Χθες οι αναρχικοί και κάποιοι ακόμα δεν δέχτηκαν να καθίσουν κάτω όταν ένα κομμάτι των διοργανωτών προέτρεψε το πλήθος σε καθιστική διαμαρτυρία κι αυτό καθόλου δεν άρεσε σε όσους πήγαν στη συγκέντρωση για φέρουν τους πολιτικούς μας σε δύσκολη θέση και να τους πιάσουν στο φιλότιμο. Τι να κάνουμε, δεν βλέπουν όλοι τις μαζικές πορείες και τις συγκεντρώσεις σαν μια περφορμανς που απευθύνεται σε έναν φανταστικό κριτή ο οποίος άπαξ και αποφασίσει ότι εμείς έιμαστε οι καλοί, θα μας δώσει αυτό που ζητάμε. Ούτε όλοι πιστεύουν οτι αυτό που κατά βάθος ζητάμε είναι η συμβολική αναγνώριση, οι ηθικές νίκες και οι μικρές παραχωρήσουλες.
Αυτη η αντίλψη πείναι πολύ διάχυτη και στον φιλελέ φεμινισμό αφού μας έκαναν να πιστέψουμε πως αν δείξουμε δημόσια το πόσο υποφέρουν οι γυναίκες, αν δείξουμε πόσο συχνά κακοποιούνται ή δολοφονούνται εξαιτίας της πατριαρχίας, πόσο επηρεζει όλες τις πτυχές της ζωής μας, τότε ο ίδιος κριτής θα μας λυπηθεί και θα μας δώσει το δίκιο. Έτσι όπως και στην περίπτωση της δολοφονίας του Charlie Kirk,η πολιτική γίνεται ένας αγώνας να δείξουμε σε κάποιον που στέκεται πάνω ή πέρα από εμας, ότι εμείς είμαστε οι καλοί, οι υπεράνω, οι ευάλωτοι. Όλες οι κινητοποιήσεις, οι συγκεντρώσεις, οι πορείες, οι δράσεις μετατρέπονται έτσι σε ένα θέατρο που απευθύνεται σε αυτή την ευαισθησία του φανταστικού μας κριτή. Σε αυτό το πλαίσιο η καθιστική διαμαρτυρία έχει πολύ συγκεκριμένες συνδηλώσεις και εξυπηρετεί ακριβώς στο να δείξει ότι εμείς όχι μόνο δεν ήρθαμε να απαιτήσουμε, ίσα ίσα δεν θέλουμε καν να αφήσουμε την υπόνοια ότι μπορεί να θέλουμε και να γλιτώσουμε το ξύλο αν μας αξίζει. Θα κάτσουμε κάτω και θα υποστούμε καρτερικά την μοίρα μας και αν μας χτυπήσουν χωρίς να φταίμε σε κατι τότε το χειρότερο γι αυτούς γιατι θα εκτεθούν σε αυτόν τον φανταστικό κριτή.
Ε τι να κάνουμε οι αναρχικοί και κάποια κομμάτι του κινήματος έχουν άλλη αντίληψη για τις πορείες και την πολιτική γενικότερα. Οι παραπάνω τακτικές βέβαια δεν είναι εντελώς άχρηστες, μπορούν να πιάσουν σε ενα δικαστήριο, σε μία σχολική τάξη, όταν θες οι γονείς σου να τιμωρήσουν τον αδερφάκι σου και όχι εσένα, ή οταν θες να σου πάρουν παγωτό επειδή ησουν καλό παιδί. Σε ολες τις περιπτώσεις δηλαδή που εκτυλίσσονται με δεδομένη ιεραρχία και θες να καλοπίασεις την εξουσία.
Αυτή η σύγκρουση αντιλήψεων έκανε πάλι χθες κάποιους να βγάλουν τους αναρχικούς προβοκάτορες πέρα από κάθε λογική και αποδεικνύοντας ότι τελικά δεν εχουν καν πρόβλημα με την βία των μεθόδων τους, έχουν πρόβλημα με το ότι αυτοί δεν δέχονται να παίξουν το παραπάνω παιχνίδι -έχουν πρόβλημα και με την αισθητική τους καθώς τα κράνη που φοράνε για την αυτοάμυνά τους και ο μάσκες για να μην εκτίθενται στο Κράτους και τους φασίστες δείχνουν κάπως εριστκα και χαλάνε την εικόνα του καλού παιδιού. Άλλωστε τι έχουν να φοβηθούν, όποιος λέει αλήθεια έχει το θεό βοήθεια δε λέμε?
