Ο στίχος του Wang «Μωρό μου τι κι αν σ’έχω πληγώσει, ήσουνα κοντά μου όταν δεν ήτανε κοντά μου κανείς» διαιωνίζει την προσδοκία που καλλιεργεί η πατριαρχία στις γυναίκες πως θα ξεχωρίσουν για έναν άντρα και θα επιβραβευτούν με την αγάπη του μέσα από τις θυσίες τους και το πόσο έχουν υποφέρει γι αυτόν. Οι γυναίκες έτσι μαθαίνουν να αναμένουν ότι αν επιμείνουν και παραμείνουν δίπλα του παρόλο που κάποιος τις πληγώνει, θα αποκτήσουν αξία γι αυτόν και θα αναγνωριστούν για την πίστη τους (σε αντίθεση με αυτές που την έκαναν στα δύσκολα) κι αυτός είναι ένας από τους λόγους που συχνά δεν φεύγουν με τα πρώτα σημάδια κακοποιητικής συμπεριφοράς ή συναισθηματικής αδιαφορίας.
Κι αυτα τα δήθεν ρομαντικά του είδους με ενοχλούν περισσότερο απο τους στίχους για τις κωλάρες.
Οι άμοιροι οι incels έχοντας σαν μόνο οδηγό την πατριαρχική ιδεολογία που έχουν ενστερνιστεί, μένουν χωρίς κανένα απολύτως εργαλείο να ερμηνεύσουν τον κόσμο γύρω τους. Είναι κάπως σαν τον πρωτόγονο άνθρωπο που αναρωτιέται γιατί δεν έρχεται η βροχή αφότου έκανε όλα τα ενδεδειγμένα τελετουργικά από το μάγο της φυλής (πιθανότατα κάποιον PUA της κακιάς ώρας). Με τη διαφορά ότι οι γυναίκες δεν είναι φυσικά φαινόμενα αλλά ζωντανοί άνθρωποι με δική τους βούληση.
Μεγαλώνοντας με την πατριαρχική υπόσχεση ότι οι γυναίκες θα παρακαλούν γονυπετείς για σχέση μαζί τους ενώ αυτοί θα θέλουν μόνο σεξ, αδυνατούν να καταλάβουν γιατί η δική τους θέληση για σχέση δεν εκπληρώνεται αυτόματα. Καποιος ξέχασε να τους πει (όχι οι φεμινίστριες βέβαια που το επαναλαμβάνουν συνεχώς) πως ο λόγος που οι γυναίκες ήθελαν διακαώς σχέσηη ήταν η αδυναμία τους να επιβιώσουν εντός της συγκεκριμένςη μορφής της πατριαρχίας με οποιδήποτε άλλο τρόπο.
Η ματαίωση που βιώνουν μετατρέπεται σε σε απελπισία, η απελπισία σε θυμό. Θυμό απέναντι στις σκύλες που έχουν δικές τους επιθυμίες και προτιμήσεις, που είναι ανεξάρτητα αυτόνομα άτομα που μπορούν να αξιολογούν καταστάσεις και αυτούς τους ίδιους. Θυμός που θα έπρεπε να στρέφεται ενάντια στα τεράστια πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα που προκαλεί το κράτος και ο καπιταλισμός, εκείνοι όμως προτιμούν να τον αναλώνουν σε όσες δεν αποδέχονται το δικό τους μικροαστικό όνειρο που επιτάσσει η ιδεολογία της οικογένειας να «χτίσουν κάτι όμορφο». Δηλαδή μη φανταστείτε κανέναν καλύτερο κόσμο, να εκεί, μια σχεσούλα ισα ίσα να έχουν κάποια να τους ακούει, να τους φορντίζει, να τους καθησυχάζει, να τους επιβεβαιώνει, να τους ικανοποιεί σεξουαλικά. Τι έχουν οι ίδιοι να προσφέρουν? Το ότι δεν είναι βιαστές και «σεξομανείς» -τόσο χαμηλά είναι ο πατριαρχικός πήχης για τους άντρες.
