Τελικά Κομπλιμετάρουν οι Γυναίκες η Μία την Άλλη?

37236213_296140620930732_1059717604727324672_n

Ωπα γιατί μπερδεύτηκα! Τελικά οι γυναίκες κομπλιμεντάρουν δύσκολα η μία την άλλη ή υπερβολικά? Είναι ανταγωνιστικές και επιθετικές μεταξύ τους ή φουσκώνουν η μία τα μυαλά της άλλης με αβάσιμες κολακείες και ανυποστατα θετικά σχόλια εκεί που μόνο οι άντρες θα έπρεπε να κρίνουν την εμφάνισή τους?

Μα και τα δύο ταυτόχρονα, οι δύο αφηγήσεις συνυπάρχουν και έχουμε δει πολλαπλα posts που μας κατηγορούν και για τα δυο. Δεν έχει σημασία άλλωστε η αντίφαση, σημασία έχει στην πατριαρχία η γυναικεία φιλία να απαξιώνεται συνεχώς και οι ίδιες οι γυναίκες να μειώνονται σε καρικατούρες που ό,τι κάνουν είναι ενοχλητικό, γελοίο, ψεύτικο και πάντα κατώτερο από αυτό που κάνουν οι άντρες.

Advertisement

Αυτό που Άκουσες

αυτό που ακουσες καργιολα

Γιατί οι γυναίκες δεν κολακεύονται από την προσέγγιση των αντρών? Γιατί ξέρουν οτι το «καλησπέρα» από το «πουτάνα» είναι λίγα λεπτά δρόμος . Γιατί αν πρέπει να απαντάμε ευγενικά στον κάθε άγνωστο που μας στέλνει απλά για να αποφύγουμε το βρισίδι, τότε όλη αυτή η προσέγγιση φυσικά και δεν είναι κομπλιμέντο αλλά καταπίεση. Γιατί μας έχει κουρασει το αντρικό entitlement στον χρονο και την προσοχή μας όπως μας έχει κουράσει να προσποιείται η κοινωνία ότι οι άντρες αυτοί είναι απλά «κοινωνικοί» και «φιλικοί» και εμείς οφείλουμε να ανταποδώσουμε.

~Χιουρφέμ Σουλτά

Πατριαρχικές Λύσεις στο Πρόβλημα «Δε με Θέλει»

38007962_2297892436952905_7855051359643500544_n.png

Κλασικές πατριαρχικές λύσεις στο πρόβλημα «Μια γυναίκα έχει κάνει ξεκάθαρο ότι δε με θέλει αλλά αρνούμαι να το πάρω απόφαση»:

-Πήδα την κολλητή της για να καταλάβει το λάθος της
-Χρησιμοποίησέ την για να βγάλεις γκόμενα και να την κάνεις να καταλάβει το λάθος της
-Προχώρα τη ζωή σου και ο Θεός θα σε ανταμείψει με την γυναίκα που σου χρωστάει 
-Βίασε την

Φαντασιώσεις εκδίκησης, κουλτούρα βιασμού και male entitlement

~Χιουρφέμ Σουλτάν

Απογοητευμένη από το Σύγχρονο Κύμα του Φεμινισμού

35671543_401716810306388_1417655175539064832_n

Εδώ έχουμε άλλη μία Δυναμική Αντιφεμινίστρια™, το αντιφεμινιστικό παραλήρημα της οποίας κινείται γύρω από τους βασικούς αντιφεμινιστικούς άξονες: την πεποίθηση πως επειδή οι γυναίκες είναι «δυνατές και σκληρές» δεν χρειάζονται φεμινισμό, τον ισχυρισμό πως οι άντρες είναι ΠΙΟ καταπιεσμένοι και την απαξίωση της γυναικείας οικιακής εργασίας.