Αυτό το πρόβλημα έχει δυστυχώς ανακύψει πιο έντονα στην περίπτωση των συγκεντρώσεων που έχουν σχέση με τα Τέμπη ακριβώς γιατί ένα κομμάτι του πληθυσμού βλέπει αφενός το αρχικό γεγονός κατά βαθος ως μια ‘τραγωδία», αφετέρου ως ένα οικογενειακό δράμα που αφορά όχι όλα εμάς των οποίων η ζωή απαξιώνεται de facto από το Κράτος και το Κεφάλαιο, που από τύχη δεν ήμασταν στο τρένο, αλλά κυρίως τους συγγενείς των θυμάτων στους οποίους οφείλουμε να συμπαρασταθούμε διακριτικά. Το ζήτημα έτσι αποπολιτικοποιείται και γίνεται κάτι μεταξύ κηδείας και μνημοσυνου.
Σε αυτές τις συνθήκες λοιπόν η χθεσινή εικόνα είναι ενθαρρυντική: σε μια πολιτική σκηνή την οποία έχει αλώσει ο φιλελευθερισμός και η μιζέρια, κάποιοι ακόμα στέκονται ακόμα όρθιοι.
Ναι, Είσαι Μισογύνης 
Στο ιδεολογικό κομμάτι συμφωνώ μαζί σου και χαίρομαι που πήρες την πρωτοβουλία και το εξέφρασες τόσο καθαρά για όλους μας, γιατί μας έχουν βγει τα μάτια με ό,τι βλέπουμε από τον καθένα-που καμία επαφή με την πραγματικότητα δεν πρέπει να έχει.Ωστόσο, ως άτομο το οποίο προσπαθεί ακόμα να νικήσει τον φόβο του και να βρει τρόπους συμμετοχής σε ένα (σχεδόν ανύπαρκτο in my eyes) κίνημα, θα ήθελα να φέρω προς συζήτηση μία πιο επιφυλακτική οπτική, πιστεύοντας βάσει όσων βλέπω ότι αυτός ο φόβος/αβολοσύνη/αμηχανία είναι κοινωνικό φαινόμενο και όχι αποκλειστικά δικό μου κουσούρι που προσπαθώ να δουλέψω στην ψυχοθεραπεία.
(Προκαταβολικά θα πω τα εξής. Καταρχάς, φαντάζομαι ότι αυτός ο χώρος δεν είναι ο κατάλληλος για μια τέτοια συζήτηση, αλλά θα το βάλω σε λέξεις εδώ ούτως ή αλλως θεωρώντας ότι τουλάχιστον θα βοηθήσει εμένα να επεξεργαστώ παραπάνω την σκέψη μου. Κατά δεύτερον, η σκέψη μου δεν σχετίζεται τόσο άμεσα με το δικό σου κείμενο, αφού η λογική αυτού είναι να ασκήσει κριτική αλλού, εστιάζοντας στο ότι ο κάθε χώρος κάνει τον αγώνα του, δίνοντάς του τη μορφή που ο ίδιος επιλέγει ανάλογα με το τι κρινει ως σημαντικότερο, και στο να δείξεις «την άλλη οπτική» και ότι ΥΠΑΡΧΕΙ. Οπότε συγγνώμη αν θα είμαι λίγο εκτός θέματος, είναι απλά επειδή πιστεύω ότι αξίζει να υπάρξει μία μικρή γεφύρωση του χάσματος, αλλά και επειδή είδα ένα άλλο κείμενο που ήταν κριτικό πάνω στο θέμα και διαβάζοντάς σε καιρό σκέφτηκα ότι θα σε εμπιστευόμουν να το αναλύσεις ολοκληρωμένα.)
