Η σύγχρονη πατριαρχία σε δύο αναρτήσεις. Tης ίδιας σελίδας. Tην ίδια μέρα.
Δείξτε λίγο κώλο και βυζί αλλιώς σας βαριόμαστε. Αλλά δε θα σας βλέπουμε και σοβαρά μετά, αυτό έλειπε!
Εν τω μεταξύ, γιατί μιλάμε για γαμπρούς? Aπό ποια εποχή που βγάζαν το σεντόνι με το αίμα τη πρώτη νύχτα του γάμου μας ηρθε αυτό το status?
~Hürrfem Sultan
Xαρακτηριστικό παράδειγμα «χιούμορ» που ενώ υποτίθεται θίγει τους άνδρες στην ουσία είναι μισογυνικό. Σύμφωνα με την αναπαράσταση του γάμου ως σκλαβιά για τους άνδρες και μέσο ολοκλήρωσης για τις γυναίκες, οι πρώτοι δε θα μπορούσε να είναι παρά ηλίθιοι οταν όντως παντρεύονται υποβάλλοντας υποτίθεται τον εαυτό τους στο βασανιστήριο της μονογαμίας και της μόνιμης γυναικείας γκρίνιας. Πίσω από την ηλιθιότητά τους βέβαια υποννοείται πάντα μία καπάτσα γυναίκα που επιστρατεύοντας την γυναικεία της πονηριά είτε τους «τύλιξε» είτε τους πίεσε.
Με τον τρόπο αυτό ο γάμος, ο οποίος εξακολουθεί να προτείνεται σχεδόν αποκλειστικά με αντρική πρωτοβουλία, παρουσιάζεται ως κάτι για το οποίο οι γυναίκες θα πρέπει να νιώθουν ένοχες αφού στην ουσία κορόιδεψαν έναν άντρα ώστε να στερηθεί την προσωπική του ελευθερια ενώ οι ίδιες βγαίνουν κερδισμένες. Εσωτερικεύοντας αυτή την ιδέα, οι γυναίκες γινονται πιο επιρρεπείς στο gashlighting, την χειραγώγηση και την υποταγή στις επιθυμίες του άντρα καθώς καλούνται να δείχνουν συνεχώς την ευγνωμοσύνη τους που ο ηλίθιος παραμένει παντρεμένος μαζί τους.
~Hürrfem Sultan
Καλοκαίρι: Η εποχή που τόσοι άντρες (και γυναίκες) θα ξεράσουν τον μισογυνισμό τους βλέποντας τα ελαφρύτερα ρούχα των γυναικών και αν τους πεις και μισογυνικά σκουπίδια θα παρεξηγηθούν κιολας.
Εν τω μεταξύ, τι κόμπλεξ αυτό με τα likes? Δεν είναι τυχαίο φυσικά ότι τα βάζουν με τις γυναίκες και όχι με τους άντρες που υποτίθεται κάνουν αυτά τα likes επειδη βλέπουν λίγο γυμνό δέρμα. Η λογική έχει ως εξής: ο άντρας θα κάνει like μπας και γαμήσει ενώ η γυναίκα εκμεταλλεύεται αυτή την φυσική ανδρική παρόρμηση για να αναδειχτεί στα social media. Ως συνήθως δηλαδή, οι γυναίκες εκμεταλλεύονται την σεξουαλικότητά τους εις βάρος των άμοιρων, αθώων ανδρών για προσωπικό όφελος -αυτά τα 10 likes. Αυτό φυσικά εξοργίζει τους μισογύνηδες που θεωρούν ότι τα likes πρέπει να προέρχονται αξιοκρατικά, από καθαρά διανοητικές λειτουργίες ή τελοσπάντων να τα έχεις κερδίσει με τον ιδρώτα σου, όπως κυριολεκτικά τα κερδίζουν οι άντρες που μοστράρουν τους κοιλιακούς τους. Γενικότερα, τα social media για τους μισογύνηδες είναι ένας σκληρός κόσμος ανταγωνισμού όπου οι γυναίκες έχουν τάχα μου καποιου είδους προνόμιο κι αυτό τους εξοργίζει γιατί αυτοί αγωνίζονται για έναν πιο ίσο κοσμο.
