Ο Μύθος της Βίζιτας

Παρατηρώντας με τα χρόνια πώς το ίδιο το σύστημα προωθεί επιθετικά όλο αυτό το λόγο περί συνοδών, βιζιτών, «πουτάνων» με ακραίες δηλώσεις δημοσίων προσώπων -και την διαρκή αναπαραγωγή τους- με fake news και με το πλημμύρισμα των social media από εικόνες χλιδής γυναικών που υπονοείται οτι είναι σεξεργάτριες στις οποίες ο εξοργισμένος follower μπορεί να εκτονωθεί κάνοντας αντιδράσεις γέλιου και θυμού, φτάνω στο εξής συμπέρασμα: Ο μύθος της βίζιτας που ζει μια πολυτελή ζωή αφήνοντας απλά να της πιάσουν τον κώλο ένα σαββατοκύριακο σε κάποιο κότερο ενώ οι υπολοιποι ρίχνουν 10ωρα δουλειάς και απλήρωτων υπερωριών βγαίνοντας μετά βίας να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους χρησιμεύει ώστε να διοχετεύεται το ταξικό μίσος οπουδήποτε αλλού εκτός από την πηγή της εξαθλίωσής μας -δλδ στα αφεντικά μας.

Τον λέω μύθο γιατί η ιδέα ότι μπορείς να βγάζεις χιλιάρικα έυκολα και γρήγορα δείχνοντας τον κώλο σου στο only fans ή περνώντας ένα ευχάριστο σαββατοκύριακο με κάποιον πελάτη είναι τόσο πιθανό να συμβεί όσο και το να γίνεις πλούσιος ως Dj. H ωμή πραγματικότητα είναι ότι ενώ 1 στο εκατομμύριο θα κάνει καριέρα. Οι περισσότερες και περισσότεροι θα κάνουν μεροκάματα το σαββατοκύριακο περνώντας την υπόλοιπη βδομάδα προσπαθώντας να δικτυωθούν σε αναζήτηση εργασιακής ευκαιρίας σε έναν άκρως ανταγωνιστικό χώρο ή κάνοντας μια δεύτερη και τρίτη δουλειά.

Παρόλ αυτά ο μύθος της βίζιτας που έχει για πλάκα 5 αμάξια και 3 διαμερίσματα από την δουλειά της γοητεύει ακριβώς επειδή προσφέρει ένα εύκολο στόχο να εκτονώσουν την οργή τους οι εργαζόμενοι και εργαζομενες που τρώνε σκατά όλο το μήνα για τον βασικό μισθό. Με ψυχαναλυτικούς όρους, μπορούν να φαντασιώνονται ότι σε ένα μυθικό νησί κάποιες γυναίκες ζούν χαρούμενες και ξένοιαστες στερώντας από τους ίδους αυτή την χαρά και την ξενοιασιά που παραμένουν άδικα κατανεμημένα. Φυσικά καμία σεξεργάτρια δεν στέρησε ποτέ το με κόπους αποκτημένο εισόδημα κανενός καθώς οι πελάτες επιλέγουν να τους δώσουν από το περίσσευμά τους -σε αντίθεση με το αφεντικό σου που στο στερεί κάθε μέρα κατακρατώντας το ως δικό του κέρδος και σου ζαλίζει το κεφάλι επειδή δεν χαμογελάς κι από πάνω.

Παρομοίως οι incels που βιώνουν την μοναξιά και την αποξένωση που ολόκληρη η κοινωνία παράγει δομικά για ΟΛΑ μας, φαντασιώνονται ότι οι γοητευτικές παρουσίες χαίρονται όλη την προσοχή και την κοινωνικοποίηση που τους λείπει στερώντας τα από τους ίδιους. Η ιδέα αυτή λειτουργεί ως αντιπερισπασμός από το γεγονός πως σε μια άκρως ατομικιστική κοινωνία όπου ο χρόνος σπανίζει και όπου τα πάντα κινούνται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και ακόμα και οι φιλίες δυσκολεύονται να παραμείνουν σταθερές, ολοι ανταγωνίζονται τους πάντες για προσοχή, αγάπη, κοινωνικοποίηση. Αποφεύγοντας λοιπόν να δουν τη συστημικότητα του προβλήματος που αγγίζει τους πάντες, το θέμα τους συμπυκνώνεται στις ‘πουτάνες’ που τους στερούν τάχα αυτό που στην πραγματικότητα τους στερεί η καπιταλιστική κοινωνία.

