Monthly Archives: Δεκέμβριος 2018

We Read this Article So that You Don’t Have to: «Γιατί οι Γυναίκες δεν Πρέπει να Φοράνε Παντελόνια;»

Posted on by

0

γιατι οι γυναίκες δεν πρέπει να φοράνε παντελονια.png

We Read this Article So that You Don’t Have to: «Γιατί οι γυναίκες δεν πρέπει να φοράνε παντελόνια;»

Οι Oρθόδοξες Xριστιανικές Oμάδες των Xαρούμενων Αγωνιστών έχουν ιστοσελίδα και στήλη αποριών -σε περίπτωση που απορούσατε για το πόσο εκτός πραγματικότητας παραμένει η Εκκλησία και η θρησκεία ακόμα και όταν προσπαθεί να ακολουθήσει τις νέες τεχνολογίες. Στο άρθρο «γιατί οι γυναίκες δεν πρέπει να φοράνε παντελόνια» προσφέρει τα επιχειρήματά της που συνοψίζονται ως εξής

-«Η ενδυμασία μας είναι χαρακτηριστικό/διακριτικό του φύλου μας»
Αυτή είναι η πασίγνωστη πατριαρχική κυκλική λογική σύμφωνα με την οποία θα πρέπει να διαφοροποιούμαστε με βάση το φύλο μας διαφορετικά οι διαφορές ανάμεσα στα φύλα θα εκλείψουν. Κανείς ποτέ δεν μας εξηγεί πειστικά γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν κακό καθώς το επιχείρημα είναι εντελώς ταυτολογικό: η διάκριση των φύλων είναι αυτοσκοπός και όχι το αποτέλεσμα κάποιας λειτουργίας -πέρα φυσικά από το να δημιουργεί εμφυλες ιεραρχίες εις βάρος των γυναικών

-«Το παντελόνι εισάγεται ορμητικά στον γυναικείο κόσμο με το φεμινιστικό κίνημα του 20ου αιώνα»
Αυτο φυσικά έγινε για να μπορούμε οι φεμινίστριες να καβαλάμε τις ιπτάμενες σκούπες μας με μεγαλύτερη ευκολία επομένως η απαγόρευση των παντελονιών από την Εκκλησία δεν είναι παρά ένας σύγχρονος διωγμός μαγισσών και δε θα περάσει!

-«Γιατί να μην φοράνε φούστα οι άνδρες;»
Αν οι γυναίκες φοράνε παντελόνια τότε θα καταλήξουν και οι άντρες να φοράνε φούστες που όλοι ξέρουμε ότι ειναι ΑΚΟΜΑ χειρότερο, γιατι εντάξει να προσπαθούν οι γυναίκες να μιμηθούν τους άντρες, πα το διαλο, αλλά αν οι άντρες αρχίσουν να μιμούνται τις γυναίκες αυτό σημαίνει οτι η θρησκεία και η κοινωνία εν γένει απέτυχαν στο να στιγματίσουν και να υποτιμήσουν αρκετά κάθε τι γυναικείο. Κι αυτό η Εκκλησία θα το πάρει προσωπικά.

-«Ο Λόγος του Θεού υπαγορεύει ‘κανένας άνδρας να μην ενδύεται γυναικεία στολή ούτε η γυναίκα αυτήν που αρμόζει στους άνδρες'»
Το επιχείρημα αυτό αποδυναμώνεται όταν φοράς skinny jeans από τον όροφο με τα γυναικεία γιατί αυτόματα μετατρέπεται σε γυναικεία στολή

-«Είναι θέμα σεμνότητας, Το παντελόνι ως γνωστόν υπερτονίζει την ανατομία του σώματος»
Αυτό είναι σαφέστατη αναφορά στο λεγόμενο camel toe, εκτός αν «γυναικεία ανατομία» σημαίνει το να έχεις δύο πόδια. Προτιμήστε λοιπόν ένα παντελόνι που να μη σας πιέζει στον καβάλο αλλιώς φορέστε ένα φορεματάκι ή μία φουστίστα που ως γνωστόν είναι εντελώς αποσεξουαλικοποιημένα και δε θα βάλουν τα άμοιρα τα αρσενικά σε πειρασμό

-«αυτό που τελικά κάνει ανδρεία τη γυναίκα είναι το να μην υποχωρεί ούτε μπροστά στη συνήθεια ούτε μπροστά στη μάζα»
Μην υποχωρείτε στην συνήθεια της μάζας, υποχωρήστε στην συνήθεια και τις γελοίες παραδόσεις χιλιάδων χρόνων ενός ξεπεσμένου θεσμού που με τις μαλακίες που συνεχίζει να υποστηρίζει ο μόνος τρόπος να ξαναφέρει την νεολαία στην Εκκλησία είναι να βάλει ανοιχτό μπουφέ

