Το πιο θλιβερό κομμάτι αυτού του status δεν είναι το οτι υπάρχουν γονείς που θεωρούν οτι τα αγόρια και τα κορίτσια πρέπει να ανατρέφονται διαφορετικά, δεν είναι η απλή αυθαίρετη αναπαραγωγή του έφυλου διπόλου μέσα από στιλιστικές επιλογές. Δεν πρόκειται εδώ καν για κάποιον μπαμπά που φρίκαρε στη θέα ενός αγοριού με ροζ μπλούζα ή με μακριά μαλλιά. Εδώ «κοριτσιστικες» θεωρούνται οι ενδείξεις αγάπης και τρυφερότητας! Ο μπαμπάς που συνέταξε το στατους θεωρεί πως οι προσφωνήσεις «αγάπη μου» και «καρδούλα μου», οτι η έκφραση στοργής του αντίπαλου μπαμπά προς τον δικό του γιο, είναι έμφυλα φορτισμένες και θα έπρεπε να απευθύνονται μονο σε κορίτσια. Ότι το αγόρι μπορεί να μπερδευτεί ακούγοντας τον μπαμπά του να του απευθύνεται τόσο γλυκά και να ξεχάσει τη θέση του στον κόσμο. Εδώ ομολογεί δηλαδή οτι «Κομάντο» θα γίνεις μέσα από την εκπαιδευση -όχι λόγω της αντρικής φύσης. Και μάλιστα μέσω μιας εκπαίδευσης που θα σε σκληραγωγήσει στερώντας σου από παιδί την αγάπη και την τρυφερότητα που επιτρέπεται να δίνουμε στα κορίτσια, γιατί δύναμη και ανάγκη για αγάπη στο μυαλό του δεν πάνε μαζί, αφού η τελευταία μάλλον υποδηλώνει μια «γυναικεία’ αδυναμία που δεν ταιριάζει στους μελλοντικούς στρατιώτες, στα «παλικάρια».

Ανατρέφοντας τα αγόρια και τα κορίτσια διαφορετικά η πατριαρχία όχι μόνο κοπιάζει να διαμορφώσει διαφορετικές προσωπικότητες και διαφορετικους χαρακτήρας τους οποίους ύστερα αποδίδει στην «φύση» αλλά δημιουργεί δύο διαφορετικές κατηγορίες ανθρώπων με διαφορετικούς τρόπους έκφρασης και συχνά διαφορετική συναισθηματική ανάπτυξη. Και ύστερα, όταν δυσκολεύονται να συνεννοηθούν στις μεταξύ τους σχέσεις σηκώνει τα χέρια ψηλά και αναφωνεί «τι να κάνουμε, οι άντρες είναι από τον Άρη και οι γυναίκες από την Αφροδίτη!».

Kαταρχάς να ξεκαθαρίσουμε το εξής: οι φεμινίστριες δεν είμαστε έτσι σκέτα υπερ της έκτρωσης. Δεν υποστηρίζουμε την έκτρωση, υποστηρίζουμε το δικαιωμα καθε γυναίκας στην ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ του σώματος της. Δεν είναι με τα ΔΙΚΑ ΜΑΣ κριτήρια μιας ομαλής ζωής που κρίνουμε την επιλογή μας, είναι με τα ΔΙΚΑ ΤΗΣ κριτήρια βάσει των οποίων θα επιλέξει να γίνει μητέρα ή οχι. Εσείς είστε αυτές που με πρόφαση το ψεύτικο ενδιαφέρον σας προσπαθείτε να πατρονάρετε τις γυναίκες και να επιβάλλεται αυτό που εσείς θεωρείται οτι θα την οφελήσει με βάση τις δικές σας προβολές και τις δικές σας επιθυμίες. Εμείς εμπιστευόμαστε τις γυναίκες και την κρίση τους, δε θεωρούμε ότι οι γυναικες είναι τόσο ηλιθιες που δε μπορούν να πάρουν μια τόσο σημαντική απόφαση που αφορά πρωτίστως τις ίδιες και το σώμα τους. Εσείς είστε αυτοί που τις θεωρείται τόσο ηλίθιες που εμείς τις «ωθούμε» στην έκτρωση, λες και ακολουθούν μηχανικά κάποια μόδα που εμείς επιβάλλουμε.

Υποστηρίζουμε το δικαίωμά της να κάνει έκτρωση όσο και το δικαίωμά της να κάνε ένα παιδί ακόμα και όταν η κοινωνία ή ο περίγυρος της δεν την θεωρεί κατάλληλη μητέρα. Δεν ωθούμε καμία γυναίκα στην έκτρωση, υποστηρίζουμε απλά την ελεύθερη πρόσβαση σε αυτή. Εσείς είστε αυτ@ που ωθείτε τις γυναικες σε υποχρεωτικές γεννήσεις και στην μετατροπή τους σώματός τους σε κλωσομηχανή χωρίς βούληση χρησιμοποιώντας τον φόβο και την ντροπή που τους καλλιεργείτε, ενδιαφερόμεν@ δήθεν για την υγεία και την ευημερία της λες και μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη δεν μπορεί να τα καταστρέψει αυτά.

