Πολλά έχουν ειπωθεί σε αυτή τη σελίδα για το πώς η πατριαρχία υποτιμά συνεχώς την γυναικεία φιλία έτσι ώστε να καλλιεργήσει τον ανταγωνισμό στις γυναικες και να τους δώσει την εντύπωση ότι είναι απομονωμένες η μία από την άλλη. Η γυναικεία φιλία συγκρίνεται συνεχώς με την αντρική έτσι ώστε η τελευταία να αναδειχθεί ως πιο «αυθεντική» και «πραγματική». Εδώ θα ήθελα όμως να θίξω μια άλλη πτυχή, το πώς ο τρόπος που κατασκευάζεται η αντρική φιλία συχνά τους εκπαιδεύει στο ελαφρύ bullying και την έλλειψη ενσυναίσθησης και ευαισθησίας τα οποία βαφτίζονται «ειλικρίνεια» ή «tough love». Ενώ η γυναικεία φιλία είναι πιο φροντιστική και γεμάτη τρυφερότητα και στοργή (ακόμα και αν η πατριαρχία προσπαθεί να τα πλαισιώσει ως «ψεύτικα»), η αντρική βασίζεται συχνά σε ανταλλαγή προσβολών και συνοδεύεται από ένα είδος λεκτικής (ή και σωματικής όπως υπονοεί το πρώτο σκίτσο) κακοποίησης.

Είναι πολύ συχνό στις αντρικές παρέες να αποδίδονται nicknames οπως «χοντρός» ή «κοντός». Δεν μπορώ να φανταστώ πλαίσιο που γυναίκες θα αλληλοαποκαλούνταν έτσι, έστω και χαιδευτικά. Προημερών μάλιστα άκουσα την εξής ανταλλαγή σε μια παρέα αντρών που περνούσε από δίπλα μου «μαλάκα είσαι πάρα πολύ κοντός,, πόσο είσαι, 1.60?!», «τι 1.60 ρε μαλάκα, 1.70 είμαι» στο οποίο ο πρώτος απάντησε «και πάλι, είσαι πάρα πολύ κοντός».Τώρα, πολλοί άντρες θα υποστηρίξουν οτι αυτό δεν τους ενοχλεί και ότι εμείς ως γυναίκες δεν μπορούμε να κατανοήσουμε την αντρική φιλία γιατί είμαστε υπερευαίσθητες και ανασφαλείς. Είναι λίγο αντιφατικό όμως αυτό αν αναλογιστεί καμία πως οι αντιφεμινιστές κλαίγονται ολομερίς και ολονυκτίς για τα άδικα πατριαρχικά standards που θέλουν τον άντρα ψηλό. Λίγο δύσκολο να πιστέψει κάποι@ ότι τα πειράγματα αυτά δεν αγγίζουν κάποιες βαθύτερες ανασφάλειες. Αυτό που συμβαίνει είναι οτι οι άντρες μαθαίνουν να τα ανέχονται και να γελάνε μαζί τους διαφορετικά κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν «υπερευαίσθητοι», «κομπλεξικοί» και «φλώροι». Την ίδια ώρα η εικινρίνεια ταυτίζεται με την σκληρότητα, μια συνήθης χειριστική τακτική όσων θέλουν να εκφράζονται κακοποιητικά ισχυριζόμενοι πως απλά είναι υπερβολικά «ευθείς» και «ντόμπροι».

