Χθες οι αναρχικοί και κάποιοι ακόμα δεν δέχτηκαν να καθίσουν κάτω όταν ένα κομμάτι των διοργανωτών προέτρεψε το πλήθος σε καθιστική διαμαρτυρία κι αυτό καθόλου δεν άρεσε σε όσους πήγαν στη συγκέντρωση για φέρουν τους πολιτικούς μας σε δύσκολη θέση και να τους πιάσουν στο φιλότιμο. Τι να κάνουμε, δεν βλέπουν όλοι τις μαζικές πορείες και τις συγκεντρώσεις σαν μια περφορμανς που απευθύνεται σε έναν φανταστικό κριτή ο οποίος άπαξ και αποφασίσει ότι εμείς έιμαστε οι καλοί, θα μας δώσει αυτό που ζητάμε. Ούτε όλοι πιστεύουν οτι αυτό που κατά βάθος ζητάμε είναι η συμβολική αναγνώριση, οι ηθικές νίκες και οι μικρές παραχωρήσουλες.

Αυτη η αντίλψη πείναι πολύ διάχυτη και στον φιλελέ φεμινισμό αφού μας έκαναν να πιστέψουμε πως αν δείξουμε δημόσια το πόσο υποφέρουν οι γυναίκες, αν δείξουμε πόσο συχνά κακοποιούνται ή δολοφονούνται εξαιτίας της πατριαρχίας, πόσο επηρεζει όλες τις πτυχές της ζωής μας, τότε ο ίδιος κριτής θα μας λυπηθεί και θα μας δώσει το δίκιο. Έτσι όπως και στην περίπτωση της δολοφονίας του Charlie Kirk,η πολιτική γίνεται ένας αγώνας να δείξουμε σε κάποιον που στέκεται πάνω ή πέρα από εμας, ότι εμείς είμαστε οι καλοί, οι υπεράνω, οι ευάλωτοι. Όλες οι κινητοποιήσεις, οι συγκεντρώσεις, οι πορείες, οι δράσεις μετατρέπονται έτσι σε ένα θέατρο που απευθύνεται σε αυτή την ευαισθησία του φανταστικού μας κριτή. Σε αυτό το πλαίσιο η καθιστική διαμαρτυρία έχει πολύ συγκεκριμένες συνδηλώσεις και εξυπηρετεί ακριβώς στο να δείξει ότι εμείς όχι μόνο δεν ήρθαμε να απαιτήσουμε, ίσα ίσα δεν θέλουμε καν να αφήσουμε την υπόνοια ότι μπορεί να θέλουμε και να γλιτώσουμε το ξύλο αν μας αξίζει. Θα κάτσουμε κάτω και θα υποστούμε καρτερικά την μοίρα μας και αν μας χτυπήσουν χωρίς να φταίμε σε κατι τότε το χειρότερο γι αυτούς γιατι θα εκτεθούν σε αυτόν τον φανταστικό κριτή.

Ε τι να κάνουμε οι αναρχικοί και κάποια κομμάτι του κινήματος έχουν άλλη αντίληψη για τις πορείες και την πολιτική γενικότερα. Οι παραπάνω τακτικές βέβαια δεν είναι εντελώς άχρηστες, μπορούν να πιάσουν σε ενα δικαστήριο, σε μία σχολική τάξη, όταν θες οι γονείς σου να τιμωρήσουν τον αδερφάκι σου και όχι εσένα, ή οταν θες να σου πάρουν παγωτό επειδή ησουν καλό παιδί. Σε ολες τις περιπτώσεις δηλαδή που εκτυλίσσονται με δεδομένη ιεραρχία και θες να καλοπίασεις την εξουσία.

Αυτή η σύγκρουση αντιλήψεων έκανε πάλι χθες κάποιους να βγάλουν τους αναρχικούς προβοκάτορες πέρα από κάθε λογική και αποδεικνύοντας ότι τελικά δεν εχουν καν πρόβλημα με την βία των μεθόδων τους, έχουν πρόβλημα με το ότι αυτοί δεν δέχονται να παίξουν το παραπάνω παιχνίδι -έχουν πρόβλημα και με την αισθητική τους καθώς τα κράνη που φοράνε για την αυτοάμυνά τους και ο μάσκες για να μην εκτίθενται στο Κράτους και τους φασίστες δείχνουν κάπως εριστκα και χαλάνε την εικόνα του καλού παιδιού. Άλλωστε τι έχουν να φοβηθούν, όποιος λέει αλήθεια έχει το θεό βοήθεια δε λέμε?