Πέραν λοιπόν από την μισογυνική προσπάθεια ελέγχου της σεξουαλικότητας και της υποταγής των γυναικών είναι φανερό ότι ο μύθος της χλιδάτης βίζιτας εξυπηρετεί την ίδια την άρχουσα τάξη από το να δουμε τις πραγματικής πηγής της εκμετάλλευσης και της δυσφορίας που βιώνουμε. Τίποτα δεν την βολεύει περισσότερο από την καλλιέργεια αυτού του είδους της μνησικακίας και φθόνου προς φανταστικούς εχθρούς που τάχα απολαμβάνουν όσα εμείς στερούμαστε βίαια επειδή διάλεξαν ένα υποτιθέμενο «εύκολο» δρόμο ενώ εμείς βασανιζόμαστε τάχα εξαιτίας της ίδιας μας της ηθικότητας και όχι της δομικής εκμετάλλευσης μας.

Τα μπάχαλα δεν τα κάνουν πράκτορες του Κράτους

Πίσω από όσους υποστηρίζουν με πάθος ότι τις συγκρούσεις με τους μπάτσους στις πορείες τις προκαλούν πράκτορες του ίδιου του Κράτους ανιχνεύω τον ίδιο ψυχολογικό μηχανισμό που κάνει και γυναίκες να λένε «κι εγώ είμαι υπέρ της ισότητας αλλά δεν είμαι φεμινίστρια γιατί αγαπώ τους άντρες»: η ανάγκη να γίνεις αποδεκτή από τον καταπιεστή σου, δλδ το Κράτος. Γιατί έχεις τόσο εσωτερικεύσει την εξουσία του και τους κανόνες που σου έθεσε που συνεχίζεις να αναζητάς την αναγνώρισή και την επικύρωσή τους ακόμα και όταν παριστάνεις ότι εξεγείρεσαι εναντίον του.

Ετσι και οι διαδηλωτές που επιτίθενται λεκτικά σε κουκουλοφόρους αποκαλώντας τους ασφαλίτες και τάχα δειλούς επειδή κρύβουν το πρόσωπό τους κατά βάθος θέλουν να διακηρύξουν το πόσο πιο σωστοί είναι οι ίδιοι που διαμαρτύρονται μόνο με τους καθώς πρέπει τρόπους. Στην ουσία φωνάζουν: «σε παρακαλώ Κράτος, φέρσου μου καλύτερα, είμαι καλό παιδί, αξίζω την καλοσύνη σου, εγώ δε θα έκανα ποτέ κάτι τέτοιο. Εγώ συνεχίζω να σέβομαι τους νόμους του Κράτους ακόμα και όταν το θεωρώ ικανό να οργανώσει αυτή τη σκευωρία αποδίδοντας σε μένα τον διαδηλωτή αυτές τι αποτρόπαιες πράξεις».

