Όταν οι απολογητές της πατριαρχίας και της κουλτούρας του βιασμού ισχυρίζονται ότι αγαπούν τις δυναμικές γυναίκες, εννοούν αρκετά δυνατές ώστε να ανέχονται την σεξουαλική παρενόχληση και την διαρκή πατριαρχική καταπίεση χωρίς να βγάζουν κιχ. Το εξυπνότερο τρικ του πατριαρχικού marketing είναι που πλάσαρε την γυναικεία δύναμη ως συνώνυμη με την σιωπή μας και ικανότητά μας να ανεχόμαστε και να αντιμετωπίζουμε με χαμόγελο τις δυσκολίες που μας θέτει η ίδια η πατριαρχία.

Η αναφορά στις βικτωριανές δεσποινίδες είναι άλλωστε πολύ ειρωνική γιατί είναι γνωστό πως οι γυναίκες στην βικτωριανή εποχή κατηγορούνταν ως «τρελές», «υστερικές» και με «αδύναμα νεύρα» για κάθε τρόπο που αντιδρούσαν στην σεξουαλική -και όχι μονο- καταπίεση τους. Είναι πολλοί βέβαια -ανάμεσά τους και κουήρ άντρες- που προσπαθούν εδώ και καιρό να μας πείσουν ότι να αυνανίζεται ένας άντρας μπροστά μας χωρίς καμία συναίνεση είναι κάποιου είδους σεξουαλική απελευθέρωση και είμαστε ΕΜΕΙΣ οι πουριτανές που τους καταπιέζουμε απαγορεύοντάς τους το. Δεν μας εξηγούν βέβαια γιατί η απρόθυμη παρουσία μας τους είναι τόσο απαραίτητη που την εξαναγκάζουν. Δεν μας εξηγούν γιατί, αν είναι τόσο αθώο και απελευθερωτικό, το επιδιώκουν όχι με τις ανώτερές τους αλλά πάντα με υφισταμένες τους, με γυναίκες έκπληκτες από το σοκ ή παγωμένες από τον φόβο, με γυναικες πάνω στις οποίες έχουν κάποιου είδους εξουσία. Γιατί δε θέλουν να δεχτούν ακριβώς αυτό: ότι η σεξουαλική παρενόχληση έχει να κάνει με την δυναμική εξουσίας θύτη και θύματος.

Οι υπερασπιστές της πατριαρχίας προσπαθούν να μετατοπίσουν την ευθύνη της σεξουαλικής παρενόχλησης στο θύμα κατηγορώντας το για αδυναμία και μόνο που ένιωσε παραβιασμένο. Αυτό που δε θα παραδεχτούν είναι πως το αποτύπωμα που έχει η σεξουαλική παρενόχληση πάνω μας δεν είναι θέμα δικής μας αγνότητας ούτε είναι η απλή θέα ενός πουλιού που μας στιγματίζει -απόδειξη ότι οι ίδιες γυναικες δε θα έχαναν τον ύπνο τους αν έβλεπαν ένα πέος σε μια παραλία γυμνιστών στην οποία είχαν επιλέξει να παρευρεθούν. Αυτό που στιγματίζει είναι η αίσθηση απειλής που μπορεί να νιώθει μια γυναίκα απέναντι σε έναν άντρα που αποδεικνύει ότι δεν σέβεται τα όρια και την συναίνεσή της και η αίσθηση ταπείνωσης που εξαναγκάζεται να υποστεί κάτι που δεν επέλεξε από φόβο για την σωματική της ακεραιότητα ή της πράξεις αντεκδίκησης που μπορούν να ακολουθήσουν αν αυτή αντιδράσει.

Η προσπάθεια να χαρακτηριστούν οι γυναίκες υπερβολικές επειδή απλά αντιδρούν στην σεξουαλική παρενόχληση είναι το πιο ξεδιάντροπο gaslighting και μάλιστα από ανθρώπους που η απλή ύπαρξη όρων όπως «τοξική αρρενωπότητα» ή τα @ ως συμπεριληπτικές καταλήξεις έχουν αφήσει μια μόνιμη σκιά στο βλέμμα τους.

