Monthly Archives: Απρίλιος 2021

102 Δικαιολογίες για 101 Στάσεις

Posted on by

0

Οι γυναίκες παρουσιάζονται συχνά, τάχα χιουμοριστικά, ως αυτες που δίνουν συνεχώς δικαιολογίες για να αποφύγουν το σεξ. Οι γυναίκες που επικαλούνται πονοκέφαλο είναι ένα πολύ συχνό punchline που τις αναπαριστά ως πονηρές και ψεύτρες και όπου στόχος γίνεται να παρακαμφθούν αυτές της οι αντιστάσεις -ένα άλλο αστείο που κυκλοφορεί πχ είναι αυτό όπου ο άντρας προσφέρει ασπιρινη στην γυναικα και όταν αυτή δηλώνει πως δεν έχει πονοκέφαλο αυτός προτείνει σεξ.

Αυτό που δεν εξετάζεται ποτέ ειναι το γιατι οι γυναίκες αναγκάζονται να δώσουν ή να επινοήσουν δικαιολογίες για να αποφύγουν το σεξ και δεν αρκεί ένα «οχι» ή ένα «δεν έχω διάθεση τώρα». Οι γυναίκες αναγκάζονται να δικαιολογούν συνεχώς την απόρριψή τους ή την έλλειψη επιθυμίας τους για σεξ μια δεδομένη στιγμή ακριβώς επειδή το σεξ εχει πλαισιωθεί ως κάτι που χρωστάνε στους άντρες και με την άρνησή τους το στερούν. Και αυτή την άρνησή τους θα πρέπει να την δικαιολογύν και να την σερβίρουν με εύπεπτο τρόπο.

Η πατριαρχική κουλτούρα αυτό το μεταφράζει ώς μια γενικότερη έλλειψη επιθυμίας των γυναικών για σεξ χωρίς ποτέ να εξετάζει τον τρόπο που η διαδικασία αυτή δικαιολόγησης και η τοποθέτηση των γυναικών ως παθητικό αντικείμενο που πρέπει είτε να αποκρούσει είτε να δεχτεί την σεξουαλική προσέγγιση των αντρών έχει άμεση επίπτωση και στη δική της επιθυμία και στο τρόπο που βλέπει το σεξ. Αυτό που επίσης ποτέ δεν εξετάζεται ειναι ο τρόπος που πολλοί άντρες αντί να σεβαστούν τα λεκτικά ή άλλα σημάδια άρνησης συνεχίζουν να πιέζουν και να επιμένουν μέχρι αυτή να προσφέρει μια ολοκληρωμένη και κοφτή δικαιολογία καθώς και ο τρόπος που αυτοί συχνά θα αντιδράσουν παθητικο-επιθετικά σε αυτήν την δικαιολογία κάνοντάς τη να νιώσει άσχημα, εντυπώνοντας μέσα της ότι η άρνηση της είναι κάτι που ακολουθείται από συνέπειες.

Κάθε γυναίκα που έχει αναγκαστεί κάποια στιγμή στη ζωή της να αποκρούσει την σεξουαλική προσέγγιση ενός άντρα, ακόμα και του συντρόφου της, δίνοντας μια δικαιολογία που θα προστατέψει τον εγωισμό του, έχει προς στιγμή βιώσει το σώμα της και την επιθυμία της ως κάτι που δεν της ανήκει, ως κάτι που χρωστάει σε κάποιον άλλον. Έχει δώσει προτεραιότητα στα συναισθήματα κάποιου άλλου αντί για τα δικά της και έχει αποφύγει να αναγνωρίσει το αναπόφευκτο γεγονός ότι δύο άτομα δεν γίνεται να ταυτίζονται 24/7 στις επιθυμίες τους αλλά για κάποιο (πατριαρχικό λόγο) είναι μόνο οι γυνάικες που θα πρέπει να απολογούνται γι αυτό. Κι αυτός δυστυχώς είναι ο τρόπος που πολλές γυναίκες στην πατριαρχία μαθαίνουν να βλέπουν το σεξ και είναι λίγο περίεργο που σπάνια μιλάμε για το πώς αυτό (και όχι η «Φύση» ή οι «ορμόνες») επηρεάζουν την λίμπιντό της και την τάση της να παίρνει πρωτοβουλίες που αφορούν τη σεξουαλικότητά της.

