Οι incels έχουν φτάσει την αντικειμενοποίηση των γυναικών σε τέτοιο ακραίο επίπεδο που τους αρνούνται το δικαίωμα να πουν οχι στο σεξ παρομοιάζοντάς τις…με φαΐ! Βλέπετε, στην ιστοριούλα αυτή υπονοείται ότι το σεξ είναι κάτι σαν γεύμα που μπορείς να προσφέρεις στον πεινασμένο ως κέρασμα ανεξάρτητα από τις δικές σου ορέξεις. Στην πραγματικότητα βέβαια το σεξ είναι μία πράξη αμοιβαιότητας, κάτι που κάνεις με έναν άλλο άνθρωπο όταν «πεινάς» κι εσύ. Φυσικά όταν βλέπεις τις γυναίκες σαν ένα άψυχο αντικείμενο προς κατανάλωση και όχι σαν άνθρωπο με δικές του επιθυμίες είναι αναμενόμενο να μην καταλαβαίνεις αυτή τη λεπτή διαφορά.

Στην μισογυνική αυτή παραβολή ο μόνος που έχει επιθυμίες είναι ο άστεγος ενώ αυτός που τον προσκαλεί βρίσκεται απλά εκεί για να ικανοποιήσει ή οχι τις δικές του επιθυμίες. Οι άντρες είναι αυτοί που πάντα ζητιανεύουν για σεξ ενω οι γυναίκες με ένα μαγικό τρόπο είναι πάντα καλοταισμένες. Από το αφήγημα απουσιάζει εντελώς ο τρόπος που εκφράζεται και ικανοποιείται η γυνακεία επιθυμία. Οι γυναίκες δεν έχουν δικές τους επιθυμίες για σεξ, υπάρχουν απλά ως αυτές που δέχονται ή αρνούνται να ικανοποιήσουν τις αντρικές επιθυμίες και μάλιστα όταν τις αρνούνται είναι από αναλγησία ή από κάποια σαδιστικό βίτσιο.

Εννοείται πως και ο παραλληλισμός των αντρών με άστεγους δεν είναι τυχαίος. Έχει ως στόχο να κάνει επίκληση στο συναίσθημα παρουσιάζοντάς τους ως το αδύναμο μέρος με το οποίο μπορούμε να ταυτιστούμε. Ταυτόχρονα ο παραλληλισμός της πείνας -μιας βιολογικής ανάγκης την οποία αν δεν ικανοποιήσεις κυριολεκτικά θα πεθάνεις- με την ορμή για σεξ είναι άλλη μια κλασική πατριαρχική σοφιστεία, συστατική της κουλτούρας του βιασμού. Ενώ βέβαια στην περίπτωση των αστέγων οι κάτοχοι του πλούτου πράγματι τους στερούν το δικαίωμα στην στέγαση καταλαμβάνοντας παραπάνω από όση τους αναλογεί και εκμεταλλευόμενοι τους φτωχούς, στην περίπτωση του σεξ δεν μιλάμε για κάποιο άνισο καταμερισμό κάποιων πόρων αλλά το ίδιο το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματος των γυναικών. Για τους incels όμως το γυνακείο σώμα αποτελεί κι αυτό έναν πόρο που θα έπρεπε να κατανέμετε ισότιμα στους άντρες χωρίς οι γυναίκες να έχουν λογο σε αυτό. Η μισογυνική αυτή αφήγηση προσπαθει έτσι να μας εκβιάσει να επικροτήσουμε τον λιμασμένο άντρα που θα εξεγερθεί και θα βιάσει με το ίδιο τρόπο που θα επικροτούσαμε τον άστεγο που θα εξεγειρόταν και θα έπαιρνε αυτό που δικαιούται.