Πέρα από αυτούς που πήραν ευθέως υποστηρικτική θέση προς τον παίχτη reality που εξέφρασε την ματσιλα του με παραπάνω από έναν τρόπους, υπήρξαν κι αυτοί που πιο ύπουλα προσπάθησαν να κουκουλώσουν το ζήτημα στρέφοντας τη συζήτηση στην ποιότητα του προγράμματος. Η προσέγγιση αυτή όχι μόνο εκτροχιάζει εσκεμμένα το διάλογο για την κουλτούρα τον βιασμού προκειμένου να διακηρύξει τη δική τους διανοητική ανωτερότητα αλλά ταυτόχρονα υπονοεί οτι αφενός αν ασχολούμαστε μόνο με υψηλή κουλτούρα οι βιαστές θα μας προσπεράσουν και θα μας την χαρίσουν και αφετέρου αν ασχολούμαστε με trash κουλτούρα μάλλον στο φινάλε θα αξίζουμε τον βιασμό. Οι «εσείς φταίτε που βλέπετε βλακείες». παράλληλα αγνοούν πως ένα reality που παράγεται από ένα μεγάλο κανάλι αποτελεί είτε το θέλουμε είτε όχι mainstream ψυχαγωγία που την βλέπει χιλιάδες κόσμος και άρα είτε συμφωνούμε με το είδος αυτής της ψυχαγωγίας είτε όχι, είτε μας εκφράζει είτε όχι, οι χαρακτήρες και τα θέματα που προκύπτουν είναι πραγματικά -αυτό άλλωστε υπονοεί και ο όρος «reality». Φυσικά, οι ίδιοι δηθενοκουλτουριάρηδες, αν μιλήσουμε ποτέ για τον μισογυνισμό του Ταρκόφσκι ή του κλασικού, «ποιοτικού» σινεμά θα σφυράνε κλέφτικα γιατι ακριβώς γι αυτούς τα πάντα είναι θέμα αισθητικής και όχι ουσίας.

Όσον αφορά την υποκατηγορία των ποστ που σύγκριναν τον παίχτη του reality με τον πυροσβέστη που πέθανε εν ώρα υπηρεσίας(όπως στο παρακάτω ποστ ή σε αυτό το βίντεο: https://www.facebook.com/firerescueman/videos/10224056150408325/) θυμίζουν ένα πιο έμμεσο #NotAllMen με έξτρα δόση συναισθηματικού εκβιασμού που μάλιστα ρίχνει το βάρος στις γυναίκες που πρέπει να ξεχωρίσουν τα Καλά Παιδιά. Δεν είναι ξεκάθαρο ποιος είναι ο στόχος αυτών των ποστ. Να μας δείξει οτι υπάρχουν και σωστοί άντρες αλλά εμείς εσκεμμένα και συνειδητά ασχολούμαστε με τους σκάρτους? Να μας μιλήσει για την ηθική κατάπτωση της κοινωνίας μας λες και η κουλτούρα του βιασμού εμφανίστηκε μόνο μαζί με τα reality και ίσως εξαιτίας αυτών? Ή γενικα να αποπροσανατολίσει τη συζήτηση με την επίκληση στο συναίσθημα, συγκρίνοντας ανόμοια πράγματα, δηλαδή μια είδηση θανάτου με ένα ψυχαγωγικό πρόγραμμα.

Ολοι αυτοί που έσπευσαν να συνδέσουν το θέμα της κουλτούρας του βιασμού με την έλλειψη ποιότητας στα reality καλό είναι αντί να μας πατρονάρουν να καταλάβουν οτι το ζήτημα που προέκυψε ήταν ένα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ και ΣΟΒΑΡΟ ζήτημα που αφορά τις ζωές των γυναικών και πολύ καλά κάναμε και ασχοληθήκαμε, είτε έχουμε δεί ποτε το Big Brother είτε όχι. Στην εποχή του διαδικτύου άλλωστε το εν λόγω απόσπασμα διαδόθηκε πολύ γρήγορα ακόμα και σε όσ@ς δεν είχαν ακούσει καν για το εν λόγω πρόγραμμα. Και καλό θα ήταν επίσης να μην χρησιμοποιούν τραγικούς θανάτους μόνο και μόνο για να μας νουθετήσουν δίνοντας την εντύπωση οτι τελικά όλη αυτή η συζήτηση ήταν ανούσια επειδή απλά ήταν ένα reality αφορμή για να γίνει.