Advertisement

Η Γυναικεία Μοναξιά ως Πρόβλημα στην Πατριαρχία

Posted on by

0

«Γιατί υπάρχουν τόσες γυναικες μόνες τους;»
Το κείμενο αυτό επιχειρεί να απαντήσει σε ένα πλαστο ερώτημα που δημιουργεί το ιδιο. Η προβληματοποίηση της γυναικείας μοναξιάς είναι ένα βασικό μέσο πατριαρχικής προπαγάνδας η οποία προσπαθεί να πατρονάρει τις γυναικες και να τις πλαιώσει ως το πρόβλημα στην κρίση των σχέσεων που τάχα παρατηρείται. Στην πραγματικότητα, δεδομένου οτι οι άντρες είναι ίσοι σε αριθμό με τις γυναίκες (μην κάνουμε πάλι αυτή τη συζήτηση και με αναγκάσετε να ποστάρω παλι τα ίδια στατιστικά) για κάθε γυναίκα single αντιστοιχεί και ένας άντρας; Γιατί είναι λοιπόν μόνο οι μόνες γυναίκες που παρουσιάζονται ως το προβλημα?

Το άρθρο επιχειρεί να δώσει μια ταυτολογική εξήγηση: «Και στο ανδρικό στρατόπεδο συμβαίνει αυτό, αλλά δεν το φέρνουν τόσο βαρέως». Καταρχάς οι γυναικες μπορούν να το φέρουν τόσο βαρέως ακριβώς γιατι η κοινωνική τους επιτυχία και αξία περνάει μέσα από την ανδρική αποδοχή. Μια γυναικα μόνη της στιγματίζεται και θεωρείται αποτυχυμένη, άρα δεν είναι τόσο η μοναξιά το πρόβλημα όσο η ακύρωση που αισθάνεται από το αφήγημα της επιτυχίας. Κατά δεύτερον, εντελώς συμπτωματικά ως απάντηση στον φεμινισμό αναδύθηκε το κίνημα των incels, ανδρών δηλαδή που αυτοπροσδιορίζονται ακριβώς από την αποτυχία τους να βρουν γυναικα. Δεν μου φαίνεται ότι το παιρνουν και τόσο ελαφριά.

Σε κάθε περίπτωση το άρθρο προσπαθεί κουτοπόνηρα να κατηγορήσει τις γυναικες για την μοναξιά που υποτίθεται βιώνουν οι ίδιες επιχειρώντας να τη συνδέσει με την επαγγελματική τους σταδιοδρομία και την ανεξαρτησία που κατέκτησαν. Αν οι γυναίκες όμως άρχισαν να μένουν μόνες τους τη στιγμή που έγιναν πιο αυτόνομες μήπως αυτό είναι περισσότερο επιλογή? Δεν εννοώ οτι οι γυναικες ΕΠΙΛΕΓΟΥΝ να μην έχουν μια επιτυχυμένη και όμορφη σχέση, εννοώ οτι πλέον έχουν την επιλογή να μην είναι σε σχέσεις που δεν τις ικανοποιούν. Και φυσικά τέτοια κείμενα πάντα αποκρύπτουν ότι οι παλιές καλές εποχές που νοσταγλούν και που όλοι ήταν ζευγαρωμένοι αποτελούνταν ως επί το πλείστον από σχέσεις ανάγκης, σχέσεις βεβιασμένες,από σχέσεις κακοποιητικές, από σχέσεις που δεν ήταν υγιείς και φυσικά εκ των πραγμάτων οχι ισότιμες και που συχνά έκαναν την ανάγκη φιλοτιμία. Τώρα οι γυναίκες έχουν απλά την πολυτέλεια να τις απορρίπτουν. Εκτός αν η ψυχολόγος του άρθρου προσπαθεί να μας πει οτι δεν είναι δυνατόν να νιώθεις μοναξιά εντός μιας μη ικανοποιητικής σχέσης.

Το κείμενο προσπαθεί να μας πείσει με ένα παράδειγμα «Η κολλητή μου για παράδειγμα δουλεύει μέχρι το βράδυ και γυρίζει κατάκοπη. Δεν έχει κουράγιο για τίποτα. Απλά κοιμάται. Κι ο φίλος της παραπονιέται. Γιατί δεν φροντίζει για τη σχέση τους. Εκείνη πιστεύει ότι καταβάλλει υπεράνθρωπη προσπάθεια. Κι όμως, αν το δεις αντικειμενικά δεν προσπαθεί. Έχει αφιερωθεί στη δουλειά της» Η σχέση με λίγα λόγια υποφέρει επειδή η γυναικα έχει αφιερωθεί στην δουλειά της -και γι αυτό φταίει η ίδια, όχι πχ ο καπιταλισμός που ίσως την αναγκάζει να αφιερώσει τόση ενέργεια. Περιεργως ποτέ δεν ακούσαμε ότι οι σχέσεις υποφέρουν επειδή οι άντρες αφιερώνονται στην καριέρα τους. Η γυναικα έπρεπε πάντα να περιμένει υπομονετικά να γυρίσει σπίτι ο άντρας για να τον περιβάλλει με φροντίδα και να ευγνωμωνεί την τύχη της που βρήκε άντρα εργατικό και φιλόδοξο. Είναι μόνο η γυναικεία φιλοδοξία και ο γυναικείος δυναμισμός που φέρει εμπόδιο στις σχέσεις. Και ολο αυτό φυσικά παρουσιάζεται έντεχνα ως κάτι για το δικό μας καλό -βρε για να μην νιώθετε μοναξιά σας λέμε να αφήσετε τις καριέρες και να φροντίσετε τον αντρούλη σας, δεν είμαστε τίποτα συντηρητικές.

