Σε ένα thread που ξεπέρασε τα 200 σχόλια, πολλοί αγανακτισμένοι άντρες προσφέρουν ένα εξαιρετικό παράδειγμα του πώς η ισότητα και η ίση αντιπροσώπευση, ακόμα και στις ταινίες, εκλαμβάνεται ως απειλή και ως καταστρατήγηση των δικών τους δικαιωμάτων. Τους ξενίζει η εικόνα (παραπάνω από μίας) γυναικών σε μία ταινία που έμαθαν να θεωρούν δικό τους χωράφι, όπως και όλες τις ταινίες δράσης. Το βρίσκουν «περίεργο» που σε ένα εντελώς φανταστικό σύμπαν υπάρχουν παραπάνω από μία γυναίκες. Μέχρι ΜΙΑ γυναίκα επιτρέπουν να εμφανιστεί στις ταινίες τους, κι αυτή πάντα όμορφη και σέξι, για να σπάει τη μουντίλα της αντροπαρέας, να δείχνει λίγο μπουτάκι με ένα χρυσό μπικίνι, και να προσφέρεται τελικά ως βραβείο σε κάποιον από τους πρωταγωνιστές. Ως ικανοποίηση αντρικών φαντασιώσεων λοιπόν, και όχι ως αυτόνομο άτομο. Με παραπάνω από μία γυναίκες περνάμε σε άλλο πεδίο, στις »γυναικείες» ταινίες . Αν θέλουμε να βλέπουμε γυναίκες, να πάμε να δούμε καμιά συναισθηματική κομεντί, και να αφήσουμε ήσυχα τα δικά τους τα παιχνίδια στα κακομαθημένα παιδιά που είναι οι σεξιστές άντρες, και που δε θέλουν να μοιράζονται τίποτα, ούτε καν κάτι που δεν είναι δικό τους. Σε αυτό το σημείο είναι χρήσιμη η υπενθύμιση του Bechdel test, στο οποίο δεν αρκεί η απλή παρουσία μίας δυναμικής γυναίκας, όταν αυτή απλά πλαισιώνει την αντρική δράση και υπάρχει μόνο σε σχέση με τους άντρες της ταινίας.

Ταυτόχρονα, είναι αστείο το πώς η απλή παρουσία των γυναικών (αλλά και κάθε ομάδας που δεν είναι cis ετεροφυλόφιλοι λευκοί άντρες) εκλαμβάνεται αυτόματα ως «πολιτική ορθότητα» και ως «φεμινισμός», σε έναν κόσμο που οι γυναίκες αποτελούν το 50% του πληθυσμού. Οι θιγμένοι άντρες του post προφανώς αδυνατούν να αντιληφθούν τις γυναίκες ως κάτι άλλο από token, το οποίο χρησιμοποιούν οι άντρες σκηνοθέτες για να εξευμενίσουν τις μίσανδρες φεμινίστριες, και σίγουρα όχι ως απλό ΡΕΑΛΙΣΜΟ. Αλλά, ξέρετε, οι γυναίκες όντως υπάρχουν σε τεράστιες ποσότητες στον κόσμο, και ίσως η απεικόνιση αυτής της πραγματικότητας σε μία ταινία να είναι απλά φυσική και τίποτα παραπάνω. Έχοντας μάθει όμως να βλέπουν περισσότερο τους εαυτούς τους να αντιπροσωπεύονται σε ταινίες που οι ίδιοι βλέπουν, η παρουσία αυτή τους ξενίζει – αν δεν τους ενοχλεί.