Advertisement

Ένας Φίλος της Αστυνομικής Λογοτεχνίας -και Όχι και Τόσο Φίλος των Γυναικών

Posted on by

0

george staf

O φίλος της αστυνομικής λογοτεχνίας ήθελε απλά να πει στις γυναίκες «πηγαίνετε στην κουζίνα σας να διαβάσετε κανέναν τσελεμεντέ», το είπε όμως περισσότερες λέξεις γιατί πίστεψε λανθασμένα ότι επειδή είναι μέλος μιας ομάδας βιβλιόφιλων έχει και ο ίδιος συγγραφικό ταλέντο.

Πίσω όμως από την εμπάθειά του για τις γυναίκες που διαβάζουν το ίδιο είδος με αυτόν κρύβεται το μισογυνικό μοτίβο σύμφωνα με το οποίο ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ αρέσει στις γυναίκες -από τον καφέ που πίνουν μέχρι τις ταινίες που βλέπουν- είναι αυτομάτως ανόητο, βαρετό και κατώτερο ακριβώς επειδή αρέσει στις γυναίκες και οι γυναίκες είναι κατώτερες, βαρετές και ανόητες. Γι αυτό το λόγο κάπως έπρεπε ο συντάκτης της κριτικής να διαφοροποιηθεί από αυτές για να μπορέσει να απολαύσει το συγκεκριμένο λογοτεχνικό είδος, επομένως προέβη σε έναν αυθαίρετο διαχωρισμό ανάμεσα στο είδος της αστυνομικής λογοτεχνίας που αρέσει στον ίδιο και σε αυτό που υποθέτει θα αρέσει στις γυναίκες. Τα μυθιστορήματα της Αγκάθα Κρίστη και η σύγχρονη Σκανδιναβική αστυνομική λογοτεχνίας στιγματίζονται έτσι ως κατεξοχήν «γυναικεία» είδη, κάνοντας λίγο δύσκολο να δικαιολογηθει μετά το diss το πώς ακριβώς η Αγκάθα Κρίστι αρέσει εξίσου και στους άντρες. Από την άλλη ονομάζοντας κάτι ‘mainstream» και κατηγορώντας τις γυναίκες ότι έλκονται από αυτό είναι σαν να υπονοεί οτι το mainstream στην ουσία το διαμορφώνουν οι άντρες και οι γυναίκες απλά ακολουθούν επειδή είναι προβατα, χωρίς να έχουν κανέναν ενεργό ρόλο στη διαμόρφωση του mainstream. Οι γυναίκες παρουσιάζονται να δρουν πάντα στο περιθώριο της κουλτούρας, είτε ως fans περιθωριακών γυναικείων πραγμάτων είτε απλά αποδεχόμενες τα ανώτερα, αντρικά πράγματα.

Σε κάθε περίπτωση είναι ενδιαφέρον και το πώς αναπαράγεται εδώ ο μύθος περί «καταναλωτισμού» της γυναίκας που συναντάμε συχνά, σύμφωνα με τον οποίο ό,τι αγοράζουν οι γυναίκες είναι καταναλωτισμός ενώ ό,τι αγοράζουν οι άντρες είναι όπως φαίνεται επενδυση -κάτι που φυσικά αντικρούεται απο την οικονομική θεωρία που εκλαμβάνει οτιδήποτε προορίζεται για προσωπική χρήση -είτε είναι κραγιόν είτε ένα αχρείαστα ακριβό αυτοκίνητο ή ένα gadget- ως κατανάλωση. Έτσι οι γυναίκες μπορούν πάντα να παρουσιάζονται ως «θύματα» της μόδας, ως καταναλωτικά όντα χωρίς δική τους κρίση και προσωπικότητα ενώ παράλληλα ο καταναλωτισμός που είναι σύμφυτος με τον καπιταλισμο αποκτά ξαφνικά έμφυλο πρόσημο. Δημιουργούνται με αυτόν τον τρόπο ιεραρχίες προτιμήσεων και γούστου που εκτός από ταξικές είναι και έμφυλες έτσι ώστε οι άνδρες να αντλουν ταυτολογικά την αίσθηση ανωτερότητάς τους απο το γεγονός οτι τους αρέσουν «αντρικά» πράγματα.