Το δίλημμα που θέτει το άρθρο είναι επίσης πλαστό. Δεν χρειάζεται να φταίνε ούτε οι άντρες ούτε οι γυναίκες που δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ζευγαρωμένοι σαν κάλτσες. Έχουμε εισέλεθει σε μια εποχή που οι κοινωνικές πιέσεις και οι μηχανισμοί υποχρεωτικού ζευγαρώματος έχουν ατονήσει και οι άνθρωποι βρίσκονται μπροστά στο υπαρξιακό άγχος μιας (πιο) ελεύθερης επιλογής -κι αυτό δεν είναι απαραιτητα κακό. Αν όμως η κρίση των σχέσεων συνδέεται με τον γυναικείο δυναμισμό και την γυανικεία καριέρα, δηλαδή πράγματα που ποτέ δεν υποτίθεται ότι αποτελούσαν εμπόδιο στις σχέσεις όταν προερχοταν από άντρες, αυτό ειναι κάτι που σίγουρα θα πρεπει να οδηγήσει κάποιους άντρες στο να κάνουν την αυτοκριτική τους. Μήπως τελικά τους φοβίζει τόσο η γυναικεία αυτονομία που είναι αυτοί που οδηγούνται στην μοναξιά. Μήπως δηλαδή θέλουν είτε σχέση μόνο με τους όρους τους οπως τους είχε συνηθίσει η πατριαρχία είτε καθόλου, αλλά παρολα αυτά συνεχίζουν να διαμαρτύρονται οτι οι γυναικες δεν αναταποκρίνονται στην προσέγγισή τους;

Μπορούμε πάντα βέβαία αντί να συνδέουμε αυτοματα την μοναξιά με τη απουσία ρομαντικής σχέσης να χτίσουμε έναν κόσμο όπου δε θα είνα μόνο αυτή στο επίκεντρο εις βάρος άλλων φιλικών σχέσεων. Αλλά αυτό θα δύσκολο να γίνει όσο η κοινωνικη επιτυχία και ολοκλήρωση τόσο αντρών όσο και (κυρίως) γυναικών ορίζεται βάσει ενός συγκεκριμένου σεναρίου γάμου και «αποκατάστασης

Φεμινισμός και Μισθωτή Σκλαβιά

Posted on by

0

Φεμινισμός είναι η ιδέα πως ενώ στον καπιταλισμό τα αφεντικά εκμεταλλεύονται την ΜΙΣΘΩΤΗ εργασία των κατώτερων τάξεων, στην πατριαρχία οι άντρες εκμεταλλεύονται την ΑΜΙΣΘΗ εργασία των γυναικών οι οποίες παρέχοντας οικιακή εργασία χωρίς πληρωμή εξαρτώνται οικονομικά από αυτούς εντός μιας εγχρήματης οικονομίας -εφόσον χρήματα βγάζει μόνο αυτός που εργάζεται. Και ενώ η μισθωτή σκλαβιά παραμένει κι αυτή εκμετάλλευση, η άμισθη εργασία των γυναικων με αντάλλαγμα που βρίσκεται στην διακριτική ευχέρεια του άντρα χωρίς καμία εγγύηση ή εξασφάλιση και που μπορει να περιλαμβάνει απλά τη βασική επιβίωση, είναι πιο κοντά στην παραδοσιακή έννοια της δουλείας.

Η πλαισίωση της οικιακής εργασίας ως «φροντίδας» που προσφέρεται ανιδιοτελώς και από αγάπη και όχι ως εργασίας αποκρύπτει το γεγονός πως αυτή απαιτεί κόπο, χρόνο, τεχνογωσία ενώ παράλληλα απελευθερωνει πόρους για τον άντρα που μπορει να επιδοθεί απερίσπαστος στην καριέρα του αποκτώντας οικονομικό και κοινωνικό κεφάλαιο και άλλες μορφές εξουσίας από τις οποίες οι γυναίκες αποκλείονται, κάτι που αυξάνει τη θέση εξάρτησής τους.

To αίτημα των φεμινιστριών για επαγγελματικές ευκαιρίες δεν οφείλεται σε κάποιο νεοφιλελεύθερο όραμα περί ατομικής επιτυχίας αλλά στην αναγνώριση πως σε μια καπιταλιστική οικονομία η αμοιβή τους είναι απαραίτητη για την αυτονομία τους. Για το πρόβλημα αυτό έχουν προταθεί διαφορετικές λύσεις (πχ συντάξεις σε νοικοκυρές ως αναγνώριση της οικιακής εργασίας τους) το οποίο δεν αναιρεί την αντικαπιταλιστική μας κριτική.

