Έχει γινει η εταιρία σας απεχθής σε όλη την κοινωνία, συνώνυμη της μείωσης του βιοτικού επιπέδου, των εκβιαστικών μονοπωλίων και της καπιταλιστικης κρίσης στον τομέα της ενέργειας? Κανένα πρόβλημα, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τον φεμινισμό σαν ξέπλυμα πληρώνοντας με τα λεφτά όσων ξεζουμίζετε για διαφήμιση που δε θα κάνει το παραμικρό να αλλάξει τη ζωή των γυναικών αλλά θα κάνει την εταιρία σας να φαίνεται φιλική και προσιτή.

Έτσι κι αλλιώς πλέον ο mainstream φεμινισμός δεν έχει καταλήξει να είναι παρά μία καραμέλα που μπορεί να επικαλεστεί ο οποισδήποτε -πχ ο πρωθυπουργός ή ο Θεοδωρικάκος – για να προβάλλει ένα προοδευτικό προφίλ και να εξαγνιστεί για την καταπάτηση δικαιωμάτων και την εφαρμογή σκληρών κατασταλτικών πολιτικών που παίρνουν ακόμα και τη μορφή ξυλου στις ίδιες τις φεμινίστριες που πάει να γλείψει τώρα.

Ο μόνος σίγουρος τρόπος άλλωστε να αφαιρεθεί κάθε ριζοσπαστικό στοιχείο από το φεμινισμό είναι να αποκοπεί από ευρύτερα κινήματα και να μειωθεί σε όμορφα ανώδυνα τσιτάτα που θα μπορεί να επικαλεστεί ο οποιοσδήποτε καταπιεστής.

Purple washing στα καλύτερά του.

-Από που τον ξέρεις τον Χ, με ρώτησε η κοπέλα που είχα γνωρίσει πρόσφατα, λίγο αφότου με είδε να του μιλάω
-Τον γνώρισα τις προάλλες στο πάρτυ, απάντησα αόριστα
-Να προσέχεις, είναι πολύ πέφτουλας. Έχει κοιμηθεί με 3 από δω, ανάμεσά τους και εγώ.

Η πληροφορία αυτή έκανε να χτυπήσουν χιλιάδες προειδοποιητικά καμπανάκια στο μυαλό μου, αλλά δεν είπα τίποτα. Ο Χ με είχε προσεγγίσει μέσα από τον κινηματικό χώρο και μου είχε αυτοπαρουσιαστεί αμέσως -επέμεινε πολύ σε αυτό από μόνος του, χωρίς να τον ρωτήσω ποτε- ως κάποιος που κανονικά δεν πλησιάζει κοπέλες αλλά εγώ του άρεσα πολύ. Δεν είναι έγκλημα να είσαι «πέφτουλας», αλλά αυτή η αναντιστοιχία ανάμεσα σε αυτό που ήταν και σε αυτό για το οποίο προσπαθούσε να περάσει ήταν το απόλυτο red flag -ήταν ύπουλο και υπολογιστικό και υπέκρυπτε κάποια ενοχικότητα και κάποια διάθεση εξαπάτησης.

«Εκκρεμεί και καταγγελία εναντίον του» πρόσθεσε χωρίς να μου δώσει καμία άλλη λεπτομέρεια. Παρολαυτά τον ξέκοψα αμέσως χωρίς να δείξω ότι μου είχαν σφυρίξει κάτι. Λίγους μήνες αργότερα, πριν κυκλοφορήσει η καταγγελιά, η ίδια μου εξήγησε τι είχε γίνει μεταξύ τους και με άλλες κοπέλες. Ήταν χειρότερο από ό,τι φανταζόμουν. Ανίχνευσα το άγχος της όχι μόνο να μου εξηγήσει την περίπλοκη κακοποιητική συμπεριφορά του αλλα και να δικαιολογηθεί και η ίδια που την πάτησε, που δεν έφυγε αμέσως. Την καθησύχασα. Ήξερα καλά τους λόγους. Ήξερα πώς λειτουργεί το gaslighting, το πώς σε κάνει να νιώθεις ότι φαντάζεσαι πράγματα, ότι εσύ είσαι υπερβολική, ότι εσύ εισαι το πρόβλημα, ότι εσύ προκαλείς το δράμα. Ήξερα το πώς τέτοιοι τύποι έχουν ταλέντο στο να σε ρουφάνε πίσω στη σφαίρα της εξουσίας τους κάθε φορά που πας να ξεφύγεις και να προχωρησεις. Έδειξε ανακουφισμένη που την καταλάβαινα. Μου είπε ότι πρόσεξε ότι τον ξέκοψα αμέσως όταν με προειδοποιησε χωρίς να χρειαστούν άλλες εξηγήσεις παρόλο που δεν την ήξερα καλά. Μου είπε επίσης ότι εκείνος ισχυριζόταν ότι του την είχα πέσει εγώ.