~Hürrfem Sultan

Το να θεωρείς ότι πρέπει να ευχαριστούμε τους Δυτικούς άντρες επειδή έχουμε περισσότερα δικαιώματα σε σχέση με γυναίκες σε άλλες χώρες, είναι σαν να περιμένεις οι μαύροι να χρωστάνε ευγνωμοσύνη στους λευκούς επειδή κατάργησαν την δουλεία μετά απο μερικούς αιώνες σκλαβιάς. Όταν έχεις εσύ προς οφελός σου στερήσει τα δικαιώματα και τις ελευθερίες μιάς ομάδας για αιώνες, για χιλιετίες, ΔΕΝ σου χρωστάνε κανένα ευχαριστώ όταν μετά από αγώνες της εν λόγω ομάδας και των συμμάχων της τελικά υποχωρήσεις. Αυτό θα ήταν σαν να κλέψεις απο κάποιον 100 ευρώ και μετά να του δώσεις πίσω τα 50. Εξακολουθείς να είσαι κλέφτης.

Σταματήστε λοιπόν να συγκρίνεστε ναρκισσιστικά με τους Μεσανατολίτες λες κι αυτοί υπάρχουν απλά για να δίνουν άλλοθι για τη δική σας πατριαρχική καταπίεση. Σταματήστε επίσης να επινοείτε κάθε τρεις και λίγο ιστορίες φρίκης για να σοκάρετε το κοινό. Εξίσου φρικιαστικά άλλωστε είναι κάτι περιστατικά γυναικοκτονιών ή ομαδικών βιασμών από μερικούς πολύ λευκούς και δυτικούς άντρες. Δεν αξίζετε μπισκοτάκι επειδή βιάζετε τις δυτικές γυναίκες σε χαμηλότερα ποσοστά. Δεν αξίζετε μπισκοτάκι επειδή τις κακοποιείτε ή τις παρενοχλείτε λιγότερο συχνά. Δεν αξίζετε μπισκοτάκι επειδή τους κάνετε slut shaming αντί να τις λιθοβολείτε. Δεν αξίζετε μπισκοτάκι επειδή τους επιτρέπετε να έχουν δουλειά, αλλά οκ, οχι και να κάνουν και καριέρα ενώ θα έπρεπε να είναι μάνες. Για να το ξεκαθαρίσουμε: ακόμα και απόλυτη ισότητα να είχαμε, ΠΑΛΙ δεν σας χρωστάει καμία μπισκοτάκι. Δεν σας χρωστάμε τίποτα για κάτι που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο. Δεν είστε οι απόλυτοι κάτοχοι των ελευθεριών και των δικαιωμάτων που θα πρέπει να θεωρήστε γενναιόδωροι όταν τα μοιράζεστε με ομάδες που θα έπρεπε να τα είχαν έτσι κι αλλιώς.

~Hürrfem Sultan

«Δεν υπάρχει πατριαρχία γιατί το μουνί σας εξουσιάζει τα πάντα» είναι ένα επιχείρημα που χρησιμοποιείται συχνά από μισογύνηδες που είναι πολύ ηλίθιοι για να αντιληφθούν ότι περισσότερο επιβεβαιώνει παρά διαψεύδει την ύπαρξη της πατριαρχίας.

Το να πιστεύεις ότι οι γυναίκες εξουσιάζουν τα πάντα με την σεξουαλικότητά τους καταρχάς σημαίνει ότι αυτές δεν υπάρχουν ως αυτόνομα άτομα αλλά μόνο σε συνάρτηση με τους άντρες. Η εξουσία που υπονοείται εδώ δηλαδή όχι μόνο υφίσταται στο βαθμό που την παραχωρούν οι άντρες αλλά και μόνο για τις γυναίκες που ΑΥΤΟΙ κρίνουν αρκετά γαμήσιμες. Όταν λοιπόν το μισογυνικό σκουπίδι απευθύνεται στις γυναίκες και το μουνί τους στην ουσία απευθύνεται στις γυναίκες που φαντασιώνεται, καθώς οι άντρες αυτοί ταυτίζουν την έννοια της γυναίκας με αυτή της νέας, αδύνατης, εμφανίσιμης γυναίκας ξεχνώντας πως το συντριπτικό ποσοστό των γυναικών δεν είναι έτσι. Πατριαρχία όμως είναι ακριβώς αυτό: οι γυναίκες να υπάρχουν μόνο σε συνάρτηση με την εμφάνισή τους, μέσα από την αντρική ματιά που είτε τις βλέπει είτε τις καθιστά αόρατες.

