H ιδέα πως οι γυναίκες αξίζουν βία όταν «πρήζουν» τον σύντροφό τους έχει τόσο φυσικοποιηθεί που έχει γίνει αποδεκτή και από τις ίδιες τις γυναίκες. Βλέπουμε συχνά γυναίκες που νιώθουν ενοχές επειδή «προκάλεσαν» έναν άντρα αντιμιλώντας του ή «γκρινιάζοντας» ή βλέπουμε γυναίκες σαν την Πένυ που θα νομίζουν ότι τυχαίνει να είναι ζωντανές επειδή ήταν προσεκτικές και ήξεραν να συγκρατούν την γλώσσα τους. Σε κάθε περίπτωση αυτό που θεωρείται αυτονόητο είναι ότι οι γυναίκες είναι το φύλο που ενοχλεί, γκρινιάζει, πρήζει και οι άντρες αυτοί που αναπόφευκτα θα χειροδικήσουν σε αυτές τις περιπτώσεις. Εχει φροντίσει πρώτα η κοινωνία φυσικά να μας κορέσει με αστειάκια και εικόνες για ενοχλητικές, φλύαρες, γκρινιάρες γυναίκες παρουσιάζοντάς τις με τέτοιον τρόπο μέσα από την αντρική ματιά που η σφαλιάρα να έρχεται ως λύτρωση για τον κακόμοιρο τον άντρα που αναγκάζεται να τις ανέχεται. Η «γκρίνια» ή η «μουρμούρα» θεωρείται σχεδόν αποκλειστικά γυναικείο χαρακτηριστικό άλλωστε, σπάνια βλέπουμε τις έννοιες να χρησιμοποιουνται αναφορικά με άντρες.
Η Πένυ από δω είναι από τις γυναίκες με εσωτερικευμένο μισογυνισμό που έχουν αναλάβει την τήρηση της πατριαρχικής τάξης διδάσκοντας στις άλλες γυναίκες τους κανόνες της σωστής θηλυκότητας, προτρέποντάς της να το βουλώνουν και να το ρίχνουν στο νοικοκυριό για να παραμείνουν ζωντανές. Και έτσι, αντι να προστατέψει τις γυναικες όπως υποκρίνεται, απλά ξεπλένει τους άντρες που ασκούν βία προσφέροντας τους το τέλειο πατριαρχικό άλλοθι: η γυναίκα τους «επρηζε» και γι αυτό της αξίζει θάνατος, ή έστω μια σφαλιάρα.