Το ότι οι γυναίκες είναι δυνατές και σκληρές και γι αυτό δεν χρειάζονται φεμινισμό είναι το βασικό αξίωμα της εκάστοτε Δυναμικής Αντιφεμινίστριας™ που επειδή δε ΝΙΩΘΕΙ αδύναμη θεωρεί ότι δεν χρειάζεται και φεμινισμό, ξεχνώντας πως γυναίκες σκληρές και δυναμικές υπήρξαν παντού και πάντα και η απεικόνισή τους ως αδύναμες και υπερευαίσθητες οφείλεται στην πατριαρχία. Οι γυναίκες μάλιστα αναγκάζονται συχνά να γίνουν δυνατές και σκληρές ΕΞΑΙΤΙΑΣ της πατριαρχίας. Το να νιώθει μια γυναίκα δυναμική της δίνει μια ψεύτικη αίσθηση υπεροχής η οποία όμως δεν μπορεί να την βοηθήσει να αποτινάξει τους συστημικούς περιορισμούς της πατριαρχίας.

Το ότι οι άντρες είναι ΠΙΟ καταπισεμένοι δεν είναι κάτι νέο, το ακούμε συνέχεια από τους αντιφεμινιστές που θεωρούν πως το να πρέπει να τηρήσουν όλα τα standards της αρρενωπότητας είναι η πραγματική καταπίεση, ενώ στην ουσία τα standards αυτά έχουν σκοπό να τους τοποθετήσουν ως ιεραρχικά ανώτερους από την γυναίκα. Αυτός είναι ο λόγος άλλωστε που ένας άντρας οφείλει να αποδείξει την «ανδρισμό» του -γιατί ο ανδρισμός αυτός του δίνει ανωτερότητα έναντι της γυναίκας- ενώ το να αποδείξεις την θηλυκότητά σου ειναι απαραίτητο μόνο στο βαθμό που επιβεβαιώνει και ευχαριστεί τον άνδρα -καθόλου τυχαίο ότι η λέξη «ανδρισμός» και «ανδρεία» δεν έχουν αντίστοιχα θηλυκά καθώς η θηλυκότητα δεν θεωρείται από μόνη της αξία. Οτιδήποτε κάνει ο άντρας θεωρείται αυθαίρετα ανώτερο από αυτό που προορίζεται να κάνει η γυναίκα, γιατί με αυτή την αξία το έχει επενδύσει η πατριαρχία.

Κι αυτό μας φέρνει στο τρίτο σημείο, την απαξίωση της οικιακής εργασίας η οποία παρουσιάζεται ως κάτι που οι γυναίκες θα πρέπει να κάνουν αμισθί και από προσωπική ευθύνη και αγάπη στην οικογένεια. Η παρουσίαση της οικιακής εργασίας ως κάτι που δεν έχει χρηματική αξία παρόλο που απαιτεί χρόνο και κόπο και επιτρέπει στον άντρα να αφοσιωθεί στην καριέρα του είναι κάτι που οι φεμινίστριες έχουν παρατηρήσει ήδη από το δεύτερο κύμα. Για να μπορεί να γίνει αυτό βέβαια πρέπει οι γυναίκες να πειστούν ότι το είδος αυτό της εργασίας που προσφέρουν είναι απλά μια εκδήλωση «αγάπης» και «ευθύνης», και όχι κάτι ισάξιο με αυτό που κάνει ο άντρας. Ταυτόχρονα, καθώς η γυναίκα δεν πληρώνεται γι αυτό, παραμένει οικονομικά εξαρτημένη από τον σύντροφό της ο οποίος με τις δύο δουλείες που αναγκάζεται να κάνει, μπορεί να καταπιέζεται από τον καπιταλισμό αλλά τουλάχιστον δεν καταπιέζεται από την σύντροφο του.

