Δεν ξέρω ποιος πανηλίθιος σεξιστής χρειάζεται να το ακούσει αυτό αλλά ο λόγος που πέρασε μια γυναικοπαρεα πριν από σένα στο κλαμπ είναι ότι οι γυναικοπαρέες στοχεύουν να προσελκύσουν στο εν λόγω κλαμπ άντρες που θα ξοδεύουν περισσότερα χρήματα για τους ίδιους ή για κεράσματα. Ο λόγος ΔΕΝ είναι επειδη το κλαμπ θέλει να γεμίσει από γυναίκες που θα τις κερνάει ο μπαρμαν γιατί τα κλαμπ δεν είναι μη κερδοσκοπικός οργανισμός, αποσκοπει στο ΚΕΡΔΟΣ. Αν κόπηκες λοιπόν από τον πορτιέρη τότε κόπηκες με ταξικά ή κοινωνικά κριτήρια επειδη είσαι ή φαίνεσαι φτωχός και να είσαι σίγουρος ότι ο τύπος με την πόρσε που την πάρκαρε φάτσα φόρα ή είχε λεφτά να κλείσει τραπέζι πέρασε μέσα πριν από ολους μας. Τα παράπονά σου λοιπόν στη διεύθυνση και όχι στις γυναίκες που στην καλύτερη κερδίζουν απλά ένα δωρεάν σφηνάκι για να πάνε κάτω τα φαρμάκια της πατριαρχίας, στη χειρότερη φορτωνονται όλο το βράδυ ένα πεφτουλα που επιμένει να τις κεράσει ενώ εκείνη του εξηγεί ότι δεν πίνει καν αλκοόλ ή παίρνει αντιβίωση.

Το έχουμε πει και θα το ξαναπουμε: όλα τα αστεία περί γυναικείας γκρίνιας δεν είναι απλά χαριτωμένος αλλά σχετικά άκακος σεξισμός. Είναι ακριβώς ο τρόπος που από τη μία οι γυναίκες μαθαίνουν να παραμένουν σιωπηλές και να μην εκφράζουν τις επιθυμίες και τους προβληματισμός τους γιατί αυτόματα χαρακτηρίζονται ως η»γκρινιάρα», η «πρήχτα», η «σπασ@ρχίδω», και από την άλλη ο τρόπος που η κοινωνία σπευδει να δικαιολογήσει την αντρική βία αφου αυτόματα θεωρείται οτι «θα τον έπρηξε τον άνθρωπο». Αλήθεια δε μας λεει ο Κ. Τεντόγλου, τι κάνει ένας άντρας όταν μια γυναικα τάχα τον τσιτωνει αλλά αυτος δεν είναι πρωταθλητής ή έστω αθλητικός τύπος? Που διοχετεύει όλη αυτή την «τσίτα», την επιθετικότητα, την περίσσια ενέργειας ρε παιδί μου? Η κοινωνία φαίνεται να πιστευει οτι η ανδρική βία είναι μια αναμενόμενη αντίδραση.

Τα αστεία περί γυναικείας γκρίνιας είναι η βάση κάθε απόπειρας gaslighting και ακριβώς ο λόγος που οι γυναικες ειναι πιο επιρρεπείς και πιο εύκολα θυματα σε αυτό Γιατί διδάσκονται και οι ίδιες από μικρές πως τα προβλήματά τους, ο προσδοκίες τους, οι αξιωσεις τους δεν είναι παρά «γυναικεία γκρίνια» αφού αυτές είναι πάντα υπερβολικές και γεννήθηκαν -με έναν χαριτωμένο τρόπο- για να βασανίζουν τους άντρες . Καμία δε θέλει να είναι that girl που «τσιτώνει» τον σύντροφό της, οπότε μαθαίνει να το βουλώνει, να ειναι συμβιβαστική, υποχωρητική ή να καταπίνει τα θέλω και τις σκέψεις της και συχνά να γίνεται εν τέλει παθητικοεπιθετική («τι έχεις?», «τίποτα»).

Δεν ακούς ποτέ πρωταθλήτριες να κάνουν αστεία για το πόσο τους τσιτώνει ο σύντροφός τους βοηθωντας τους στις επιδόσεις τους γιατί και πάλι οι ίδιες θα χαρακτηριστούν ως υστερικές και «δυσκολες». Δε ακούς σε γυναικοπαρέες να μιλάνε για την τάχα παροιμιώδη «αντρική γκρίνια» ή την «(κρεβατο)μουρμούρα» ή το «πρήξιμο» παρόλο που σίγουρα ολοι αυτοί οι άντρες που κακοποίησαν ή και δολοφόνησαν τη σύντροφό τους από ζήλεια η κτητικότητα θα την «επρηξαν» όταν αυτή αποφάσισε να τους αφήσει ή κάθε φορά που υποψιαζονταν οτι αυτή τους απατά.

Τα αστεία περί γυναικών που σπάνε τα νεύρα των αντρών αλλά χαχα παραμένουν αξιαγάπητες και τι να κανουν που δε μπορουν χωρίς εμάς δεν ειναι τίποτα άλλο από την αναπαραγωγή της ιδέας πως οι γυναίκες ειμαστε μια συνεχής πηγή ενόχλησης γι αυτούς και αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα χάσουν την υπομονή τους και θα υποστούμε τις συνέπειες. Γι αυτό δε γελάμε.