Αν και συμφωνώ, λοιπόν, ιδεολογικά με όσα λες για το ότι δεν γίνεται να παρακαλάμε και να το παίζουμε καλά παιδιά για ψίχουλα, ούτε να περιμένουμε να μας δώσουν αυτά που θέλουμε αν δεν παλέψουμε ενεργά και δυναμικά με ό,τι μέσα έχουμε και όντες κατάλληλα εξοπλισμένοι, συμμερίζομαι ταυτόχρονα την άποψη πολλού κόσμου στις πορείες για την αίσθηση απειλής, όχι επειδή βλέπω «κράνη και ρόπαλα», αλλά επειδή βλέπω «αναμπουμπούλα», άγχος, επιφυλακή, μυστικοπάθεια. Υπάρχει καθαρός διαχωρισμός «εμείς» και «εσείς» και, προφανώς φταίει το ότι δεν έχω συμμετάσχει ακόμα λετζίτ σε κάποια συνέλευση αλλά, δεν μπορώ να καταλάβω, αλήθεια, τι πιστεύει αυτός ο κόσμος; Ότι θα πάει στη μάχη; Γιατί αν ναι, είναι εκτός τόπου και χρόνου. Ποια μαχη; Η κινηματική μάχη είναι για λίγους και εκλεκτούς; Τους πεφωτισμένους που έχουν καταλάβει ποια είναι η αιτία όλων των κακών και έχουν μάθει ότι πρέπει να απαντάμε με βία και έχουν και συντρόφους που θα τους στηρίξουν σε αυτό; Θα έχει κάποιο αποτέλεσμα να πεταχτούν 2 μολότοφ από ένα μόνο συγκεκριμένο τμήμα της πορείας, όταν όλο το υπόλοιπο κομμάτι της δεν ταυτίζεται με αυτό; Ειναι σα να δίνονται 2 διαφορετικές μάχες, αγώνας 2 ταχυτήτων που προσπαθούν να χωρέσουν σε μία πορεία. Δεν καταλαβαίνω ποιο το όφελος από αυτό.
Όταν είμαστε σε έναν χώρο με κοινό σκοπό, πρέπει να συμπεριλαμβάνουμε και όλους στον ίδιο τρόπο πάλης, πρέπει ο καθένας να νιώθει ταύτιση με τους υπόλοιπους, σύνδεση, συμπερίληψη ώστε να νιώθει ασφάλεια-από αυτούς μαζί με τους οποίους παλεύει έστω-και να μπορεί και να διατηρήσει την αγωνιστική δράση που ήδη πήρε το θάρρος να πράξει, αλλά (ακόμα παραπάνω) και να την εξελίξει σε κάτι που βλέπει ότι υιοθετούν οι γύρω του και είναι ίσως λίγο πιο τολμηρό από αυτό με το οποίο ένιωθε άνετα μέχρι χθες. Όταν η πλειοψηφία του κόσμου νιώθει άνετα να είναι στον καναπέ της, ακόμα και αυτή η λίγη αίσθηση ανασφάλειας του «είναι αυτοί εδώ και κάτι ψυθιρίζουν και ετοιμάζονται για ντου και δεν ξέρω τι κάνουν, αν κινδυνεύω» είναι αρκετή για να σε στείλει πίσω στον καναπέ σου, και αυτή η εικόνα είναι ΟΝΤΩΣ αντίστοιχη με σινιάλα μπάτσων για ενδεχόμενο σήμα διάλυσης/ντου, οπότε κόσμος μη εξοπλισμένος δεν ξέρει ποιος είναι ο εχθρός του. Ο κόσμος δεν θα εξοπλιστεί από μόνος του γιατί δε νιώθει αρκετά δυνατός σωματικά ούτε έτοιμος ψυχικά να μπει σε σύγκρουση, το οποίο είναι απόλυτα λογικό σε μία κοινωνία που ΕΧΟΥΜΕ γινει τόσο παθητικοί. Θα το έκανε ενδεχομένως αν είχε φτάσει την συλλογιστική του μέχρι εκεί που την έχω φτάσει εγώ, αλλά όχι απαραίτητα γιατί από την θεωρία στην πράξη έχουμε δρόμο-αλλά έστω ότι το θέμα μας είναι ότι γιατί δεν έχει φτάσει η συλλογιστική τους ως εδώ, εγώ γιατί το έκανα, μήπως είναι εχθροί μας και έχουν άλλα συμφέροντα; Βάσει των εμπειριών μου και όσων διαβάζω, καταλήγω να υποστηρίζω ότι οι άνθρωποι δεν έχουν τις κατάλληλες πληροφορίες, εμπειρίες, ερεθίσματα στην διάθεσή τους, κι όσο κι αν θα ήταν λογικό να είναι αστείο αυτό στην εποχή του διαδικτύου, η κατάσταση είναι οριακά χειρότερη τα τελευταία χρόνια στα echo chambers των αλγορίθμων των ΜΚΔ.