Αν έχεις αμφιβολίες για το οτι η αυτοδιάθεση του σώματος που η πατριαρχία έχει στερήσει από τις γυναικες «θα ωφελήσει το γυναικείο φύλο» μάλλον έχεςι καταπιεί αμάσητη την μισογυνική ιδέα οτι οι γυναίκες δεν μπορούν να διαχειριστούν τις ζωές τους πολύ καλά.

Ένας από τους θεμελιωδέστερους πατριαρχικούς μύθους είναι οτι ο άντρας θέλει συχνότερα σεξ από τη γυναικα κι ότι αυτό οφείλεται σε βιολογικές διαφορές. Ο μύθος αυτός επιβεβαιώνεται ταυτολογικά από την ίδια την πατριαρχία η οποία έχει προσαρμόσει όχι μόνο το ίδιο το σεξ αλλά και ολόκληρη την κοινωνία στις αντρικές ανάγκες έχοντας καταπιέσει επί χιλιετίες την γυναικεία σεξουαλικότητα. Το ότι αναρωτιόμαστε γιατί οι άντρες θέλουν συχνότερα σεξ από τις γυναίκες σε μια κοινωνία όπου η λέξη «κλειτορίδα» είναι είτε άγνωστή είτε βρόμικη ειναι σκέτη κοροιδία. Το να αποδίδουμε ομως τους βιασμούς και την σεξουαλική παρενόχληση σε υποτιθέμενης βιολογικές διαφορές και όχι σε ένα ολόκληρο πολιτισμικό σύστημα που επιτρέπει και δικαιολογεί στους άντρες να επιβάλλουν την θέλησή τους στις γυναίκες σε όλους τους τομείς είναι και τέρμα επικίνδυνο.

Η συσκότιση των ανατομικών λεπτομερειών του γυναικείου σώματος,η ντροπή που δημιουργεί το slut shaming στις γυναικες για το σώμα και την σεξουαλικότητα τους, η mainstream πορνογραφία που προωθεί συγκεκριμένες εικόνες του σεξ οι οποίες περιστρέφονται γύρω από την αντρική στύση και εκσπερμάτιση, ακόμα και οι απαρχές τις ψυχανάλυσης που έδωσαν προτεραιότητα στο διεισδυτικό σεξ υποτιμώντας τον κλειτοριδικό οργασμό θέτουν ένα πλαίσιο στο οποίο η γυναικεία σεξουαλική επιθυμία καταπιέζεται και οι δικές της σεξουαλικές ανάγκες παραβλέπονται.

Η κατάσταση αυτή συνοψίζεται στο λεγόμενο «οργασμικό κενό», δλδ την ανισότητα των οργασμών εντός ΕΤΕΡΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ σχέσεων. Το γεγονός οτι στις λεσβιακές σχέσεις οι γυναίκες έχουν πολύ περισσότερους οργασμούς είναι απόδειξη του γεγονότος ότι το πρόβλημα δεν το είχαν ποτέ οι γυναίκες. Οι άντρες απλά κοινωνικοποιούνται σε ένα περιβάλλον που ακόμα και όταν δεν αδιαφορούν για την ικανοποίηση της συντρόφου τους δεν έχουν πάντα πρόσβαση στις κατάλληλες γνώσεις και τεχνικές -ενώ ταυτόχρονα οι γυναίκες κοινωνικοποιούνται έτσι ώστε συχνά να μη νιώθουν πάντα άνετα να εκφραστούν σε σχέση με το σώμα τους.

Με λίγα λόγια το να λες ότι οι γυναίκες δεν γουστάρουν εξίσου το σεξ κρίνοντας απο το πόσο συχνά το ζητάνε από τους άντρες είναι σαν να συμπεραίνεις οτι ένας χορτοφάγος δεν πεινάει κρίνοντας από το πόσο τρώει σε ένα μπάρμπεκιου. Ίσως απλά το μενού δεν είναι προσαρμοσμένο στις ανάγκες τους. Ή τελοσπάντων ίσως δεν είσαι τόσο καλός ψήστης.

Τα σεξουαλικά εγκλήματα όχι μόνο δεν καταδεικάζονται ομόφωνα απο την κοινωνία όπως θέλουν να πιστεύουν οι αρνητές της κουλτούρας του βιασμού αλλά αντιθέτως επιστρατεύουν έναν στρατό από μισογύνηδες που τα υπερασπίζονται με εντυπωσιακές διανοητικές κωλοτούμπες.

Στο συγκεκριμένο στάτους αφού η πράξη επικροτείται από τον συντάκτη ως θαρραλέα εκ μέρους του φοιτητή που ικανοποίησε την φαντασίωσή του ταυτόχρονα όχι μονο παιρνει ως δεδομένο ότι και η γυναίκα θα φαντασιωνόταν να της συμβεί κάτι τέτοιο στην βιβλιοθηκη αλλά θεωρεί την καταγγελία της ΑΠΟΔΕΙΞΗ του γεγονότος οτι ήταν κάτι που απόλαυσε κι αυτή. Φυσικά εντελώς συμπτωματικά αυτό ισχύει επιλεκτικά μονο για τέτοιου είδους έγκλημα -αν κάνεις μήνυση σε έναν ληστή αντί να τον διαολοστείλεις κανείς δε θα το ερμηνεύσει ως απόδειξη οτι φαντασιωνόσουν να σε ληστέψουν και προσπαθείς να ξεπλύνεις τις τύψεις σου για την ένοχη αυτή φαντασίωσή σου.