To αποκορύφωμα της πατριαρχίας δεν είναι μονο να κατηγορείς μια 14χρονη για τον ίδιο της τον βιασμό αλλά να ζητάς από ξένες μητέρες να «μαζέψουν» την κόρη τους που απλά συνυπάρχει με αγόρια αντί να διδάξεις τον γιό σου να είναι αξιοπρεπής άνθρωπος. Το αποκορύφωμα της πατριαρχίας είναι να έχεις πλήρη συναίσθηση οτι ο γιος σου και οι φίλοι του αποτελούν απειλή για τις γυναικες αλλά να εξακολουθείς να θεωρείς οτι το πρόβλημα είναι αυτές. Και όταν αντιμετωπίζεις τους ίδιους σου τους γιους ως πιθανούς βιαστές και μεταφέρεις την ευθύνη στις γυναικες φυσικά και θα διαιωνίσεις μια κοινωνία που θεωρεί άκρως φυσιολογικό οι άντρες να βιάζουν και αφύσικο οι γυναικες να τους εμπιστεύονται και να συνάπτουν σχέσεις εμπιστοσύνης μαζί τους. Κατα τ’άλλα είναι οι φεμινίστριες που βλέπουν όλους τους άντρες ως επίδοξους βιαστές. Βιαστές όμως οι άντρες δεν γίνονται όμως από τη φύση τους, βιαστές γίνονται γιατι η κοινωνία τους λέει ότι φταίνε οι γυναικες που βάζουν τον εαυτό τους σε ευάλωτη θέση, ότι δεν υπάρχει φιλία μεταξυ αντρών και γυναικών, τους διδάσκει ότι αυτές «προκαλούν», ότι εκείνοι οφείλουν να εκμεταλλευτούν κάθε ευκαιρία όπου αυτές θα είναι αδύναμες και εκτεθειμένες, ότι ένα μήνυμα με σεξουαλικό περιεχόμενο σημαίνει ότι η συναίνεσή της δεν είναι πια απαραίτητη. Αντί να διδάξετε στις κόρες σας να «προσέχουν» και να «μαζεύονται», διδάξτες στους γιους σας να μην βιάζουν, να σέβονται και να υποστηρίζουν τις γυναικες, να μην κάνουν τις πλάτες σε βιαστές, να ξεμπροστιάζουν τους φίλους τους ακομα και όταν εκφράζουν μισογυνικές αντιλήψεις, να διαλέγουν τις παρεες τους και να μην κάνουν τα στραβά μάτια στο όνομα κάποιου φανταστικού brotherhood!
Αυτή τη χρονία, ως new year’s resolution ρε παιδί μου, στοχεύστε να γίνετε αυτό το συμπαθητικό άτομο που δεν αντλεί αξία από το χαμηλό βάρος του και δεν τη βρίσκει μειώνοντας τ@ς άλλ@ς βάσει των κιλών τους ή της σχέσης τους με το φαγητό. Στοχεύστε να γίνετε αυτό το άτομο που, σε αντίθεση με αυτό που μας διδάσκει η κοινωνία, δείχνει ενσυναίσθηση προς τα άτομα που αντιμετωπίζουν διαρκείς διακρίσεις λόγω της εμφανισής τους, δεν αναλώνεται σε μαλακισμένα χοντροφοβικα αστεία και δείχνει κατανόηση σε όσ@ς εσωτερικεύουν την ενοχικότητα που καλλιεργείται στη σχέση όλων μας, πόσο μάλλον τον χοντρών ατόμων, με το φαί. Προσπαθήστε να γίνεται το άτομο, που σε αντίθεση με την Γεωργία, δεν περιφέρει το κόμπλεξ ανωτερότητάς που πηγάζει από τα κιλά της με περηφάνια στα social media και δεν υποτιμά τους ανθρώπους με βάση τις διατροφικές τους συνήθειες, Να φιλοδοξείτε να γίνετε το άτομο που μπορεί να χαρεί με τις μικρές νίκες που σημειώνουν οι γύρω τους, όπως ότι δεν έφαγαν γλυκό, κατανοώντας ταυτόχρονα ότι η δαιμονοποίηση του φαγητού και της απόλαυσης που πηγάζει από αυτό είναι προβληματική και επιβλαβής για τα ίδια τα άτομα ρίχνοντας τα συχνά σε έναν φαύλο κύκλο. Να γίνετε το άτομο που δέχεται τα χοντρά άτομα όπως είναι και δεν γελάει εις βάρος τους ούτε προσποιείται κουτοπόνηρα ότι θέλει το καλό τους ή δεν ειναι πραγματικα το βάρος αλλά η στάση τους που κοροιδεύει.