Το είδος αυτής της «εξομολόγησης» το βλέπουμε ξανά και ξανά και το κίνημα των incels παραμένει σε άνοδο. Η οργή τους συσσωρεύεται και γίνεται επικίνδυνη -συχνά δολοφονική. Πίσω από σχεδόν κάθε γυναικοκτονία κρύβεται η αδυναμία ενός άντρα να αποδεχτεί ότι μια γυναίκα ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΤΟΝ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ (πια).
Οι incels έχουν φτάσει την αντικειμενοποίηση των γυναικών σε τέτοιο ακραίο επίπεδο που τους αρνούνται το δικαίωμα να πουν οχι στο σεξ παρομοιάζοντάς τις…με φαΐ! Βλέπετε, στην ιστοριούλα αυτή υπονοείται ότι το σεξ είναι κάτι σαν γεύμα που μπορείς να προσφέρεις στον πεινασμένο ως κέρασμα ανεξάρτητα από τις δικές σου ορέξεις. Στην πραγματικότητα βέβαια το σεξ είναι μία πράξη αμοιβαιότητας, κάτι που κάνεις με έναν άλλο άνθρωπο όταν «πεινάς» κι εσύ. Φυσικά όταν βλέπεις τις γυναίκες σαν ένα άψυχο αντικείμενο προς κατανάλωση και όχι σαν άνθρωπο με δικές του επιθυμίες είναι αναμενόμενο να μην καταλαβαίνεις αυτή τη λεπτή διαφορά.
Στην μισογυνική αυτή παραβολή ο μόνος που έχει επιθυμίες είναι ο άστεγος ενώ αυτός που τον προσκαλεί βρίσκεται απλά εκεί για να ικανοποιήσει ή οχι τις δικές του επιθυμίες. Οι άντρες είναι αυτοί που πάντα ζητιανεύουν για σεξ ενω οι γυναίκες με ένα μαγικό τρόπο είναι πάντα καλοταισμένες. Από το αφήγημα απουσιάζει εντελώς ο τρόπος που εκφράζεται και ικανοποιείται η γυνακεία επιθυμία. Οι γυναίκες δεν έχουν δικές τους επιθυμίες για σεξ, υπάρχουν απλά ως αυτές που δέχονται ή αρνούνται να ικανοποιήσουν τις αντρικές επιθυμίες και μάλιστα όταν τις αρνούνται είναι από αναλγησία ή από κάποια σαδιστικό βίτσιο.
Εννοείται πως και ο παραλληλισμός των αντρών με άστεγους δεν είναι τυχαίος. Έχει ως στόχο να κάνει επίκληση στο συναίσθημα παρουσιάζοντάς τους ως το αδύναμο μέρος με το οποίο μπορούμε να ταυτιστούμε. Ταυτόχρονα ο παραλληλισμός της πείνας -μιας βιολογικής ανάγκης την οποία αν δεν ικανοποιήσεις κυριολεκτικά θα πεθάνεις- με την ορμή για σεξ είναι άλλη μια κλασική πατριαρχική σοφιστεία, συστατική της κουλτούρας του βιασμού. Ενώ βέβαια στην περίπτωση των αστέγων οι κάτοχοι του πλούτου πράγματι τους στερούν το δικαίωμα στην στέγαση καταλαμβάνοντας παραπάνω από όση τους αναλογεί και εκμεταλλευόμενοι τους φτωχούς, στην περίπτωση του σεξ δεν μιλάμε για κάποιο άνισο καταμερισμό κάποιων πόρων αλλά το ίδιο το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματος των γυναικών. Για τους incels όμως το γυνακείο σώμα αποτελεί κι αυτό έναν πόρο που θα έπρεπε να κατανέμετε ισότιμα στους άντρες χωρίς οι γυναίκες να έχουν λογο σε αυτό. Η μισογυνική αυτή αφήγηση προσπαθει έτσι να μας εκβιάσει να επικροτήσουμε τον λιμασμένο άντρα που θα εξεγερθεί και θα βιάσει με το ίδιο τρόπο που θα επικροτούσαμε τον άστεγο που θα εξεγειρόταν και θα έπαιρνε αυτό που δικαιούται.