Φυσικά, το να πιστεύεις ότι είναι απάνθρωπο να σου αρνείται το σεξ μια γυναίκα που φλέρταρε (ή μάλλον, νομίζεις ότι φλέρταρε) μαζί σου είναι σαν να πιστεύεις ότι είναι απάνθρωπο να αρνείται να σε παντρευτεί κάποιος που σου είπε να πάτε 3ήμερο στο Ναύπλιο. Αλήθεια, τι θα έλεγαν τα μισογυνικά σκουπίδια που σταθερά παρουσιάζουν τις γυναίκες ως «πεινασμένες» για γάμο αν εκείνες κλαψούριζαν αποκαλώντας τους άντρες απάνθρωπους επειδή δεν τις οδήγησαν στα σκαλιά της εκκλησίας αφότου τις προσκάλεσαν σε μία ταβέρνα. Ξέρουμε ήδη την απάντηση. Στην πατριαρχία μόνοι οι άντρες έχουν δικαίωμα να εξοργίζονται για την ματαίωση που βιώνουν οι προβολάρες που κάνουν ενώ οι γυναίκες εξευτελίζονται διαρκώςπου είναι τόσο αφελείς και ηλίθιες που πίστεψαν ότι αποτελούν οτιδήποτε άλλο πέρα από αντικείμενα του σεξ. Και αυτή είναι η ουσιά του male entitlement.

H πιο επικίνδυνη στιγμή σε μια κακοποιητική σχέση είναι ακριβώς όταν πας να (ξε)φύγεις. Όταν δηλαδή ο κακοποιητής συνειδητοποιεί οτι έχει χάσει την εξουσία πάνω σου, ότι τα παρακάλια, τα κλάματα, οι απειλές, η χειριστικότητα και όλες οι τακτικές που έχει δοκιμάσει δεν έχουν πια την ίδια επίδραση και δεν πετυχαίνουν τον στόχο τους. Είναι τότε που τους γυρνάει το μάτι και δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο αποφασίζοντας να δράσουν τιμωρητικά γιατι η αίσθηση της ιδιοκτησίας πάνω σου που τους έχει καλλιεργήσει η πατριαρχία τους κάνει να πιστεύουν οτι τους παίρνεις κάτι που τους ανήκει, κάτι δικό τους.

Εσύ μπορεί να νομίζεις ότι απλά απομακρύνεις την εαυτή σου, η εαυτή σου όμως ανήκει σε αυτούς και άρα στην ουσία τους αποσπάς την ιδιοκτησία τους. Και γι αυτό στο μυαλό τους δικαιολογείται ό,τι σου κάνουν. Το διαζύγιο ως «απειλή» σημαίνει οτι το διαζύγιο και ο χωρισμός δεν είναι αυτοφροντίδα και αυτοπροστασία προς εσένα, είναι ευθεία επίθεση προς αυτούς. Είναι επίθεση στο εγώ τους και τη σφαίρα της ιδιοκτησίας τους. Όταν ένας κακοποιητικός άνδρας σε κατηγορεί που φεύγεις και τον εγκαταλείπεις είναι επειδη σε βλέπει ως επέκταση του εαυτού του και όχι ως αυτόνομο άνθρωπο. Αυτό ειναι πολύ διαφορετικό από το να σε πονάει ο χωρισμός, ο πόνος είναι διαφορετικός από την οργή και την εκδικητική μανία που κατακλύζει έναν κακοποιητικό άντρα που θεωρεί ότι απλά δεν είχες δικαίωμα να φύγεις και άρα είναι κάτι όχι που κάνεις ΓΙΑ σένα αλλά ΣΕ αυτόν. Η διαφορά βρίσκεται στο entitlement, στον τίτλο ιδιοκτησίας που θεωρούσε ότι είχε πάνω στο σώμα σου και την αγάπη σου.

Δυστυχώς, είναι πολλ@ αυτοί που δεν καταλαβαίνουν τη διαφορά ακριβώς επειδή η πατριαρχία κατασκευάζει τον αντρικό έρωτα στενά συνυφασμένο με την κτητικότητα και την γυναίκα ως κάποια που απλά συμπληρώνει τη ζωή των αντρών. Το βάρος έτσι δίνεται στα δικά τους αισθήματα με αποτέλεσμα τίτλους ειδήσεων σαν αυτούς που στην ουσία ξεπλένουν τον γυναικοκτόνο παρουσιάζοντας την πράξη του ως φυσική αντίδραση στην «απειλή». Υπήρξαν βέβαια και χειρότεροι τίτλοι όπως «την σκότωσε γιατί την αγαπούσε», αλλά βρήκα το συγκεκριμένο πιο ύπουλο και άξιο σχολιασμού.