Αξιοσημείωτο είναι εδώ οτι τα σεξιστικά στερεότυπα αξιολογούνται θετικά απο τον κριτικό μας, σαν να παραδέχεται οτι είναι και ο σεξισμός αντρική υπόθεση ενώ η ρομαντικοποίηση του παρελθόντος (τότε που οι άντρες πήγαιναν στο περίπτερο με γραβάτα και οι γυναίκες κάθονταν στην κουζίνα και τους μαγείρευαν αντί να αλωνίζουν στα facebookικά γκρουπ έτοιμες να κατηγορήσουν τον εν λόγω σχολιαστή για μισογυνισμό) ολοκληρώνει την εικόνα.

Βαθμολογία: ένα αστεράκι για τα «χρόνια πολλά» στο τέλος που ζέσταναν την παγωμένη μας καρδιά μετά το μισογυνικό ξέσπασμα.

 

Ο Zizek για τα Τρολ

Posted on by

0

48393263_358369714956257_962660663916756992_n (1).jpg

Στην πατριαρχία η έμφυλη βία χρησιμοποιείται ακριβώς για να υποτάξει τις γυναίκες στις ανδρικές επιθυμίες -από τον βιασμό γυναικών που λένε όχι, μέχρι τη δολοφονία γυναικών που επιχειρούν να χωρίσουν τον κακοποιητικό σύντροφό τους. Ταυτόχρονα επεκτείνεται και στον τρόπο που η απειλή της βίας αυτής χρησιμοποιείται από άντρες απλά για να εμφυσήσουν τον τρόμο στις γυναίκες που τολμούν να αμφισβητούν την αυθεντία τους. Αντλώντας από την ευρέως διαδεδομένη εικονοποιία της έμφυλης βίας (τόσο πραγματικά συμβάντα όσο και τις αναπαραστάσεις στον κινηματογράφο κτλ) οι άντρες αυτοί επιχειρούν να τρομοκρατήσουν τις γυναίκες οι οποίες δεν έχουν τρόπο φυσικά να γνωρίζουν οι απειλές είναι αξιόπιστες ή οχι. Και πριν αρχίσουν οι αρνητές της πατριαρχίας να λένε για «τρολάρισμα», την αγαπημένη τους λέξη με την οποία πιστεύουν οτι ακυρώνουν την on-line κακοποίηση που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες καθημερινά, ας διαβάσουμε τι έχει πει ο Ζίζεκ για την on-line περσονα που υιοθετείται:
 
«Η θεμελιώδης μας πλάνη σήμερα δεν έγκειται στην πίστη στην φαντασία, στο να παίρνουμε πολύ στα σοβαρά τις φαντασιώσεις αλλά αντιθέτως στο να μην παίρνουμε αρκετά σοβαρά τις φαντασιώσεις. Νομίζετε ότι είναι απλά ένα παιχνίδι? Είναι πιο πραγματικό απ’ό,τι σας φαίνεται. Για παράδειγμα οι άνθρωποι που παίζουν βιντεοπαιχνίδια, υιοθετούν έναν χαρακτήρα σαδιστή, βιαστή, οτιδήποτε.
 
Η ιδέα είναι ότι στην πραγματικότητα είμαι ένας αδύναμος άνθρωπος, επομένως για να αντισταθμίσω την πραγματική μου αδυναμία, υιοθετώ την ψεύτικη εικόνα ενός δυνατού σεξουαλικά ασύδοτου χαρακτήρα. Αυτή θα ήταν η αφελής ανάγνωση. Θέλω να φανώ δυνατότερος, πιο δραστήριος επειδή στην πραγματικότητα είμαι αδύναμος. Γιατί να μην το διαβάσουμε όμως από την ανάποδη. Ότι αυτός ο σκληρός, ωμός βιαστής είναι ο πραγματικός μου εαυτός. Με την έννοια ότι αυτή ειναι η ψυχική αλήθεια του εαυτού μου και οτι στην πραγματική ζωή εξαιτίας των κοινωνικών περιορισμών κτλ δεν είμαι ικανός να την ενεργοποιήσω. Συνεπώς, ακριβώς επειδή πιστεύω ότι είναι μόνο ένα παιχνίδι, απλά ένας χαρακτήρας, μια εικόνα εαυτού σε έναν εικονικό χώρο, μπορώ να είμαι εκεί περισσότερο αληθινός. Μπορώ να ενεργοποιήσω εκεί μια ταυτότητα που είναι πιο κοντά στον αληθινό μου εαυτό. «
 
Zizek, The Pervert’s Guide to Cinema (2006)