Φυσικά, το να πιστεύεις ότι είναι απάνθρωπο να σου αρνείται το σεξ μια γυναίκα που φλέρταρε (ή μάλλον, νομίζεις ότι φλέρταρε) μαζί σου είναι σαν να πιστεύεις ότι είναι απάνθρωπο να αρνείται να σε παντρευτεί κάποιος που σου είπε να πάτε 3ήμερο στο Ναύπλιο. Αλήθεια, τι θα έλεγαν τα μισογυνικά σκουπίδια που σταθερά παρουσιάζουν τις γυναίκες ως «πεινασμένες» για γάμο αν εκείνες κλαψούριζαν αποκαλώντας τους άντρες απάνθρωπους επειδή δεν τις οδήγησαν στα σκαλιά της εκκλησίας αφότου τις προσκάλεσαν σε μία ταβέρνα. Ξέρουμε ήδη την απάντηση. Στην πατριαρχία μόνοι οι άντρες έχουν δικαίωμα να εξοργίζονται για την ματαίωση που βιώνουν οι προβολάρες που κάνουν ενώ οι γυναίκες εξευτελίζονται διαρκώςπου είναι τόσο αφελείς και ηλίθιες που πίστεψαν ότι αποτελούν οτιδήποτε άλλο πέρα από αντικείμενα του σεξ. Και αυτή είναι η ουσιά του male entitlement.
Why not both? Τι εμποδίζει μια γυναικα να την θέλουν ολοι και να μη μπορούν να την έχουν όλοι? Μα η βεβαιότητα της πατριαρχίας ότι αν σε θέλουν μπορούν και να σε έχουν, οτι το να σε θέλουν όλοι σημαίνει και αυτόματη πρόσβαση στο σώμα σου. Στην πατριαρχία θα πρέπει να επιλέξεις ανάμεσα στο να σε θέλουν και άρα υποχρεωτικά να σε έχουν ΟΛΟΙ (χωρίς δικαίωμα να επιλέξεις) και στο να κρύβεις προσεκτικήα την ομορφιά και τη σεξουαλικότητά σου ώστε να δίνεις το μήνυμα οτι δε μπορούν να σε έχουν. Στην πατριαρχία πρέπει να βρεις την τέλεια ισορροπία αναμεσα στο να είσαι γαμήσιμη αλλά όχι και με τόσο εμφανή τρόπο γιατί τότε δίνεις δικαιώματα (σε ΟΛΟΥΣ). Και την ισορροπία πρέπει να την βρείς, όπως υπονοεί και η φωτογραφία, πάνω σε σέξι 12ποντα γιατί η πατριαρχία δε σταματά ποτέ να δίνει αντιφατικά και αντικρουόμενα μηνύματα για το πόσο σέξι σε θέλει και το πώς πρέπει να επιτελείς τη σωστή θηλυκότητα. Αν τα παρανοήσεις, φταις εσύ
Το πρόβλημα των incels δεν ειναι η μοναξιά, ένα πρόβλημα ανθρώπινο που το αντιμετωπίζουν τόσο άντρες όσο και γυναίκες και άλλα φύλα. Το πρόβλημα των incels είναι ακριβώς οτι νιώθουν ENTITLED στο σεξ, τους έχει καλλιεργηθεί δηλαδή η αίσθηση οτι το σεξ ειναι κάτι που οι γυναίκες τους χρωστάνε. Και γι αυτό αν δεν τους το δώσουν με το καλό αυτοί έχουν δικαίωμα να το πάρουν με το κακό και με δόλια μέσα -κάτι σαν να κλέβεις το αφεντικό σου επειδή σου παρακράτησε το δώρο, κάτι που όμως είναι θεμιτό ακριβώς επειδή στο χρωστούσε και δεν έχεις άλλα μέσα να το διεκδικήσεις. Έτσι κάπως βλέπουν οι μισογύνηδες το σεξ: ως κάτι που τους οφείλαμε και από εγωισμό τους στερούμε, λες και το σεξ είναι κάποιο αγαθό που πρέπει να κατανέμεται ίσα και όχι ως από κοινού πράξη με την αυτοδιάθεση του σώματος όλων τον εμπλεκομένων.