Η ομοκοινωνικότητα αυτή με άλλα λόγια έχει στόχο να σκληραγωγήσει τους άντρες οι οποίες μαθαίνουν έτσι από νωρίς να να θάβουν τα συναισθήματά τους και να διατηρουν το προσωπείο του σκληρού ως μέρος της επιτέλεσης του φύλου τους. Επιπλέον οι ίδιοι μαθαίνουν να μην είναι φροντιστικοί και τρυφεροί με συνέπεια να αναγκάζονται συχνά να στραφούν προς τις γυναικες για συναισθηματική φροντίδα οι οποίες πρέπει να επιτελούν την συναισθηματική εργασία κανακεύοντας και χαιδευοντάς τους για να καλύψουν αυτό το κενό. Είναι κι αυτός ένας λόγος που η γυναικεία φιλία, ως πηγή φροντίδας και στοργής, είναι απαραίτητη για την επιβίωση των γυναικών στην πατριαρχία, καθώς συχνά οι γυναίκες ανταλλάζουν μεταξύ τους κομπλιμέντα και ενδυνάμωση. Και ενώ οι σύντροφοι μας μπορούν να αστειεύονται με το βάρος μας εμείς μαθαίνουμε απο μικρές να μην αστειευόμαστε ποτέ με το μέγεθος του πέους ενός άντρα αλλά αντιθέτως να τους προσφέρουμε πάντα την επιβεβαίωση που χρειάζονται.

Τα σκίτσα μπορεί να είναι χιουμοριστικά και να θέλουν να δώσουν το μήνυμα «boys will be boys», μια φεμινιστική ματιά όμως μπορεί να ανιχνεύσει το τραύμα που μπορει να δημιουργείται σε πολλούς άντρες όταν δεν είναι αρκετά σκληροί για να καταπιούν τις προσβολές και τα πειράγματα καθώς και ένα σχίσμα στην έμφυλη επιτέλεση αλλά και την αντίληψη της αγάπης.

Πατριαρχία: Θα διδάξουμε τα κορίτσια από μωρά οτι αυτό που μπορούν να γίνον είναι παιχνιδιαρικα, στοργικά, ονειροπόλες «γατουλες» που ασχολούνται με το νοικοκυριό και το φαγητό και τα αγόρια ότι οφείλουν να γίνουν περιπετειώδη, πρακτικά, αγωνιστικά και ριψοκίνδυνα που σκαμπάζουν από τεχνολογία

Επίσης πατριαρχια: Τα δύο φύλα ειναι διαφορετικά ΑΠΟ ΤΗ ΦΥΣΗ τους, δεν φταίει καμία πατριαρχία που τα κορίτσια ειναι ΕΚ ΦΥΣΕΩΣ παθητικές και καλές στο νοικοκυρία και την ανατροφή των παιδιών ενώ οι άντρες είναι ενεργητικά και καλά με τη τεχνολογία και την άσκηση εξουσίας. Απλά ΤΥΧΑΙΝΕΙ οι άντρες να είναι πιο διεκδικητικοί και να έχουν περισσότερη αυτοπεποίθηση, είναι το WIRING στον εγκέφαλό τους διαφορετικό!!!!11

Δεν είναι βέβαια μόνο τα παιχνίδια που εκπαιδεύουν τα φύλα να συμπεριφέρονται διαφορετικά και να αναπτυσσουν διαφορετικά προσοντα, δεξιότητες, φιλοδοξίες. Είναι και πως οι ίδιες οι αναλυτικές κατηγορίες που εχουμε διαθέσιμες για να τα περιγράψουμε, οι ίδιες οι αναπαραστάσεις που έχουμε για τα αγόρια και τα κορίτσια μας οδηγούν να τους συμπεριφερομαστε διαφορετικά και να τα καθοδηγούμε ώστε να γίνονται ακριβώς αυτό που περιμένουμε, ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Είναι οτι οι λέξεις που χρησιμοποίησε το Jumbo για να τα περιγράψει είναι και αυτές που θέτουν τα πρότυπα της θηλυκότητας και της αρρενωπότητας και τα όρια του διανοητού για κάθε φύλο.