Η προσπάθεια φυσικά να παρουσιαστούν οι φεμινίστριες ως γυναίκες εγωίστριες που αρνούνται να διαθέσουν δωρεάν τον χρόνο τους και την ενέργειά τους για να φροντίσουν τον άντρα τους και το παιδί τους δεν αποταλεί παρά έναν συναισθηματικό εκβιασμό, ιδίως σε ένα πατριαρχικό πλαίσιο που η γυναίκα έχει κατασκευαστεί ως το κατεξοχήν φροντιστικό υποκείμενο που έχει τάχα εκ φύσεως την κλίση να υπηρετεί τους άλλους.

Χοντροφοβία και Υγεία

Posted on by

0


Ο τρόπος που αναπαρίσταται κοινωνικά το πάχος περικλείει μια έντονη, ίσως κυρίαρχη, νότα νοσηρότητας, παθογένειας και δυστυχίας. Το πάχος είναι ασθένεια, είναι ένα ιατρικό πρόβλημα, μας λένε οι χοντροφοβικοί, και το χοντρό άτομο δε γίνεται να είναι ποτέ πραγματικά ευτυχισμένο ή να έχει αποδεχτεί τα κιλά του, γιατί αν το είχε κάνει πραγματικά, δεν θα προσπαθούσε να τα χάσει.

Το βάρος από μόνο του βεβαια δεν προσθέτει ούτε αφαιρεί κάτι από την ευτυχία μας, καθώς το θετικό η αρνητικό πρόσημό του καθορίζεται από το πώς μας αντιμετωπίζει ο κοινωνικός μας περίγυρος λόγω αυτού. Όταν η απώλεια βάρους δοξάζεται σαν την κατάκτηση ενός πρωταθλήματος, όταν τα χοντρά σώματα αποκτούν ορατότητα μόνο ως αντικείμενα κοροϊδίας, χλεύης και αποστροφής, η ευτυχία που συχνά είναι συνυφασμένη με αυτή την αλλαγή έχει λιγότερο να κάνει με το ίδιο το βάρος και περισσότερο με τη συνειδητοποίηση ότι το σώμα μας δεν είναι πια κινούμενος στόχος για την κριτική και την αποστροφή των γύρω μας, ότι ίσως πλέον έχει γίνει αποδεκτό με έναν τρόπο που επιτρέπει και σε εμάς να το αγαπήσουμε

Το επιχείρημα της υγείας ομως, το οποίο πατάει γερά πάνω στις πλάτες του κυρίαρχου επιστημονικού λόγου, είναι το τελευταίο προπύγιο των χοντροφοβικών, όταν αποτύχουν οι επικλήσεις στην αισθητική και στην ηθική (που θέλoυν το πάχος να είναι αποτέλεσμα κάποιου κακού, τεμπέλικου και μη παραγωγικού τρόπου ζωής, ο οποίος προκύπτει από κακές ατομικές επιλογές). Και αυτό συμβαίνει διότι κάτι που παρουσιάζεται ως επιστημονικο δεδομένο (ακόμη κι αν δε συγκλίνουν όλα τα ευρήματα επιστημονικών ερευνών προς μια κατεύθυνση όπως στην περίπτωση της σύνδεσης του πάχους με κάποιες ασθενειες),νοείται ως αδιαμφισβήτητο και υπεράνω κριτικής. Facts don’t care about your feelings, σωστά;


Η υγεία καθίσταται έτσι μια πρόφαση που επιφανειακά αποκρύπτει τη χοντροφοβία, καθώς προβλήματα υγείας έχουν όλοι οι άνθρωποι ανεξαρτήτως πάχους, πολλές φορές ακόμη και εκείνοι που παίζουν το παιχνίδι σύμφωνα με τους ενδεδειγμένους κανόνες διατροφής και άσκησης, όμως τα δικά τους προβλήματα υγείας τα βλέπουμε ως κάτι που προκύπτει οργανικά, από τη φύση, και όχι σαν μια εσφαλμένη ατομική επιλογή, την οποία πρέπει να ψέξουμε. Αντιθέτως, το «ανθυγιεινό» lifestyle ή οι διατροφικές διαταραχές δεν δαιμονοποιούνται εξίσου στα λεπτά σώματα, διότι αυτά έχουν το τεκμήριο της αθωότητας: είναι υγειή μέχρι αποδείξεως του εναντίου.

