλά το πολιτισμικά καθιερωμένο, αυτό που έχει κανονικοποιηθει τόσο αποτελεσματικά και αναπόδραστα που δεν μπορούμε να σκεφτούμε τον κόσμο χωρίς αυτό. Εχει κυριολεκτικά «φυσικοποιηθεί».
Το βιντεάκι αυτό προξένησε τον αναμενόμενο σάλο για τον απλό λόγο ότι όσο η κοινωνία εξελίσσεται και ο φεμινισμός κερδίζει έδαφος οι συντηρητικοί προσπαθούν να κερδίζουν πόντους παριστάνοντας τους τολμηρούς οπαδούς της ελευθερίας του λόγου επαναλαμβάνοντας απλά κάτι τόσο παλιό και τετριμμένο που μοιάζει σχεδόν καινούριο και «επαναστατικό» ακριβώς επειδή δεν αποτελεί πια την μοναδική και αδιαμφησβήτητη αλήθεια.
Το βιντεάκι είναι και απάντηση σε ολους αυτούς που μας ρωτάνε γιατί ασχολιόμαστε με τρίχες και άλλα τέτοια ασήμαντα. Ας αναρωτηθούν πρώτα γιατί η κοινωνία τρομοκρατείται από τις γυναικείες τρίχες και το φυσικό γυναικείο σώμα, γιατί προσπαθεί τόσο επίμονα να το ελέγξει σε όλες του τις εκφάνσεις, και ίσως καταλάβουν ότι και οι τρίχες τελικά είναι πολιτικές.
Ναι, Είσαι Μισογύνης 