To μεγαλύτερο όπλο της πατριαρχίας είναι πως έχει φυσικοποιηθεί τόσο που παραμένει αόρατη. Έτσι, ακόμα και όταν η έμφυλη βία γίνεται ορατή και δεν περνά απαρατήρητη, αποδίδεται σε οτιδήποτε αλλο: την καραντίνα, τα μέτρα, το τέλος της καραντίνας, τα εμβόλια, τη ζέστη. Ένα ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ και ΣΤΑΘΕΡΟ μέσα στους αιώνες κοινωνικό φαινόμενο αποσπάται έτσι κάθε φορά από το ευρύτερο πλαίσιο, κατακερματίζεται και ερμηνεύεται βάσει περιστασιακων παραγόντων παρακάμπτοντας το νήμα που ενώνει όλα αυτά τα εγκλήματα: την πατριαρχική ιδεολογία και την κοινωνικά υποδεέστερη θέση της γυναίκας.
Με τρόπο αρκετά παρόμοιο με αυτόν με τον οποίο ο «καπιταλιστικός ρεαλισμός» παρουσιάζει τον καπιταλισμό ως αναπόφευκτο και δυνατή μονο τη διαχείριση του, οι ίδιες οι γυναικες μαθαίνουν να σκέφτονται την ανδρική βία και την ανδρική κυριαρχία ως κάτι έμφυτο και αναπόφευκτο που απλά παρουσιάζει εξάρσεις και κρίσεις. Δεν τολμούν όμως να φανταστούν καν έναν κόσμο όπου οι άντρες δε θα ασκούσαν έμφυλη βία γιατι απλά δε θα μάθαιναν ότι οι γυναικες είναι πράγματα που τα αποκτάς και όταν πάψουν να έχουν χρησιμότητα για σένα και το εγώ σου τα πετάς
Eνα πράγμα για το οποίο έχω αρχίσει πρόσφατα να προβληματίζομαι είναι πως πάρα πολλοί άντρες φαίνεται να νομίζουν ότι το να αρέσεις σε αυτούς είναι επαρκής λόγος για σένα ώστε βγεις μαζί τους. Βλέπεις λοιπόν πολλούς να λένε απλά «είσαι πάρα πολύ όμορφη, θα ήθελα να βγούμε για ποτό καποια στιγμή» και δεν καταλαβαίνουν γιατί αυτή η στρατηγική αποτυγχάνει ξανά και ξανά.
Δεν θέλω να πω εδώ κάτι για την επιφανειακότατα και για το πώς θα έπρεπε να κοιτάνε τον εσωτερικό μας κόσμο -το ίδιο μου κακοφαίνεται και όταν λένε «φαίνεσαι πολύ ενδιαφέρουσα, θα ήθελα να βγούμε». Ούτε θέλω να πω εδώ ότι είναι κακό να θες επιβεβαίωση -εννοείται ότι η αίσθηση αποδοχής είναι πολύ σημαντική σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις ιδανικά όμως θα πρέπει όμως να είναι αμοιβαία. Το πρόβλημα εδώ είναι ότι οι ίδιοι πολύ συχνά δεν κάνουν την παραμικρή προσπάθεια αυτοπαρουσίασης, δεν σου προφέρουν ένα λόγο για τον οποίο ΕΣΥ θα ήθελες να βγεις μαζι τους. Συχνά οι ίδιοι δεν έχουν καν δικές τους φωτογραφίες ή δε μπαίνουν στη διαδικασία να σου μιλήσουν για πράγματα που ίσως κάνουν τους ίδιους ενδιαφέροντες και ελκυστικούς. Σου παραθέτουν μόνο το λόγο που θέλουν αυτοί (σε βρίσκουν εξαιρετικά εδιαφέρουσα και όχι σαν τις άλλες ή τρομερά, πάρα μα πάρα πολύ όμορφη, σαν πριγκίπισσα και άλλα τέτοια cringe) και περιμένουν ότι η προσφορά επιβεβαίωσης από μόνη της θα είναι αυτή που θα σε δελεάσει.