Όταν λοιπόν ο κακός τρόπος ζωής μάς απασχολεί μόνο σε σχέση με τα χοντρά σώματα, τότε δεν είναι η υγεία το πρόβλημα, αλλά τα ίδια τα σώματα. Έτσι το πάχος παθολογικοποιείται και στιγματίζεται, με την πίεση, το πατρονάρισμα και τα micro-agressions που υφίστανται τα χοντρά άτομα από τον κοντινό τους περίγυρο να δικαιολογούνται στο βωμό της ανησυχίας αφού το πάχος ανάγεται σε ζήτημα ζωής και θανάτου. Όμως, ακόμη κι αν αυτή η ανησυχία ήταν εκατό τοις εκατό βάσιμη, πράγμα για το οποίο διατηρούνται αρκετές επιφυλάξεις, η σωματική υγεία και το ευ ζην μας δεν είναι κάτι που πρέπει σώνει και καλά να αποτελεί την απόλυτη προτεραιότητά μας και σίγουρα όχι κάτι που χρωστάμε στην ανθρωπότητα συλλήβδην, ακόμη και στους ανθρώπους που μας αγαπούν.


Τις περισσότερες φορές, δεν είναι τα κιλά που “βασανίζουν”, αλλά ο συστηματικός ψυχολογικός πόλεμος που δικαιολογείται και καμουφλάρεται ως ενδιαφέρον. Στην τελική, υγεία είναι και η ψυχική, αλλά αυτή οι χοντροφοβικοί δεν έχουν πρόβλημα να την επιβαρύνουν.


~Valide Sultan

Γιατί οι Pick-up Artists σαμποτάρουν τις σχέσεις των φύλων

Posted on by

0

Ο χώρος τον Pick Up Artists είναι ένας από τους τρόπους που η πατριαρχία μπορεί να εξαργυρώσει την ανασφάλεια των αντρών οι οποίοι δεν βρίσκουν κοπέλα ή σεξ όπως επιτάσσει το παραδοσιακό προτυπο αρρεωνπότητας. Μια ολόκληρη βιομηχανία με sites, reality, συμβούλους, σεμινάρια, βιβλία αυτο-βοήθειας έχει χτιστεί γύρω από την αντίληψη ότι υπάρχει ένας κωδικός που ξεκλειδώνει το σεξ, οτι αρκεί οι άντρες να κάνουν τις σωστές κινήσεις για να «ρίξουν» μια γυναίκα. Η γυναίκα έτσι όχι μόνο μειώνεται σε μια στερεοτυπική, μισογυνική εκδοχή αλλά όπως βλέπουμε και στο συγκεκριμένο screenshot υποβιβάζεται σε ένα θήραμα που θα πρέπει να παγιδευτεί, να στριμωχτεί, να χειραγωγηθεί. Η συναίνεσή της θα πρέπει να αποσπαστεί με κόλπα και τεχνάσματα γιατί οι Pick up Artists δε θεωρούν πραγματικά οτι οι γυναίκες μπορούν να απολαμβάνουν και να επιδιώκουν το σεξ εξίσουμε τους άντρες αλλά παρρουσιάζονται ως συνεχώς απρόθυμες και απλησίαστες υπάρξεις που μόνο αν τις ξεγελάσεις ή τις πιέσεις λίγο θα ενδώσουν.


Οι pick-up artists και οι ακόλουθοι που επενδύουν της ελπίδες τους πανω τους, ακόμα και αν δεν το αντιλαμβάνονται ξεκινούν έτσι από τόσο λάθος βάση που το πιο πιθανό είναι διαρκώς να αυτο-σαμποταρονται γιατί αδυνατούν να διαβάσουν τη διαφορετικότητα κάθε γυναίκας και να προσαρμοστούν αναλόγως. Παγιδεύονται σε μια προσπάθεια συνεχούς επιτέλεσης της τοξικής αρρενωπότητας που έχει περισσότερο στόχο να επιβεβαιώσει τις δικές τους ανασφάλειες παρά να τους εξασφαλίσει καλύτερες σχέσεις, επικοινωνία και εν τέλει σεξ με τις γυναίκες. Σε άλλο οδηγό πρώτου ραντεβού για παράδειγμα στο ίδιο site διαβάζουμε ότι είναι προτιμότερο κάποιος να τηλεφωνήσει για να ζητήσει ραντεβού παρά να στείλει μήνυμα γιατί αυτό θα επιδείξει πιο αρρενωπή και αποφασιστική συμπεριφορά. Το ότι το 2021 οι περισσότεροι άνθρωποι σιχαίνονται να μιλάνε στο τηλέφωνο και ανακατεύονται στο ήχο του ringtone τους (οταν δεν το έχουν στο αθόρυβο) δεν έχει ιδιαίτερη σημασία εδώ γιατι το σημαντικότερο είναι μια συμμόρφωση σε ένα πατριαρχικό ιδανικό βγαλμένο από ταινίες του James Bond προηγούμενων δεκαετιών.