Πώς πρέπει να αντιδρούμε όταν ένας out and proud ομοφοβικός μεγαλύτερης ηλικίας, όπως ο Αλέφαντος, πεθαίνει? Θα πρέπει να του δίνεται άφεση αμαρτιών επειδή ειναι νεκρός και μεγαλύτερης ηλικίας? Έτσι φαίνεται να πιστεύουν πολλοί, ακόμα και του «προοδευτικού» κύκλου. Ήταν μεγάλος, δεν ήξερε καλύτερα, ήταν άλλης γενιάς, έτσι ήταν όλοι τότε. Μονο που το γεγονός οτι η πλειοψηφία των ανθρώπων κάποτε ήταν ομοφοβικοί, ρατσιστές και σεξιστές δεν σημαίνει οτι κανείς δεν ήταν. Αντιθέτως, θα πρέπει να αναδεικνύουμε την προβληματική όταν το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας θεωρεί τον σεξισμό, την ομοφοβία και τον ρατσισμό φυσιολογικό. Δε θα πρέπει να ξεπλύνουμε τη κουλτούρα των προηγούμενων δεκαετιών ως απλά αθώα, αφελή και γραφική. Αντιθέτως, κάθε φιγούρα ή έργο των προηγούμενων δεκαετιών που θεωρείται ευρέως αποδεκτό, που έχει αποκτήσει φήμη και έχει καθιερωθεί ως «κλασικό» ή «cult» θα πρέπει να κατακρίνεται γι αυτό ακριβώς που ήταν, αλλιώς υπάρχει ο κίνδυνος να ξεχάσουμε οτι ο ρατσισμός, ο σεξισμός και η ομοφοβία ήταν μια κανονικότητα και έτσι να συνεχίζουμε να θεωρούμε την Δυτική κουλτούρα ως εξ αρχής προοδευτική και ανεκτική. Αν είχε κάνε κάποιος Μουσουλμάνος ιμάμης τις δηλώσεις τους Αλέφαντου για την ομοφυλοφιλία θα είχαμε σπεύσει όλ@ να το θεωρήσουμε ως δείγμα της βάρβαρης κουλτούρας τους. Αλλά όταν τις λέει ενα celebrity του αθλητικού χώρου τις κάνουμε γαργάρα και τις θεωρούμε απλά «γραφικές»

Επιπλέον, αν συγχωρήσουμε τους ομοφοβικούς των παλιότερων γενεών γιατί απλά έτσι ήταν οι περισσότεροι θα πρέπει να συγχωρέσουμε και αυτής της γενιάς, γιατι κι αυτοί τώρα πλειοψηφία είναι. Το «είναι πολύ μικρός, δεν καταλαβαίνει» γίνεται πολύ γρήγορα «είναι πολύ μεγάλος, μην ασχολείσαι» και έτσι διαιωνίζονται κάθε είδους φοβικές απόψεις που επιμένουν εδώ και παρα πολλές γενιές. Ταυτόχρονα σβήνουμε τις εμπειρίες των ατόμων που υπέφεραν από αυτές τις αντιλήψεις -οι ομοφυλόφιλοι, οι γυναίκες, οι μαύροι των παλιότερων γενιών ήταν πραγματικοί άθρωποι και τα βασανά τους δεν ήταν μικρότερα ούτε ο κοινωνικός τους αποκλεισμός λιγότερο σημαντικός επειδή «ε μωρέ, έτσι ήταν τα πράγματα τότε». Ο LGBTQ+ ακτιβισμός όπως και ο φεμινισμός άλλωστε υπάρχουν εδώ και 5 δεκαετίες τουλάχιστον, οι ιδέες αυτές κυκλοφόρησαν ευρέως δεν ήρθαν ουρανοκατέβατες σήμερα. Υπήρχαν σύμμαχοι που τις αποδέχτηκαν γιατι είχαν περισσότερη ενσυναίσθηση και μπορούσαν να σκεφτούν έξω από το κουτάκι που τους επέβαλε η κοινωνία κι αυτοί άνοιξαν τον δρόμο. Κάποιοι απλά επέλεξαν να προσκολληθούν στα προνόμιά τους και να μην τον ακολουθήσουν. Υπήρχαν άλλωστε και αυτοί που δεν μπορούσαν να καταλάβουν ούτε να αποδεχτούν την ομοφυλοφιλία αλλά δεν το έβρισκαν σκόπιμο να ξερνάνε το μίσος τους από απλή ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα σε αυτόν που απλά δεν είναι ακτιβιστής και σε αυτόν που κάνει την ομοφοβία του σημαία.