Ο Αντι-Φεμινισμός και ο Μύθος της Χαρωπής Νοικοκυράς

Posted on by

1

ladyism1.png

O συντηρητισμός βασιζόταν ανέκαθεν σε μία εξιδανίκευση του παρελθόντος με την ταυτόχρονη διάδοση ενός ηθικού πανικού για το τι η πρόοδος μπορεί να φέρει. Ο αντιφεμινισμός επικαλείται ένα φανταστικό παρελθόν που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα αλλά σε μια πλαστή ρομαντικοποίση του, όπου οι γυναίκες ήταν πραγματικά ευτυχισμένες εκτελώντας το ρόλο της μητέρας και νοικοκυράς που τους προόριζε η πατριαρχία. Η επίκληση αυτή γίνεται με την χρήση εικόνων χαρούμενων νοικοκυρών που κρατάνε ψητά φούρνου ή κέικ και στυλάτων γυναικών και ανδρών σε στάσεις πραγματικού «gentleman» όπου βοηθάνε τις γυναίκες να φορέσουν το παλτό τους ή να βγουν από το αμάξι – γιατί όλες ξέρουμε ότι η δυσκολία του να φορέσουμε μόνες μας το παλτό μας ή να ανοίξουμε την πόρτα του αυτοκινήτου έχει αναδειχθεί μετά την επέλαση του φεμινισμού στην μάστιγα που πλήττει αλύπητα τις γυναίκες.

Στην πραγματικότητα, όπως δείχνει και η Betty Friedan στο βιβλίο της «The Feminine Mystique»*, οι γυναίκες καθόλου ευτυχισμένες δεν ένιωθαν τη δεκαετία του ’50 εγκλωβισμένες στον ρόλο της νοικοκυράς και την εικόνα της τέλειας συζύγου και μητέρας που προωθούσαν τα Media και προέβαλαν γυναικεία περιοδικά -γραμμένα από άντρες. Η ψυχολόγος Betty Friedan διεξάγοντας έρευνα και συνεντεύξεις με γυναίκες της εποχής της, κυρίως νοικοκυρές των προαστίων, περιγράφει το λεγόμενο «πρόβλημα χωρίς όνομα», δηλαδή το διαδεδομένο αίσθημα δυστυχίας και ανικανοποίητου που έπληττε σύγχρονες της γυναίκες που έχοντας απορρίψει την ιδέα της καριέρας ζούσαν ως νοικοκυρές απολαμβάνοντας μια αξιοζήλευτη υλική άνεση.

Αυτό φυσικά δε σημαίνει ότι καμία γυναίκα δε μπορεί να ευτυχίσει στο ρόλο αυτό, παρά ότι η πίεση των γυναικών να συμμορφωθούν εγκαταλείποντας φιλοδοξίες για σπουδές και καριέρα τις οδηγούσε σε ένα μονοπάτι όπου πολύ συχνά δεν ένιωθαν πλήρωση αλλά αντιθέτως υπέφεραν από ανία -κάτι που η Φρουδική ψυχολογία της εποχής φρόντιζε να παθολογικοποιήσει αναγκάζοντας τις γυναίκες να αντιμετωπίσουν αυτό το αίσθημά τους ως προσωπικό τους πρόβλημα.
Η εικόνα λοιπόν της χαρωπής νοικοκυράς προβάλλεται ως κάτι που θα ικανοποιούσε όλες τις γυναίκες και αντιπαραβάλλεται με εικόνες μεθυσμένων γυναικών σε πόζες που η ίδια η πατριαρχία κρίνει ως υποτιμητικές αποκρύπτοντας το γεγονός ότι οι εικόνες αυτές είναι ακριβώς μία επιλογή για τις γυναίκες, σε αντίθεση με τον ρόλο της συζύγου και νοικοκυράς που ήταν μάλλον μονόδρομος στην εποχή που νοσταλγούν οι αντιφεμινίστριες. Ταυτόχρονα δεν γίνεται καμία αναφορά στο γεγονός πως σε καμία εποχή τα μεθύσια και η «ξέφρενη» σεξουαλική ζωή των ανδρών δεν θεωρούταν υποτιμητική για τους ίδιους (αντιθέτως και τα δύο αποτελούν μέρος της επιτέλεσης μιας ηγεμονικής αρρενωπότητας) αλλά ούτε και τους εμπόδιζε από το να παντρευτούν. Αντιθέτως ήταν και είναι οι γυναίκες σε κάθε περίπτωση που θεωρείται ότι πρέπει να συμμορφώνεται στις αντρικές προσδοκίες με την ελπίδα ότι κάποιος από αυτούς θα τις κάνει γυναίκα τους.