Οι incels και οι λοιποί μισογύνηδες δεν πάσχουν από μοναξιά και έλλειψη συντροφικότητας αλλά από την απουσία κάποιας να εξουσιάζουν, γι αυτό και δεν τους ενδιαφέρει η σχέση να είναι ισότιμη ή να βασίζεται στην ειλικρίνεια -φυσικά δεν έχουν κανένα πρόβλημα να κατηγορούν τις γυναίκες για ψέματα και έλλειψη ειλικρίνας όπου συμπεριλαμβάνουν και τη χρήση make up. Περιττό να πούμε οτι το «κοίτα τη με ανάγκασες να κάνω» (πχ να πώ ψέματα για να μου κάτσεις) πάει πάντα χέρι χέρι με τις χειριστικές και κακοποιητικές συμπεριφορές αλλά στην πατριαρχία θεωρείται απόλυτα θεμιτό ένας άντρας να λέει ψέματα για να πηδήξει και μάλιστα ηρωοποιείται για αυτό οπως και ο συμπαθής στο κοινό χαρακτήρας του Barnely Stinson. Είναι άλλωστε προφανές στην πατριαρχία ότι αν μια γυναίκα χάψει τα ψέματα ενός άντρα τότε της άξιζαν in the first place αφού αποδεικνύει πόσο αφελής και ευκολόπιστη είναι. Όταν όμως μια γυναικα λέει ψέματα σε έναν άντρα τότε μπορεί να δικαιολογηθεί μέχρι και γυναικοκτονία
Eνα πράγμα για το οποίο έχω αρχίσει πρόσφατα να προβληματίζομαι είναι πως πάρα πολλοί άντρες φαίνεται να νομίζουν ότι το να αρέσεις σε αυτούς είναι επαρκής λόγος για σένα ώστε βγεις μαζί τους. Βλέπεις λοιπόν πολλούς να λένε απλά «είσαι πάρα πολύ όμορφη, θα ήθελα να βγούμε για ποτό καποια στιγμή» και δεν καταλαβαίνουν γιατί αυτή η στρατηγική αποτυγχάνει ξανά και ξανά.
Δεν θέλω να πω εδώ κάτι για την επιφανειακότατα και για το πώς θα έπρεπε να κοιτάνε τον εσωτερικό μας κόσμο -το ίδιο μου κακοφαίνεται και όταν λένε «φαίνεσαι πολύ ενδιαφέρουσα, θα ήθελα να βγούμε». Ούτε θέλω να πω εδώ ότι είναι κακό να θες επιβεβαίωση -εννοείται ότι η αίσθηση αποδοχής είναι πολύ σημαντική σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις ιδανικά όμως θα πρέπει όμως να είναι αμοιβαία. Το πρόβλημα εδώ είναι ότι οι ίδιοι πολύ συχνά δεν κάνουν την παραμικρή προσπάθεια αυτοπαρουσίασης, δεν σου προφέρουν ένα λόγο για τον οποίο ΕΣΥ θα ήθελες να βγεις μαζι τους. Συχνά οι ίδιοι δεν έχουν καν δικές τους φωτογραφίες ή δε μπαίνουν στη διαδικασία να σου μιλήσουν για πράγματα που ίσως κάνουν τους ίδιους ενδιαφέροντες και ελκυστικούς. Σου παραθέτουν μόνο το λόγο που θέλουν αυτοί (σε βρίσκουν εξαιρετικά εδιαφέρουσα και όχι σαν τις άλλες ή τρομερά, πάρα μα πάρα πολύ όμορφη, σαν πριγκίπισσα και άλλα τέτοια cringe) και περιμένουν ότι η προσφορά επιβεβαίωσης από μόνη της θα είναι αυτή που θα σε δελεάσει.