Η επίκληση στο συναίσθημα, ότι θα μπορούσε να είναι δικοί μας συγγενείς, είναι ατυχής γιατί παραβλέπει όλ@ς εμάς που επέλεξαν να ξεκόψουν συγγενείς και πρόσωπα ως τότε αγαπημένα για τις αηδιαστικές απόψεις τους. Ακομα όμως κι αν κλαίγαμε κάποιον θείο, παππού ή πατέρα που ήταν και σεξιστής/ομοφοβικός/ρατσιστής αυτό θα ήταν μια προσωπική υπόθεση που θα οφειλόταν στις προσωπικές σχέσεις και τις αναμνήσεις που θα είχαμε μαζί τους. Οταν θρηνείς μια ημιδιασημότητα που ποτέ δεν γνώρισες από κοντα παρά τις φρικτές απόψεις που είχε εκφέρει το κάνεις επειδή απλά οι απόψεις αυτές ποτέ δεν σε ενόχλησαν πραγματικά ουτε δεν σε έθιξαν προσωπικά και έτσι μπορείς έυκολα να τις παραβλέψεις. Τουλάχιστο σκάσε και άσε όσους έβλαψαν αυτές οι αντιλήψεις να εκφραστούν.

Το άρθρο αυτό ανήκει στην μακρά παράδοση της αρθρογραφίας αντρών που ρίχνουν την εντελώς ουδέτερη και αντικειμενική ματιά τους στον φεμινισμό μόνο και μόνο για να καταλήξουν –χωρίς καμία προκατάληψη φυσικά- ότι δεν είναι αναγκαίος γιατί δεν υπάρχει σεξισμός. Εξυπακούεται πως όπως και  σε ΟΛΑ αυτά τα άρθρα η ίδια επιχειρηματολογία του αρθρογράφου διακατέχεται από σεξισμό. Oh the irony!

Ο συντάκτης ξεκινάει με με ένα ανέκδοτο το οποίο αναρωτιέται ειρωνικά αν είναι σεξιστικό, δείχνοντας πως έχει πλήρη άγνοια πως αποδεικνύει αυτό που ισχυριζόμαστε τόσο καιρό: πως όταν λέμε το ίδιο πράγματα για διαφορετικά φύλα, το νόημα αλλάζει. Το τι είναι σεξιστικό εξαρτάται από το συγκείμενο, επομένως δεν μπορούμε να ισχυριζόμαστε ότι κάτι δεν είναι σεξιστικό επειδή το ίδιο θα μπορούσε να ειπωθεί και για τους άντρες.