Είναι προφανές ότι τέτοιες συμβουλές διαιωνίζουν το χάσμα ανάμεσα στους άντρες και τις γυναικες, καλλιεργούν το entitlement και τις predetory συμπεριφορές και εν τέλει μειώνουν τους άντρες και τις γυναίκες σε καρικατούρες. Και όταν ολα αυτά τα «κολπα» αποτύχουν δεν μένει παρά η απογοήτευση και η ματαίωση που ευκολα μπορεί να μετατραπει σε θυμό και μίσος εναντίον των γυναικών που «δεν ξέρουν τι θέλουν», γιατί αφού οι ιδιοι τα έκαναν όλα σωστά κάτι θα πρέπει να πηγαίνει στραβά με αυτές.

Ο Μύθος του Γυναικείου Ναρκισσιμού

Posted on by

0

Το Κέντρο ΔΙ.ΚΕ.Ψ.Υ. (που αυτοχαρακτηρίζεται ως «Ερευνητική Ψυχοκοινωνική Υποστήριξη Παιδιών και Ενηλίκων) δημιουργήθηκε το 1999 με στόχο την προαγωγή της ψυχικής υγείας, παιδιών, εφήβων και ενηλίκων μέσα από έγκυρη επιστημονική διάγνωση και εξειδικευμένες υποστηρικτικές θεραπείες») δημοσίευσε το απόσπασμα μιας συνέντευξης που αναπαράγει τα χειρότερα μισογυνικά και ετεροσεξιστικά στερεότυπα. Δεν είναι μόνο η ουσιοκρατική αντίληψη πως οι άντρες και οι γυναίκες διαφέρουν βαθιά ακόμα και στο πώς αγαπάνε, δεν είναι μόνο η ετεροκανονική αντίληψη της αγάπης μονο μεταξύ διαφορετικών φύλων αλλά είναι κυρίως η ιδέα του γυναικείου ναρκισσισμού που είναι το πιο επικίνδυνο εδώ. Η γυναίκα θέλει να αγαπιέται αλλά δεν αγαπά η ίδια και ορίζεται τόσο μέσα από την αντρική ματιά που παθαίνει υστερία όταν δεν επιβεβαιώνεται μέσα από αυτή. Η γυναίκα υπάρχει μόνο σε σχέση με τον αντρικό πόθο και ακόμα και στην αγάπη έχει ρόλο παθητικό -μπορει δηλαδή μόνο να την λάβει χωρίς να την ανταποδώσει.

Ο κινηματογράφος λέει έχει στρέψει τους προβολείς του σε αυτό, γιατί για άλλη μια φορά οι ταινίες γραμμένες και σκηνοθετημένες από άντρες αντιπροσωπεύουν την γυναικεία πραγματικότητα. Πράγματ, υπάρχουν κάμποσες σκηνές (πολύ πρόχειρα που έρχεται η Νοσταλγία του Ταρκόφσκυ ή το Bad Timing του Roeg) οπου οι γυναίκες παθαινουν κυριολεκτικά υστερία μπροστα στην σεξουαλική απόρριψη των αντρών. Λαμβάνοντας υπόψη βέβαια ότι στην πραγματικότητα οι γυναίκες κυριολεκτικά δολοφονουνται όταν απορρίπτουν άντρες, η αντίληψη αυτή δεν αποτελεί παρά μία προβολή, μια αυτάρεσκη αντίληψη πως οι γυναίκες τόσο πολύ ανάγκη έχουν την αντρική αποδοχή που δεν μπορούν να διαχειριστούν την απουσία της. Και κάπου εκεί υπβόσκει και η κουλτούρα του βιασμού: αφού οι γυναίκες είναι φτιαγμένες για να κολακεύονται από την αντρική προσοχή γιατί παραπονιούνται όταν την λαμβάνουν?

Η πατριαρχία λέει με πολλούς διαφορετικούς τρόπους στους άντρες ότι οι γυναίκες είναι κατα βάθος άκαρδες ναρκισσίστριες που δεν μπορούν να αγαπήσουν όπως οι ίδιοι, παρέχοντας τους έτσι το πρίσμα και τα εργαλεία μέσα από το οποίο πολλοί από αυτοί να μπορούν να ερμηνεύσουν την απόρριψη και την ερωτική απογοήτευση κατηγορώντας τις ίδιες. Είναι έτσι πολύ εύκολο η δική τους απόρριψη να μετουσιωθεί σε θυμό και στη συνέχεια σε βία προς το αντικείμενο του πόθου τους που τους «αποπλάνησε» χωρίς να έχει σκοπό να ανταποδώσει αυτή την αγάπη τους. Ενώ όλα τα φύλα βιώνουν την απόρριψη ως κάτι εξαιρετικά δυσάρεστο και ματαιωτικό, οι άντρες διαθέτουν ένα πολιτισμικό πλαίσιο εντός του οποίου η θλίψη και η απογοήτευσή τους καθιστά άδικα θύματα και τους υπαγορεύει πως φταίνει οι γυναίκες για τα δικά τους αισθήματα. Από εκεί έως την γυναικοκτονία ή την κακοποίηση δεν απαιτούνται και πάρα πολλά βήματα