Τι εξουσία όμως αποκτά ακόμα και αυτό το μικρό ποσοστό γυναικών που πληροί όλα τα πατριαρχικά standards ομορφιάς?

Ο σχολιαστής θεωρεί ότι οι γυναίκες δεν μπορούν να επιθυμήσουν τίποτα άλλο πέρα από έναν πλούσιο σύζυγο και ακριβά δώρα, τα οποία είναι το είδος της εξουσίας που μπορείς να κερδίσεις συνήθως με την σεξουαλικότητά σου. Δεν μπορεί καν να διανοηθεί ότι οι γυναίκες μπορούν να επιθυμήσουν ανεξάρτητη απο τους άντρες εξουσία -τη δική τους δουλειά, τα δικά τους λεφτά, καριέρα, πολιτική εξουσία ή πολιτισμικό κεφάλαιο παρόμοια με αυτά των αντρών, πράγματα στα οποία η πατριαρχία στέκεται εμπόδιο.Στο μυαλό τέτοιων αντρών η υπέρτατη φιλοδοξία των γυναικών είναι ένας άντρας που να μπορεί να τους προσφέρει πράγματα και όχι να τα αποκτήσουν μόνες τους. Πατριαρχία όμως είναι ακριβώς η όποια «εξουσία» σου να εξαρτάται από κάποιον που αύριο μπορεί να αποφασίσει ότι δεν είσαι πια αρκετά γαμήσιμη.

Οι άντρες σαν το σχολιαστή νομίζουν ότι το μουνί μας εξουσιάζει τα πάντα γιατί η χειρότερη μορφή «καταπίεσης» που μπορούν να διανοηθούν είναι η χυλόπιτα και επειδή για να «ρίξουν» μία (όμορφη) γυναίκα είναι διατεθειμένοι να φτάσουν στα άκρα (και με τα άκρα εννοούμε να την κεράσουν κανα ποτό και να την γυρίσουν στο σπίτι τους με το αμάξι). Κι αυτό το θεωρούν «εξουσία» γιατί αν ήταν στο χέρι τους δε θα είχαμε ούτε τη δυνατότητα να πούμε όχι και άρα δε θα χρειάζονταν να μπουν σε όλον αυτό τον κόπο.

~Hürrfem Sultan

Ο Tζίμης Πανούσης στην πρόσφατη συνέντευξή του σκοράρει μισογυνισμό και ομοφοβία σε μόλις λίγες φράσεις εκθέτοντας όλη την προνομιάρα, την άγνοια και την κουτοπονηριά του.

Δύο τα σφάλματα στην σκέψη του (και αυτή του μέσου μισογυνικού σκουπιδιού): Σε πρώτη φάση μιλάει για σεξουαλική παρενόχληση από gay εργοδότες και θρησκευτικούς λειτουργούς -άντρες δηλαδή που είχαν κάποιο είδος εξουσίας σε σχέση με αυτόν. Αντί να χρησιμοποιήσει αυτά τα παραδείγματα για να στηλιτεύσει την υποκρισία της Εκκλησίας ή τον εργασιακό μεσαίωνα, που θα του έδινε και άφθονο υλικό για  την πρόζα του,  επιλέγει να ερμηνεύσει το γεγονός ότι δέχτηκε ο ίδιος σεξουαλική παρενόχληση που δεν κατήγγειλε σαν ένα παράδειγμα για το ότι και οι γυναίκες δεν πρέπει να μιλάνε. Με παρόμοιο τρόπο με αυτό της Μ. Βαμβουνάκη σε προηγούμενο πόστ*, το «κι εγώ παρενοχλήθηκα αλλά δεν μίλησα» χρησιμοποιείται ως επιχείρημα αποσιώπησης όσων τολμούν να μιλήσουν και επιπλέον ανυψώνει τους «συμπαθείς» καλλιτέχνες στο ρόλο του μάρτυρα που υπομένει τα δεινά με βουβή αξιοπρέπεια και πρέπει να αποτελεί το παράδειγμα προς μίμηση για όλους μας.

