H βαθια ειρωνεία ή μαλλον υποκρισία τέτοιων τάχα υποστηρικτικών δηλώσεων βρίσκεται στο οτι είναι ακριβως αυτή η ρητορική περί «ξεβράκωτων» influencers, περί «πορνιδίων», περί ματταιόδοξων γυναικών, περί επικίνδυνης θηλυκότητας που αποσκοπεί στο να τυλίξει ή να «κλέψει» δεσμευμένους άντρες που οδηγεί στον μισογυνισμό και την έμφυλη βία όπως αυτή που δέχτηκε το θυμα της επίθεσης με το βιτριόλι. Είναι το βαθύ μίσος της κοινωνίας προς το γυναικείο σώμα, ο στιγματισμός της γυναικείας σεξουαλικότητας ως μιαρής, η ταύτιση της γυναίκας με τον «πειρασμό» προς τον αθώο και επιρρεπή στην σεξουαλική χειραγώγηση άντρα που υποχρεώνει σήμερα το θύμα να κρύβει το πρόσωπό της.

Ναι, μπορούμε να θαυμάζουμε το κουράγιο και την δυναμη του χαρακτήρα της αλλά όχι συγκρίνοντάς της για άλλη μια φορά με άλλες γυναίκες εν είδει ανταγωνισμού γιατί ήταν ακριβώς αυτός ο γυναικείος ανταγωνισμός που καλλιεργείται επιμελώς ανάμεσα στις γυναίκες που οδήγησε τη θύτρια στο έγκλημα. Οι γυναίκες δεν υπάρχουν μόνο σε αντίπαλα στρατόπεδα και ούτε για να επαινούμε μία πρέπει να μειώνουμε κάποια άλλη, και σίγουρα όχι με το ίδιο μισογυνικό αφήγημα που κατασρέφει τη ζωή αμέτρητων γυναικών, συμπεριλαμβανομένης και της εικονιζόμενης.

Είναι βέβαια πολύ εύκολο να συμπάσχεις με το θύμα όταν δε νιώθεις την παρουσία της πλέον να σε απειλει. Οι γυναίκες όμως δεν αξίζουν συμπαράσταση και αλληλεγγύη μόνο όταν η ζωή τους καταρρέει και οταν «αφοπλίζονται» από το επικίνδυνο όπλο της γυναικείας ομορφιάς γιατί τότε αυτή η συμπαράσταση μόνο ειλικρινής και αυθεντική αλλά εξαρτάται και πάλι από τους όρους που θέτει η ίδια η πατριαρχία -όρους με τους οποίους όπως αποδεικνύει η περίπτωση της συγκεκριμένης επίθεσης δεν κερδίζει καμία. Αρκεί να αναλογιστούμε τι θα πίστευε ο συντακτης κοιτώντας το ινσταγκραμ του θύματος πριν δεχθεί την επιθεση.