Πώς να κάνετε τον άντρα σας να σας ξαναερωτευτεί

Posted on by

0

Στη συγκεκριμένη ανάρτηση βέβαια δίνεται βάρος στο ρόλο της γυναίκας ως φροντιστικό υποκείμενο που επιτελεί την απλήρωτη οικιακή και συναισθηματική εργασία. Δίνεται η υπόσχεση πως αυτό είναι το μυστικό για να μας ερωτευτει ένας άντρας χρησιμοποιώντας ως απόδειξη ταυτολογικά ταινίες από μια εποχή που η πατριαρχία ακριβώς αυτό το πρότυπο προωθούσε. Με ταινίες γραμμένες και σκηνοθετημένες από άντρες, το Χόλυγουντ για δεκαετίες προπαγάνδιζε την εικόνα της χαρωπής νοικοκυράς που δημιουργεί το ιδανικό, γαλήνιο σπιτικό για τον άντρα και επιβραβεύεται γι αυτό, σε αντίθεση με την σαγηνευτική ερωμένη που συνήθως απαξιώνεται και τιμωρείται. Βέβαια εδώ που τα λέμε ούτε και οι καλές σύζυγοι του Χολυγουντ ήταν τίποτα απεριποιητες, επιτελούσαν απλά ένα άλλο πρότυπο θηλυκότητας όπου συμμορφώνονταν με τα πατριαρχικά ιδανικά της σεμνότητας παραμένοντας πάντα όμορφες και περιποιημένες με τα πατριαρχικά κριτήρια.

Η φιλολογία του Πώς-να-Κρατήσετε-Έναν-Άντρα πάντα διχαζόταν ανάμεσα στα δύο αντίστοιχα αλληλοαποκλειόμενα πρότυπα που πλασάρει η πατριαρχία: της καλής νοικοκυράς και του σεξουαλικού αντικειμένου. Έτσι μπορεί να επιβεβαιώνεται ο διαχωρισμός των γυναικών σε δύο αλληλοσυγκρουόμενες ομάδες (τις «Κυρίες» και τις «Π@@τάνες») και δεδομένου ότι δεν υπάρχει οριστική απάντηση στο ποιες απο τις δύο τελικά κερδίζουν το βραβείο του Άντρα, οι γυναίκες μπορούν πάντα να κατηγορούνται αυτές για το τέλος μιας σχέσης γιατί κάτι απ’όλα δεν έκαναν καλά. Είτε θα έδωσαν υπερβολική έμφαση στην διαχείριση του σπιτιού και το μεγάλωμα το παιδιών μένοντας αφρόντιστες και ξεχνώντας την σεξουαλικότητά τους είτε έδωσαν υπερβολική έμφαση στην εμφάνισή τους παραμελώντας τα καθήκοντα της νοικοκυράς.

Έπρεπε να έρθει το δεύτερο κύμα φεμινισμού και η κριτική του Feminine Mystique της Betty Friedan όπου ανέδειξε το «πρόβλημα χωρίς όνομα», δηλαδή την μιζέρια και την ματαίωση που βίωναν πολλές γυναικες νιώθοντας παγιδευμένες στο σπίτι χωρίς άλλο ρόλο πέρα από την φροντίδα του άντρα και των παιδιών, για να αρχίσει το πρότυπο αυτο να καταρρέει. Ήταν τότε που άρχισε να αναδεικνύεται η μίζερη πραγματικότητα των γυναικών, οι οποίες εξαρτημένες οικονομικά απο τους άντρες βρίσκονταν στο έλεος των γούστων τους και όφειλαν να προσαρμοζονται στις επιθυμίες τους χωρίς καμία εγγύηση καθώς όσα πουκάμισα και αν σιδέρωναν εκείνοι μπορουσαν πάντα να τις αφήσουν για μία περισσότερο σέξι με πιο φρέσκιες ανταύγιες και πιο μακριά νύχια -οι ερωμένες άλλωστε έχουν πάντα περισσοτερο χρονο στα χέρια τους να αφιερώσουν στην εμφάνισή τους, απαλλαγμένες από τα οικιακά καθήκοντα.