Σε δεύτερη φάση βλέπουμε να μιλάει για μουνοκρατορία σε έναν κόσμο που τόσο γυναίκες όσο και άντρες παρενοχλούνται πρωτίστως από άλλους άντρες. Πώς ακριβώς αυτό είναι μουνοκρατορία όταν οι άντρες είναι αυτοί που βρίσκονται στατιστικά τις περισσότερες φορές στη θέση του θύτη? Επειδή στατιστικά είναι και πιο πιθανό να παρενοχληθεί μια γυναίκα από έναν ετεροφυλόφιλο άντρα και άρα να μιλήσει γι αυτό? Ο Πανούσης βέβαια προσθέτει και γυναίκες στην εξίσωση («γηραιότερες» και «άσχημες» γιατί προφανώς στο μυαλό του δεν μπορείς να παρενοχληθείς από κάποι@ που θεωρείται ελκυστικ@) αυτό όμως δεν αλλάζει το γεγονός ότι ακόμα και αν όντως άντρες παρενοχλούνται από γυναίκες είναι οι άντρες που λόγω της εξουσίας που κατέχουν (ως εργοδότες, παραγωγοί, θρησκευτικοί λειτουργοί) είναι σε θέση ισχύος. Και η θέση ισχύος αποτελεί βασικό στοιχείο της σεξουαλικής παρενόχλησης.

Στη δεύτερη παράγραφο συνεχίζει να αναμασά κλισέ προσπαθώντας μάλιστα να οικειοποιηθεί την καταπίεση που βιώνουν οι gay και οι trans αναγορεύοντας τον εαυτό του σε «ομοφυλόφιλο που έγινε λεσβία», λες και η συστημική καταπίεση και η βία που δέχονται οι ομοφυλόφιλοι έχει να κάνει με την «θηλυκή πλευρά» που λέει ότι έχει ο κάθε μάτσο cis, straight άντρας. Στην συνέχεια εκφράζει την πλήρη άγνοιά του περί ομοφοβίας συγχέοντας τα ίσα νομικά δικαιώματα με την «μικροαστική» όπως λέει ανάγκη «έγκρισης» του «μπάτσου, του υπουργού, του παπά».

Ο Τζίμης ο Πανούσης είναι τόσο ηλίθιος και τόσο βυθισμένος στο προνόμιο του που τον προηγούμενο αιώνα θα πήγαινε στις σουφραζέτες και θα τους έλεγε ότι δεν καταλαβαίνει την μικροαστική τους ανάγκη να έχουν την έγκριση του κρατικού συστήματος ως πλήρη νομικά υποκείμενα ή θα έκραζε τον Martin Luther King  για αυτά τα βλακώδη γλυκανάλατα όνειρα που είχε για τα παιδάκια του.

Σε όλη αυτή την συνέντευξη το μόνο που καταφέρνει ο Τζιμάκος είναι να μας εκφράσει την ενόχλησή του,  που μια καταπιεσμένη ομάδα στην οποία ο ίδιος δεν ανήκει, σταματάει να παραμένει στην αφάνεια και διεκδικεί τα δικαιώματα της, το οποίο φυσικά ο ίδιος το ερμηνεύει σαν μια προσπάθεια να υφαρπάξουν εξουσία.

Ο Πανούσης δεν είναι ένας αναρχικός που αγωνίζεται κατά της εξουσίας, αλλά ένας αγχωμένος κυριούλης που στην προσπάθεια του να παραμείνει στην επικαιρότητα ως edgy κωμικός θα χαϊδέψει τα μισογυνικά αντανακλαστικά του κοινού του.

*https://naieisaimisogynis.com/2017/11/11/eswterikeymenos-misogynismos-kai-kanonikopoihsh-ths-seksoualikis-parenohlisis/

~Hürrfem Sultan

~Brittney Grinder