Αυτό συνδέεται με την συνήθη μισογυνική αντίληψη ότι οι γυναίκες υπάρχουν μόνο ως λήπτες επιβεβαίωσης και αποδοχής χωρίς ποτέ να είναι αυτές που τις προσφέρουν άρα το βασικό κίνητρο για να βγουν με κάποιον δεν είναι το πόσο εμφανίσιμος, ενδιαφέρων ή αστείος είναι ο ίδιος αλλά το πόσο καλά θα τις κολακεύει. Τα social media λοιπόν καταλήγουν να είναι γεμάτα από σπαμάρισμα αντρών που τις εκθειάζουν και προφέρουν κομπλιμέντα το ένα μετά το άλλο και στη συνέχεια απογοητεύονται και θυμώνουν όταν οι γυναίκες δεν ανταταποκρίνονται. Νιώθουν μάλιστα εκτεθειμένοι ή μάλλον εξαπατημένοι που προσέφεραν επιβεβαίωση χωρίς να πάρουν αντάλλαγμα.
Η εικόνα της γυναίκας ως παθητικού αποδέκτη θαυμασμού και επιβεβαίωσης που τα ξεπληρώνει με σεξ βρίσκεται πολύ συχνά στον πυρήνα της απογοήτευσης των incels και άλλων αντρών που παραπονιούνται ότι «μας δίνουν αξία» χωρίς ποτέ να αναρωτιούνται ποια είναι η δική τους στη ζωή μας. Η ιδέα του «άντρα κυνηγού» τους κάνει να πιστεύουν ότι το δικαίωμα επιλογής ανήκει αποκλειστικά σε αυτούς που προσεγγίζουν γυναίκες με τα δικά τους κριτήρια αλλά οι ίδιες δεν χρειάζεται να έχουν τα δικά τους. Φυσικά το ότι οι γυναικες ζουν και αναπνέουν για τα κομπλμέντα και τα likes είναι μια ψευδαίσθηση που ο ίδιος ο μισογυνισμός έχει καλλιεργήσει με αποτέλεσμα πολλοί να αυτοσαμποτάρονται χρησιμοποιώντας το ως μοναδικό μέσο φλερτ.
Όσο οι incels και οι λοιποί μισογύνηδες παλεύουν να αποδείξουν οτι δεν υπάρχει πια πατριαρχία αλλά μητριαρχία τόσο αποδεικνύουν οτι την ώρα που οι γυναίκες κακοποιούνται, παρενοχλούνται, βιάζονται και δολοφονούνται το μεγαλύτερο κακό που μπορούν να σκεφτούν οι άντρες είναι να μη τους κάθεται η γκόμενα που θελουν. Όλη τους η φιλοσοφία περιστρέφεται ακριβώς γύρω από αυτό το άγχος: το άγχος της απόρριψης από αυτες που θεωρούν οτι τους χρωστούσαν την αποδοχή και η οργή που τους πλημμυρίζει επειδή δεν μπορούν πια να τις εξουσιάζουν.
Ενδεικτικό της πατριαρχίας βέβαια είναι οτι όλα τα χαρκτηριστικά που ο ανώνυμος συντάκτης θεωρεί οτι πρέπει να έχει ένας άντρας (να είναι κυνηγός, γεοροδεμένος, ανεξάρτητος, ευκατάστατος) ειναι σημάδια εξουσίας. Με λίγα λόγια, η πατριαρχία κατασκευάζοντας την έννοια της αρρενωπότητας και όχι της θηλυκότητας γύρω από αυτά τα χαρακτηριστικά ταυτόχρονα εξασφαλίζει την ανώτερη ιεραρχικά θέση των αντρών έναντι των γυναικών. Όταν για παράδειγμα η πατριαρχία δεν περιμένει από εσένα ως γυναίκα να είσαι ανεξάρτητη αλλά εξαρτημένη μπορεί να μη σου ασκεί την ψυχολογική πίεση της επιτυχίας, στην ουσία όμως σε τοποθετεί σε μία θέση υποτέλειας έναντι του άντρα από τον οποίο αναμένεται να εξαρτάσια οικονομικά. Όταν η πατριαρχία αναμένει από τους άντρες και όχι τις γυναίκες να είναι μυώδεις -όχι βέβαια «από τη φύση τους» αλλά ακριβώς μέσω κοπιαστικής εξάσκησης στα γυμναστήρια- στην ουσία κατασκευάει τους άντρες ως το «δυνατό φύλο» και τη γυναίκα ως το αδύναμο φύλο.