Αυτό το άτομο να θέλετε να είστε, γιατί αυτό ειναι δυσκολότερο από μια φτηνή επιτέλεση της καφρίλας μέσω ανέμπνευστων αστείων, γιατί αυτό απαιτεί πολλή προσπάθεια να αποβάλλουμε όσα επί χρόνια έχουμε εσωτερικεύσει ως ιδέες και συχνά έχουν χαραχτεί στο σώμα μας ως δεύτερη φύση, γιατι αυτό συνοδεύεται από προσωπική ανάπτυξη και είναι πολύ πιο χρήσιμο στον ήδη πολύ σκληρό με τα χοντρά άτομα κόσμο από άλλη μια ευκαιρία να χλευάσουμε τα χοντρά σώματα
Η ηθοποιός Μυρτώ Αλικάκη σε πρόσφατη συνέντυξή της τοποθετήθηκε για το κίνημα του #Metoo δηλώνοντας ότι «υπάρχει μια υπερβολή στην ιστορία της σεξουαλικής παρενόχλησης». Η ηθοποιός προέβαλε την ένσταση της υποστηρίζοντας ότι για την ίδια «σεξουαλική παρενόχληση είναι το να σου ζητήσει ένας άνθρωπος με αντάλλαγμα μια επαγγελματική θέση να βρεθείς σεξουαλικά μαζί του κι αν εσύ του αρνηθείς να χάσεις τη θέση ή να πέσεις σε δυσμένεια». Ωστόσο υποστήριξε πως»αν δεν διακυβεύεται το επαγγελματικό κομμάτι και μιλάμε για ένα φλερτ που μπορεί να είναι πολύ επιθετικό θεωρώ οτι είναι μέρος της ζωής. Όπως ένας άντρας επιτίθεται με το φλερτ του έτσι κι εγώ μπορώ να αντεπιτεθώ χωρίς να το δεχτώ». Δεν παρέλειψε προς επίρρωση του ισχυρισμού της να προσθέσει το κλασικό «δεν μπορεί οι γυναίκες συνεχώς να διαμαρτύρονται ότι οι άντρες είναι ευνουχισμένοι και με το που σε κοιτάει ένας άντρας να νιώθεις απειλή».
Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να ξεκινήσουμε την αποδόμηση της θέσης ξεκαθαρίζοντας αν οι γυναίκες διαμαρτύρονται για κάτι αυτό ειναι κυρίως για την έμφυλη βία και την κουλτούρα του βιασμού. Και μπορεί να είναι 100% σίγουρη οτι δεν είναι οι ίδιες γυναικες που διαμαρτύρονται και για τα δύο καθώς οι γυναικες που υποφέρουν από την σεξουαλική έμφυλη βία έχουν καταλάβει ότι η ρητορική περί του υποτιθέμενου «ευνουχισμού» των αντρών δεν είναι παρά ένα πατριαρχικό τρίκ για την διατήρηση των έμφυλων ρόλων. Επομενως για ποιο λόγο θεωρεί οτι μια γυναικα θα πρέπει να υποστεί σεξουαλική παρενόχληση απλά επειδή μια άλλη ψάχνει έναν σύντροφο που να ταιριάζει με το πατριαρχικό αρρενωπό πρότυπο?
Οι διαμαρτυρίες περί ευνουχισμένων αντρών είναι κλασικός εκτροχιασμός της συζήτησης για την σεξουαλική παρενόχληση ακριβώς επειδη η πατριαρχία εσκεμμένα συγχέει το φλερτ, το οποιο εμπεριέχει μια αμοιβαίοτητα και από τα δυό μέρη, με την επιθετικότητα και την πίεση, που αφορά μόνο το ένα μέρος εις βάρος του άλλου. Με το να αποδέχεται την σύγχυση αυτή η Κα Αλικάκη το μόνο που καταφέρενει είναι να δίνει το πράσινο φως σε άντρες που βαφτίζουν «φλερτ» τις πιεστικές τους τακτικές που αδιαφορούν για το κατά πόσο οι γυναικες ανταποδίδουν και το πώς αισθάνονται για τις συνθήκες της διαντίδρασής τους και βασίζονται ακριβώς στην αίσθηση της απειλής ή την αμηχανία των γυναικών ώστε να τις κάνουν να υποχωρήσουν.