Το πιο σημαντικό βέβαια σε όλη αυτή την φιλολογία περί απελπισμένων γυναικών που θέλουν να κάνουν τους άντρες τους να τις ξαναερωτευτούν είναι οτι αναπαράγει την ιδέα οτι η διατήρηση της σχέσης είναι κάτι που επαφίεται αποκλειστικά στην γυναίκα. Όσες γυναικες κι αν χωρίζουν τους άντρες τους, όση ερωτική απογοήτευση κι αν βιώνουν οι τελευταίοι, ποτέ δεν γράφονται άρθρα που να τους συμβουλεύουν πώς να κρατήσουν μια γυναίκα, πώς να τις κάνουν να τους (ξανα)ερωτευτούν. Αυτό απλα δεν βρίσκεται εντός των ορίων του διανοητού της πατριαρχικής λογική που διαβεβαίώνει τους άντρες πως αν μια γυναικα δεν τους θέλει φταίει εκεινη και σίγουρα οι ίδιοι δεν μπορουν να κάνουν τίποτα για να βελτιώσουν τον εαυτό τους ή τη σχέση γιατί ήδη αποτελούν ένα δώρο προς το φύλο μας για το οποίο εμείς θα πρέπει διαρκώς να ανταγωνιζόμαστε και να αγχωνόμαστε στο πώς να διατηρήσουμε.

Γίνε η Μαύρη Χήρα του Χαλκ που κρύβει μέσα του

Posted on by

0

Ταυτόχρονα, η αποστολή αυτή πλασάρεται ως απόδειξη της γυναικείας ανιδιοτελούς αγάπης. Η πατριαρχία προσπαθεί να μας θίξει στ φιλότιμο. Αν δε του δώσουμε εμείς αξία τότε ποιος, αναρωτιέται το meme. Ξέρω γώ, μήπως ΟΛΟΚΛΗΡΗ η κοινωνία αποδίδει πάντα μεγαλύτερη αξία στους άντρες και που δίνει προτεραιότητα στα αντρικά αισθήματα και την δικαιολόγησή τους ενώ κατηγορεί τις γυναίκες ως υστερικές και συναισθηματικές στην παραμικρή εκδήλωση συναισθήματος?

Η Βlack Widow που ηρεμεί τον Hulk αλλά και κάθε (πάντα σέξι και όμορφη) γυναίκα στην ποπ κουλτουρα που ηρεμεί το θυμωμένο και βίαιο ανεξέλεγκτο τέρας (πχ King Kong) είναι η απόλυτη μεταφορά για την συναισθηματική εργασία που αναμένεται να καταβάλλουν οι γυναίκες στην πατριαρχία. Oι γυναίκες όχι μόνο ανατρέφονται με την αποστολή να ηρεμούν και να κατευνάζουν τα αντρικά νεύρα αλλά και να θεωρούνται υπόλογες για τις βίαιες πράξεις ενός άντρα γιατί θεωρείται οτι δεν άσκησαν αρκετά επιτυχημένα την θηλυκή τους αυτή «δύναμη». Είτε η βία στραφεί εναντίον των ίδιων των γυναικών είτε εναντίων τρίτων, θα βρεθεί κάπ@ να θεωρήσει υπεύθυνη μία γυναικα -την μάνα του, την σύντροφό του, την αδερφή του- γιατί απλά αυτή έπρεπε να ξέρει πώς να τον κουμαντάρει, να λειτουργήσει ως η ηθική του πυξίδα λες και είναι ένα ανθρώπινο ηρεμηστικό.

Μην γίνεις ένας ακόμα αγώνας γι αυτόν, μας προειδοποιεί το meme, με λίγα λόγια μην γίνεις σπασαρχίδω, μην το πρήζεις, μην είσαι απαιτητική, μην τον ζαλίζεις τον άνθρωπο, μην του κάνεις τη ζωή δύσκολη με τις γυναικείες παραξενιές σου, μην το τσιγκλάς, παραμερισε τις δικές σου συναισθηματικές ανάγκες , γίνε καλόβολη, γεμάτη κατανόηση, κάνε πίσω, χαμογέλα.

Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι για άλλη μια φορά η υπερβολική εστίαση στο αντρικό τραύμα και τις εσωτερικές συγκρούσεις των αντρών πλασάρονται ως δικαιολογία την ίδια ώρα που κανένας δεν προτρέπει τους άντρες να καταλάβουν τις γυναίκες όταν αυτές μετατρέπονται σε έναν βίαιο κτήνος επειδη «περνάνε καταστάσεις» -αυτές δεν έχουν ποτέ την άδεια να γίνουν βίαιες. Οι ‘κρυφοι αγώνες’ που ΟΛΟΙ οι άνθρωποι δίνουμε είναι η πρόχειρη δικαιολογία για κάθε βίαιο ξέσπασμα σε έναν κόσμο που κατά τ’αλλα επικαλείται την υποτιθέμενη συναισθηματική καταπίεση των αντρών γιατί πολύ απλά ο θυμός δεν έχει κατηγοριοποιηθει ως συναίσθημα αλλά μάλλον σαν ένστικτο -και οι άντρες από αυτά έχουν πολλά σύμφωνα με την πατριαρχία.