Αυτό που οι γναίκες του ladyism και γενικότερα οι αντιφεμινίστριες προσπαθούν απεγνωσμένα να κάνουν είναι να ξανά χωρέσουν τις γυναίκες σε καλούπια εμποδίζοντάς τις να ξαναβρούν το δρόμο που θα κάνει τις ίδιες ευτυχισμένες -ίσως σε μια προσπάθεια να πείσουν τον εαυτό τους ότι οι ίδιες επέλεξαν το σωστό δρόμο.

*https://en.wikipedia.org/wiki/The_Feminine_Mystique

Η Γυναίκα ως Σόμπα

Posted on by

0

48418589_2343231549233930_1312557531964375040_n

Καλωσήρθατε στην πατριαρχία όπου οι γυναίκες θεωρούνται υπεύθυνες για τον μισογυνισμό σε τέτοιο βαθμό που να απαιτείται από αυτές να καλοπιάσουν ένα άντρα μπας και εξιλεωθούμε όλες στα μάτια τους. Το να μισεί ένας άντρας τις γυναίκες θεωρείται φυσιολογικό, ξεκινάμε όλες ένοχες μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Και για να αποδείξουμε το αντίθετο θα πρέπει να κανακεύουμε έναν άντρα, να καταβάλουμε όλο αυτό το emotional labor για να νιώθει αυτός την ασφάλεια και ζεστασιά μιας σχέσης και φυσικά να του κάνουμε και όλες τις σεξουαλικές χάρες που αυτός ζητά. Για άλλη μια φορά βλέπουμε πώς οι γυναίκες καθίστανται υπεύθυνες για την αντρική ηθική και συμπεριφορά με τρόπο που η τελευταία να δικαιολογείται αν εμείς δεν τρέξουμε να τους προφυλάξουμε από τις κακοτοπιές και τις κακές σκέψεις και να τον εξευμενίζουμε συνεχώς με την στοργή και την τρυφερότητά της. Οι γυναίκες και τα δικά μας συναισθήματα δεν είμαστε παρά προσάναμμα για να ζεσταθεί η παγωμένη καρδιά των ανδρών.

Μόνο που ένας άντρας που περιμένει όλον αυτόν τον κόπο από τις γυναίκες για να μη τις μισεί ως σύνολο, παραμένει μισογύνης και βαθιά entitled στην αγάπη μας, που θεωρεί ότι του αξίζει απλά επειδή είναι άντρας. Και ένα σύστημα που οι άντρες δεν μισούν τις γυναίκες μόνο όταν αυτές τους κάθονται και τους κανακεύουν, παραμένει μισογυνικό.

Όταν το Γέλιο κρύβει από πίσω τα Male Tears

Posted on by

0

review 1

Μισογύνηδες: ΧΑΧΑΧΑΧΑΧ πόσο γελάμε με τη σελίδας σας, έχουμε πεθάνει στα γέλια ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΧΑ τι αστείος που είναι ο φεμινισμός , πραγματικά διασκεδάζουμε, δεν ξέρετε πόσο δυνατά γελάμε αυτή την στιγμή, ΚΛΑΙΜΕ απο τα γέλια, ΧΑ ΧΑ ΧΑ μπα σε καλό σας, καλά που είστε κι εσείς εδώ αλλιώς η ζωή μας θα ήταν τόσο θλιβερή

Also Μισογύνηδες: *κάνουν αναφορά για να πέσει η σελίδα*

8 στα 8 reviews αυτή τη στιγμή είναι από άντρες οπότε κάπως δε μας πείθετε ότι είστε τόσο cool με τη σελίδα 

Η Επανάσταση θα Γίνει με ή χωρίς Κραγιόν

Posted on by

Η εικόνα που κυκλοφορεί ευρέως στο διαδίκτυο υπονοεί πως μια γυναίκα που βάφεται και φροντίζει την εμφάνισή της δεν μπορεί ταυτόχρονα να διαβάζει και να σκέφτεται για τον εαυτό της.  Η εικόνα της ανεγκέφαλης, επιφανειακής bimbo είναι καθαρά μισογυνική όχι μόνο επειδή χωρίζει τις γυναίκες σε δύο αλληλοαποκλειόμενες κατηγορίες αλλά επειδή υποκρύπτει το γεγονός πως σε όποια κατηγορία και να υπαχθεί κάποια πάλι χαμένη θα βγει.