Αυτό συνδέεται με την συνήθη μισογυνική αντίληψη ότι οι γυναίκες υπάρχουν μόνο ως λήπτες επιβεβαίωσης και αποδοχής χωρίς ποτέ να είναι αυτές που τις προσφέρουν άρα το βασικό κίνητρο για να βγουν με κάποιον δεν είναι το πόσο εμφανίσιμος, ενδιαφέρων ή αστείος είναι ο ίδιος αλλά το πόσο καλά θα τις κολακεύει. Τα social media λοιπόν καταλήγουν να είναι γεμάτα από σπαμάρισμα αντρών που τις εκθειάζουν και προφέρουν κομπλιμέντα το ένα μετά το άλλο και στη συνέχεια απογοητεύονται και θυμώνουν όταν οι γυναίκες δεν ανταταποκρίνονται. Νιώθουν μάλιστα εκτεθειμένοι ή μάλλον εξαπατημένοι που προσέφεραν επιβεβαίωση χωρίς να πάρουν αντάλλαγμα.
Η εικόνα της γυναίκας ως παθητικού αποδέκτη θαυμασμού και επιβεβαίωσης που τα ξεπληρώνει με σεξ βρίσκεται πολύ συχνά στον πυρήνα της απογοήτευσης των incels και άλλων αντρών που παραπονιούνται ότι «μας δίνουν αξία» χωρίς ποτέ να αναρωτιούνται ποια είναι η δική τους στη ζωή μας. Η ιδέα του «άντρα κυνηγού» τους κάνει να πιστεύουν ότι το δικαίωμα επιλογής ανήκει αποκλειστικά σε αυτούς που προσεγγίζουν γυναίκες με τα δικά τους κριτήρια αλλά οι ίδιες δεν χρειάζεται να έχουν τα δικά τους. Φυσικά το ότι οι γυναικες ζουν και αναπνέουν για τα κομπλμέντα και τα likes είναι μια ψευδαίσθηση που ο ίδιος ο μισογυνισμός έχει καλλιεργήσει με αποτέλεσμα πολλοί να αυτοσαμποτάρονται χρησιμοποιώντας το ως μοναδικό μέσο φλερτ.
Όσο οι incels και οι λοιποί μισογύνηδες παλεύουν να αποδείξουν οτι δεν υπάρχει πια πατριαρχία αλλά μητριαρχία τόσο αποδεικνύουν οτι την ώρα που οι γυναίκες κακοποιούνται, παρενοχλούνται, βιάζονται και δολοφονούνται το μεγαλύτερο κακό που μπορούν να σκεφτούν οι άντρες είναι να μη τους κάθεται η γκόμενα που θελουν. Όλη τους η φιλοσοφία περιστρέφεται ακριβώς γύρω από αυτό το άγχος: το άγχος της απόρριψης από αυτες που θεωρούν οτι τους χρωστούσαν την αποδοχή και η οργή που τους πλημμυρίζει επειδή δεν μπορούν πια να τις εξουσιάζουν.
Ενδεικτικό της πατριαρχίας βέβαια είναι οτι όλα τα χαρκτηριστικά που ο ανώνυμος συντάκτης θεωρεί οτι πρέπει να έχει ένας άντρας (να είναι κυνηγός, γεοροδεμένος, ανεξάρτητος, ευκατάστατος) ειναι σημάδια εξουσίας. Με λίγα λόγια, η πατριαρχία κατασκευάζοντας την έννοια της αρρενωπότητας και όχι της θηλυκότητας γύρω από αυτά τα χαρακτηριστικά ταυτόχρονα εξασφαλίζει την ανώτερη ιεραρχικά θέση των αντρών έναντι των γυναικών. Όταν για παράδειγμα η πατριαρχία δεν περιμένει από εσένα ως γυναίκα να είσαι ανεξάρτητη αλλά εξαρτημένη μπορεί να μη σου ασκεί την ψυχολογική πίεση της επιτυχίας, στην ουσία όμως σε τοποθετεί σε μία θέση υποτέλειας έναντι του άντρα από τον οποίο αναμένεται να εξαρτάσια οικονομικά. Όταν η πατριαρχία αναμένει από τους άντρες και όχι τις γυναίκες να είναι μυώδεις -όχι βέβαια «από τη φύση τους» αλλά ακριβώς μέσω κοπιαστικής εξάσκησης στα γυμναστήρια- στην ουσία κατασκευάει τους άντρες ως το «δυνατό φύλο» και τη γυναίκα ως το αδύναμο φύλο.