Στο άρθρο-σταθμό για τις σπουδές φύλου με τίτλο «Είναι το θηλυκό για το αρσενικό ό,τι η φύση για τον πολιτισμό» η Ortner υποστηρίζει πως «το οικουμενικά υποδεέστερο στάτους των γυναικών μπορεί να αποδοθεί στο γεγονός πως οι γυναίκες ταυτίζονται ή σχετίζονται συμβολικά με την φύση, σε αντίθεση με τους άντρες που ταυτίζονται με τον πολιτισμό. Εφόσον ήταν πάντα στόχος του πολιτισμού να υποστάξει ή να ξεπερασει την φύσυ, αν οι γυναικες ιδωθούν ως κομμάτι της, τότε ο πολιτισμός θα το βρει «φυσικό» να τις υποτάξει -αν όχι να τις καταπιέσει». Με το γυναικείο σώμα καταδικασμένο στην απλή αναπαραγωγή της ζωής, μας εξηγεί η Ortner, «το αρσενικό, στερούμενο φυσικών δημιουργικών λειτουργειών, πρέπει (ή έχει την ευκαιρία) να διεκδικήσει την δημιουργικότητά του εξωτερικά, «τεχνητά», μέσω της τεχνολογίας και τον συμβόλων. Κάνοντάς το αυτό δημιουργεί -σύμφωνα με αυτή τη λογική- σχετικά διαρκή, αιώνια και υπερβατικά αντικείμενα ενώ η γυναίκα δημιουργεί μόνο φθαρτά ανθρώπινα υποκείμεν»α. Προς αποφυγή παρεξηγησεων, η Ortner σε καμία περίπτωση δεν υποστηρίζει ότι η καταπίεση των γυναικών είναι αποτέλεσμα της βιολογίας τους, αντιθέτως την αποδιδει στην ίδια τη διάκριση φύσης-πολιτισμού και του δημόσιου-οικιακού χώρου που είναι κι αυτά πολιτισμικές κατασκευές, και στις συμβολικές διαδικασίες που τα φύλα ταυτίζονται με΄καθε πόλο των ιεαρχημένων αυτών σχέσεων.


Στο χυδαίο κείμενο που παρατίθεται στο screenshot είναι ξεκάθαρη η παραπάνω λογική όπου η δημιουργία πολιτισμού αποδίδεται αποκλειστικά στους άντρες σαν οι γυναίκες να ήταν απούσες και να μην είχαν καμία συμμετοχή σε αυτόν -πέρα φυσικά από την δημιουργία των ίδιων των αντρών. Οι γυναικες θεωρείται μάλιστα ότι έμειναν στο «περιθώριο του πολιτισμού» επειδή γεννούσαν, ότι επειδη ενεργά και με περίσσια χρήση βίας οι άντρες τις απέκλεισαν από τις πολιτικές αποφάσεις.

Ο συντάκτης βέβαια το πάει ένα βήμα παραπέρα, χρησιμοποιώντας τον αποκλεισμό των γυναικών από αυτό που θεωρείται πολιτισμός ως επιχείρημα εναντίον τους: ο πολιτισμός των αντρών είναι πολεμοχαρής και αιμοδιψής οπότε καλύτερα οι γυναικες να μείνουν έξω από αυτον. ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ βέβαια καταφέρνει να κατηγορήσει για την αποτυχία του πολιτισμού τις γυναικες με το πασιγνωστό σχήμα σύμφωνα με το οποίο οι γυναικες -ως μάνες και σύντροφοι- θεωρούνται διαρκώς υπευθυνες και υπόλογες για την ηθική των αντρών. Αν οι άντρες σφάλλουν, γι αυτό θα φταίει πάντα μια γυναίκα γιατί σκοπός της γυναικείας ύπαρξης είναι να αγαπάει τους άλλους -κι αυτό για κάποιο λόγο θα πρέπει να το εκλάβουμε ως κομπλιμέντο και όχι ως απόδειξη ότι οι άντρες σαν τον συντάκτη θεωρούν ότι υπάρχουμε για να τους κανακεύουμε, να τους χαιδεύουμε και να εκτελούμε για πάρτη τους συναισθηματική εργασία.

Αν πάντως οι άντρες απέτυχαν τόσο οικτρά στη δημιουργία του πολιτισμού θα περίμενε κανείς ο συντάκτης να υποστήριζε να κλειστούν ΑΥΤΟΙ σπίτι και να παραχωρήσουν την εξουσία στις γυναικες μπας και τα καταφέρουν λίγο καλύτερα, αλλά για κάποιο ανεξήγητο λόγο θεωρεί οτι αυτοί αξίζουν κι άλλες ευκαιρίες.