Μακάρι να μιλούσαν όλες οι γυναίκες μεταξύ τους, μακάρι να εμπιστεύονταν η μία την άλλη. Μακάρι να μη φοβόμασταν ότι θα μας κατηγορήσουν ως παθολογικά ζηλιάρες και ανταγωνιστικές αν το κάνουμε και μακάρι να μην επιβεβαιωνόμασταν συχνά από γυναίκες που στράφηκαν εναντίον μας επειδή τους είπαμε την αλήθεια. Μακάρι όταν μας προειδοποιούσε μια γυναικα η πρώτη μας αντίδραση να μην ήταν να σκεφτούμε ότι η δική μας περίπτωση είναι διαφορετική, ότι ίσως εκείνη την άξιζε αυτή τη συμπεριφορά αλλά με εμάς εκείνος θα είναι αλλιώς.

Did I dodge a bullet there? Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Στο φινάλε μπορεί και να μην είχε συμβεί και τίποτα με το τύπο παρόλο που ειχε πολύ intriguing προσωπικότητα -αυτή που προσποιουταν ότι είχε τουλάχιστον. Χαίρομαι όμως που μια γυναίκα με προστάτευσε και θαυμάζω την τόλμη της. Χαίρομαι που εκτέθηκε και εγώ δεν την άφησα ξεκρέμαστη επειδή δε με βόλευε να την πιστέψω. Χαίρομαι γι αυτή τη μικρή νίκη γυναικείας αλληλεγγύης.

Το softboy είναι ένα νέο είδος αρρενωπότητας που ευδοκιμεί ιδιαίτερα σε προοδευτικούς χώρους. Εκεί όπου η τοξική αρρενωπότητα δέχεται ανελέητη κριτική και δεν έχει πια πέραση, ξεφύτρωσε ένα νέο μοντέλο, αυτό της μαλθακής αρρενωπότητας. Μην μπερδεύεστε όμως, το softboy δεν ταυτίζεται με τον άντρα σύμμαχο ή φεμινιστή. Είναι απλά ένας άντρας που χρησιμοποιεί την ρητορική του φεμινισμού ή καταχράται τους χώρους του πολιτικού αγώνα και της κοινωνικής δικαιοσύνης για να βγάλει γκόμενα.

Το softboy θα σε προσεγγίσει κυρίως στα social media γιατί δεν είναι κανένας κυνηγός. Αλλά θα σε προσεγγίσει με σεβασμό, δεν είναι κανένα λιγούρι. Κι αυτό είναι μια τόσο ευχάριστη αλλαγή στον σκληρό κόσμο του γεια-σου-κοκλα  και των  dick pics που από μόνο του θα σε κάνε να νιώσεις ασφάλεια -αν όχι ευγνωμοσύνη.

 Θα σου πιάσει τη κουβέντα για ζητήματα σοβαρά και βαθιά με τρόπο που θα ήταν παρανοϊκό να πιστέψεις ότι στην πέφτει. Τι σόι άνθρωπος είσαι αν δεν πιστεύεις ότι ένας άντρας και μια (εντελώς συμπτωματικά όμορφη με τα πατριαρχικά κριτήρια) γυναίκα μπορούν να γίνουν απλά φίλοι; Μήπως είσαι καμία σεξίστρια; Μήπως ΕΣΥ σκέφτεσαι το σεξ;!