Μετά το αποτυχημένο παράδειγμα, συνεχίζει με την all-time-classic δήλωση πως «δεν είναι δυνατόν να υπάρξει απόλυτη ισότητα γιατί απλούστατα τα δύο φύλα είναι από την φύση τους διαφορετικά». Ο συντάκτης δηλαδή παραδέχεται ότι δεν έχουμε –και μάλιστα δεν θα έπρεπε να έχουμε-ισότητα, αλλά για κάποιο λόγο αρνείται την ύπαρξη του σεξισμού που είναι ακριβώς η απουσία ισότητας. Μάλλον αυτό που έννοεί είναι ότι έχουμε σεξισμό αλλά ο ίδιος τον δικαιολογεί. Μόνο που η ισότητα ουδεμία σχέση έχει με την ομοιότητα. Διαφορετικοί είναι όλοι οι άνθρωποι μεταξύ τους, αυτό δεν σημαίνει ότι δε θα έπρεπε να είναι ίσοι. Αντιθέτως, αν μη τι άλλο, σημαίνει ότι θα πρέπει το ίδιο το σύστημα να προσαρμόζεται ώστε να τους δίνει ίσες ευκαιρίες. Ο ίδιος χρησιμοποιεί ως παράδειγμα το πώς ο κορονοιός πλήττει περισσότερο τους άντρες. Δεν μας εξηγεί όμως πως αυτό είναι σχετικό με την συζήτηση περί ισότητας. Ο ιός πλήττει περισσότερο και τους μαύρους. Το ίδιο και ο διαβήτης. Ο καρκίνος του δέρματος αντιθέτως πλήττει περισσότερο τους λευκούς. Θέλει να μας πει ο ποιητής ότι δε θα έπρεπε να υπάρχει φυλετική ισότητα? Επίσης πως γίνεται κάθε φορά που μια βιολογική διαφορά ευνοεί τους άντρες αυτό να εκλαμβάνεται ως σημάδι της αντρικής ανωτερότητας αλλά κάθε φορά που μια βιολογική διαφορά ευνοεί τις γυναίκες (πχ ότι αυτές ζουν περισσότερο ή πεθαίνουν σπανιότερα από τον κορονοιό) αυτή ποτέ να μην ερμηνεύεται υπέρ τους αλλά αντιθέτως να γίνεται αφορμή για σεξιστικά αστεία τύπου «ούτε ο ιός δεν τις θέλει»; Μήπως τελικά οι βιολογικές διαφορές δεν έχουν καμία σημασία παρά μόνο στο πώς ερμηνεύονται πάντα εις βάρος του καταπιεσμένου για να εδραιώσουν το σύστημα καταπίεσης;

Στην συνέχεια ο συντάκτης θρηνεί τον τέλος του ρομαντισμού στις σχέσεις που έχει επιφέρει ο φεμινισμός. Αλήθεια που στηρίζεται αυτή η παρατήρηση; Έχει κάνει σχέση με πολλές φεμινίστριες; Ή έχει ρωτήσει απλά άντρες που οι φεμινίστριες έχουν απορρίψει επειδή δεν καταγοητεύτηκαν από το άνοιγμα μιας πόρτας ή το τράβηγμα μιας καρέκλας; Ο ρομαντισμός είναι πολλά περισσότερα από άδειες, συμβολικές κινήσεις. Είναι άλλο πράγμα ο «ιπποτισμός» που συνδέεται με συγκεκριμένους έμφυλους ρόλους και άλλο ο ρομαντισμός, και ο τελευταίος, όπως θα μπορούσαν να διαβεβαιώσουν χιλιάδες φεμινίστριες, δεν έχει χαθεί. Εδώ γίνεται και η καθιερωμένη αναφορά στο ζωικό βασίλειο όπου, όπως ισχυρίζεται ο συγγραφέας, «το αρσενικό κάνει τα πάντα για να προσελκύσει το θηλυκό». Φυσικά με τον όρο «ζωικό βασίλειο» εννοείται σε τέτοιες περιπτώσεις πάντα «και τα 5 ζώα που ταιριάζουν στο παράδειγμα που έχω στο μυαλό μου». Σε κάθε περίπτωση δεν μας ενοχλεί να κάνει ο άντρας τα πάντα για να μας προσελκύσει, ας ανοίγει και ουρά παγονιού με γκλίτερ και παγιέτες στην πλατεία Συντάγματος αν γουστάρει, μας ενοχλεί η καταπάτηση των ορίων μας. Άλλο προσελκύω και άλλο καταδιώκω σαν αρπακτικό.