Οι μισογύνηδες λοιπόν κλαίγονται ακριβώς για τον μηχανισμό αυτό που εξασφαλίζει την ανδρική κυριαρχία και κλαίγονται επειδη σκάνε που οι γυναίκες έχουν το δικαίωμα να τους απορρίψουν αγνοώντας φυσικά οτι και αυτές πρέπει να πληρούν μια ατελείωτη λίστα προυποθέσεων για να θεωρούνται επιθυμητες. Μόνο που οταν οι γυναίκες έχουν ταυτόχρονα να ανησχούν και για πολύ σοβαρότερα πράγματα, όπως οι γυναικοκτονίες και η σεξουαλική βία. See Less
Μισογύνηδες: Εγώ που λέτε, σε ένα φανταστικό σενάριο που έφτιαξα τωρα μόλις στο μυαλό μου ανάμεσα σε δύο πανέμορφα μοντέλα που αγνοούν την υπαρξή μου και δε θα τα πλησίαζα ουτε στα 50 μέτρα προτιμώ την δεξιά, η αριστερά και να με παρακαλούσε δε θα της καθόμουν -ή θα της καθομουν αλλά δε θα την παντρευόμουν.
Κοιτάξτε τώρα τι συμβαίνει στον πραγματικό κόσμο:Πρώτον, κανένας δε σας ρώτησε. Η εμμονή σας να συγκρίνετε γυναίκες μεταξύ τους και να προκρίνετε την δική σας προτίμηση δεν ενδιαφέρει καμία παρά μονο την δική σας διάθεση επιβολής κάποιου πατριαρχικού προτύπου θηλυκότητας.
Δεύτερον, η δεξιά και η αριστερά θα μπορούσε να είναι η ίδια γυναίκα σε δύο διαφορετικές στιγμές. Οι γυναίκες δε χωρίζονται σε δύο κατηγορίες με βάση το ντύσιμο τους, εναλλάσσουν τα ρούχα τους και τις στιλιστικές τους επιλογές ανάλογα με τη διάθεση, το μέρος, την ώρα.
Τρίτον, μια χαρά σας διαγείρουν τη φαντασία και οι ημίγυμνες, ποιον προσπαθείτε να κοροιδέψτε? Και μονο που που μπαίνετε στη διαδικασία να της φαντάζεστε σεξουαλικά διαθέσιμες και να της απορρίπτεται σε υποθετικά σενάρια προς χάριν αλλων φυσικά και σας διαγείρουν τη φαντασία. Απλα προσπαθείτε να πείσετε τον εαυτό σας και εμάς οτι δεν της θέλετε γιατί νιώθετε οτι δεν μπορείτε να ελέγξετε την σεξουαλικότητά τους και έχετε την ανάγκη να τις τιμωρήσετε έστω και στο μυαλό σας.
Τέταρτον, δε θέλουν όλες οι γυναίκες να σας γεννήσουν συναισθήματα, πολλές θέλουν μόνο σεξ. Άλλες ημίγυμνες παρουσίες δε θέλουν ΟΥΤΕ σεξ (τουλάχισοτν όχι απο εσάς) ενώ ημίγυμνες παρουσίες που ενδιαφέρονται να γεννήσουν συναισθήματα συνήθως δεν απευθύνονται σε κομπλεξικά ανθρωπάκια που που θεωρούν οτι τα συναισθήματα κερδίζουν ως επιβράβευση όσες μαθαίνουν να υπακούουν στις πατριαρχικές στιλιστικές προσταγές και κάποια πατριαρχικά ιδανικά περί σεξουαλικής σεμνότητας.
