Η φάση με τον P. Diddy, την οποία δεν έχω παρακολουθήσει από πολύ κοντά, κάνει εμφανή όλα τα σημεία τα οποια έχουν πλέον κουράσει με το cancelling. To όλο ζήτημα δεν αφορά απλά έναν ισχυρό άντρα που αντιμετωπίζει τις συνέπειες τον πράξεων του, όπως πολλές φορές απλοποιημένα παρουσιάζεται. Μετατρέπεται σε άλλο ένα θέαμα της show biz που το κοινό παρακολουθεί παθητικά αδυνατώντας να επέμβει παρά μόνο με τον μοναδικό τρόπο που έχει εκπαιδευτεί να ασκεί οποιαδήποτε εξουσιά: την εξουσία τους ως καταναλωτές. Καταναλωτές των social media, καταναλωτές Netflix, spotify, καταναλωτές προφίλ, καταναλωτές stories. Α, και παραγωγοί likes και content.

Αφενός λοιπόν η όλη φάση έχει έντονα τα στοιχεία του «sex scandal» που όμως τώρα πλασάρεται ως φεμινιστική νίκη: αναπτύσσεται μια ολόκληρη φιλολογία και παραφιλολογία με ζουμερές λεπτομέρειες και εικασίες τις οποίες το κοινό προσπαθεί να παρακολουθήσει από την κλειδαρότρυπα. Είναι η παλιά ιστορία των πάρτυ οργίων. Αφετέρου, το κοινό διψώντας για αίμα προσπαθεί να νιώσει ότι συμμετέχει σε ολο αυτό ακυρώνοντας διαδοχικά όλο και περισσότερους σταρ που θεωρούνται ότι έχουν ανάμειξη, προσπαθούν να βρουν ολο και περισσότερους υπεύθυνους να βάλουν στο στόχαστρο και όλο και περισσότερα θύματα στα οποία να συμπαρασταθούν, αδυνατώντας συχνά να καταλήξουν σε τι από τα δύο να κατατάξουν καποιον διάσημο. Το ιντερνετ κατάκλύζεται από περισσότερες φωγογραφίες σταρ, φωτογραφίες που οι παπαράτσι δούλεψαν υπερωρίες για να βγάλουν και τάισαν τα δεκάδες σκανδαλοθηρικά περιοδικά που ξεφύτρωσαν σαν μανιτάρια πριν λίγες δεκαετίες για να μας δείξουν τις σκοτεινές (συνήθως απλά άβαφες) πλευρές των λαμπερών μας σταρ. Η Beyonce λεγεται ότι έχασε εκατομμύρια followers λόγω της σχέσης της με τον Diddy. Θα επιβιώσει η αγαπημένη μας μαύρη σταρ το πλήγμα, θα καταφέρει να βγει καθαρή? Το cancelling έχει την τάση να διαδίδεται σαν μίασμα, σαν ιός που μολύνει όποιον αγγίξει τον αρχικό κανσελαρισμένο και είσαι τόσο καλυτερη φεμινίστρια όσο πιο πολύ εξαπλώσεις κι εσύ το κανσελαρισμά σου από τον αρχικό κύκλο.

Εν τέλει όλο αυτό μετατρέπεται σε ένα παιχνίδι οπου ο καθένας μπορεί να ψηφίσει με το like του ή το unfollow του δλδ ως καταναλωτής και τίποτα περισσότερο. Ένα παιχνίδι του οποίου του διακύβευμα περιορίζεται στο τι είδους σταρ θέλουμε, τι είδους celebrities μας αξίζουν, με τι εκατομμυριουχους ταυτιζομαστε. Έχει μεγάλη σημασία γιατί οι celebrities μας εκπροσωπούν περισσότερο και από τους πολιτικούς μας, εκεί θέλουμε να πιστεύουμε ότι τους έχουμε ανεβάσει εμείς, ότι υπάρχει κάποια αξιοκρατία σε αντίθεση με την χρεοκοπημένη πολιτική σκηνή την οποία κανείς δεν παίρνει πια στα σοβαρά. Όλο αυτό λοιπόν παραμένει ένα θέαμα, μια υπέρτατη μορφή ανάθεσης από το παθητικό κοινό. Ο P.Diddy βασίλευσε στο star system επί δεκαετίες και ξηλώνεται τώρα που πλέον θεωρείται irrelevant και η εξουσία του έχει φθαρεί. Άλλοι πλούσιοι και ισχυροί θα τον διαδεχτούν γιατί απλά έτσι λειτουργεί η εξουσία. Τελικα όλο αυτό αποπροσανατολίζει από το βασικό ζήτημα: κάποιοι έχουν εξουσία και κάποιοι όχι, οι πρώτοι την εκμεταλλεύονται, οι δεύτεροι πρέπει να υποταχτούν. Το θέμα δεν είναι ηθικιστικο, είναι συστημικό και η λύση δεν είναι να έχουμε καλύτερους ανθρώπους στην εξουσία ούτε πιο αγνούς καλλιτέχνες στο spotify μας.