Το softboy θα φροντίσει να σου πει ότι δεν ενδιαφέρεται να πηδήξει, τον ενδιαφέρει πάνω απ’όλα η ανθρώπινη επαφή. Είναι πολύ ρομαντικός άλλωστε -ή περνάει μια ασέξουαλ φάση. Έτσι όταν θα σου πετάξει ένα σεξουαλικό υπονοούμενο ή θα σου πει μεταξύ σοβαρού και αστείου ότι τον καύλωσες εσύ δεν μπορείς παρά να γελάσεις γιατί δεν το εννοεί -ή τουλάχιστον δεν το νιώθεις απειλητικό.

Το softboy δηλώνει εννοείται φεμινιστής! Ξέρει καλά την φεμινιστική ορολογία, θα σου στείλει φεμινιστικά memes και θα κάνει υποτιμητικά για τον εαυτό του αστεία για το πόσο beta male ή simp είναι. Τα σεξιστικά πράγματα που λέει ή  κάνει προλαβαίνει να τα επισημάνει μόνος του και έτσι δεν μπορείς να τον κρατήσεις υπόλογο γι αυτά. Μισεί τους μισογύνηδες και ραγίζει η καρδιά του από το πόσο άσχημα μας συμπεριφέρονται οι άντρες. Έχει άλλωστε και ο ίδιος υποφέρει από την ματσίλα των ομόφυλών του -κατά μία έννοια είναι και ο ίδιος θύμα της πατριαρχίας. Κι αυτό σας βάζει από την ίδια πλευρά, σαν να εξαφανίζονται τα αντρικά του προνόμια.

Το softboy θα παίξει πολύ με την ευαλωτότητα του. Θα φροντίσει να μοιραστεί πολύ νωρίς όλες του τις αδυναμίες και τις ανασφάλειες. Έχει κατάθλιψη ή κοινωνικό άγχος, έλλειψη αυτοπεποίθησης, παιδικά τραύματα και κακή σχέση με τον πατέρα του, είναι εσωστρεφής, περνάει δύσκολα, κλαίει συχνά, νιώθει αφόρητη μοναξιά, η πρώην του τον πλήγωσε ανεπανόρθωτα. Η κλάψα για την σκληρόκαρδη πρώην είναι ένα διαχρονικό red flag, συνεχίζει όμως να πιάνει γιατί σου δίνει το μήνυμα ότι δεν απεχθάνεται τη δέσμευση και ταυτόχρονα σε βάζει στη θέση να τον εμψυχώσεις, να του πεις ότι αξίζει κάτι καλύτερο και εν τέλει να του αποδείξεις ότι δεν είναι όλες οι γυναίκες ίδιες και εσύ δε θα του φερόσουν ποτέ έτσι.

Τίποτα από αυτά δεν είναι κακό από μόνο του φυσικά και οι άντρες θα πρέπει να νιώθουν ελεύθερα να μιλάνε για τα συναισθήματά και τα τραύματά τους. Το επιθετικό oversharing του όμως θα σε βάλει πάρα πολύ νωρίς σε θέση της ψυχολόγου, αν όχι της μάνας του, ώστε να επιτελείς άφθονη συναισθηματική εργασία για χάρη του. Γρήγορα θα πιάσεις τον εαυτό σου να τον κανακεύει, να τον παρηγορεί, να τον ρωτάει αν έφαγε ή αν κοιμήθηκε αρκετά κι αυτός θα σου λέει πόσο τον εμπνέεις και πόσο θετική επίδραση έχεις στην ψυχολογία του. Η σχέση αυτή θα είναι θλιβερά μονόδρομη, αν μη τι άλλο γιατί η έμφυλη κοινωνικοποίησή μας οδηγεί στο να αναλαμβάνουμε οικειοθελώς αυτόν τον φροντιστικό ρόλο ακόμα και όταν δεν υπάρχει αμοιβαιότητα. Και όσο λέμε και ξαναλέμε ότι η πατριαρχία καταπιέζει συναισθηματικά και τους άντρες, η επίδειξη της ευαλωτότητάς τους καταλήγει αφοπλιστική αφού φαντάζει σχεδόν σεξιστικό να μην τους επιβραβεύσουμε γι αυτή.