Η λύση κατ’ εμέ είναι το αυτόνομο κίνημα να γίνει πιο ανοιχτό, η οργάνωση από τη βάση να είναι ένα πραγματικό πράγμα, και να μη γίνεται κεκλεισμένων των θυρών. Η ομάδα «Μέχρι Τέλους» πιστεύω το προσφέρει αυτό, κάνει την αγωνιστικότητα προσβάσιμη και ανοιχτή για όλους με ίσους όρους και αυτό είναι πιο σημαντικό από το πόση βία συμπεριλαμβάνει στον αγώνα της την δεδομένη στιγμή. Οι άνθρωποι εξελίσσονται μαζί, και επιλέγουν να αναβαθμίσουν τα μέσα πάλης τους επίσης μαζί. Ο στόχος, για μένα, είναι ανοιχτές συνελεύσεις σε πλατείες και γειτονιές, κεντρικά σημεία από πλατεία Ναυαρίνου μέχρι Σύνταγμα. Αντιλαμβάνομαι, ασφαλώς, το ρίσκο, και καταλαβαίνω γιατί δεν έχει γίνει αυτό μέχρι τώρα, αλλά πιστεύω ότι ο κόσμος ο οποίος θα ζυμώνεται και θα εξελίσσεται ώστε να συμπεριλαμβάνει και τρόπους πάλης του αυτόνομου κινήματος θα είναι σύντομα αρκετός ώστε να υπάρχουν τα αντανακλαστικά αντίδρασης και προστασίας κατά της όποιας ρουφιανιάς.
Αντιλαμβάνομαι ότι αυτό ακούγεται θεωρητικό, επομένως πρακτικά «ανοιχτό» σημαίνει νοιάξιμο για εξοπλισμό των διπλανών μας, εξωστρέφεια, είτε είναι πνευματικός εξοπλισμός με προπαγανδιστικά κείμενα και καλέσματα σε συνελεύσεις, είτε υλικός με μάσκες, μπογιές, σημαίες ή ό,τι άλλο. Σημαίνει, επίσης, να μην υπάρχει ο διαχωρισμός του «εμείς» με το «εσείς» αλλά να γίνεται blend-in-χωρίς να θυσιάζεται η περιφρούρηση- οι πιο εξοικειωμένοι να είναι ανάμεσα στους λιγότερο, όχι έξω από αυτούς, και να τους καλούν σε ανάληψη ευθύνης και πιο συνειδητή και ενεργητική στάση, για την προστασία την δική τους και των γύρω τους.