Αυτό το πρόβλημα έχει δυστυχώς ανακύψει πιο έντονα στην περίπτωση των συγκεντρώσεων που έχουν σχέση με τα Τέμπη ακριβώς γιατί ένα κομμάτι του πληθυσμού βλέπει αφενός το αρχικό γεγονός κατά βαθος ως μια ‘τραγωδία», αφετέρου ως ένα οικογενειακό δράμα που αφορά όχι όλα εμάς των οποίων η ζωή απαξιώνεται de facto από το Κράτος και το Κεφάλαιο, που από τύχη δεν ήμασταν στο τρένο, αλλά κυρίως τους συγγενείς των θυμάτων στους οποίους οφείλουμε να συμπαρασταθούμε διακριτικά. Το ζήτημα έτσι αποπολιτικοποιείται και γίνεται κάτι μεταξύ κηδείας και μνημοσυνου.

Σε αυτές τις συνθήκες λοιπόν η χθεσινή εικόνα είναι ενθαρρυντική: σε μια πολιτική σκηνή την οποία έχει αλώσει ο φιλελευθερισμός και η μιζέρια, κάποιοι ακόμα στέκονται ακόμα όρθιοι.

Ο λόγος που τόσος κόσμος έχει σοκαριστεί επειδη έχουμε κατουρηθεί στα γέλια που ένας φασίστας έφαγε σφαίρες στο λαιμό την ώρα που έκανε την ρατσιστικη ομιλιά του είναι κυρίως η αισθητικοποίηση της πολιτικής, Η φιλελεύθερη αντίληψη περί πολιτισμένου διαλόγου δίνει έμφαση στους καθώς πρέπει τρόπους, στα προσωπικά αισθήματα και την ατομική ηθική βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τη συστημικότητα της πολιτικής που παράγεται σε κεντρικό επίπεδο. Η βία του συστήματος γίνεται αόρατη αφού όλοι σοκαριζόμαστε από την βία των λεξεων και των εικόνων.

Έτσι λογίζεται συχνά ότι οι αναρχικοί, οι αριστερές, οι κομμουνιστές, οι φεμινίστριες και οι άνθρωποι των κινημάτων είναι αναρχικοί, αριστερές, κομμουνιστές, φεμινίστριες κτλ λόγω κάποιας ηθικής ανωτερότητας, ότι είναι απλά «καλοί» και ευαίσθητοι άνθρωποι, ευγενικοί και με καλή ανατροφή, από ζεστά όλο θαλπωρή σπιτικά, που ανατριχιάζουν με την βία, σε αντίθεση με τους απολίτιστους ούγκανους της ακροδεξιάς. Η Αριστερά έχει γίνει συνώνυμο με τα λεπτά συναισθήματα και τα καλοδιατυπωμένα επιχειρήματα σε αντίθεση με την σκληρότητα και την ανορθογραφια δεξιών. Η Αριστερά καμια φορά σχεδόν οικειοποιείται την χριστιανική ηθική, και μετά επιδίδεται σε ένα μάταιο αγώνα να αναδειξει την αντίφαση, ότι η αριστεροί είναι πιο κοντά στην διδασκαλιά του Ιησου από τους Έλληνορθοδοξους πατριώτες ή τους ρατσιστες προτεσταντες που δεν αγαπούν τον πλησίον τους λες και το πρόβλημα είναι ότι οι τελευταίοι δεν έχουν διαβάσει προσεκτικότερα την Κενή Διαθήκη.

Σε αυτό βέβαια είναι συνένοχη και η ιδια φιλελευθεροποιημένη προοδευτική μερίδα της κοινωνίας που εχει ταυτίσει τους αγώνες με ένα αίσθημα απέραντης ενοχικότητας -όσο πιο ενοχικά νιώθεις και όσο πιο εύκολα τριγκάρεσαι τοσο πιο αγνός αγωνιστής είσαι- και προσωπικής ηθικής ανωτερότητας. Είμαστε στην σωστή πλευρά της ιστορίας και θα νικήσουμε χωρίς να χρειαστεί να ασκήσουμε βία γιατί είμαστε καλύτεροι άνθρωποι . Αν χάσουμε αυτό το ηθικό πλεονέκτημα, θα αξίζει καν η νίκη στους ταξικούς μας αγώνες ή μήπως θα γίνουμε «ίδιοι» με αυτούς που μας εκμεταλλεύονται επειδή είναι κακοί και άπληστοι άνθρωποι ή σαν τους φασίστες που σκοτώνουν οποιον διαφωνεί μαζί τους?