Είναι λοιπόν αυτή η ευαλωτότητά του που αποτελεί την μεγαλύτερη παγίδα γιατί σε συνδυασμό με το γεγονός ότι δεν είναι σεξουαλικά επιθετικός θα ρίξει όλες σου τις άμυνες. Σε έχει άλλωστε ήδη απορροφήσει με την συναισθηματική εμπλοκή και αδυνατείς να τον δεις σαν αρπακτικό -είναι περισσότερο σαν ένα χαριτωμένο κουτάβι που θες να φροντίσεις. Μην έχεις όμως καμία αμφιβολία: το softboy θέλει να σε πηδήξει. Και πού είναι το κακό θα ρωτήσεις; Δεν είναι κακό καθαυτό το ότι θέλει να κάνει σεξ μαζί σου. Είναι όμως όλη αυτή η χειριστικότητα, ο τρόπος που παίζει με τους νέους φεμινιστικούς λόγους και ξέρει να ελίσσεται με τρόπο που εσύ να πιστέψεις ότι είναι το τελευταίο πράγμα που θέλει. Και ίσως πράγματι να μη θέλει μόνο το σεξ, να είναι εκεί για όλο το πακετάκι επιβεβαίωσης, τόνωσης του εγώ του και συναισθηματικής φροντίδας που όμως η φιλία σου σκέτη δε θα του ικανοποιήσει, γιατί στην πατριαρχία η γυναικεία φιλία θεωρείται για τους άντρες περιττή αν όχι οριακά απαξιωτική.

Είναι και όλο αυτό το humble bragging, το πώς προσπαθεί να περάσει έμμεσα το μήνυμα πως «δεν είναι σαν τους άλλους», ακριβώς πλασάροντας ως ατού την μαλθακότητα και την «αδυναμία» του. Είναι το πώς καταφέρνει να εισχωρήσει στη ζωή σου και το μυαλό σου και να κερδίσει την εμπιστοσύνη σου ακριβώς επειδή προσποιείται ότι δεν είναι το σεξ που επιζητά αλλά να σε γνωρίσει σε ένα άλλο, βαθύτερο επίπεδο. Μην γελιέσαι όμως, είναι το σεξ που επιζητά από σένα και από όποια γυναίκα και δη φεμινίστρια είναι πρόθυμη να του χαϊδέψει την πλατούλα και να του δώσει ένα μπισκοτάκι επειδή δεν της έστειλε dick pic και δεν κοιτούσε τα βυζιά της όσο μιλούσε.

Το softboy διαφέρει από το παραδοσιακό Καλό Παιδί στο ότι το τελευταίο είναι τίμιο λαϊκό παλικάρι -δεν ξέρει από φεμινισμούς και τέτχοια ούτε υποτιμά εσκεμμένα την αρρενωπότητα του για να κερδίσει πόντους στα μάτια σου. Αντιθετως, το softboy θα προσπαθήσει να σε κάνει να πιστέψεις ότι είναι καλύτερος άνθρωπος απλά επειδή δεν δείχνει μάτσο και απορρίπτει τις «κλασικές» αντρικές ασχολίες -πχ δεν γυμνάζεται, δεν βλέπει μπάλα ούτε το ενδιαφέρουν οι μηχανές και είναι vegan.

Το softboy είναι απλά ένας άντρας που χρησιμοποιεί τον φεμινισμό με τρόπο που οι pick-up artists χρησιμοποιούν μισογυνικά εγχειρίδια για να προσεγγίσουν γυναίκες. Όπως το θέτει και το urban dicionary «είναι ένα fuckboy χωρίς την επιθετική/αλαζονική στάση». Συγκεκριμένα το softboy είναι ένας επίδοξος player που προσαρμόστηκε στο νέο μετα-φεμινιστικό περιβάλλον.  Είναι δηλαδή σαν την πιο ανθεκτική μετάλλαξη ενός πατριαρχικού ιού.