Bullying, Αναρχική Βία και Πειθαρχία

36907619_10214695544174349_8727206381049872384_n

Μια υποκατηγορία σχολίων από αυτά που έδειξαν να αδυνατούν να αντιληφθούν την ουσία του bullying είναι αυτά που έσπευσαν να εξισώσουν το φαινόμενο με την αντιεξουσιαστική βία και μάλιστα να αποδώσουν και τα δύο στην έλλειψη πειθαρχίας. Καθόλου τυχαίο βέβαια που η πειθαρχία αποτελεί ύψιστη αξία των φασιστικών καθεστώτων και της Δεξιάς γενικότερα και στην έλλειψή της τείνουν να αποδίδουν όλα τα κοινωνικά δεινά. Ας λύσουμε λοιπόν την παρεξήγηση αυτή και ας ξεκαθαρίσουμε το εξής: το bullying δεν οφείλεται στην έλλειψη πειθαρχίας όσων το ασκούν, αντιθέτως το bullying ΕΙΝΑΙ μια έκφανση πειθαρχιας, είναι ένα από τα μέσα με τα οποία η κοινωνία προσπαθεί να πειθαρχήσει τα υποκείμενα που ξεφεύγουν από τα προκαθορισμένα πρότυπά της.

Το bullying δεν ασκείται στο κενό, ένα πολιτικο κενό, αλλά αναπαράγει τις μορφές αυτές εξουσίας που ήδη ενυπάρχουν στην κοινωνία. Bullying ασκείται στα χοντρά παιδιά (ή στα υπερβολικά αδύνατα), στις «τσούλες», τα queer άτομα, τα μη αρρενωπά αγόρια, τα φτωχά παιδιά, τα παιδιά μεταναστών. To bullying δεν είναι απλά μια σκληρή και βίαιη συμπεριφορά που ασκείται σε παιδιά με τυχαία κριτήρια αλλά στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων έχει πιο συγκεκριμένες μορφές: χοντροφοβία, ομοφοβία, τρανσφοβία, ρατσισμός, σεξισμός, ταξικές διακρίσεις, body shaming και αστυνόμευση σώματος. Είναι τα παιδιά που δεν ταιριάζουν και δεν συμμορφώνονται με τα αποδεκτά πρότυπα που κατά κύριο λόγο υφίσταται το bullying. Το περιβάλλον τους τα συνετίζει και τα τιμωρεί για τις αποκλίσεις αυτές μέσω της ψυχικής και σωματικής βίας. Το bullying δεν είναι τίποτα αλλο από μια έκφραση των κοινωνικών ιεραρχιών που ταξινομούν τα άτομα βάσει προκαθορισμένων κριτηρίων και ταυτόχρονα μια κοινωνική ποινή σε όσους αμφισβητούν και ξεφεύγουν από τα καλούπια που τους όρισαν διαφορετικές μορφής συστημικής καταπίεσης.

Καμία έλλειψη πειθαρχίας λοιπόν από τους θύτες, μόνο από τα θύματα, έστω και άθελά τους. Και καμία συσχέτιση με την αναρχική βία καθώς αυτή δεν είναι μια μορφή βίας που έχει σκοπόν να διαιωνίσει συστήματα εξουσίας αλλά αντιθέτως τάσσεται εναντίον τους. Το οτι πολλοί σχολιαστές αδυνατούν να δουν τη διαφορά και νομίζουν ότι οποιδήποτε απο τα δύο θα λυνόταν με περισσότερη πειθαρχία, λέει πολλά για το επίπεδο πολιτικής τους ανάλυσης αλλά και το λόγο που το σύνολο της κοινωνίας χάνει το point σχετικά με το bullying και αρκείται σε μερικά πονόψυχα κλισέ και inspirational quotes.

~Χιουρφέμ Σουλτάν

 

Όταν Είσαι Εναντίον της Έκτρωσης με Εξαίρεση την Περίπτωση Βιασμού

34536454_393521574459245_5983700019620872192_n.jpg

Αντιγράφοντας το tweet της Laurie Penny*:
«Αν πιστεύεις οτι η έκτρωση θα πρέπει να επιτρέπεται μονο σε περίπτωση βιασμού ή αιμομιξίας. μην προσποιεισαι οτι έχει να κάνει με τη «ζωή». Αν θεωρείς οτι είναι αποδεκτό όταν η γυναίκα έχει βιαστεί, αυτό που στην πραγματικότητα λες ειναι πως οι γυναίκες θα πρέπει να τιμωρούνται που συναίνεσαν στο σεξ υποχρεώνοντας τις να γεννήσουν»

Τι δηλαδή, η «αγέννητη ψυχούλα» αξιζει ξάφνικα να «σκοτωθεί» επειδή κάποιος βίασε μια γυναίκα? Απλά παραδέξου οτι μια αγέννητη μάζα κυττάρων έχει για σένα μεγαλύτερη αξία από μία σεξουαλικά δραστήρια γυναίκα και άσε τις μεταφυσικές ανησυχίες περί «ζωής» και «δολοφονίας». Και πάψε να προσποιείσαι οτι ενδιαφέρεσαι για το καλο του παιδιού που θα έχει γονιό ένα όπως λες «ανεύθυνο ζωο».