Ίσως κάπου στο βάθος του υποσυνείδητού τους κρύβεται και η ντροπή που κουβαλά αυτή τους η πειθήνια στάση: έχουν ανάγκη να πιστέψουν ότι κανένας πραγματικά δεν θα ασκούσε βία ρισκάροντας την σωματική του ακεραιότητα και ελευθερία γιατί αυτό θα τον τοποθετούσε μπροστά στην συνειδητοποίηση ότι ο ίδιος δε θα έπαιρνε ποτέ αυτό το ρίσκο και άρα καλύτερα να το απαξιώσει για να μη νιώσει ελλιπής. Ξέρετε, όπως εκείνεις οι pick-me που σπεύδουν να βγάλουν τις φεμινίστριες αγάμητες για να μην έρθουν αντιμέτωπες με την δική τους υποταγή. Ή οι pick me που κρώζουν «κάτι ξέκωλα σαν εσένα φταίνε που δεν μας σέβονται οι άντρες» -αγνοώντας ότι το πρόβλημα είναι ότι το ένα φύλο έχει όλη την εξουσία να τιμωρεί συλλογικά το άλλο όπως το Κράτος έχει την εξουσία να βαράει δεξιά και αριστερά όποιον γουστάρει. Οι διαδηλωτές αυτοί λοιπόν θα υποστηρίξουν ταυτόχρονα ότι τα μπάχαλα τα κάνει το ίδοι το Κράτος ΚΑΙ ότι τα κάνουν ανεγκέφαλα 15χρονα που θέλουν να ξεσαλώσουν. Τα μπάχαλα δηλαδή ταυτόχρονα δεν υπάρχουν δλδ και όταν υπάρχουν δεν θα έπρεπε.

Κατανοητά και ανθρώπινα όλα αυτά. Σε έναν κόσμο που σου στερεί συνέχεια την αξιοπρέπεια πονάει να νιώθεις ότι η ειρηνική σου πορεία όσες εκατοντάδες κόσμο και να μαζέψει μπορεί πολύ έυκολα να αγνοηθεί με τρόπο που δεν μπορεί να αγνοηθεί η υλική ζημιά. Το αφήγημα ότι προβοκάτορες ξεκινάνε τα μπάχαλα τελικά βολεύει τους πάντες: τους ειρηνικούς διαδηλωτές γιατί δεν ξεβολεύονται από τα περιθώρια που τους έθεσε το Κράτος και το ίδιο το Κράτος που σπέρνει διχόνοια στους διαδηλωτές ενώ ταυτόχρονα περιορίζει το όραμα ότι θα μπορούσαν να γίνουν κι άλλοι μέρος των συγκρούσεων για να μην μας μπαίνουν ιδέες.

Το να μην προτάσσεις την βία ως μέσο αγώνα -ή το κυριότερο μέσο αγώνα- είναι ας πούμε δικαίωμά σου αν και η επιλογή σου οφείλει να πλαισιώνεται από ένα ολοκληρωμένο πολιτικό σκεπτικό και όχι απλό αναμάσημα της αστικής νομιμότητας. Το να γατζώνεσαι σε ψεκασμένες θεωρίες ότι όλα αυτά τα υποκινεί το ίδιο το Κράτος πατρονάροντας τα ίδια τα υποκείμενα που δηλώνουν ρητά σε πολιτικα κειμενά τους ότι στηρίζουν τέτοια μέσα μου βγάζει την μια κουτοπόνηρη επιτελεστικότητα από ανθρώπους που αναζητούν μπισκοτάκι επειδή κατέβηκαν να ξεμουδιάσουν σε μία πορεία. Το Κράτος μπορεί να διαλύει όποια συγκέντρωση θέλει όποτε θέλει χωρίς καμία αφορμή και το κάνει συνεχώς. Ο λόγος που το αφήγημα περι προβοκάτσιας δουλεύει είναι ακριβώς επειδή θέτει σε κίνηση μια ρητορική μη-βίας από οσους εξανίστανται από τις ταραχές. Ακόμα λοιπόν και στο παρανοικό σενάριο που το Κράτος κατασκεύαζε τα μπάχαλα, ο μόνος τρόπος για να αποτύγχανε να απονομιμοποιήσει τις συγκεντρώσεις με αυτόν τον τρόπο θα ήταν όλοι μας να λέγαμε ότι η βία έτσι κι αλλιώς είναι δικαιολογημένη και ότι το Κράτος δε θα έπρεπε να επιτίθεται ΟΥΤΕ στους βίαιους διαδηλωτές.