Φυσικά ο ίδιος ο φασίστας μακαρίτης Charlie -όπως και άλλοι όπως ο Σαπίρο και διαφορες περσόνες της ακροδεξιάς -διέψευδε επίσης αυτό το δίπολο καθώς εστεκαν υποτίθεται υπερ του «διαλόγου» -ενός διαλόγου φυσικα στημένου που δεν μπορούσαν να χάσουν αφού έτσι κι αλλιώς στόχος ήταν η γελιοποίηση των αντιπαλων τους. Αυτή η υπερβολική έμφαση στον διαλογο βέβαια δεν σημαίνει καμία τρομερή φιλοσοφική εκλέπτυνση των επιχειρημάτων, είναι απλα η διαμεσολάβηση της πολιτικής από καλοσκηνοθετημένες εικόνες διαβασμένων ανθρώπων της ελίτ που ανταλλάζουν απόψεις σε πάνελ, χωρίς να υψώνουν τον τόνο της φωνής τους, σε χώρους αποστειρωμένους και «ουδέτερους», κάπου μακριά από εκεί που λαμβάνει χώρα η καθημερινή συστημική βία. Η εμμονή με την «ελευθερία της έκφρασης» να προσθέσουμε δεν έχει κανένα ιδιαίτερο νόημα εντός ενός συστήματος που έτσι κι αλλιώς το Κράτος και το Κεφάλαιο διαθέτουν υπεροπλια των μέσων να προπαγανδίσουν και να επιβάλλουν την «αποψη» τους ως κανονικότητα. Τα πάντα είναι απλά ένα θέατρο που δίνει την εντύπωση ότι νικάει ο πιο άξιος, αυτός που καταφέρνει να πείσει τους περισσότερους.

Βαριέμαι φρικτά ολες αυτές τις απολίτικες εκκλήσεις για ενσυναίσθηση και civility από ανθρώπους που χέζονται πάνω τους μην κλιμακωθουν τα πράγματα γιατί νιωθουν ακόμα υπερβολικά άνετα με το τρέχον επίπεδο βιας. Αν φοβόμαστε ότι θα τις φάμε, αυτός είναι λόγος να οργανωθούμε καλύτερα, όχι να εγκαλούμε τους άλλους να κάτσουν ήσυχα ούτε να διακηρύσσουμε πόσο κατά της βίας είμαστε. Γι αυτο γουστάρω που η Αναρχία τουλαχιστον κάνει embrace την χρηση βίας αψηφώντας αυτή την ασφυκτική φιλελέ υποκρισία. Να προσθεσω οτι αν η χρηση βιας δικαιολογεί την κρατική καταστολή αυτό ειναι επειδη το επιτρεπει το μισος της μιας πλευρας και η ενοχικότητα της αλλης.

Σταματήστε λοιπόν να προσποιείστε ότι ο Chrlie Kirk ήταν σαν τον μπαρμπας σας με τα ρατσιστικά σχόλια στο οικογενειακό τραπέζι και όχι ενα κομμάτι του κατεστημένου που τα έπαιρνε από παντού για να κολακεύει το κοινό του ώστε να μπορει να συντηρείται ένα σύστημα που μας στερεί το οξυγόνο κάθε μερα. Ξερναω. Κανείς δε είπε να μπουκετώνουμε όποιον ταξιτζή αρχίζει τις boomer μαλακίες και να μην προσφέρουμε ποτέ επιχειρήματα, αλλά όταν είσαι ο πυλώνας του συστήματος που χαιδεύει bootlickers για να σπείρει θάνατο, όταν έχεις κάνει τον ρατσισμό και τον μισογυνισμό διεθνή καριέρα, ε, όταν φας μερικές σφαίρες στην μάπα θα το απολαύσουμε χωρίς τύψεις.