Οι μισογύνηδες λοιπόν κλαίγονται ακριβώς για τον μηχανισμό αυτό που εξασφαλίζει την ανδρική κυριαρχία και κλαίγονται επειδη σκάνε που οι γυναίκες έχουν το δικαίωμα να τους απορρίψουν αγνοώντας φυσικά οτι και αυτές πρέπει να πληρούν μια ατελείωτη λίστα προυποθέσεων για να θεωρούνται επιθυμητες. Μόνο που οταν οι γυναίκες έχουν ταυτόχρονα να ανησχούν και για πολύ σοβαρότερα πράγματα, όπως οι γυναικοκτονίες και η σεξουαλική βία. See Less
Δεν είναι το χειρότερο πράγμα που έχουμε δει διαδικτυακά, αλλά είναι κάπως ανησυχητικό αυτό το είδος λόγου που κάνει έκκληση στους άντρες να μην ασκούν έμφυλη βία κάνοντας επίκληση στον ανδρισμό, την αρρενωπότητά τους ή την ανδρική τους τιμή. Είναι αποκαρδιωτικό να βλέπεις ακόμα και ανθρώπους με καλές προθέσεις να μην αντιλαμβάνονται τη ρίζα του προβλήματος και να νιώθουν την ανάγκη να προσδώσουν στην ενσυναίσθηση και τον σεβασμό στον συνάνθρωπο ανδρικές ιδιότητες, σαν να χρειάζεται να τους υπενθυμίσουν ότι οφείλουν να συμπεριφέρονται καλύτερα ακριβώς για να επιβεβαιώσουν την αρρενωπότητά τους, επειδή ειναι «αρσενκά» και όχι ανθρωποι.
Γιατί πρέπει να τους απευθυνθούν «ως άνδρες προς άνδρες» αν όχι γιατί οι γυναικείες φωνές μετράνε λιγότερο και χαρακτηρίζονται ως «υστερικές»? Γιατί γίνεται υπενθύμιση του γεγονότος ότι οι πατεράδες τους (και όχι οι μανάδες τους) χάρηκαν στο άκουσμα της γέννησής τους παραβλέποντας πως ο λόγος ήταν ακριβώς ότι η ανδρική ζωή αξιολογείται ως πιο πολύτιμη και ένας γίος είναι προτιμότερος από μία κόρη? Γιατί γίνεται αναφορά στον άντρα «προστάτη», διαγράφοντας πως είναι ακριβώς οι άλλοι άντρες από τους οποίους οφείλει να μας προστατεύει? Γιατί αναρωτιούνται «τι έχουμε πάθει οι άνδρες» λες και υπήρχε κάποιο μυθικό παρελθόν που οι άντρες υπήρξαν gentlemen με πραγματικό σεβασμό στις γυναίκες και η φάση χάλασε τώρα που χάθηκαν οι παραδοσιακές αξίες? Γιατί αναμένεται η γυναίκα να νιώθει ασφάλεια με έναν άντρα αν όχι επειδή της έχει επιβληθεί μια θέση (οικονομικής, ψυχολογικής, κοινωνικής) εξάρτησης? Γιατί ακόμα και η αναφορά στην μάνα που προσεύχεται να βρει ο γιός της «μια καλή κοπέλα» επιβάλλει την υποχρεωτικότητα της ετεροφυλοφιλίας διαγράφοντας τους ομοφυλόφιλους άντρες οι οποιοι γίνονται συχνά αποδέκτες της ίδιας έφυλης βία που προσπαθεί να αποτραπεί ?
Γιατί η γυναίκα πρέπει να περιγραφεί ως «πορσελάνινη κούκλα» για να ξυπνήσει την προστατευτικότητα των ανδρών, ένα είδος καλοπροαίρετου σεξισμού που αναπαράγει όμως πατριαρχικές ιδέες όπως η γυναικεία ευθραυστότητα και ευαλωτότητα που μάλιστα όταν δεν τις επιτελούν σωστά μοιάζοντας με λουλούδια αμέσως ξεσηκώνουν την ανδρική βία ως τιμωρία στη μη συμμόρφωσή στα πρότυπα θηλυκότητας? Γιατί ο σεξισμός περιγράφεται ακόμα και από τη γυναίκα του πρωθυπουργού ως «ανανδρία», υπονοώντας ότι η έλλειψη ανδρείας/ ανδρισμού και όχι ακρβώς αυτή η αξιολόγηση των ανδρών ως ανώτερων βρίσκεται στη ρίζα του σεξισμού? Αν αν-ανδρεία σημαίνει έλλειψη ανδρισμού και αυτή ταυτίζεται με τον σεξισμό θα περίμενε οι γυναίκες (ως κατεξοχήν αν-ανδρες) να είναι αυτές που διαπράττουν περισσότερους βιασμούς και γυναικοκτονίες. Η παραγωγή αυτό του λόγου που επιχειρεί να καλοπιάσει τους άντρες εξυμνώντας την αρρεωνπότητα και αναπαράγοντας ακριβως τις ίδιες πατριαρχικές αξίες που θα έπρεπε να καταπολεμάμε, δεν πρόκειται να κλονίσει τα θεμέλια της πατριαρχίας. Ακόμα και όταν οι προθέσεις είναι καλές και όχι απλά μια επιτέλεση virtue signalling, δεν συνειδητοποιούν ότι η καταπολέμηση της πατριαρχίας δεν είναι απλά θέμα καλών τρόπων ή -ακόμα χειρότερα- παραδοσιακών αξιών αλλά θέμα εξουσίας και ιεραρχίας των φύλων που αποτυπώνεται στην ίδια τη γλώσσα που χρησιμοποιούν.