*https://twitter.com/PennyRed/status/999616386661044224

Γιατί δε θα Είχε Κανένα Νόημα ένα Pride που «Δεν Κάνει Εντύπωση»

35079131_395771814234221_6203920683857084416_n.png

Κάθε φορά που γίνεται το Pride βγαίνει στην επιφάνεια αυτό το είδος ομοφοβικού ηλίθιου που προσποιείται ότι δεν καταλαβαίνει γιατι γίνεται το Pride in the first place. Ας το διευκρινήσουμε λοιπόν για άλλη μια φορα: το Pride, όπως αφήνει να εννοηθεί και η ίδια η λέξη. είναι μια εκδήλωση υπερηφάνειας κόντρα στο αίσθημα ντροπής που έχει επιβάλλει η ετεροκανονική κοινωνία σε όλες τις σεξουαλικότητες πέρα της ετεροφυλόφιλης. Δεν έχει τόσο ενημερωτικό χαρακτήρα, δεν είναι μια έκθεση που πουλάει προϊόντα και προσπαθεί να ενημερώσει σχετικά με τις διαφορετικές σεξουαλικές ταυτότητες για να ψωνίσουν και οι υπόλοιποι ούτε καμία αίρεση που σου μοιράζει φυλλάδιο για να σε μπάσει στο κόλπο -αν και φυσικά οι διάφορες οργανώσεις και τα περίπτερα φροντίζουν να σε ενημερώσουν και για τα πολιτικά θέματα που σχετίζονται με τα LGBTQ θέματα. Η κυρίως παρέλαση όμως δεν γίνεται για ενημέρωση.

Το Pride γίνεται ακριβώς γιατί ως εικόνα οι ομοφυλόφιλ@, οι ομοφυλόφιλ@ που αγγίζονται, οι άντρες που ντύνονται μη αρρενωπά, οι άντρες με τακούνια, φτερά και γκλίτερ, τα trans άτομα, η ανοιχτή εκδήλωση της σεξουαλικότητας του καθενός όπως θέλει να την εκφράσει, συνεχίζουν να θεωρούνται «προκλητικά» -κι αυτό που υπονοείται πως προκαλούν είναι τόσο η αποστροφή όσο και η βία. Ένα Pride σεμνό και ήσυχο που θα πέρναγε τόσο απαρατήρητο όσο αναγκάζονται να περνάνε τα LGBTQ άτομα τον υπόλοιπο χρόνο, δε θα είχε και κανένα απολύτως νόημα. Ενα Pride που παίζει με τους κανόνες της ομοφοβικής κοινωνίας προσπαθώντας να κερδίσει την αποδοχή των ετεροφυλόφιλων μοιάζοντας με αυτούς θα ήταν self-defeating.

Το Pride είναι πρωτίστως μια εκδήλωση ΟΡΑΤΟΤΗΤΑΣ σε αντίθεση με την αφάνεια στην οποία περνάνε τα LGBTQ άτομα και τα LGBTQ δικαιώματα τόσο από την ντροπή που τους επιβάλλεται όσο και από ένστικτο επιβίωσης. Όσο λοιπόν σας μπαίνει στο μάτι, θα έχει και λόγο ύπαρξης. Η μεγαλύτερη κατάκτηση θα είναι αυτό το «πανηγύρι» να σταματήσει να σας κάνει εντύπωση και αυτό θα γίνει όταν το ομοφοβικό σας μάτι εξοικειωθεί με την εικόνα.