Ο καθένας παλεύει αυτή την στιγμή με όποια μέσα έχει πειστεί ότι είναι τα καταλληλότερα ή όσα νιώθει ότι είναι προσβάσιμα σε αυτόν. Όταν οι περισσότεροι «κοινωνικοποιούν» την πολιτικοποίησή τους μόνο μέσα σε πορείες (γιατί αυτές είναι προσβάσιμες), μεμονωμένα για κάθε θέμα, αυτό σημαίνει ότι δεν έχουν εκφράσει την ιδεολογία τους (συνολικά, όχι την άποψη επί συγκεκριμένων ζητημάτων) ποτέ ούτε καν με λέξεις, επομένως αναμενόμενο είναι ότι δεν θα μεταβούν απευθείας στην έκφρασή της με τη βία. Απλά καλό είναι να το έχουμε υπόψιν. Ασφαλώς υπάρχει ατομική ευθύνη, αλλά όταν ούτε καν αξιόπιστη ενημέρωση υπάρχει, και όλοι είμαστε πτώματα και στον ελεύθερο χρόνο μας σαπίζουμε σε μια οθόνη, καλό είναι να υπάρχει κατανόηση και παραπάνω επικέντρωση στην ενημέρωση και τον αφυπνισμό.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Kατανοώ τον προβληματισμό σου γενικά και μακάρι το κίνημα να ήταν ακόμα πιο ανοιχτα. Ωστοσο, επειδη εχω βρεθει εκτος κινήματος το μεγαλύτερο μερος τη ζωης μου εχω να κανω καποιες παρατηρήσεις
-Δεν ειμαι πολύ σιγουρη ότι ειμαστε σε έναν κοινό χώρο για κοινό σκοπό. Τα προταγματα είναι εντελως διαφορετικα. Ενα μερος του κοσμου θελει απλα «να κανει κατι». Να βγεί από το σπιτι του να εκτονωθεί? Να τιμωρήσει μια κυβέρνηση? Να τιμωρηθεί εστω καποιος πολιτικός? Να δικαιωθεί από κάποια απόφαση δικαστηρίου? Δεν ξέρω. Για μένα το γεγονός είναι ότι συγκρούστηκαν δυο τρενα γιατι το κράτος και το κεφαλαιο δεν έκριναν σημαντικό να υπάρχει καλύτερη πρόληψη. Τιποτα από τις παραπάνω διεκδιήσεις δε θα το αλλαξει αυτό,δεδομένου ότι σχεδόν όλα τα κόμματα ήδη συμμετείχαν σε αυτή την κατάσταση και δεδομένου οτι ο καπιταλισμος είναι κάτι που διατρέχει ΚΑΘΕ κόμμα και ΚΑΘΕ κυβέρνηση. Επομενως ο κόσμος απλα ενιωσε δυσφορία με αυτό που συνέβη και θέλει καπως να την εκφράσει και μια μειοψηφία θελει να αδραξει την ευκαιρία να επωφεληθει πολιτικα οι ιδιοι. Οι αναρχικοί δεν αρκούνται σε τέτοιες διεκδικήσεις οπότε η συγκρουσιακή τους διάθεση ερχεται σε σύγκρουση με την αστική νομιμότητα που εκ των πραγματων υπόσχονται να τηρούν οι υποψηφιοι βουλευτές που ευελπιστούν να τσιμπήσουν καμια θεσουλα από τα Τεμπη ή οι δημισιογράφοι, οι περσονες, οι influencer της πολιτικής που ευελπιστούν να αυξήσον το κεφάλαιό τους για καθαρα προσωπικό συμφερον. Ο κοσμος εχει μαθει να αρκείται σε μια εναλλαγη προσωπων στην πολιτική και ετσι ολοι μενουν ευχαριστημενοι. Εκτος από τους αναρχικους. Σε κάθε περιπτωση για μενα δεν είναι μονο διαφορά μεσων αλλά και σκοπών.
-Πολύ αμφιβάλλω αν στον κόσμο λειπει απλα η πληροφόρηση ή τα κότσια. Η σύγκρουση πράγματι δυστυχώς πραγματοποιείται από μια μειοψηφία, ο κόσμος όμως που είναι εξοικειωμένος με το δρόμο δεν θα πει οσους συγκρούονται ασφαλίτες ούτε θα νιωσει αγχος στην θεα μπλοκ με κράνη, μασκες και παλούκια των οποίων σκοπός έιναι πάνω και πρωτα από όλα η αυτοαμυνα. Ο κόσμος αγχώνεται ακριβώς γιατι ο ίδιος πιστεύει ότι θα κερδίσει με την εικόνα του καλού παιδιού. Το γιατί το πιστεύει αυτό κόντρα σε κάθε ιστορική εξέταση του θεματος είναι μεγαλη κουβέντα. Σε κάθε περίπτωση πάντως ακόμα και όταν είναι η πλειοψηφία αυτή που επιδιώκει τη συγκρουση, την ανατροπή, την επανάσταση πάντα βρίσκει απεναντί της ένα κομμάτι της κοινωνίας που λεει α όχι δε θελουμε τέτοια γιατι θα ξεβολευτούμε, καλύτερα να το πάμε λάου λάου για να μη ρισκάρομε και πολλά. Αυτό δεν υπάρχει μονο στις πορείες, υπαρχει σε κάθε πτυχή της ζωής. Εννοείται ότι στόχος θα πρεπει να είναι να παρουμε όσο το δυνατον περισσότερους μαζί μας αλλά είναι απλα αφελές να πιστευέις ότι δεν υπάρχουν απλοί ανθρωποι που βολεύονται με το σύστημα και είναι τόσο εχθροί σου όσο οι ελιτ. Το να λέμε ότι ολοι είναι κατι φοβισμένο κακομοίρηδες δεν αλλάζει κατι -σε κάθε ηρωική ιστορική στιγμή υπήρχαν αυτοί που κρατούσαν τον κόσμο πίσω γιατί προτιμούσαν να διατηρήσουν αυτά τα λίγα που έχουν, όσο λίγα κι αν ήταν.