Η πατριαρχία θα πάψει να υφίσταται όταν οι άνδρες θα συμπεριφέρονται στις γυναίκες ως άνθρωποι σε ανθρώπους και όχι όσο διδάσκονται να συμπεριφερονται «αντρίκια», λες και αποτελούν ένα ανώτερο είδος ανθρώπου με υψηλότερα standards. Ο τρόπος που εχον νοηματοδοτηεθεί οι «λεβέντες» και τα γνήσια «αρσενικά» ως αντιθετικά της θυλυκότητας, της «γυναικούλας» και της ανανδρίας είναι μέρος του προβλήματος, δε θα αποτελέσει τη λύση.
Προσοχή στις αναρτήσεις αυτές που προσποιούνται οτι τάσσονται κατά της έμφυλης βίας, ύπουλα όμως περνάνε το μήνυμα οτι οι γυναίκες οφείλουν να συμμορφώνονται με τα πατριαρχικά ιδεώδη αλλίως η βία που δέχονται τους αξίζει.
Η «αλλη πλευρά» της έμφυλης βίας, της κακοποίησης των γυναικών και των γυναικαικοκτονιών ΔΕΝ ειναι φυσικά ο πατριαρχικός αξιακός κώδικας της «σεμνότητας» ή της «χειρωνακτικής εργασίας» (???). Η «άλλη πλευρά» της τοξικής αρρενωπότητας που κυριολεκτικά σκοτώνει ΔΕΝ είναι τα πρότυπα των πρωινάδικων που δεν δολοφονούν αλλά απλά προσβάλλουν την αισθητική μας. Η «άλλη πλευρά» της πατριαρχίας δεν είναι οι γυναίκες που δεν διδάσκονται τις αξίες της «συντροφικότητας» γιατί καμία γυναίκα δεν οφείλει να είναι σύντροφος κανενός και σίγουρα όχι σε μία σχέση που αποτελεί «δύσβατο μονοπάτι». Είναι δικαίωμα της καθεμιας να μην είναι σε σχέση ή να ορίζει αυτή σε ποιες σχέσεις οφείλει. Oι σχέσεις δεν είναι απαραίτητο να είναι δύσκολες και αν κάποια γουστάρει αν χωρίσει επειδή δεν είναι στρωμένος ο δρόμος με ροζοπέταλα δεν σημαίνει οτι δεν διδάχτηκε της σωστές αξίες. Ούτε φυσικά οφείλει κάποια γυναίκα να σπουδάζει για να μην αξίζει τη βία.
Καλή προσπάθεια, αλλά η ασφάλεια και η σωματική ακεραιότητα των γυναικών ΔΕΝ περνάει μέσα από τους όρους που θέτει η πατριαρχία και κάθε σύνδεση του φαινομένου της έμφυλης βίας με την υποτιθεμενο «ηθικό ξεπεσμό» των γυναικών δεν κάνει τίποτα άλλο από το να την δικαιολογεί. Αποδεχτείτε ότι οι γυναίκες δεν οφείλουν να συμμοφρώνονται με τα πρότυπα θηλυκότητας που έχετε στο μυαλό σας γιατί τότε μόνο μία πλευρά υποστηρίζετε: Αυτή της πατριαρχίας που δολοφονεί γυναίκες.
Το άρθρο από Τα Νεα για την ομολογία του γυναικοκτόνου -για το οποιο η εφημερίδα απολογήθηκε κατόπιν αντιδρασεων- φαινεται να απευθύνεται στους άντρες λέγοντας τους «ο γυναικοκτόνος ειναι ένας από εμας». Φαίνεται να κλείνει το μάτι σε όσους έχουν σκεφτεί, απειλήσει ή εχουν οντως κανει χρήση βίας υπονοώντας πως αφου ΟΛΟΙ εχουν κάνει αυτή τη σκεψη το μονο που τους χωρίζει από τουν γυναικοκτόνο ειναι οτι αυτός το πήγε ένα βήμα παραπέρω και το εκανε πράξη.