Κάποια στιγμή θα πρέπει να χωνέψετε την ιδέα οτι οι γυναίκες δεν πάσχουνε από έλλειψη πληροφόρησης πάνω στο τι θεωρείται αποδεκτό από αυτή τη μερίδα συντηρητικών σεξιστών αντρών αλλά επιλέγουν συνειδητά να το γράφουν στο μ@@νι τους οπότε σταματήστε να κάνετε τέτοια ποστ που ελπίζουν να μας επαναφέρουν στον ίσιο δρόμο. Και γενικά χωνέψτε οτι οι γυναίκες δεν υπάρχουν για να σας γεννούν συναισθήματα, δεν υπάρχουν για να σας διεγείρουν τη φαντασία, δεν υπαρχουν για να εγκλωβίζουν τη ματιά σας και να αιχμαλωτίζουν το βλέμμα σας και δεν ντύνονται για να μπορείτε να τις φαντάζεστε γυμνές. Ο συνεχής βομβαρδισμός με αναρτήσεις τύπου ποιες-γυναικες-προτιμάνε-οι-άντρες δεν οφείλεται παρά στην πεποιθησή τους ότι οι γυναίκες υπαρχουν για να κερδίζουν την αποδοχή τους, την προσοχή και το ενδιαφέρον τους λες και περνάνε ένα διαρκές τεστ και χρειάζονται σκονάκια.
H πιο επικίνδυνη στιγμή σε μια κακοποιητική σχέση είναι ακριβώς όταν πας να (ξε)φύγεις. Όταν δηλαδή ο κακοποιητής συνειδητοποιεί οτι έχει χάσει την εξουσία πάνω σου, ότι τα παρακάλια, τα κλάματα, οι απειλές, η χειριστικότητα και όλες οι τακτικές που έχει δοκιμάσει δεν έχουν πια την ίδια επίδραση και δεν πετυχαίνουν τον στόχο τους. Είναι τότε που τους γυρνάει το μάτι και δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο αποφασίζοντας να δράσουν τιμωρητικά γιατι η αίσθηση της ιδιοκτησίας πάνω σου που τους έχει καλλιεργήσει η πατριαρχία τους κάνει να πιστεύουν οτι τους παίρνεις κάτι που τους ανήκει, κάτι δικό τους.
Εσύ μπορεί να νομίζεις ότι απλά απομακρύνεις την εαυτή σου, η εαυτή σου όμως ανήκει σε αυτούς και άρα στην ουσία τους αποσπάς την ιδιοκτησία τους. Και γι αυτό στο μυαλό τους δικαιολογείται ό,τι σου κάνουν. Το διαζύγιο ως «απειλή» σημαίνει οτι το διαζύγιο και ο χωρισμός δεν είναι αυτοφροντίδα και αυτοπροστασία προς εσένα, είναι ευθεία επίθεση προς αυτούς. Είναι επίθεση στο εγώ τους και τη σφαίρα της ιδιοκτησίας τους. Όταν ένας κακοποιητικός άνδρας σε κατηγορεί που φεύγεις και τον εγκαταλείπεις είναι επειδη σε βλέπει ως επέκταση του εαυτού του και όχι ως αυτόνομο άνθρωπο. Αυτό ειναι πολύ διαφορετικό από το να σε πονάει ο χωρισμός, ο πόνος είναι διαφορετικός από την οργή και την εκδικητική μανία που κατακλύζει έναν κακοποιητικό άντρα που θεωρεί ότι απλά δεν είχες δικαίωμα να φύγεις και άρα είναι κάτι όχι που κάνεις ΓΙΑ σένα αλλά ΣΕ αυτόν. Η διαφορά βρίσκεται στο entitlement, στον τίτλο ιδιοκτησίας που θεωρούσε ότι είχε πάνω στο σώμα σου και την αγάπη σου.
Δυστυχώς, είναι πολλ@ αυτοί που δεν καταλαβαίνουν τη διαφορά ακριβώς επειδή η πατριαρχία κατασκευάζει τον αντρικό έρωτα στενά συνυφασμένο με την κτητικότητα και την γυναίκα ως κάποια που απλά συμπληρώνει τη ζωή των αντρών. Το βάρος έτσι δίνεται στα δικά τους αισθήματα με αποτέλεσμα τίτλους ειδήσεων σαν αυτούς που στην ουσία ξεπλένουν τον γυναικοκτόνο παρουσιάζοντας την πράξη του ως φυσική αντίδραση στην «απειλή». Υπήρξαν βέβαια και χειρότεροι τίτλοι όπως «την σκότωσε γιατί την αγαπούσε», αλλά βρήκα το συγκεκριμένο πιο ύπουλο και άξιο σχολιασμού.