Με το παραπάνω ζέσταμα μπαίνουμε στην ζώνη του λυκόφωτος όπου το να έχουμε Γενική Γραμματεία Ισότητας Φύλων «τονίζει την έλλειψη και δεν την εξαλείφει». Φαντάζομαι με το ίδιο σκεπτικό η Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας παρουσιάζει τους πολίτες ως θύματα που χρειάζονται προστασία αντί για ανεξάρτητα, δυναμικά υποκείμενα και το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας τονίζει την ανάγκη υπεράσπισης δημιουργώντας την εικόνα μιας ευάλωτης χώρας χωρίς αυτοπεποίθηση.

Ο συντάκτης παραθέτει έπειτα ειρωνικά μια σειρά από πράγματα που θα έπρεπε επίσης να αποσυρθούν αν ακολουθήσουμε εις πέρας την φεμινιστική λογική σύμφωνα με την οποία αποσύρθηκε το σποτάκι της Πολιτικής Προστασίας. Μόνο που στην προσπάθεια του να γίνει υποτίθεται υπερβολικός αναδεικνύει εν αγνοία του πραγματικά σεξιστικά μοτίβα. Σύμφωνα με τον ίδιο λοιπόν θα έπρεπε ακόμα να καταργηθεί:

–το μυστήριο του γάμου γιατί ο Απόστολος Παύλος προτρέπει «η δε γυνή να φοβάται τον άντρα».
Εδώ ο mansplainer μας εξηγεί πως αυτό στην πραγματικότητα σημαίνει να τον σέβεται, δεν μας εξηγεί βέβαια γιατί μόνο η γυναίκα πρέπει να σέβεται τον άντρα. Φυσικά το μυστήριο του γάμου δεν είναι απαραίτητο να καταργηθεί για όποι@ πιστεύει, σίγουρα όμως η επιλογή της συγκεκριμένης φράσης για την τελετή ανάμεσα σε τόσες των Ιερών Κειμένων δεν είναι τυχαία και χωρίς αμφιβολία θα μπορούσε να καταργηθεί χωρίς να καταρρεύσει ο θεσμός της οικογένειας. Εναλλακτικά μπορούν όλο και περισσότερα νέα άτομα να συνεχίσουν να απομακρύνονται από την Εκκλησία λόγω του εξόφθαλμου σεξισμού της.

–Η Ομήρου Ιλιάδα και Οδύσσεια γιατί παρουσιάζουν την Ελένη ως χαζογκόμενα που προκαλεί πολέμους, πλάσματα γένους θηλυκού να βασανίζουν τον Οδυσσέα, και την Πηνελόπη ως τρόπαιο στους μνηστήρες.
Φυσικά καμία φεμινίστρια δε θα απαιτούσε να αποσυρθεί ένα κλασικό κείμενο που αναπόφευκτα διακατέχεται από μισογυνισμό καθώς γράφτηκε σε μια εποχή που οι γυναίκες δεν θεωρούνταν καν άνθρωποι. Θα ήταν όμως όντως πάρα πολύ χρήσιμο τα κείμενα αυτά να εξετάζονταν όχι μόνο ως λογοτεχνικά αριστουργήματα αλλά ως πηγή σεξιστικών αρχετύπων. Η λεγόμενη «δυτική παράδοση» αντί να παρουσιάζεται ως το απαύγασμα του πολιτισμού καλό θα ήταν να κριτικάρεται για τον σεξισμό, τον ρατσισμό και όλες τις προκαταλήψεις που την διακατέχουν χωρίς να αμφισβητείται απαραίτητα η λογοτεχνική της αξία.

