Όλα λειτουργούν προκειμένου να διασωθεί το πατριαρχικό ιδεολογικό οικοδόμημα, που φυσικοποιεί, και βιολογικοποιεί ανελέητα: ένας άνδρας που, λ.χ., ψεύδεται, δεν μπορεί να είναι άνδρας, άρα είναι γυναίκα. Συνήθως για να λειτουργήσει αυτός ο ‘κανόνας’, η (πατριαρχική) ιδεολογία επιτρέπει μια εξαίρεση: στο ελληνικό-ορθόδοξο πολιτισμικό περικείμενο/συγκείμενο (context), αυτή δεν είναι άλλη από την Ελληνίδα μάνα, η οποία αναπαρίσταται τυπικά στα πλαίσια του συντηρητικού λόγου ως σκληραγωγημένη, θαρραλέα, και γενικώς ως φορέας των αρετών που η πατριαρχία θεωρεί σύμφυτες με την ανδρική ‘φύση’. Το βλέπεις στο λόγο των alt-right (και των παραρτημάτων τους εδώ – βλ. τον Right to the Bone): μιλούν νοσταλγικά για μια ιδανική αρσενικότητα που οι ρίζες της χάνονται σε ένα μυθικό παρελθόν, και απορρίπτουν μετά βδελυγμίας όλες τις άλλες εκδοχές αρσενικότητας ως εκφυλισμένες. Αν κάποιος άνδρας εκφράσει πόνο, αδυναμία, ή ενσυναίσθηση (empathy), αυτομάτως χαρακτηρίζεται ως ‘cuck’ και ‘pussy’, που ψάχνει για ‘safe space’, θεωρείται παραπροϊόν (υπερβολικά) φιλελεύθερης γαλούχησης, και πρέπει να περιθωριοποιηθεί για να μην μολύνει/εκθηλύνει και τους υπόλοιπους.

-Herculine