Φαίνεται ομως να απευθυνεται και στις γυναικες καθησυχάζοντας τις: αν ο συντροφός σου σε έχει απειλήσει με βία δεν είναι κάτι σπάνιο ή άξιο αναφοράς, και ποια από εμας δεν το έχει ακούσει. Είναι κάτι φυσιολογικό και αναμενόμενο, ΟΛΕΣ μας το έχουμε περάσει, δε σημαίνει οτι θα μας σκοτώσουν. Ειναι απλά κατι που οι άντρες λένε πάνω στα νεύρα τους και όχι ένα τεράστιο red flag, ενα προειδοποιητικό σημάδι.
Υπάρχει μια τεράστια διαφορά ανάμεσα στην κανονικοποίηση της έμφυλης βίας και την καταγγελία της. Το να παρουσιάζεις έτσι casually την έμφυλη βία ως καθημερινό φαινόμενο δεν κάνει κάτι ούτε για να την αποδομήσει ουτε για να την καταπολεμήσει. Ίσα ίσα μοιαζεί να λέει «έτσι είναι τα πράγματα». Γενιές και γενιές γυναικών γνώριζαν ότι οι άντρες σηκώνουν το χέρι τους, δεν είναι κάτι καινούριο ούτε φεμινιστικό να κάνεις αυτή την παρατηρηση. Φεμινιστικό θα ήταν να τονίζεις ακριβώς το πόσο άδικο και παράλογο είναι, να λές από τη μία ότι ειναι συχνό αλλά ταυτόχρονα να υποδεικνύεις τους συστημικους λόγους εξαιτίας των οποίων ειναι ειναι, να προσφέρεις μια εναλλακτική εικόνα του κόσμου.
Το να λες στωικά «η ζωή ειναι άδικη» δεν είναι ουτε ριζοσπαστικό ούτε επαναστατικό, αντιθέτως είναι κανονικοποίηση της αδικίας. Οφείλεις είτε να παιρνεις θέση εναντίον της αλλιώς είσαι μέρος του προβλήματος. Και τα mainstream ΜΜΕ ειναι μέρος του προβλήματος.
Στα άρθρα για την γυναικοκτονία στην Φολέγανδρο δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στην ψυχική κατάσταση του γυναικοκτόνου. Διαβάζουμε σε ένα από αυτά:
«Αστυνομικοί τον περιγράφουν στο ethnos.gr ως άτομο που «βρίσκεται σε απόλυτη σύγχυση. Φαίνεται χαμένος και η επικοινωνία είναι δύσκολη μαζί του». Μάλιστα ο 30χρονος λέει ακατάληπτα πράγματα και οι αρχές προβληματίζονται ιδιαίτερα από το γεγονός πως επαναλαμβάνει τη φράση «ήταν η κακιά η ώρα, η κακιά η ώρα». Τον 30χρονο στη συνέχεια θα δει γιατρός ενώ για το γεγονός θα ειδοποιηθεί και εισαγγελέας.»
Ξεδιπλώνεται δηλαδή το αφήγημα του θύτη που θόλωσε και έκανε το έγκλημα εν θερμώ αλλά τώρα που συνήλθε ειναι συνετριμμένος υπό το βάρος των τύψεων και των ενοχών. Το κείμενο μας καλεί οριακά να συμπάσχουμε μαζί του, να ανησυχύσουμε για την κατάστασή του, να τον δούμε κι αυτόν ως ένα θύμα του ίδιου του εκρηκτικού του ταμπεραμέντου, να αναφωνήσουμε ίσως ότι η χειρότερη τιμωρία ειναι που θα ζήσει την υπόλοιπη ζωή του με την επίγνωση της πράξης του. Μόνο που αυτός θα συνεχίσει να ζει. Το θύμα που ήταν ένας κίνδυνος στον εγωισμό του, που προκάλεσε την εξουσιά του, όχι.