~Hürrfem Sultan
Ολόκληρη η ακροδεξιά διαστροφή σε ένα meme. Ωστόσο το ενδιαφέρον εδώ είναι ότι ο ακροδεξιός μισογυνικός λόγος φαίνεται να έχει έναν σημαντικό βαθμό αυτοστοχαστικότητας, όσον αφορά τη διαδικασία πίσω από το πώς η (φασιστική) φαντασίωση δομείται γύρω από το αντικείμενο της επιθυμίας. Φαίνεται δηλαδή εδώ η ακροδεξιά να έχει επίγνωση ότι αυτό που ονομάζει ο Λακάν αντικείμενο μικρό α (το φευγαλέο αντικείμενο του πόθου που όσο το πλησιάζεις απομακρύνεται/εξαφανίζεται, η απόκτησή του οποίου ταυτίζεται με απόλαυση χωρίς όρια, και το οποίο βρίσκεται στον πυρήνα του ρατσιστικού, μισογυνικού, ομοφοβικού ακροδεξιού λόγου), ταυτόχρονα είναι και αυτό που προκαλεί την αποστροφή, μετατρεπόμενο σε αυτό που ονομάζει η Κριστεβα ‘αποκείμενο’ για τον φασίστα, όταν ο τελευταίος έρθει πολύ κοντά του (και διαπιστώσει ότι και αυτό βρομάει, ιδρώνει, γερνάει, μπορεί να μην είναι εθνικά ‘καθαρό’, μπορεί να είναι και αυτό υποκείμενο επιθυμίας, και μάλιστα να επιθυμεί άλλους άνδρες, ή, ακόμα χειρότερα για τον φασίστα/ακροδεξιό/εθνικιστή, και άλλες γυναίκες, ή μη Έλληνες/ίδες, κλπ. —βλ. την αριστερή πλευρά του meme).
Η φαντασίωση της αλύτρωτης Πόλης βάζει και πάλι την απαραίτητη απόσταση ανάμεσα στο επιθυμούν υποκείμενο και στο αντικείμενο της επιθυμίας, έτσι ώστε η επιθυμία να διατηρηθεί (η εκπλήρωσή της πάντα αναβάλλεται για το μέλλον), και για να μην καταρρεύσει η φαντασίωση. Το αντικείμενο μικρό α (εδώ η Κωνσταντινούπολη, αλλά στην πραγματικότητα θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε) βρίσκεται τόσο κοντά ώστε να διεγείρει την επιθυμία, και ταυτόχρονα τόσο μακριά για να τη διαιωνίσει. Όσο το αντικείμενο του πόθου διατηρείται σε αυτή την απόσταση ασφαλείας, τυλίγεται με πέπλο μυστηρίου, γίνεται θέμα εξιδανικευτικών, μυθικών και μυθοποιητικών αναπαραστάσεων και ρομαντικοποιημένων αφηγήσεων. Όσο το υποκείμενο δεν επισκέπτεται την ‘πραγματική’ Κωνσταντινούπολη, με κίνδυνο να εισβάλλει μέσω των αισθήσεων (απούσες στο meme, το οποίο περιορίζεται στην οπτική διάσταση, που είναι φυσικά πολύ κρίσιμη) κάθε στιγμή το Πραγματικό (το οποίο, στη συγκεκριμένη περίπτωση, θα μπορούσε να πάρει τη μορφή βρώμικων δρόμων, ή για τους φασίστες, τη μορφή δρόμων με μη λευκούς/Μουσουλμάνους κατοίκους, με ζητιάνους, με ξένες γυναίκες τις οποίες απολαμβάνουν ξένοι άντρες, κ.ό.κ.) προκαλώντας την κατάρρευση της φαντασίωσης, όλα είναι (περίπου) ‘οκ’.
Το φασιστικό υποκείμενο αποκαλύπτεται εδώ ως νευρωτικό/υστερικό υποκείμενο, και το συγκεκριμένο meme είναι ταυτόχρονα γελοίο, εξοργιστικό, αλλά και πολύτιμο, γιατί μάς προσφέρει την ευκαιρία να ρίξουμε μια ματιά στην ασυνείδητη βάση του φαινομένου του εθνικισμού.