Γι αυτό μην κατηγορήσετε τον εαυτό σας αν την πατήσετε. Ίσως απλά η τοξική αρρενωπότητα να μας τρομάζει τόσο, ο εξώφθαλμος μισογυνισμός να μας έχει κουράσει σε τέτοιο βαθμό που πλέον η ίδια η μαλθακότητα να δημιουργεί θετικές προσδοκίες και να μας εμποδίζει να δούμε πέρα από αυτή. Μόνο που η επιφανειακή, φαινομενική μαλθακότητα του softboy δεν είναι παρά μια περφόρμανς και δεν μεταφράζεται σε μια βαθύτερη ευαισθησία ούτε ενσυναίσθηση για τα ΔΙΚΑ ΣΟΥ συναισθήματα. Είναι απλά ένα δόλωμα για να ενδιαφερθείς εσύ για τα δικά του και να τον επιβραβεύσεις με σεξ.

Στο μυαλό μας παίζουν εναλλάξ σε λούπα από τη μία το δεύτερο απορριπτικό βούλευμα για τον επί 67 ημέρες απεργό πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη που διεκδικεί την αυτονοήτη αποφυλακισή του, και από την άλλη η πρόσφατη δήλωση της (πρώτης γυναίκας) Προέδρου της Δημοκρατίας (αναφερόμενη προφανώς στις προκλητικές αποφυλακίσεις δολοφόνων και βιαστών) πως «η δικαιοσύνη δεν απονέμεται με βάση το κοινό περί δικαίου αίσθημα, αλλά σύμφωνα με το Σύνταγμα και τους νόμους».

Αφήνοντας στην άκρη το αν όντως υφίσταται ένα αίσθημα δικαίου που είναι κοινό για όλ@ (καθώς αυτό προφανώς εξαρτάται και από την προνομιακή ή όχι θέση του υποκειμένου μέσα στο σύστημα), βλέπουμε πως ο νεοφιλελεύθερος ελιτισμός αντιμετωπίζει τους πολίτες ως κομπάρσους στην ίδια τους τη ζωή, καθώς ως μόνοι άξιοι για να καθορίσουν το δίκαιο κρίνονται οι δικαστές, οι δικηγόροι και οι εισαγγελείς. Το σύνολο της κοινωνίας καλείται δηλαδή να εμπιστευτεί αυτή την νέου τύπου κάστα αριστοκρατών, οι οποίοι ποτέ δε θα αντιμετωπίσουν τα ίδια προβλήματα με εμάς, ώστε να καθορίσουν αυτοί τι είναι το δίκαιο ως άλλοι ιερείς που συνομιλούν με το Θεό για να μας μεταφέρουν το μήνυμά Του. Μόνο που όταν η ερμηνεία και εφαρμογή του νόμου μας φαίνεται ακατανόητη και άδικη, δεν χρειάζεται να αρκούμαστε σε ένα «άγνωσται αι βουλαί», γιατί ευτυχώς οι προνομιούχοι δικαστές, εισαγγελείς και δικαστές, με τους γενναιόδωρους μισθούς και τις ακόμα πιο γενναιόδωρες δωροδοκίες, είναι εκεί για να μας διαβεβαιώσουν ότι η οπτική μας δεν έχει καμία σημασία. Και ότι ο Νόμος και το Σύνταγμα είναι ουσιαστικά κάτι τόσο υπερβατικό και απομακρυσμένο από εμάς που δεν είμαστε αρμόδιοι καν να έχουμε άποψη για τις καταφανείς αντιφάσεις της εφαρμογής τους -ας εμπιστευτούμε τους ειδικούς.