Αυτό δυστυχώς είναι το είδος του μισογυνισμού που συνήθως βρίσκει έρεισμα και στον χώρο της Αριστεράς (όπως βλέπουμε και σε προηγούμενη ανάρτηση*) η οποία αρέσκεται να προωθεί το μοντέλο της διαβασμένης γυναίκας πάντα όμως σε αντίθεση με αυτό της ακαλλιέργητης, ρηχής Δαπίτισσας που το μόνο που την ενδιαφέρουν είναι τα πάρτυ στην Μύκονο. Η Δεξιά αντίστοιχα διαστρεβλώνει το μοντέλο της Αριστερής γυναίκας ως αυτό της αξύριστης, ανέραστης φεμινίστριας. Και οι δύο χώροι έτσι χρησιμοποιούν τις γυναίκες ως σύμβολα της ανωτερότητας της ιδεολογίας τους  παρά ως πραγματικούς ανθρώπους και ενεργά μέλη της κοινότητας τους. Και οι δύο χώροι πατρονάρουν τις γυναίκες να συμμορφωθούν με  δικά τους πρότυπα και ενώ η Δεξιά ανάγει την παραδοσιακή θηλυκότητα σε αυταξία -χωρίς να σημαίνει ότι είναι απαλλαγμένη από το slut shaming- η Αριστερά την στοχοποιεί ως κάτι αρνητικό, ως αποτέλεσμα του σεξισμού. Aποτυγχάνει έτσι να αναγνωρίσει ότι το πρόβλημα δεν είναι η ίδια η θηλυκότητα ή η θηλυπρέπεια αλλά οτί αυτή αξιολογείται ως κατώτερη από την αρρενωπότητα από την ίδια την πατριαρχία -πως το μακιγιάζ δηλαδή είναι υποτιμημένο ΕΞΑΙΤΙΑΣ της συσχέτισής του με τις γυναίκες.

Ταυτόχρονα η Αριστερά προβάλει μια ψεύτικη εικόνα γυναικείας απελευθέρωσης -μιας αναγκαστικής απελευθέρωσης απο τα δεσμά του make up, του ντεκαπάζ, των πλαστικών και των προτύπων ομορφιάς τα οποία καλούμαστε να μην ακολουθούμε παραμένοντας ταυτόχρονα πάντα γαμήσιμες. Ο brocialist και ο manarchist είναι πάντα παραπάνω από πρόθυμοι να μας κάνουν mansplaining για τα κακά του μακιγιάζ και της βιομηχανίας της μόδας αντί να τσεκάρουν οι ίδιοι τις δικές τους σεξιστικές συμπεριφορές, λες και η καταπίεση μας έρχεται αποκλειστικά εκ των άνωθεν και δη τον καπιταλισμό.

Ανεξάρτητα λοιπόν με το αν ταυτιζόμαστε περισσότερο με ένα από τα δυο μοντέλα, θα πρέπει να παραμένουμε πάντα επιφυλακτικές προς μια απεικόνιση των γυναικών που δεν αφήνει χώρο για ενδιάμεσα και που δεν ανταποκρίνεται στις πραγματικές ανάγκες και τις επιθυμίες μας, παρά μόνο προσπάθεια να μας στριμώξει πάλι σε κουτάκια -πάντα ιεραρχικά ταξινομημένα κουτάκια. Και θα πρέπει να απορρίπτουμε κάθε απεικόνιση που μας αποδίδει αξία αντιπαραθέτοντάς μας προς άλλες γυναίκες απλά ακόμα και όταν μας κολακεύουν πως είμαστε τάχα ξεχωριστές. και όχι-σαν-τις-άλλες.

Καθώς οι γυναίκες είναι κατά το πατριαρχικό πρότυπο multi-tasking, είμαστε απολύτως ικανές να σκεφτόμαστε για τον εαυτό μας με ή χωρίς κραγιόν

~Hürrfem Sultan

*https://naieisaimisogynis.com/2018/01/30/o-mythos-tis-bimbo/

 

48373016_2103086559758183_4612106452775993344_n.png

Πατριαρχική Σοφία

Posted on by

0

ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΣΟΦΙΑ

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΣΟΦΙΑ
Όταν οι άντρες αυτοαναγορεύονται το πιο σημαντικό κομμάτι της ζωής μιας γυναίκας και προσπαθούν με φλύαρα στάτους να πατρονάρουν και τις γυναίκες να κάνουν το ίδιο ονομάζοντάς το αυτό «σοφία».