Αυτό που στοιχείωνει τους σημερινούς μισογύνηδες περισσοτερο από οτιδήποτε αλλο, αυτό που τους κάνει να χάνουν τον ύπνο τους, είναι το ότι οι γυναίκες σήμερα μπορούν να υπάρξουν χωρίς τη βούλα της αντρικής αποδοχής στη ζωή τους. Μεγαλωμένοι με πατριαρχικά παραμύθια όπου η γυναίκα δεν μπορεί να σταθεί μόνη της ως αυτόνομη ύπαρξη, χωρίς εναν άντρα στη ζώη της, χωρίς να βασανίζεται πώς θα αποκατασταθεί ή θα τυλίξει τον πρώτο τυχόντα, δεν μπορύν να το διαχειριστούν. Δεν έχουν καν το θεωρητικό πλαίσιο να το επεξεργαστούν. Το σκέφτονται από δώ, το σκέφτονται από εκεί και πάντα καταλήγουν οτι δεν γίνεται, θα φταίει παλι το πόσο εύκολο είναι να εξασφαλίσουμε την αντρική αποδοχή -όπου πάντα ταυτίζεται με το σεξ. Αχ, αν μόνο μπορούσαν να οργανωθούν κα να μας τη στερήσουν, θα παρακαλάγαμε κι εμείς για κανα 4άρι!
Μας βγάζουν λοιπόν εμάς «ανέραστες» και «κρύες» επειδή τους έχουμε χεσμένους και η ζωή μας δεν περιστρέφεται γύρω από αυτούς και τα ρίχνουν όλα στις υψηλές μας «απαιτήσεις». Έτσι ονομάζουν την απώλεια ελέγχουν πάνω στις γυναίκες, το πέρασμα της χρυσής εποχής της πατριαρχίας όπου οι γυναίκες δεν ήταν σε θέση όχι απλά να επιλέξουν σύντροφο με τα δικά τους κριτήρια αλλά κυρίως: να επιλέξουν ΑΝ θα έχουν έναν σύντροφο στη ζωή τους γιατί γι αυτές ήταν θέμα επιβίωσης όχι απλά συντροφικότητας και αμοιβαίας ευχαρίστησης. Δεν τους περνάει από το μυαλό ότι μια γυναίκα δεν κοιμάται και ξυπνάει με αυτό το στόχο γιατί η δική τους μίζερη ζωούλα περιστρέφεται γύρω από την επιβεβαίωση της αρρενωπότητάς τους και της ανδρικής τους ταυτότητας μέσα από την ικανότητά τους να πηδήξουν.
Μπορύν έτσι να κοιμούνται ήσυχοι ονειρευόμενοι έναν κόσμο εκδίκησης όπου εμείς θα υποφέρουμε μόνες και έρημες στο κρεβάτι και αυτοί αργά ή γρήγορα θα είχαν το 10άρι που αξίζει σε όλους τους -οι ίδιοι άλλωστε αδυνατούν να σκεφτούν τον εαυτό τους ως 3άρι και 4άρι, είναι μόνο οι γυναίκες που κατηγοριοποιούνται βάσει πατριαρχικών στάνταρ ομορφιας.
Εν τω μεταξύ όλες ξέρουμε πώς αυτη η «κρυα» και «ανέραστη» θα χαρακτηριζόταν αν χρησιμοποιούσε την ομορφιά της για να έχει κρεβάτι κάθε μέρα ή να κάνει one night stand αλλά εντάξει, ας κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε για να λυπηθούμε λίγο την κακομοίρα για την «ξηρασία» στην οποία έχει βρεθεί.
Ναι, Είσαι Μισογύνης 