-Στο τι θα πετυχουμε με 2 μολοτωφ μπορώ πολύ ανετα να απανήτσω γιατί τι πετύχαμε με ειρηνικές πορείες τις τελευταιες δεκαετίες που το Κράτος πήρε πίσω πχ κάθε εργασιακό κεκτημένο? Το θέμα της συγκεκριμένης αναρτησης όμως δεν ήταν καν η συγκρουση, ήταν η ορθια αντι της καθιστής διαμαρτυρίας και το γεγονός ότι πολλοί συγχεουν τα δυο θεματα για μενα όπως ειπα και στο κειμενο δειχνει ότι το προβλημα δεν είναι η βία, είναι το χαμηλο προφιλ. Οι αναρχικοι την προηγουμενη βδομάδα ενόχλησαν επειδή δεν δέχτηκαν τις πιο παθητικες μεθόδους που επέλεξαν οι διοργανωτες οι οποίοι τις επέβαλλαν στον κόσμο. Όσο χαμηλο προφιλ και να κρατούσαν οι αναρχικοί οι νοικοκυραίοι θα πέσουν πάντα πιο χαμηλα για να αποδειξουν απλά ότι είναι τα καλά παιδια και αξιοι συνομιλητές του Κράτους.Είναι το «δεν ειμαι σαν τις άλλες» των γυναικών. Όπως και με τις γυναίκες που λένε «μην ντύνεσαι σαν τσουλα και μας βγαίνει το όνομα για να μας συμπεριφέρονται οι αντρες καλυτερα» η ίδια η προτροπή υποταγής είναι που διαιωνίζει την κατάσταση υποταγής. Όσο θα εξαρτάσαι από την αποδοχή και την εγκριση του Κράτους που θα σου δίνει μπισκοτάκι που δεν είσαι σαν τους αναρχικους, τοσο λιγότερο ελευθερος θα είσαι.
-Τελος, ανοιχτες συνελευσεις υπαρχουν και μπορει το καθένα να παει, αλλα είναι εκτος πραγματικοτητας να νομίζεις ότι θα πας εκει και θα σχεδιάζετε πώς θα χτυπήσετε το Κράτος. Αυτό προφανώς θελει εμπιστοσύνη και μυστικότητα οπότε αν καποιος πηγαίνει σε πορεία μια φορα στα 3 χρόνια και εχει και το θράσος να θελει να ελεγξει την κατάσταση για μενα είναι εκτος τοπου και χρονου. Εναι λίγο σαν τους αντρες που εμφανίζονταν σε μια φεμινιστικη σελιδα ολο νευρα και ξερνουσαν σεξισμο και ειχαν και την απαιτηση να τους εξηγήσεις ολο τον φεμινισμο κατω από το σχολιο τους. Ε μαλλον το προβλημα δεν ηταν τοσο η αγνοια του φεμινισμου όσο η σταση και ο σεβασμος προς ένα ολοκληρο κινημα. Αν και οφειλω να πω οτι θα επρεπε να εχουμε μεγαλυτερη υπομονή ακομα και με αυτους, πραγμα που δεν ειναι παντα ευκολο, ποσο μαλλον στο δρομο.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!