Κι αυτό είναι ένα μοτίβο που επαναλαμβάνεται, είτε ο θύτης παρουσιαστεί μεταμελημένος και «χαμένος» όπως ο συγκεκριμένος, είτε ψύχραιμος και υπολογιστικός όπως ο Μπάμπης. Όποιος και να είναι όμως τα ΜΜΕ και η πατριαρχική κοινωνία φροντίζουν πάντα να μας κάνουν να δούμε τα πράγματα από την πλευρά τους, όχι λόγω καποιου οργανωμένου σχεδίου αλλά επειδή ολόκληρος ο κόσμος είναι χτισμένος γύρω από την αντρική οπτική και όχι αυτή των γυναικών και των θυμάτων πολλά από τα οποία άλλωστε έιναι νεκρά -ούτε βλέπουν πια ούτε μιλάνε. Εμείς ομως ως γυναικες και ως φεμινίστριες μπορούμε να δούμε τον κόσμο από τα μάτια τους γιατί πολλές από εμάς έχουμε βιώσει έστω και στιγμιαία την αίσθηση απειλής και την ενεργοποίηση τους ενστίκτου επιβίωσης που είναι συχνά το τίμημα που πληρώνουμε επειδή απορρίψαμε, ξεμπροστιασαμε, αμφισβητήσαμε, χωρίσαμε, διαφωνήσαμε με έναν άντρα.
Δεν έχει λοιπόν σημασία πώς νιώθει ο θύτης και πώς διαχειρίζεται τις συνέπειες των πράξεών του, σημασία έχει οτι το νήμα που δένει όλα αυτά τα περιστατικά είναι το αντρικό entitlement και η πατριαρχική νοοτροπία που ωθεί τόσους πολλούς να φτάσουν στη βία και τον φόνο απλά επειδή μία γυναίκα εναντιώθηκε στην θέληση και τις επιθυμίες τους.
Αλήθεια, υπάρχει έγκλημα άντρα εναντίον γυναίκας για το οποιο δε θα βρουν τρόπο να κατηγορήσουν την ίδια? Ακόμα και αν σε βιάζει ο πατέρας σου από 11 χρονών αυτό θα χαρακτηριστεί ως «διαστροφή» και όχι εκμετάλλευση της σχέσης σχεδόν απόλυτης εξουσιας του, λες και ένα παιδί μπορεί να σηκωθεί να φύγει από το σπίτι ή να πάει στην αστυνομία να καταγγείλει τον υπευθυνο για την ίδια της την επιβίωση.
Στους μισογυνηδες αρέσει να αγνοούν πατνελώς τις σχέσεις εξουσίας, τις συνθήκες στις οποίες μια γυναικα μεγαλώνει, ανατρέφεται και είτε μαθαίνει να θεωρεί καποια πράγματα «φυσιολογικά» είτε απλα παραλύει από το φόβο και την αβεβαιότητα για το τι την περιμένει αν τολμήσει να μιλήσει. Έτσι ένας ενήλικος που εκμεταλλεύεται την εξουσία του ως άντρας και ως γονιός εξισώνεται με ένα παιδί που εξαρτάται από αυτόν και το θύμα εξισώνεται με το θύτη σε ένα ομολγουμένως τραβηγμένο victim blaming που ειναι ομως ενδεικτικό του πώς η κοινωνία ψάχνει συνεχώς τρόπους να κατηγορήσει τις ίδιες τις γυναικες για αυτά που τους συμβαίνουν, λαμβάνοντας την ίδια τους την αδυναμία που επιβάλλεται από την κοινωνία ως απόδειξη ότι τους αξίζουν όλα αυτά.
Παρεμπιπτόντως, όταν φωνάζουμε «στο διάλο η οικογένεια στο διάλο και η πατρίς» δεν εννούμε οτι μισούμε τα μέλη της οικογένειάς μας αλλά ακριβώς τη σχέση εξουσίας και εξάρτησης που επιβάλλει η πυρηνική οικογένεια η οποία μετατρέπεται σε πυρήνα εκμετάλλευσης και «κουκουλώματος» του στο όνομα της ιερότητας της οικογένειας αυτης. Ένας άντρας μπορεί να κακοποιεί τις κόρες (ή και τους γιους του) όχι εξαιτίας κάποιας «διαστροφής» αλλά επειδή η πρόσβαση που έχει σε αυτές και η εξουσία που ασκεί πανω τους το κάνει ευκολότερο να επιβληθει η σιωπή και ο ίδιος να παραμείνει ατιμώρητος
Μισογύνηδες: Εγώ που λέτε, σε ένα φανταστικό σενάριο που έφτιαξα τωρα μόλις στο μυαλό μου ανάμεσα σε δύο πανέμορφα μοντέλα που αγνοούν την υπαρξή μου και δε θα τα πλησίαζα ουτε στα 50 μέτρα προτιμώ την δεξιά, η αριστερά και να με παρακαλούσε δε θα της καθόμουν -ή θα της καθομουν αλλά δε θα την παντρευόμουν.