To status παρά την φιλότιμη προσπάθεια mansplaining δε μας εξηγεί γιατί οι άντρες δεν απαιτείται να κάνουν τις ίδιες θυσίες για να βρουν σύζυγο, δεδομένου ότι τα στατιστικά δείχνουν ότι οι άντρες βρίσκονται σε αφθονία στο φυσικό περιβάλλον και δεν αποτελούν κάποιου είδους τρόπαιο -στις παραγωγικές ηλικίες μάλιστα οι άντρες είναι και ελαφρώς περισσότεροι από τις γυναίκες. Σε κάθε περίπτωση πάντως, η τάση της πατριαρχίας να πλασάρει τους άντρες ως ένας είδος επιβράβευσης στα καλά και φρόνιμα κορίτσια είχε περισσότερο νόημα την εποχή που χωρίς έναν άντρα η γυναίκα δεν μπορούσε να επιβιώσει εύκολα -επειδή η ίδια η μορφή της πατριαρχίας δεν τους το επέτρεπε. Τώρα απλά καταντάει γραφική.

~Χιουρφέμ Σουλτάν

Όταν οι Άντρες Αποφασίζουν για το τι Εννοούν οι Γυναίκες

Posted on by

1

48375652_493199984422284_5972373688350146560_n

Φυσικά και όταν μια γυναίκα λέει σε έναν άνδρα ΟΧΙ μπορεί να εννοεί ΝΑΙ, σας το επιβεβαιώνει άλλωστε αυτό ένας άντρας και μία ντουζίνα ακόμα άντρες σχολιαστές από κάτω. Και ποιος πραγματικά θα μπορούσε να ξέρει καλύτερα τι θέλουν οι γυναίκες απο μία ντουζίνα άντρες? Κι αν θέλετε παραπάνω εγγυήσεις, αυτο το λένε οι άντρες εδώ χιλιάδες χρόνια, επομένως είναι δοκιμασμένη στο χρόνο αλήθεια, γιατί άλλωστε όλ@ γνωρίζουμε ότι η ιστορία και η παράδοση αποτύπωνε ανέκαθεν τα γυναικεία θέλω και πως οι γυναίκες που για χιλιάδες χρόνια ανταλλάσσονταν μεταξύ πατεράδων και συζύγων σαν εμπόρευμα και «ξεπαρθενιάζονταν» υποχρεωτικά την πρώτην νύχτα του γάμου τους έκαναν πολύ καλύτερο σεξ από τη σημερινή σύγχρονη γυναίκα που έχει ευνουχίσει τους άντρες με παπαριές τύπου «το όχι σημαίνει όχι». Όποιος σας λέει το αντίθετο είναι εχθρός του Ελληνισμού που αποβλέπει στον αφανισμό του έθνους μας μέσω της εξάλειψης κάθε γοητείας στο ερωτικό παιχνίδι και την μετατροπή μας έτσι σε έναν ανέραστο λαό με όλο και σοβαρότερο πρόβλημα υπογεννητικότητας.

(Για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις ο Tilemachos Chormovitis είναι ένα Ακροδεξιό a la alt right σκουπίδι που την έχει δει Milo Yiannopoulos από την Ψωροκώσταινα και πουλάει φτηνό εισαγόμενο αντι-πολιτικορθακισμό με δώρο ένα μίξερ για να αναμειγνύετε κι εσείς τον γραφικό ελληνικό φασισμούλη με νότες από edginess και χιουμοράκι Σεφερλή τον οποίο μάλιστα υπερασπίζεται μετά μανίας)

ΥΓ: Προς τις γυναίκες που προσπάθησαν να ψελλίσουν από κάτω «ναι μεν αλλά υπάρχει και το αυθεντικό όχι»: όταν συμφωνείς με τον αρχικό ισχυρισμό δίνεις στους άντρες την άδεια να αποφασίζουν ΑΥΤΟΙ ποιο όχι είναι το «αυθεντικό» όχι. Δίνεις δηλαδή στους άντρες την άδεια να βιάζουν.

Μία Χούντα θα μας Σώσει

Posted on by

0

Διοτιμα

Εδώ έχουμε ένα εξαιρετικό παράδειγμα του πως ένας βιασμός χρησιμοποιείται από την Ακρο-Δεξιά αποκλειστικά ως εργαλείο φασιστικής προπαγάνδας και όχι επειδή κόπτονται πραγματικά για την φρικτή πραγματικότητα των γυναικών. Αυτό γίνεται ξεκάθαρο ήδη από την αρχή, με την αξιοθρήνητη προσπάθεια να παρουσιάσει η συντάκτρια (η γνωστή μας Διοτίμα του Ladyi-sm) την Αριστερά ως μια ιδεολογία που ισχυρίζεται πως «όλοι είμαστε ίδιοι» -και όχι μια ιδεολογία που στην πραγματικά υποστηρίζει πως όλοι είμαστε διαφορετικοί αλλά ΙΣΟΙ.