Η περίπτωση της ομοφυλοφιλίας είναι άλλη μια όπου φαίνεται πεντακάθαρα ότι η επίκληση στην «φύση» δεν είναι παρά ένα ιδεολογικό σχήμα που σκοπό έχει νομιμοποιήσει το κυρίαρχο πατριαρχικό αφήγημα της ετεροφυλόφιλης οικογένειας ως μονης αποδεκτής. Το ότι η φύση δεν δίνει στα ομοφυλόφιλα άτομα να αποκτήσουν παιδί είναι απλά αναληθές καθώς αυτοί παραμένουν γόνιμοι και εξακολουθούν να έχουν την δυνατότητα να αποκτήσουν παιδιά με «φυσικό» τρόπο όπως και αμέτρτα ετεροφυλόφιλα άτομα που απλά έχει τύχει να μην τεκνοποιήσουν με τ@ν ερωτικό τους σύντροφο ή όπως πολλά ομοφυλόφιλα άτομα ανά τους αιώνες έχουν τεκνοποιήσει σε ετερόφυλες σχέσεις και γάμους . Ακόμα και αν ήταν στείρα βεβαια ο σχολιαστής θα έπρεπε να μας εξηγήσει γιατί η υιοθεσία δινει την δυνατότητα να αποκτήσουν παιδιά ετεροφυλόφιλα άτομα που απλά έχουν προβληματα γονιμότητας και εκεί δεν θεωρείται εξίσου καθοριστική η «φύση».

Όσο για τα πρότυπα, αυτά ως εξ ορισμού κοινωνικά κατασκευασμένα ουδεμία σχέση έχουν με την «φύση». Όταν υπονοείς άλλωστε ότι η σεξουαλικότητα επηρεάζεται από τα «πρότυπα» τότε δεν είναι σαν να παραδέχεσαι πως ούτε αυτή προκύπτει αβίαστα από την «φύση»?

Στην πραγματικότητα, το μονο εμπόδιο είναι εδώ η νομοθεσία και η ομοφοβική στάση του κράτους. Η «φύση» ταυτίζεται εδώ με την Ελλάδα, η μάλλον η Ελλάδα αναλαμβάνει στο όνομα της φύσης να εμποδίσει διαδικασίες όπως η υιοθεσία οι οποίες καθιερώθηκαν ακριβώς επειδή η απόκτηση και η αντροφή παιδιών στις ανθρώπινες κοινωνίες δεν συνδέεται αναγκαστικά με την φύση ούτε με την βιολογία. Η υιοθεσία όπως και η έκτρωση υπάρχουν ακριβώς επειδή οι ανθρώπινες κοινωνίες είναι φτιαγμένες να παρακάμπτουν τους περιορισμούς της βιολογίας και επειδή έχουμε αποδεκτεί ως είδος ότι το να γίνεσαι γονιός είναι πολύ σημαντικό για να αφήνεται σε τυχαίους βιολογικούς παράγοντες.

Πτώση της εγκληματικότητας? ΤΙ ΦΛΩΡΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΕΣ?!?!