Κοιτάξτε τώρα τι συμβαίνει στον πραγματικό κόσμο:Πρώτον, κανένας δε σας ρώτησε. Η εμμονή σας να συγκρίνετε γυναίκες μεταξύ τους και να προκρίνετε την δική σας προτίμηση δεν ενδιαφέρει καμία παρά μονο την δική σας διάθεση επιβολής κάποιου πατριαρχικού προτύπου θηλυκότητας.
Δεύτερον, η δεξιά και η αριστερά θα μπορούσε να είναι η ίδια γυναίκα σε δύο διαφορετικές στιγμές. Οι γυναίκες δε χωρίζονται σε δύο κατηγορίες με βάση το ντύσιμο τους, εναλλάσσουν τα ρούχα τους και τις στιλιστικές τους επιλογές ανάλογα με τη διάθεση, το μέρος, την ώρα.
Τρίτον, μια χαρά σας διαγείρουν τη φαντασία και οι ημίγυμνες, ποιον προσπαθείτε να κοροιδέψτε? Και μονο που που μπαίνετε στη διαδικασία να της φαντάζεστε σεξουαλικά διαθέσιμες και να της απορρίπτεται σε υποθετικά σενάρια προς χάριν αλλων φυσικά και σας διαγείρουν τη φαντασία. Απλα προσπαθείτε να πείσετε τον εαυτό σας και εμάς οτι δεν της θέλετε γιατί νιώθετε οτι δεν μπορείτε να ελέγξετε την σεξουαλικότητά τους και έχετε την ανάγκη να τις τιμωρήσετε έστω και στο μυαλό σας.
Τέταρτον, δε θέλουν όλες οι γυναίκες να σας γεννήσουν συναισθήματα, πολλές θέλουν μόνο σεξ. Άλλες ημίγυμνες παρουσίες δε θέλουν ΟΥΤΕ σεξ (τουλάχισοτν όχι απο εσάς) ενώ ημίγυμνες παρουσίες που ενδιαφέρονται να γεννήσουν συναισθήματα συνήθως δεν απευθύνονται σε κομπλεξικά ανθρωπάκια που που θεωρούν οτι τα συναισθήματα κερδίζουν ως επιβράβευση όσες μαθαίνουν να υπακούουν στις πατριαρχικές στιλιστικές προσταγές και κάποια πατριαρχικά ιδανικά περί σεξουαλικής σεμνότητας.
Κάποια στιγμή θα πρέπει να χωνέψετε την ιδέα οτι οι γυναίκες δεν πάσχουνε από έλλειψη πληροφόρησης πάνω στο τι θεωρείται αποδεκτό από αυτή τη μερίδα συντηρητικών σεξιστών αντρών αλλά επιλέγουν συνειδητά να το γράφουν στο μ@@νι τους οπότε σταματήστε να κάνετε τέτοια ποστ που ελπίζουν να μας επαναφέρουν στον ίσιο δρόμο. Και γενικά χωνέψτε οτι οι γυναίκες δεν υπάρχουν για να σας γεννούν συναισθήματα, δεν υπάρχουν για να σας διεγείρουν τη φαντασία, δεν υπαρχουν για να εγκλωβίζουν τη ματιά σας και να αιχμαλωτίζουν το βλέμμα σας και δεν ντύνονται για να μπορείτε να τις φαντάζεστε γυμνές. Ο συνεχής βομβαρδισμός με αναρτήσεις τύπου ποιες-γυναικες-προτιμάνε-οι-άντρες δεν οφείλεται παρά στην πεποιθησή τους ότι οι γυναίκες υπαρχουν για να κερδίζουν την αποδοχή τους, την προσοχή και το ενδιαφέρον τους λες και περνάνε ένα διαρκές τεστ και χρειάζονται σκονάκια.
Με το υποτιθέμενο «δημογραφικό», την «υπογεννητικότητα» και το ζήτημα της μητρότητας στην Ελλάδα -και όχι μόνο- θα πρέπει να είμαστε διπλά προσεκτικές. Από τη μία θα πρέπει να εφιστούμε την προσοχή στο πως το κράτος εντείνει την χρήση ιδεολογικών μηχανισμών και παραδοσιακών αξιών (εθνικισμός, καλλιέργεια τύψεων για τις εκτρώσεις, το shaming της «γεροντοκόρης») για να πιέσει τις γυναίκες να κανουν παιδιά χωρίς να τους προσφέρει την πρακτική και υλική βοήθεια που χρειάζονται και που δικαιούνται (επιδόματα, υποδομές κτλ).