Cheat sheet για τις πιο στανταρ ατάκες

«ναι αλλα εχουμε δει φωτογραφίες ασφαλιτών με κουκούλες»

No shit Sherlock, οι ασφαλίτες εξ ορισμού κρύβονται μέσα στο πλήθος και μάντεψε ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να κρυφτείς-μια κουκούλα! Αυτό δε θα μπορούσε να σημαινει ότι είναι αυτοί που κάνουν τις συγκρούσεις με τους μπάτσους σε ένα παρανοικό σενάριο που ξέρουν ότι οι μολότωφ που θα πετάξουν δε θα βλάψει κανέναν συνάδελφό τους ή που καλούνται να καταστρέψουν την περιουσία των επιχειρηματιών την οποία αποστολή το Κράτος έχει να προστατεύει. Το να λες ότι τις συγκρούσεις τις κάνουν ασφαλίτες επειδή είδες μια φορά έναν λίτη με κουκούλα να αράζει με ματατζήδες είναι σαν να λες ότι δεν υπάρχουν φεμινίστριες επειδή μια φορά ο φίλος σου ο Τάκης εφτιάξε ένα ψεύτικο γυναικείο προφίλ και πόσταρε μαλακίες ως φεμινίστρια.

«ναι αλλά γιατί δεν περίμεναν να φύγει ο κόσμος»

Οι συγκρούσεις με τους μπάτσους αποτελούν ΜΕΡΟΣ της μαζικής διαμαρτυρίας όχι κάτι ξεχωριστό γι αυτό και έχουν μια συνέχεια. Ξεκινάνε συνήθως προς το τέλος τις πορείας όταν ο κόσμος έχει αρχίσει να φεύγει ώστε να υπάρχει μεταξύ άλλων και περιθώριο ελιγμών αλλά να μην είναι και τελείως εκτεθειμένοι στους μπάτσους. Χθες παντως ειχε ΉΔΗ δοθεί προτροπή διάλυσης από τα μεγάφωνα 15 λεπτά πριν ξεκινήσουν οι συγκρούσεις και η πλατεία είχε μισοαδειάσει. Άλλωστε αν το Κράτος οργάνωνε τις συγκρούσεις για να διαλύει τις συγκεντρώσεις θα έβγαζε νόημα να το κάνει από νωρίς πριν καταφέρουν να μαζέψουν επί ώρες χιλιάδες κόσμου.

«ναι αλλα υπήρχαν άτομα που κατέβηκαν για πρώτη φορά και φοβήθηκαν»

Κατανοητό αλλά είναι σαν να λέμε ότι κάθε συγκέντρωση πρέπει να αποτελεί την πιο ανώδυνη εμπειρία που δε θα ξεβολεύει ούτε καν τον ελάχιστον κοινό παρονομαστή. Όσους τρέξανε οι μπάτσοι πάντως ήταν άτομα που είχαν επιλέξει να μείνουν στην πλατεία τουλάχιστον 20 λεπτά αφοτου ξεκίνησαν τα σκηνικά.

«Αν οι μπάχαλοι δεν είναι πράκτορες του Κράτους γιατί τότε οι μπάτσοι τους αφήνουν ανενόχλητους και επιτίθενται στους ειρηνικούς διαδηλωτές»

Πρώτον γιατί είναι πιο εύκολο να προσεγγίσεις άοπλους διαδηλωτές από διαδηλωτές που μπορεί να σε κάψουν. Δεύτερον επειδή θέλουν να διασπάσουν τους διαδηλωτές τιμωρώντας αυτούς που δεν ασκησαν βία ώστε με τη σειρά τους να ασκήσουν πίεση σε αυτούς που το κάνουν όποτε παλιά Ναζί τιμωρούσαν ολόκληρα χωριά για πράξεις αντίστασης λίγων. Και τρίτον σε ποιο φανταστικό κόσμο οι μπάχαλοι φεύγουν ανενόχλητοι. Συνέχεια πέφτουν κι αυτοί στα χέρια των μπάτσων όταν τα πράγματα δεν πάνε σύμφωνα με το σχέδιο ή ξεμένουν από πολεμοφόδια.

Μα ξέρω κόσμο που ξέρει κόσμο που έχει δει με τα ίδια του τα μάτ»

Όχι.