Επιπλέον, η ηθοποιός υποπίπτει σε σφάλμα όταν δείχνει να πιστεύει οτι το «επιθετικό φλερτ» των αντρων είναι συμμετρικό, δηλαδή ότι μπρεί να αντιμετωπιστεί με μία εξίσου επιθετική άρνηση από την πλευρά των γυναικών για τον απλό λόγο ότι αρνείται να λάβει υπόψη της την συστημική έμφυλη ανισότητα. Ακόμα δηλαδή και όταν δεν αφορά τον χώρο έργασίας, όπου οι ιεραρχίες είναι περισσότερο ξεκάθαρες, το ίδιο το κοινωνικό περιβάλλον καλλιεργεί μια ανισότητα που βάζει τις γυναικες σε πιο ευάλωτη θέση, είτε λόγω της διαφορετικής κοινωνικοποίησης των δύο φύλων ειτε λόγω του γενικευμένου φόβου που καλλιεργείται στις γυναικες από μικρή ηλικία. Από τη μία δηλαδή οι άντρες ανατρέφονται ως επιθετικοί ενώ οι γυναικες ως πιο υποχωρητικές και καλόβολες μαθαίνοντας από μικρές ότι τιμωρούνται δυσανάλογα όταν γίνονται δυσάρεστες ή λένε όχι με αποτέλεσμα να δυσκολεύονται να αποκρούσουν τις αδιάκριτες κινήσεις των αντρών ακριβώς λόγω αυτού το κοινωνικού conditioning . Από την άλλη, οι γυναίκες ζώντας με το συνεχή φόβο της έμφυλης βίας, ο οποιος επιβεβαιώνεται με καθημερινά περιστατικα γυναικών που τιμωρήθηκαν επειδή απέρριψαν έναν άντρα ή είπαν όχι, είναι απόλυτα λογικό να νιώθουν απειλή από το απρόσκλητο πέσιμο ενός άντρα που δεν φαίνεται να λογαριάζει το αν αυτές το απολαμβάνουν.
Η ηθοποιός δυστυχώς φαίνεται να αγκαλιάζει και το κλασικό πατριαρχικό gaslighting σύμφωνα με το οποίο οι γυναικες τάχα νιώθουν απειλή απλά και μόνο επειδή ένας άντρας τις κοιτάει, βγάζοντας τρελές χιλιάδες γυναίκες που έχουν βάσιμους λόγους να νιώθουν απειλή ή που αγανακτούν με τα γλοιώδη, χυδαία και επίμονα κοιτάγματα -χωρίς καμία να έχει φτάσει στα δικαστήρια για ένα απλό κοίταγμα όπως φαίνεται η Κα Αλικάκη να ανησυχέι λέγοντας οτι διαφωνεί «με την αμερικανική τάση να φτάνουν τα πάντα στο δικαστήριο». Ταυτόχρονα μιλάει για το «θάνατο του φλερτ» ακριβως επειδή από ολη αυτή την κουβέντα απουσιάζει η συναίνεση και η αμοιβαιότητα οι οποίες όταν αποτελούν αναπόσπαστα χαρακτηριστικά της προσπάθειας εξεύρεσης ερωτικών συτρόφων δεν υπάρχει φόβος να χαρακτηριστεί ως «παρενόχληση».
Η τοποθέτηση της Κας Αλικάκη δεν είναι το πιο σεξιστικό πράγμα που έχει ακουστεί στην σάπια ελληνική κοινωνία, βασίζεται όμως σε βασικές παρανοήσεις και πατριαρχικούς μύθους και σίγουρα δυσκολεύει τους φεμινιστικούς αγώνες θεωρώντας ότι υπάρχει πλαίσιο στο οποίο η σεξουαλική παρενόχληση είναι αθώα και αβλαβής. Παράλληλα η Κα Αλικάκη και όσ@ βρήκαν τα λεγόμενά της εύλογα θα πρέπει να αναρωτηθούν μήπως το «επιθετικό» φλερτ πολλών αντρών, όπως το ονομάζει ευφημιστικά η ίδια, βάζει τις γυναικες σε μια διαρκή άμυνα αναγκάζοντας τις να υιοθετήσουν μια διαρκή θέση θηράματος και κατά πόσο αυτό είναι τελικά η ουσία της πατριαρχίας.