Η προσπάθεια διαστρέβλωσης εντείνεται με την άτσαλη αν όχι γελοία προσπάθεια να αποσιωπηθεί πως ένοχος είναι εξίσου και ένας Έλληνας και με την αποκλειστική εστίαση στον αλλοδαπό ένοχο -ο Έλληνας δεν αναφέρεται παρά στο τέλος, όταν προσπαθούν να κατασκευάσουν έναν αχυράνθρωπο ενός υποτιθέμενου Αριστερού που ΧΑΡΗΚΕ με το βιασμό της Τοπαλούδη. Ο βιασμός έτσι δεν αντιμετωπίζεται ως κομμάτι συστημικής, έμφυλης καταπίεσης αλλά ως κάτι απομονωμένο που διαπράττεται κυρίως από τους Άλλους. Ένα πρόβλημα λοιπόν που ενυπάρχει στη δική μας κοινωνία μεταβιβάζεται στις κοινωνίες των Άλλων και αντιμετωπίζεται ως ένας παράγοντας εξωτερικός τον οποίο οφείλουμε να πολεμήσουμε κλείνοντας τα σύνορά, κόντρα στην εμπειρική πραγματικότητα χιλιάδων γυναικών που έχουν παρενοχληθεί, κακοποιηθεί και βιαστεί από 100% γνήσιους Έλληνες.

Η εγκληματικότητα άλλωστε όπως φροντίζει να μας ενημερώσει η συντάκτρια με τα στατιστικά που επινόησε καθώς έγραφε εκείνη την πρόταση οφείλεται 90% στους αλλοδαπούς. Με τον όρο αλλοδαπός βέβαια εδώ εννοούμε τους φτωχούς μετανάστες και όσους προέρχονται από εξαθλιωμένες ή τέλος πάντων χώρες με χειρότερη οικονομική κατάσταση από εμάς. Όλοι γνωρίζουμε άλλωστε ότι όταν ένας Δυτικός τουρίστας κατηγορείται για βιασμό στην Ελλάδα μας είναι απλά για να εισπράξει μια τουρίστρια τα λεφτά της ασφάλειας.

Αν όμως είναι οι ξένοι αυτοί που κατά κύριο λόγο βιάζουν δεν μας εξηγεί κανείς γιατί δεν βιάζουν και σκοτώνουν οι αλλοδαπές γυναίκες μετανάστριες αλλά μόνο οι άντρες. Επικεντρώνοντας έτσι τη συζήτηση στην εθνικότητα του βιαστή χάνουμε το πιο προφανές στατιστικό δεδομένο, που είναι ότι περίπου 99% των βιαστών είναι άντρες. Εδώ ξαφνικά η στατιστική δεν έχει σημασία, είτε είναι τυχαίο γεγονός είτε οφείλεται, δεν ξέρω, στην διαφορετική «ψυχοσύνθεση» των αντρών? Μήπως θέλουν εδώ οι αγαπητοί ρατσιστές να μας πουν ότι οι άντρες έχουν εγγενώς πιο «βίαιη ψυχοσύνθεση»? Μήπως οι άντρες γεννιούνται με «εγκληματική προσωπικότητα»? Θα υποστήριζα ότι κάτι τέτοιο είναι σεξιστικό. Τις φαντασιοπληξίες περί εγγενούς εγκληματικότητας τις υποστηρίζουν μόνο τα φασισταριά.

Ο μύθος του ξένου βιαστή εδώ συνδυάζεται τέλεια με τον άλλο αγαπημένο πατριαρχικό μηντιακό μύθο: αυτό της αριστερής γυναίκας που βιάζεται από μετανάστες και άρα καλά να πάθει. Το ξεκάθαρο victim blaming εδώ, στρέφεται ενάντια στο θύμα που αν ήταν περισσότερο ρατσίστρια και επιφυλακτική με τους ξένους δε θα είχε δολοφονηθεί -αλλά αυτά παθαίνεις όταν συναναστρέφεσαι με Αλβανούς. Επρεπε να το περιμένει, το φαγε το κεφάλι της, της γύρισε ο αντιρατσισμός μπούμερανγκ αλλά ας γίνει τουλάχιστον μάθημα στις υπόλοιπες. Μονο που κάθε είδους προωθήση αλλαγών στη συμπεριφορά των γυναικών για να αποφύγουν να βιαστούν συνιστά απλα μεταβίβαση της ευθύνης στο θύμα με συνέπεια να φταιει αυτο ο,τι και να του συμβεί που δεν πρόσεχε αρκετά.

Νομίζω ότι πλέον είναι ξεκάθαρο ποιος πραγματικά χάρηκε από το βιασμό και τη δολοφονία μιας ‘Αριστερής και αντι-ρατσίστριας» από έναν αλλοδαπό.