Έρχεται η Νέα Τάξη Πραγμάτων που θελει τα αρσενικά ευνουχισμένα και εκθηλυσμένα και τις γυναίκες στην εξουσία και μας κλείνει τις φυλακές!
Τόσο συνδεδεμένη είναι η αρρενωπότητα με την παραβατικότητα και το έγκλημα που όταν μιλάμε για ασφαλείς χώρες ερμηνεύεται ως απουσία «φανατικών» αντρών. Οι «φανατικοί» άντρες βλέπετε, για όσους υιοθετούν την πατριαρχική οπτική, είναι εγκληματίες και κάνουν την κοινωνία λιγότερο ασφαλή. Οι γυναικες αντιθέτως, ως το «ασθενές φυλο», επιδίδονται σε μαλλιοτραβήγματα και ξεκατινιάσματα. που πλαισιώνονται εδώ σχεδόν αρνητικά ως «ελλειψη ερεθισμάτων». Ναι βρε παιδί μου, όταν επικρατει το «ισχυρό φύλο» τουλάχιστον έχουμε ερεθίσματα, να μην βαριόμαστε κιολας -κι εδώ υποψιάζεται η αναγνώστρια ότι ο σχολιαστής πιθανώς να έχει στο μυαλό του κυρίως την σεξουαλική βία, λες και οι φυλακές έχουν γεμίσει ποτέ από βιαστές αντί από καταπιεσμένους και περιθωριοποιημένους ανθρώπους.

Το έγκλημα λοιπόν όχι ως αποτέλεσμα των κοινωνικών συνθηκών που γεννούν την εκμετάλλευση, την ασυμμετρία εξουσίας, την φτώχεια, αλλά ως χαρακτηριστικο των «φανατικών αντρών». Φυσικά αν τολμούσε να συνδέσει το έγκλημα με την αρρεωνοπότητα καμία φεμινίστρια θα την κατηγορούσαν για μισανδρία, κι αυτό είναι ενδεικτικό το πώς η τοξική αρρενωπότητα πάντα δικαιολογείται και παραμένει στο απυρόβλητο ακριβώς επειδή θεωρείτα πάντα ένα φυσικό χαρακτηριστικό και ποτέ ως απόρρια της διασταύρωσης διαφορετικών συστημάτων καταπίεσης.

Το πατριαρχικό οικοδομημα που πλασάρει πολιτισμικές κατασκευες ως «φυση» ειναι τόσο εύθραυστο που απειλείται με κατάρρευση ανά πάσα στιγμή από τις φεμινιστικές θεωρίες και οποιουδήποτε είδους ανάλυση. Η συντάκτρια ς το γνωρίζει αυτο και κάνει εμφανή την απειλη από τις πρωτες λέξεις σπεύδοντας να μας αποτρέψει από τονα σκεφτούμε κριτικά. Η πατριαρχία άλλωστε βασίζεται αποκλειστικά στο truthiness που αποπνεει-αυτή την ιδιότητα να φαντάζει αληθινή στην καρδιά μας ακόμα και οταν δεν επιβεβαιώνεται από την εμπειρία ή την λογική μας. Ειναι περισσότερο η επικληση στο συναίσθημα που την στηρίζει παρα οι θεωρίες -οι θεωρίες αντιθέτως είναι ανταγωνιστικές κι αυτό φαίνεται να αγχώνει την συντάκτρια που σπευδει να επιτεθει στον φεμινισμό. Μονο όπλο εναντίον τους είναι μεγαλόστομες φράσεις όπως ο «αρεχόγονος κανόνας», η δύναμη της εικονας και η τάση να λειτουργει αυτο-επιβεβαιωτικά με αναφορά σε άλλα πατριαρχικά αφηγήματα.