Χθες έγινε χαμός με ένα τύπο που ενώ έβγαλε ένα κομμάτι με το οποίο κατέκρινε το φαινόμενο του revenge porn και το οποίο έγινε viral, εκτέθηκε λίγο αργότερα ως κάποιος που είχε επιδείξει ακραίες σεξιστικές συμπεριφορές τόσο ως δημόσια περσόνα όσο και στην προσωπική του ζωη. Από την κριτική που του ασκήθηκε στοιχειοθετήθηκε πιστεύω επαρκώς όχι μόνο πως ήταν ακραίος μισογύνης αλλά και πως χρησιμοποίησε τον αντισεξισμό απλά ως έναν τρόπο να προβληθεί αφού όπως φαίνεται να παραδέχεται σε βίντεό του καλά τα αστεία βίντεο που έβγαζε αλλά τα μηνύματα «πιάνουν» περισσότερο.
Το περιστατικό αυτό κάνει πολλά καμπανάκια να χτυπάνε για το πώς πολλοί (και πολλές) οικειοποιούνται πλέον τον φεμινισμό για προσωπική προβολή. Ο φεμινισμός έχει πράγματι φτάσει σε έναν τέτοιο βαθμό αποδοχής που αποτελεί mainstream ρεύμα. Καθώς όμως συνυπάρχει με την πατριαρχία είναι πολύ εύκολο για οποι@δήποτε να χρησιμοποιήσει την φεμινιστική ρητορική επιλεκτικά και να εκμεταλλευτεί την αγανάκτηση του κόσμου ώστε να γίνει αρεστ@ και να σκοράρει πόντους δημοτικότητας τους οποίους μπορει΄να εξαργυρώσει σε χρήματα, φήμη, ψήφους ή ο,τι άλλο θέλει.
Από τη μια μπορούμε να το ερμηνεύσουμε αυτό ως οτι ο φεμινισμός υποφέρει από την ίδια του την επιτυχία αναγκάζοντας ανθρώπους που δεν τον έχουν εσωτερικεύσει να φορέσουν ένα αντισεξιστικό προσωπείο ως δείγμα προοδευτικότηας. Από την άλλη αυτό αποτελεί τεράστιο κίνδυνο καθώς ρισκάρουμε να αναγνωρίσουμε ως συμμάχους και φεμινιστ@ς ανθρώπους που δεν πιστεύουν καθόλου σε αυτόν και έτσι ο φεμινισμός να συμπεριλάβει τόσο αδιάφορο προς την πατριαρχία κόσμο που να καταλήξει να μην σημαίνει πια τίποτα. πέρα από δυο τρία σλόγκαν Ταυτόχρονα, σε προσωπικό επίπεδο, είναι εύκολο οι γυναικες που έχουν συνηθίσει σε ακραίο σεξισμό να χαλαρώσουν τις άμυνές τους απέναντι σε άντρες που δείχνουν πως they geti it. Είναι πράγματα πολύ ανακουφιστικό όταν παλεύεις όλη μέρα για τα αυτονόητα δικαιώματά σου να αναγνωρίσεις ως σύμμαχο, ακόμα και σωτήρα, έναν άντρα που σε υπερασπίζεται μέσα σε όλον αυτόν τον βόθρο σεξισμού που βιώνεις. Και αυτός είναι ο λόγος που ενώ οι φεμινίστριες αντιμετωπίζουν διαρκείς επιθέσεις το αγκάλιασμα του φεμινισμού από άντρες έρχεται συχνά με αρκετά προνόμια, με κυριότερο την εύνοια των ίδιων των γυναικών που σπεύδουν να αποδώσουν πατριαρχικά μπισκοτάκια όχι επειδή ειναι χαζές αλλά αποπροσανατολισμένες από τα συνεχή χαμηλά στάνταρ που καλλιεργεί η πατριαρχία. (θυμηθείτε πως The bar for men is so low, it’s a tavern in Hades.)