Σε ένα κράτος όπου οι δικαστικές αποφάσεις εκδίδονται επί λέξει στο όνομα του ελληνικού λαού, σε ένα πολίτευμα που υποτίθεται πως εξυπηρετεί τα συμφέροντα των πολιτών του και ελέγχεται από αυτούς, το κοινό περί δικαίου αίσθημα περιττεύει. Αυτό αποτελεί επίσης μιαν άμεση παραδοχή πως το κοινό περί δικαίου αίσθημα, η αντίληψη των πολιτών περί δικαιοσύνης δηλαδή, δεν ταυτίζεται με τους νόμους, κι όταν αυτό συμβαίνει είναι τυχαίο και συγκυριακό. Αυτή όμως είναι η δικαιοσύνη του αστικού κράτους, η εναλλακτική του οποίου μας έμαθαν πως είναι το απόλυτο χάος και ο αφανισμός, αυτού που εντέχνως συγκαλύπτει όλες τις αντιθέσεις στο εσωτερικό του υπό την απειλή ενός φανταστικού «διχασμού».

Αν λοιπόν νιώθετε ότι σας πνίγει το δίκιο, αν εξοργίζεστε με τις καταφανείς αντιφάσεις της αστικής δικαιοσύνης, αν πονάτε και μόνο που σκέφτεστε πώς είναι να ζει καποιος 67 μέρες χωρίς φαγητό και να εξοντώνεται για τις ιδέες του παρόλο που δεν έβλαψε κανέναν, το προεδρικό gaslighting ελπίζει να σας κατευνάσει: δεν υπάρχει αδικία. Δεν είναι αυτό που νομίζετε. Είναι όλα στο μυαλό σας.
~οι δύο Σουλτάνες αδμίνες

«Μπορείς κι εσύ να τα καταφέρεις σε ένα ανδροκρατούμενο τομέα αν κοιτάς τη δουλίτσα σου και τους βαθμουλάκους σου και την προσωπική σου ανέλιξη αποκομμένη από το κοινωνικό συνολο» ειναι το μήνυμα του άρθρου που συνοψίζει ΑΨΟΓΑ τον νεοφιλελεύθερο φεμινισμό.

Νεοφιλελεύθερος φεμινισμός σημαίνει ακριβώς να μπορούν και οι γυναίκες να κάνουν καριέρα ενώ άνθρωποι πεινάν, υποφέρουν, και τρώνε ξύλο από τους μπάτσους επειδή αγωνίζονται για ολες και όλους μας -ανάμεσα στα οποία και για τη γυναίκα αυτή που δείχνει να χέστηκε για καθε μορφής αγώνα όπως οι φεμινιστική πορεία που κατεστάλη την Παρασκευή από τους μπάτσους, λες και δεν την αφορούν οι βιασμοί.

Νεοφιλελεύθερος φεμινισμός σημαίνει «ίσα δικαιώματα» στη γυναίκα να γίνει μια μικροαστή νοικοκυραία που την ενδιαφέρει μόνο η πάρτη της και έχει καταπιει αμάσητο το παραμύθι της αριστείας λες και το να πάρεις σε όλα 10άρια έχει οποιαδήποτε αξία ή χρησιμότητα πέρα από τα στενά όρια του καριερισμού που δεν εξυπηρετεί το κοινωνικό σύνολο αλλά απλά ένα πόλεμο βιογραφικών και έναν ακαδημαικό ανταγωνισμό.

Νεοφιλελεύθερος φεμινισμός σημαίνει ακριβώς να σου λένει «να και οι γυναίκες μπορούν να τα καταφέρουν όταν είναι απολιτικ και δεν απειλούν το σύστημα». Στην πραγματικότητα το σύστημα θα τις επιβραβεύσει ακριβώς γι αυτό.

Τώρα θα πουν κάποιοι ότι ζηλεύω επειδή εγώ ήμουν μια απλυτη που δεν κατάφερε να προκόψει στο πανεπιστήμιο αλλά στην πραγματικότητα απλα θυμώνω με τον εαυτό μου που στο πανεπιστήμιο ήμουν κι εγώ ένα απολιτικ βούρλο με άριστα και υποτροφίες που θα μπορούσε να είχε κάνει τέτοιες θλιβερές δηλώσεις.