Αν αποφασίσουμε βέβαια -και η σύγχρονη κοινωλογία έχει αφιερώσει πολλή βιβλιογραφία σε αυτο- να εξετάσουμε την ίδια την έννοια της «φύσης» θα δούμε εύκολα πως αποτελεί κι αυτή μια κοινωνική κατασκευή ιδωμένη από την σκοπιά της εκάστοτε κουλτούρας με σκοπό την εδραίωση σχέσων κυριαρχίας. Και πουθενά δεν ειναι αυτο περισσότερο εμφανές από το φύλο και μάλιστα την ίδια την σεξουαλική πράξη. Η συγγραφέας προσπαθεί να μας πείσει πως η «γυναικεία υποταγή» κατά το σεξ ειναι ένα αρχέγονος κανόνας που μάλιστα προκύπτει από την ίδια την ανατομία μας. Στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει είναι πως η διαδικασία της διείσδυση έχει απλα κατασκευαστεί μεσω αφηγημάτων ως μια πράξη επίθεσης, κατάκτησης και κυριαρχίας. Δεν μας έχει εξηγήσει ποτέ κανείς γιατι ένας πέος που διεισδυει σε έναν κολπο έχει οτιδήποτε κυριαρχικό. Είναι απλά …ένα πέος που διεισδύει σε ένα κόλπο προσφέροντας αμοιβαία απόλαυση. Δεν είναι ούτε το ευρος κινήσεων ούτε η πρωτοβουλία του κατόχου του πέους που το κάνουν εγγενώς επιθετικό ή ενεργητικό καθώς αυτά μπορούν κάλλιστα να ανήκουν στ@ν κάτοχο του αιδοίου που θα μπορούσε να καβαλάει τ@ν στατικό κάτοχο πέους. Δεν είναι παρά μέσα από τη γώσσσα και τα πολιτισμικά αφηγήματα ή τις εικονες που συνοδεύουν συνειρμικά το σεξ που το πέος φαντάζει ως κατακτητής. Ας φανταστούμε μια γλώσσα που περιγράφει την πράξη από την μεριά του αιδοίου που «κατατρώει», «εξαφανίζει» ή «εγκολπώνει» το πέος και θα δούμε πόσο εύκολα μπορούν οι ρόλοι να αντιστραφούν.

Το μονο υποτακτικό λοιπόν στον να δέχεσαι διείσδυση ειναι ακριβώς οτι αυτό έχει ταυτιστει με τις γυναικες και το κατώτερο κοινωνικό στατους τους. Ειναι απλά η πατριαρχία που αποφασισε να αποδώσει στο ένα μέρος της σεξουαλικής πράξης τον «ενεργητικό» ρόλο καθιστώντας το άλλο «παθητικό», παρομοια με το να αποφασισουμε αυθαίρετα πως ειναι μονο η μία πλευρά του ψαλιδιού που κόβει.


Προς επιρρωση της «sex editor» χρησιμοποιείται ταυτολογικά άλλωστε η φωτογραφία μιας γυναικας που περιμένει παθητικά και καρτερικά την διείσδηση και αυτό αναμένεται να μας πεισει οτι η γυναικεια φύση είναι υποταγμένη. Στο μεταξύ στην εικόνα δεν βλέπουμε καν μια πραγματική γυναίκα αλλά ένα καρτούν, λίγη σημασία όμως έχει αυτό καθώς η εικόνα ειναι φτιαγμένη έτσι ώστε να ανασύρει από την μνήμα μας χιλιάδες ερωτικές εικόνες από ταινίες, τσόντες ή ερωτικά comics όπου το βαβράτο αρσενικό επιτίθεται ερωτικά στην αδύναμη, ξέπνοη κορασίδα.

Τίποτα δεν φαίνεται να μπορεί να καταρρίψει αυτό τον «αρχέγονο κανόνα», ούτε το γεγονός οτι το σεξ δεν περιλαμβάνει πάντα διείσδυση, ούτε το γεγονός οτι δεν περιλαμβάνει πάντα έναν άντρα και μία γυναικα, ούτε το γεγονός ότι κάτοχος του πέους δεν είναι πάντα άντρας και κάτοχος του αιδοίου πάντα γυναίκα, ούτε οι χιλιάδες dominatrix που ικανοποιούν την αντρική σεξουαλική ανάγκη για υποταγή, ούτε καν ερωτικές πρακτικές ιδιαιτέρως δημοφιλείς, όπως το ballbusting -οι κλωτσιές στους ορχεις. Ακριβώς γιατί η «φύση» έχει κατασκευαστει έτσι πολιτισμικά ώστε να αποκλείει τις παραπάνω περιπτώσεις ως αφύσικες ή ακομα και «παρα φύσιν» και άρα όσα παραδείγματα και να φέρουμε αυτα θα είναι πάντοτε εξ ορισμού εκτός του εύρους της φύσης. Με λίγα λόγια, αν είστε γυναικες και δεν βιώνεται το σεξ ως υποταγή, ε τότε είσε κάποιου ειδους… ΥΠΕΡφυσικά όντα. Ή απλά λέτε ψέματα, πονηρούλες, η «sex editor» το ξέρει αυτό καλύτερα από εσας.