Όλα αυτά δεν σημαίνουν οτι οι σεξιστές δεν μπορούν να σημειώσουν μεταστροφή καθώς όλ@ μας κάποτε είχαμε ενστερνιστεί μισογυνικές ιδέες και συμπεριφορές τις οποίες απεμπολήσαμε σταδιακά. Θα πρέπει όμως να έχουμε τα μάτια μας ορθάνοιχτα και να πάψουμε να εντυπωσιαζόμαστε από την δημόσια επιτέλεση του φεμινισμού από άντρες ακόμα και εντός φεμινιστικών χώρων -εκεί άλλωστε που η ρητορική της εξιλέωσης για το αμαρτωλό σεξιστικό παρελθόν πουλάει πολύ. Δυστυχώς η ευγνωμοσύνη που προκαλεί σχεδόν ασυναίσθητα η αντισεξιστική τους στάση τους κάνει είτε συνειδητά είτε υποσυνείδητα να παίζουν το χαρτί του φεμινισμού και όσο τους επιβραβεύουμε γι αυτό τόσο περισσότερο θα προσελκύουμε άντρες που επιφανειακά μονο ενστερνίζονται τις ανησυχίες και τους αγώνες μας.
Υπέρατο τεστ για την φεμινιστική στάση των αντρών (και όχι μονο) παραμένει πάντα η προσωπική τους ζωή καθώς ειναι εύκολο κάποιος να διατυμπανίζει τα φεμινιστικά του ιδεώδη χωρίς να τα εφαρμόζει. Χωρίς λοιπόν να αφήσουμε την καχυποψία να μας παρλύσει, καθώς είναι γεγονός οτι όλο και περισσότεροι άντρες έρχονται σε επαφή με τον φεμινισμό και αλλάζουν εκ των έσω, προσοχή στο ποιους κάνουμε φεμινιστικούς ήρωες και προσοχή στο πώς ο ενθουσιασμός μας για την υιοθέτηση φεμνιστικών τσιτάτων και συμβόλων μπορούν να μας οδηγήσουν στο να αγνοήσουμε τα red flags και να κάνουμε εκπτώσεις. Ας μην αφήσουμε άλλη μια κατηγοριά Nice Guy™ να αναδειχτεί με όχημα τον φεμινισμό κι ας μην αφήσουμε τον φεμινισμό να μετατραπεί απλά σε μια περφόρμανς.
Τα σεξιστικά σκουπίδια συμπεριφέρονται σαν οι ζωές των γυναικών να περιστρέφονται γύρω από τους ίδιους, τις κάνουν να νιώθουν άβολα με το γλοιώδη και επίμονο πέσιμό τους, φωνάζουν χυδαία σχόλια στο δρόμο όχι επειδή θα βγάλουν έτσι γκόμενα αλλά επειδή θέλουν να επιβεβαιώσουν την αρρενωπότητά τους για να λένε μετά τις γυναίκες που τους κατακρίνουν «μίσανδρες».
O άντρας λέει είναι πιο βιολογικά επιθυμητός από τη γυναικα επειδή ενώ τα ωάρια έχουν ημερομηνία λήξης το σπέρα του άντρα δεν έχει. Ενα λεπτό ομως, αν υπάρχει ανεξάντλητος αριθμός σπερματοζωαρίων και περιορισμένος αριθμός ωαρίων αυτό δε σημαίνει ότι τα ωάρια βρίσκονται σε σπανιότητα ενώ τα σπερματοζωάρια σε περίσσια? Δεν σημαίνει ότι υπάρχει μια σπατάλη σπέρματος που ειναι ΑΧΡΗΣΤΑ ακριβώς επειδή δεν υπάρχουν αρκετά ωάρια για να γονιμοποιήσουν? Δεν σημαίνει ότι όσοι άντρες και να υπάρχουν η αναπαραγωγή της ανθρωπότητας εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από τις αναπαραγωγικές δυνατότητες των γυναικών και των ατόμων με μήτρα και ωάρια? Δεν σημαίνει οτι αρκουν ελάχιστοι άντρες και το σπέρμα τους για να γονιμοποιήσουν χιλιάδες γυναιεκες? Θυμίστε μου λίγο στα οικονομικά, γιατί πάνε χρονια απο το πρώτο μου πτυχίο, τι γίνεται όταν η προσφορά (σπέρματος) ξεπερνα τη ζήτηση? Τι γίνεται όταν ένα προιόν βρίσκεται σε περισσια? Α ναι, η αξία του πέφτει!