Από την άλλη δε θα πρέπει να αναλύουμε το θέμα σαν αυτός να είναι ο μόνος αποτρεπτικός παράγοντας για κάθε γυναίκα, να συμπεριφερόμαστε δηλαδή σαν κάθε μία να είναι μία υποψήφια μητέρα αρκεί να υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες οικονομικής (ή και συναισθηματικής) ασφάλειας. Θα πρέπει να αναγνωρίζουμε πως όσο οι γυναίκες απελευθερώνονται απο τους καταναγκασμούς της πατριαρχίας που τις προόριζε υποχρεωτικά για την οικιακή και αναπαραγωγική εργασία, δλδ το νοικοκυριό και την μητρότητα, κάποιες θα ανακαλύπτουν ότι καθόλου δεν τις συγκινεί ο ρόλος της μητέρας γιατί είναι κι αυτός όπως κάθε άλλη δουλειά: δεν ταιριάζει σε όλες.
Δυστυχώς βλέπουμε ακόμα και προοδευτικές, φεμινιστικές θα έλεγε κανεις, αναλύσεις, να προσεγγίζουν το θέμα σαν οι μόνοι λόγοι που οι Ελληνίδες δεν κάνουν παιδιά να είναι οικονομικοί και η αύξηση των γεννήσεων να είναι αποκλειστικά θέμα κατάλληλων «κινήτρων». Η παροχή κατάλληλων οικονομικών κινήτρων βέβαια μπορεί να αυξήσει τις γεννήσεις γιατί οι γυναίκες και γενικά οι άνθρωποι που θέλουν να γίνουν γονείς αλλά εμποδίζονταν από οικονομικούς περιορισμούς τώρα μπορούν να έχουν ένα εμπόδιο λιγότερο -παρά ένα κίνητρο περισσότερο, κάτι που υποννοεί ότι κάποι@ θα κάνουν παιδιά για να τσεπώσουν το επίδομα, όπως λέγεται για τις γυναίκες σε βορειο-ευρωπαικές χώρες. Θα πρέπει όμως ταυτόχρονα να αναλογιστούμε οτι χώρες όπου οι γυναίκες αντιμετωπίζουν πολύ χειρότερες οικονομικές συνθήκες από την Ελλάδα έχουν πολύ περισσότερες γεννήσεις ανά γυναίκα γιατί η οικονομική εξάρτηση των γυναικών και η χαμηλή κοινωνική της θέση τις καθιστούν περισσότερο υποχρεωμένες να εκπληρώσουν τον παραδοσιακό, πατριαρχικό τους ρόλο. Οι Ελληνίδες μερικές γενιές πριν έκαναν περισσότερα παιδιά όχι επειδή απολάμβαναν περισσότερης κρατικής και μη υποστήριξης αλλά επειδή το να μην κάνουν παιδιά ήταν απλά αδιανόητο καθώς η μητρότητα ήταν ταυτισμένη με την ίδια τους την «φύση».
Σε μια ιδανική κοινωνία οι άνθρωποι που θέλουν να γίνουν γονείς θα υποστηρίζονται ή μάλλον θα ανταμείβονται από την ίδια την κοινωνία για το έργο που προσφέρουν καθώς χωρίς την αναπαραγωγή η ίδια η κοινωνία θα κατέρρεε και θα εξαφανιζόταν -κάτι που είναι διαφορετικό με την στενή εθνικιστική σκοπιά σύμφωνα με την οποία κάθε έθνος θέλει να αυξήσει τον πληθυσμό του σε σχέσει με τα άλλα. Σε μια ιδανική κοινωνία όμως θα πρέπει και η κατασκευή της γυναικείας υποκειμενικότητας να αποδεσμευτεί από την μητρότητα, να γίνει πράξη ότι οι γυναίκες δεν είναι απλά εν δυνάμει μητέρες και να πάψει να ασκείται πίεση σε αυτές με τρόπο που διαφορετικά θα νιώθουν ελλιπείς, ανολοκλήρωτες, αποτυχημένες. Πραβλέποντας στην ρητορική μας να συμπεριλάβουμε ότι δεν είναι όλες οι γυναίκες ένα επίδομα ή ένα δωρεάν βρεφονηπιακό σταθμό μακριά από το να γίνουν μάνες, υποπίπτουμε στο ίδιο ουσιοκρατικό σφάλμα με την πατριαρχία.
Ναι, Είσαι Μισογύνης 