Hanmaid’s Tale: Greek Edition

35298488_396652367479499_701277943648747520_n.png

Το σχόλιο αυτό από οπαδό του Lady-ism, που συνοδεύτηκε και από like της ίδιας της σελίδας- δείχνει ακριβώς τη λογική κατά των εκτρώσεων σύμφωνα με την οποία η θηλυκότητα εξισώνεται με την μητρότητα και η γυναίκα με την μήτρα της. Το σχόλιο αυτό ομως πάει και λιγο παραπέρα, φανερώνοντας πώς συνδέεται η αντίθεση στην έκτρωση με την αντίθεση στην ελευθερία και την αυτοδιάθεση του σώματος των γυναικών εν γένει: η γυναίκα που δεν διαθέτει την μήτρα της ανά πάσα στιγμή δε θα πρέπει να είναι καν σε θέση να κάνει παιδιά. Η μητρότητα δηλαδή δε θα έπρεπε να αποτελεί καν επιλογή, μια επιλογή που θα κάνει σε μετέπειτα χρόνο για γυναίκα όταν οι συνθήκες ζωής της ή απλά η επιθυμία της αλλάξει. Για τον σχολιαστή οι γυναίκες δε θα έπρεπε καν να έχουν το δικαίωμα να επιλέξουν, η μήτρα τους θα έπρεπε να ακολουθεί την λογική «use it or lose it».

Έτσι μας βλέπουν οι αντιφεμινιστές, σαν μια μηχανή αναπαραγωγής που αν δεν δουλεύει ανά πάσα στιγμή θα πρέπει απλά να πεταχτεί ή να διαλυθεί για κανένα ανταλλακτικό. Και κάπως έτσι τα παιδιά μετατρέπονται σε προιόντα μαζικής παραγωγής, και όχι σε μία απόφαση ζωής που θα τους εξασφαλίζει κατάλληλες συνθήκες διαβίωσης και την αγάπη που έχουν ανάγκη.

Hürrfem Sultan

Πώς η Πατριαρχία Αναπλαισιώνει την Γυναικεία Υποταγή ως Εξυπνάδα

35114057_396713327473403_4415817775809822720_n.png

To Τι λες τώρα;, η σελίδα με τους 1 εκατομμύριο followers, από τους οποίους όσοι δεν είναι bots εχουν σίγουρα υποστεί λοβοτομή, συνεχίζει απρόσκοπτο το πατρονάρισμά του, ένα πατρονάρισμα που οπως και ο φασισμός του είναι ίσως πιο διακριτικά και γι αυτό πιο επικίνδυνά από αυτά πχ του lady-ism.

Στο νέο άρθρο του μας εξηγεί τα 10 χαρακτηριστικά μιας έξυπνης γυναίκας. Δεν χρειάζεται να διαβάσουμε το περιεχόμενο για να συμπεράνουμε ότι ειναι σεξιστικό. Το καταλαβαίνουμε ήδη από τον τίτλο. Τα χαρακτηριστικά της έξυπνης γυναίκας δεν είναι διαφορετικά από αυτά του άντρα. Δεν χρειάζονται ξεχωριστό αφιέρωμα. Οι γυναίκες ΔΕΝ είναι έξυπνες με διαφορετικό τρόπο από τους άντρες. Αυτός είναι ένας επικίνδυνος πατριαρχικός μύθος που διαμορφώθηκε από το γεγονός πως οι γυναίκες, όντας για χιλιάδες χρόνια μια καταπιεσμένη ομάδα, όφειλαν να ελίσσονται και να χρησιμοποιούν τις περιορισμένες εξουσίες τους για να επιβιώσουν στον πατριαρχικό τους κόσμο. Αυτό όμως δεν είναι η «γυναικεία» εξυπνάδα, είναι το ένστικτο επιβίωσης (και η αντίσταση) του καταπιεσμένου.