Αν λοιπόν η αξία μας εξαρτιόταν όντως από την βιολογία μας και αν το πεπρωμένο μας καθοριζόταν αποκλειστικά από την αναπαραγωγή γιατι να θεωρείται βιολογικά πιο επιθυμητός ο άντρας? Και πιο επιθυμητός από ποιον ακριβώς, ποιος ειναι που επιθυμεί περισσότερο τους άντρες? Ο Θεός? Και γιατί οι γυναικες αναζητούν «καταξιωμένους» άντρες αν όχι ακριβώς επειδή το κράτος δεν παρείχε βοήθεια και οι ίδιες δεν επιτρεπόταν να καταξιωθούν?
Και το πιο σημαντικό: από πού προκύπτει ότι η ψυχοσύνθεσή μας απορρέει από την επιθυμία μας να τεκνοποιήσουμε? Η ψυχοσύνθεσή μας ήταν αποτέλεσμα των συνθηκών που επιβάλλει η πατριαρχία, η οποία ανήγαγε τις γυναικες σε αναπαραγωγικές μηχανές που έπρεπε να ανταλλάξουν τις αναπαραγωγκές τους δυνατότητες με την επιβίωσή τους. Χάρη, ανάμεσα στα άλλα, και τους αγώνες του φεμινισμού αυτό δεν ειναι πια αναγκαίο οπότε τα τρομοκρατημένα μισογυνικά σκουπίδια προσπαθούν να καθησυχάσουν τον εαυτό τους οτι τάχα οι ίδιοι παραμένουν «από βιολογικής πλευράς πιο επιθυμητοί» την ίδια ώρα που προσπαθούν να μας πεισουν ότι ο φεμινισμός δεν είνα παρά μια πλεκτάνη γιατι το μονο που χρειάζεται είναι να αγκαλιάσουεμ την κατωτερότητά μας.
Ο άλλος σκότωσε την κοπέλα του με βασανιστήρια σε livestream και ο Ελληνάρας incel κατόρθωσε να το κάνει about HIM και το πόσο αξίζει μια ωραία γκόμενα! Φαντάζομαι αν τον απορρίπτουν θα ωρύεται ότι τέτχοιες είμαστε και μας αξίζει ένας που θα μας βασανίσει και σκοτώσει σε livestream. Ο εγωκεντρισμός των Καλών Παιδιών™ φτάνει σε τέτοια επίπεδα που η απάνθρωπη δολοφονία μιας γυναίκας να μετατρέπεται σε μια ευκαιρία να κλαφτούν που δεν βρίσκουν γκόμενα και να φαντασιωθούν έναν κόσμο που οι ωραίες και με καλό χαρακτήρα γυναικες θα αναγνώριζαν την αξία τους.
Κι αυτός ειναι ο λόγος που οι φεμινίστριες λέμε οτι η έμφυλη βία ωφελεί έμμεσα όλους τους άντρες, όχι μόνο αυτούς που την ασκούν, γιατί ακομα και οι μη βίαιαι μπορούν να παρουσιάζονται ως καλά παιδιά απλά στη βάση ότι δεν βασανίζουν και δεν δολοφονούν τις κοπέλες τους. Η πατριαρχική τρομοκρατία δημουργεί αυτού του είδους το entitlement στα Καλά Παιδιά™ και ρίχνει τόσο τα standards για τους άντρες που κάνει τις ίδιες τις γυναικες να πιστεύουν οτι αυτά αξιζουν ευκαιρίες γιατι δε θα τις βασάνιζαν ποτέ σε livestream. Οι Ελληνίδες κατα τ’άλλα την έχουν δει βασιλικότερες του βασιλέως γιατί δεν κάθονται να τους βασανίσει ο σύντροφός τους σε απευθείας σύνδεση και θα έπρεπε να νιώθουν ευγνωμοσύνη που οι Έλληνες δεν κάνουν τα ίδια -γιατί όπως ξέρουμε στην Ελλάδα δεν συμβαίνουν ποτέ γυναικοκτονίες και κακοποίηση γυναικών, αυτά ειναι αποκλειστικά ρωσικά φαινόμενα
Δώστε λίγη βάση στο πώς η γυναίκα που παρατάει τα πάντα για να στηρίξει την καριέρα και τα όνειρα του συντρόφου της προβάλλεται ως πρότυπο καλής συζύγου και γυναικας αλλά ακόμα και τότε θεωρείται οτι τρώει τα δικά ΤΟΥ λεφτά. Η εκμετάλλευση της άμισθης εργασίας των γυναικών ειναι ακριβώς αυτο, να αφιερώνει τη ζωή της στηρίζοντας τις φιλοδοξίες του άντρα της απελευθερώνοντας του χρόνο και ενέργεια ώστε αυτός να εστιάσει απερίσπαστος εκεί και στο τέλος τα λεφτά και η επιτυχία να είναι δικά του και η γυναικα να εξαρτάται οικονομικά από τη δική του μεγαλοψυχία. Κι αν φυσικά στο ενδεχόμενο διαζύγιο διεκδικήσει το μερίδιο που της αναλογεί θα απαξιωθει ως αδίστακτη gold digger που κλέβει τα ξένα λεφτά του αθώου συζύγου τα οποία δεν αξίζει. Η συνεισφορά της σπάνια αναγνωρίζεται, ή οταν αναγνωρίζεται γίνεται απλά για να δώσει το παράδειγμα στις υπόλοιπες ως ένα άυλο πατριαρχικό cookie που όμως δε θα αξίζει ποτέ όσο η εργασία που η ίδια η γυναικα κατέβαλε.