Τίποτα απο τα παραπάνω βέβαια δεν σημαίνουν οτι οι γυναικες δεν μπορούν να απολαμβάνουν τον υποτακτικό ρόλο στο σεξ ούτε ότι αυτό αντιβαίνει κάποια φεμινστική αρχή -αρκεί να θυμόμαστε ότι αυτό ειναι ακριβώς «ρόλος» και ο ρόλος προκύπτει από καποιο προυπάρχον σενάριο. Σημαίνει απλά ότι το σεξ στις ανθρώπινες κοινωνίες δεν αποτελει ένα απλό βιολογικό γεγονός, αντιθέτως οι άνθρωποι έχοντας την δυνατότητα φαντασιώσεων μπορούν να αντλούν ηδονή ακριβώς από τα πολιτισμικά αφηγήματα που συνοδεύουν την σεξουαλική πράξη. Αυτό το γνωρίζει κατά βαθος η συγγραφέας και γι αυτό θεωρεί απαραίτητα και το παιχνίδι του μυαλού αφού η αυτονομία των σωμάτων που επικαλείται ξέρει καλά ότι δεν αρκεί. Στην φύση άλλωστε δεν υπάρχουν ούτε στρινγάκια, ούτε σέξι εσώρουχα, ούτε τα λοιπά αξεσουάρ που μπορούν να συνοδεύσουν το σεξ, αυτό δεν σημαίνει οτι αυτά δεν μπορούν να επιδράσουν πάνω στα άτομα συνειρμικά. Ένα σεξι εσώρουχο ή μια σεξι πόζα μπορεί να ερεθίσει το ίδιο το υποκείμενο αλλα και τ@ν παρτενερ του, δεν χρειάζεται να το ανάγουμε κι αυτό σε κάποιο «αρεχόγονο κανόνα» γιατι το τι θεωρειται «σεξι» σε κάθε εποχή αλλάζει, ακριβώς επειδή δεν έχει σχέση με την βιολογία. Η ζαρτιέρα πχ θεωρείται σεξι γιατί έχει συνδεθεί με συγκεκριμένη εποχή (προ καλσόν) και η συγκεκριμένη εποχή έχει συνδεθεί με συγκεκριμένη επιτέλεση της θηλυκότητας -ξέρετε, τότε που οι γυναικες «ηξεραν να ειναι γυναικες» αλλά μετά το ξέχασαν.


Το πρόβλημα του φεμινσμού λοιπόν δεν είναι η γυναικεία υποταγή κατά το σεξ -ό,τι και να σημαίνει αυτό- αλλα το γεγονός οτι το σεξ, ώς ένας προνομιακός τόπος κατασκευής της έμφυλης διαφοράς στην πατριαρχία, χρησιμποιείται εσκεμμένα για να εξάγει συμπεράσματα γενικά για την γυναικεία ή αντρική φύση και μετά να τα γενικεύσει επιβάλλοντας σχέσεις ιεραρχίας τύπου «αφού οι γυναικα γουσταρει να σκύβει κατά το σεξ σίγουρα είναι στη ανθρώπινη φύση να μένει μακριά από την πολιτική και να αφήνει άντρες να αποφασίζουν για την μοίρα της ενώ αυτή ασχολείται με ξεσκόνισμα και στιφάδο». Σε δεύτερο επίπεδο βέβαια, πρόβλημα αποτελεί και η γενικευτική αντιμετώπιση των γυναικειων επιθυμιών γιατί οταν τόσοι πολλοί άντρες νομίζουν εξαιτίας τέτοιων άρθρων οτι ξέρουν καλύτερα τι θέλει μια γυναικα από την ίδια, είναι ακριβώς ο λόγος που είναι κακοι στο σε