Τώρα που οι γυναικες απέκτησαν περισσότερα δικαιώματα, η εξυπνάδα των γυναικών απέκτησε ένα αρνητικό πρόσημο, έγινε πιο απειλητική για τους άντρες. Γι αυτό η λαϊκή σοφία και ντουζίνες τέτοιων άρθρων προσπαθούν να δαμάσουν την εξυπνάδα αυτή, να την θέσουν στην υπηρεσία των ανδρών ή απλά να μας πείσουν οτι είναι εξυπνάδα… να κρύβουμε την εξυπνάδα μας.
«Ο άντρας είναι το κεφάλι και η γυναίκα ο λαιμός» λένε, προσπαθωντας να μας πείσουν οτι η καπάτσα γυναίκα (άλλη μια λέξη που προσπαθεί να περιγράψει την γυναικεία εξυπνάδα) δρα στα παρασκήνια.

Όπως κάθε καλό πατρονάρισμα, το κυρίως μήνυμα κρύβεται πίσω από σωρεία κολακειών και ρομαντισμού. Τα περισσότερα χαρακτηριστικά είναι απλά σημεία που θα επιδείκνυε κάθε έξυπνος άνθρωπος (πχ «εξυπνη είναι η γυναίκα που είναι πολύπλευρη» ,»η έξυπνη γυναίκα έχει χιουμορ»»), έχουν σκοπό να χαιδέψουν την αναγνώστρια κάνοντας την να ταυτιστει με την έξυπνη γυναίκα που περιγράφουν. Και κάπου εκεί, τσουπ, πετάνε ύπουλα και την πρωτοκαθεδρία του άντρα. Είναι εξυπνάδα λοιπόν να δίνεις τον πρώτο λόγο στον άντρα. Προσέξτε, το θέμα δεν είναι οτι καμία φορά πρέπει να δίνεις τον πρώτο λόγο σε κάποιον πιο σχετικό και έμπειρο από σένα. Ο πρώτος λόγος εδώ δινεται με βάση το φύλο γιατι στην ουσία τα άρθρα αυτά είναι εγχειρίδια σχέσεων και οδηγίες του πώς να γίνουμε περιζήτητες νύφες. Καμία δικαιολογία δεν προσφέρεται γι αυτο πέρα από λίγο ακόμα πατρονάρισμα: «δεν έχεις να αποδείξεις κάτι» μας συμβουλεύουν, λες και η μόνη καλή δικαιολογία να μη δώσεις τον πρώτο λόγο σε κάποιον άλλον είναι επειδή ήθελες κάτι να αποδείξεις.

Τόσες χιλιάδες χρόνια τον πρώτο λόγο τον είχε ο άντρας γιατί η γυναίκα δεν είχε καν φωνή. Τώρα που απέκτησε φωνή δεν πρέπει να την χρησιμοποιεί, πρέπει πάλι να αφήσει τον άντρα να μιλάει γιατί τάχα δεν εχει κάτι να αποδείξει. Απλά αυτή τη φορά θα το κάνουμε με τη θέληση μας, γιατί τάχα είμαστε ‘εξυπνες’ και το ξέρουμε. Και αυτός ειναι άλλος ένας τρόπος με τον οποίο η πατριαρχία μας ζητάει να υποταχθούμε οικειοθελώς με το καρότο, τώρα που έχει απολέσει ως επί το πλείστον το μαστίγιο

To Bullying και η «Σκληραγώγηση» της Νεολαίας

τι λες τώρα.png

Mπήκα στο αγαπημένο Τι λες τώρα; για να δω τί λένε οι αναγνώστες του για το bullying και δεν απογοητεύτηκα, γιατί στα πέντε πρώτα σχόλια διατυπώθηκαν οι απόψεις που δείχνουν 1) ακριβώς πώς αντιμετωπίζει η κοινωνία το bullying και 2) γιατί αυτό αποτελεί τόσο συχνό και διαχρονικό φαινόμενο.