Αλήθεια, πόσους συζύγους γνωρίζουμε που παράτησαν τα πάντα για να στηρίξουν τα πλάνα και τα όνειρα της συντρόφου τους? Είναι επειδη οι γυναίκες δεν έχουν τέτοιες φιλοδοξίες ή είναι επειδη είναι αυτές που αναμένεται να θυσιάζουν τις δικές τους στο βωμό της επιτυχίας του άντρα τους, επειδή αυτές κατασκευάζονται ως το κατεξοχήν υποκείμενο που θα ασχοληθεί με τα παιδιά και το νοικοκυριό -παιδιά και νοικοκυριό που θα ανήκουν και στους δύο ενώ η επιτυχία θα ανήκει μονο στον άντρα?
Για άλλη μια φορά τα αυτοαποκαλούμενα Καλά Παιδιά™ αποδεικνύουν οτι η υποτιθέμενη καλοσύνη τους δεν είναι παρά ένα προσωπείο που πέφτει όταν έρθει η απόρριψη ή ίσως μια εκλογίκευση της απορριψης καθώς προτιμούν να πιστεύουν οτι αυτή οφείλεται στην καλοσύνη τους. Τα Καλά Παιδιά™ όμως πίσω από τη μάσκα της επιφανειακής ευγένειας και καλοσύνης ονειρεύονται μπουνίδια στα δόντια στις γυναικες που τιους αγνοούν και τις βλέπουν ως τρύπες των οποίων η αξία πέφτει με τον αριθμό των σεξουαλικών συντρόφων, ακριβώς όπως θα περίμενε καποια από τον τελευταιό πεταμένο μισογύνη. Τα Καλά Παιδιά™ καλά θα κάνουν να καταλάβουν οτι οι γυναικες είναι αυτόνομα σεξουαλικά υποκείμενα που δεν τους χρωστάνε τίποτα και πιθανότατα θα συνεχίσουν να τους απορρίπτουν και όταν φτάσουν τα 30 και τα 40 γιατί η έλλειψη συγκινίσεων δεν τους έκανε ποτέ Καλά Παιδιά. Τους έκανε απλά βαρετούς.
Αγαπητά Καλά Παιδιά™, καμία γυναικα δε σας απορρίπτει επειδη δεν τους συμπεριφέρεστε σαν σκουπίδια. Άλλωστε αφού σαν σκουπίδια τις βλέπετε αυτό είναι θέμα χρόνου. Ξανασκεφτείτε λίγο αυτό με τις συγκινήσεις και μήπως φταίει η αδιάφορη προσωπικότητά σας. Επειδή εσείς την μεταφράζετε κολακευτικά σε «καλοσύνη» δεν σημαίνει οτι κάνουν και οι γυναίκες το ίδιο. Και ξανασκεφτειτε μήπως δεν κρύβετε αρκετά καλά τον μισογυνισμό σας για να περάσετε αν όχι για Καλά Παιδιά™, τουλάχιστον για αξιοπρεπή άτομα και όχι πιεστικούς, πικρόχολους entitled μαλάκες
Ναι, Είσαι Μισογύνης 