–Η Αγκάθα Κρίστι, γιατί ο χαρακτήρας του Πουαρώ δήλωσε πως δεν σκοπεύει να παντρευτεί παρουσιάζοντας της γυναίκες ως αιμοσταγείς συζυγοκτόνους.
Και πάλι, κάθε κείμενο θα πρέπει να εξετάζεται κριτικά, το να πετάς πρωτοκλασάτα συγγραφικά ονόματα προσπαθώντας να μας φοβίσεις για το τι άλλο πια θα υποστεί κριτική από τις υστερικές φεμινίστριες είναι ένα κόλπο που έχει ήδη παλιώσει. ΤΙΠΟΤΑ δεν είναι υπεράνω κριτικής, ούτε καν έργα γυναικών. Ούτε καν κείμενα φεμινιστριών.

–Ανδρικά και γυναικεία περιοδικά, γιατί και τα δύο χρησιμοποιούν τις γυναίκες για να πουλήσουν και αυτό καταπατά την ισότητα αφού οι άντρες δεν προβάλλονται εξίσου.
Μα φυσικά και η χρήση των γυναικών ως διακοσμητικό, ως αντικείμενο προορισμένο για να προσελκύει τα βλέμματα και να αυξάνει της πωλήσεις και η ακραία σεξουαλικοποίηση του γυναικείου σώματος έχει τις ρίζες της στο σεξισμό. Οι γυναίκες θεωρούνται το ωραίο φύλο μόνο επειδή ωραίο θεωρείται αυτό που αρέσει στους άντρες.

–Τα άρθρα
Εδώ ο συγγραφέας δείχνει και πάλι την αδυναμία του να καταλάβει ότι η διαφορά δεν είναι από μόνη της σεξιστική. Χλευάζοντας την χρήση ουδέτερης ως προς το φύλο γλώσσας στα δημόσια έγγραφα σε μία χώρα που δε θυμάται και βαριόταν και να ψάξει παρόλο που γράφει υποτίθεται σοβαρό άρθρο, προσποιείται πως το να μην χρησιμοποιείται το αρσενικό ως το οικουμενικό υποκείμενο ή να μην προσπαθεί να καπελώσει άτομα που αυτοπροσδιορίζονται εκτός του έμφυλου διπόλου σημαίνει ότι απαιτούμε την κατάργηση του ίδιου του φύλου.

Τέλος ο συγγραφέας κλείνει κατονομάζοντας για άλλη μια φορά ένα αγνοία του, την ρίζα του σεξισμού θεωρώντας πως καταδεικνύει την απουσία του από την κοινωνία: «και μόνο για την μητρότητα της γυναίκας πρέπει να της αποδίδουμε τον απαιτούμενο σεβασμό. Είναι μια απασχόληση 24×7 χωρίς άδεια, χωρίς υπερωρίες με συνεχή εγρήγορση για την φροντίδα του παιδιού. Πού είναι η ισότητα; Όσο και να ανυψωθεί ο άντρας δε θα μπορεί να φτάσει ποτέ το συγκλονιστικό θαύμα να δημιουργείς ζωή». Μόνο που εδώ ΑΚΡΙΒΩΣ τοποθετείται το πρόβλημα. Για την βαριά δουλειά της μητρότητας δεν θέλουμε ούτε τον σεβασμό ούτε τον έπαινο του κάθε μισογυνικού σκουπιδιού. Θέλουμε τις άδειες, τις πληρωμένες υπερωρίες και την βοήθεια που μας αξίζει, και που νομίζουν ότι μπορούν να αντικαταστήσουν με παντελώς άχρηστα σε εμάς εγκώμια και γλυκανάλατες δηλώσεις περί «θαύματος της ζωής» προσπαθώντας να το παρουσιάσουν ως αναπόσπαστο κομμάτι της γυναικείας φύσης. Πατριαρχία είναι ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό, το να προσπαθείς να πληρώσεις μια εργασία πλήρους ωραρίου με ανοίγματα πόρτας, ύμνους προς την μητρότητα και ένα μπουκέτο λουλούδια την Ημέρα της Μητέρας. Οι μεγαλόστομες δηλώσεις δεν θα στρέψουν τα μάτια μας μακριά από το ζήτημα της απλήρωτης γυναικείας εργασίας, nice try.