Καταρχάς λοιπόν, το bullying θεωρείται ένα τελετουργικό ενηλικίωσης, μιά δοκιμασία που πρέπει να περάσουν τα παιδιά για να θεωρηθούν πετυχημένοι ενήλικες. Στα δε αγόρια η διαδικασία αυτή είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την τοξική αρρενωπότητα: από τη μία, bullying υφίστανται κυρίως τα αγόρια που δεν συμμορφώνονται με το ιδεώδες της κυρίαρχης αρρενωπότητας, από την άλλη, το να αντιμετωπίζεις το bullying «σαν άντρας» σημαίνει ακριβώς να το αντιμετωπίζεις χωρίς να παραπονιέσαι, χωρίς να δείχνεις ότι σε επηρεάζει, χωρίς να κλαις, χωρίς να δείχνεις φόβο ή λύπη (αισθήματα που δεν ταιριάζουν σε άντρες), και φυσικά χωρίς να το λες στους γονείς και στους καθηγητές σου γιατί τότε είσαι »καρφί». Όσοι αποτυγχάνουν στη δοκιμασία αυτή είναι απλά «μαμόθρευτα» και »φλώροι», που απέδειξαν ότι μάλλον τους άξιζε το bullying in the first place, αφού δεν ήταν »πραγματικοί» άντρες.

Η δεύτερη άποψη φαίνεται απλώς αφελής και δήθεν καλοπροαίρετη, είναι όμως εξίσου επιβλαβής. Το να πιστεύεις ότι «αν τα έχεις καλά με τον εαυτό σου» τότε το bullying δεν θα σε επηρεάσει, ρίχνει το βάρος στο θύμα, το οποίο θα πρέπει να κλείσει τα αυτιά και τα μάτια του στην ψυχολογική και σωματική βία που υφίσταται, λές και το «να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου» δεν διαμορφώνεται ακριβώς από την αλληλεπίδραση με τους γύρω σου. Λες και το να γνωρίζεις την «αξία σου» δε διαμορφώνεται από την απαξίωση και την υποτίμηση που δέχεσαι σύμφωνα με προκαθορισμένους κοινωνικούς κανόνες. Η στάση αυτή υπονοεί ότι το να είσαι σκληρός και το να έχεις αυτοπεποίθηση είναι υπέρτατα ιδανικά, ότι κάθε άτομο έχει υποχρέωση να διαμορφώσει έναν σκληρό χαρακτήρα, αντί να αναγνωρίσει ότι κάθε άτομο έχει υποχρέωση να καλλιεργεί την ενσυναίσθησή του. Η ιδέα της αυτοεκτίμησης και της αυτοπεποίθησης βέβαια, συνδέεται με το γενικότερο νεοφιλελεύθερο discourse περί της ευθύνης που έχει το κάθε άτομο να επιβιώνει στο περιβάλλον του, αγνοώντας το ίδιο το περιβάλλον και τις σχέσεις εξουσίας που το διαμορφώνουν. Η αυτοεκτίμηση είναι μεν καλή και χρήσιμη, αλλά δε θα πρέπει να χρησιμοποιείται ως δικαιολογία και ως άλλοθι στην υποτίμηση και απαξίωση που υπομένει ο οποιοσδήποτε. Αντί να θεωρούμε ότι τα παιδιά έχουν υποχρέωση να εκπαιδεύονται στη σκατίλα της κοινωνίας, καλό θα ήταν να επικεντρωθούμε στο πώς να περιορίσουμε τη σκατίλα αυτή, που όχι, δεν είναι ούτε δεδομένη, ούτε αναπόφευκτη.

Και τα δύο σχόλια συνδέονται με το γενικότερο αφήγημα της «μαλθακοποίησης» της σημερινής νεολαίας -και δη τον αγοριών- βλέποντας με κάποια νοσταλγία το παρελθόν όπου το bullying θεωρούταν φυσιολογικό κομμάτι της ζωής και όλοι έκαναν μόκο. Αν νομίζετε όμως πως το bullying δεν επηρέασε τη δική σας γενιά, είστε η ζωντανή απόδειξη ότι ναι το έκανε, μεταμορφώνοντας σάς σε σκατόψυχα σκουπίδια που νομίζουν οτι ο καθένας έχει υποχρέωση να το ανέχεται με σφιγμένα δόντια και ψηλά το κεφάλι, όσο κι αν του κοστίζει ψυχικά.

~Χιουρφέμ Σουλτάν