-Herculine
H αμήχανη στιγμή που η κουλτούρα του βιασμού είναι και πάλι ο πρωταγωνιστης στα σχόλια κάτω από άλλο ένα άρθρο σχετικά με βιασμό. Το συγκεκριμένο σχόλιο δείχνει όχι μόνο έλλειψη ενσυναίσθησης για το θύμα αλλά υπονοεί και έναν κρυφό θαυμασμό για τον βιαστή που τουλάχιστον «γάμησε». Η αμηχανία του σχολιαστή συνίσταται στη συνειδητοποίηση οτι ακόμα και οι «τυφλοί» πηδάνε, τον εκπλήσσει δηλαδή αυτή η ανατροπή της φυσικής τάξης των πραγμάτων όπου κανονικά τα ΑΜΕΑ δικαιούνται λιγότερο σεξ σύμφωνα με κάποιο δαρβινικό νόμο περί εξέλιξης ή γυναικείας ψυχολογίας. Το σχόλιο δηλαδή συντηρεί τόσο την κουλτούρα του βιασμού, που παρουσιάζει τον βιασμό ως κάποιο είδος επιτεύγματος, ακόμα και μαγκιάς, όσο και ableism, καθώς και το τελευταίο μισογυνικό σκουπίδι νομίζει ότι αξίζει περισσότερο σεξ από έναν «τυφλό» απλά επειδή έχει καλύτερη όραση.
~Hürrfem Sultan
Σε κάθε γυναίκα, όπως και σε κάθε μέλος της κοινωνίας, από τη μέρα που γεννιέται μέχρι τη μέρα που πεθαίνει εμφυτεύεται -όχι τόσο με τρόπο μυστικό όσο υπόρρητο- η ιδέα πως η γυναικεία σεξουαλικότητα είναι διαφορετική από την ανδρική και αν αυτό δεν ισχύει τότε κάτι πάει στραβά με αυτές. Πολλές από αυτές δεν χάβουν το παραμύθι κι έτσι μπορούν να απολαύσουν το σεξ με πολλούς εραστές ή ερωμένες χωρίς τις τύψεις και τους ενδοιασμούς που τους καλλιεργεί η πατριαρχία. Όσοι τραβάνε ζόρι με αυτό είναι οι λεγόμενοι μισογύνηδες.
~Hürrfem Sultan
Όταν μια γυναίκα απατάει τον άντρα της είναι τσούλα. Όταν ένας άντρας απατάει την γυναίκα του είναι τσούλα αυτή με την οποία την απατάει. Ο ίδιος λόγος για τον οποίο δεν υπάρχει αντίστοιχο της λέξης «αντροχωρίστρα» για τους άντρες.
Σε κάθε περίπτωση, όταν το «κέρατο» για τους άνδρες δεν παρουσιάζεται ως αποδεκτό και δεν ενθαρρύνεται, τότε συνήθως παρουσιάζεται τουλάχιστον ως κάτι πολύ δύσκολο να αποφευχθεί, κάτι που απαιτεί έξτρα προσπάθεια από την πλευρά τους, ως η υπέρτατη θυσία που μπορεί να κάνει για τη γυναίκα που αγαπά καταπολεμώντας την πολυγαμική «φύση του» και αγνοώντας τους χιλιάδες πειρασμούς που καραδοκούν. Φυσικά ποτέ δεν παρουσιάζεται το ίδιο δύσκολο για τις γυναίκες, των οποίων η σεξουαλικότητα ούτως η άλλως υπαγορεύει υποτίθεται αφοσίωση και πίστη σε έναν μόνο άντρα. Με τον τρόπο αυτό, η δυσκολία με την οποία ένας άντρας παραμένει πιστός γίνεται μέρος της επιτέλεσης της κυρίαρχης αρρενωπότητας, όπως παρατηρεί και η Tristan Bridges στο άρθρο με τίτλο «Αρρενωπότητα και πίστη στην ποπ μουσική*». Με τον ίδιο τρόπο επίσης η γυναικεία σεξουαλικότητα είναι πάντα η ένοχη.
~Hürrfem Sultan
*https://thesocietypages.org/…/masculinity-and-fidelity-in-…/
Mέρος της κουλτούρας του βιασμού είναι η αντίληψη ότι οι πλούσιοι, διάσημοι και ισχυροί άντρες δεν βιάζουν γιατι δεν έχουν «ανάγκη» να βιάσουν. Τα λεφτά η φήμη και η εξουσία τους εξασφαλίζουν όποια γυναίκα θέλουν. Καθώς όμως ο βιασμός είναι ένα έκγλημα που προέρχεται από το entlitlement των αντρών πάνω στο γυναικείο σώμα, η αντίληψη αυτή απλά το κάνει πιο εύκολο ένας πλούσιος, διάσημος και ισχυρός να βιάσει καθώς αυξάνει το αίσθημα ότι το σώμα των γυναικών του ανήκει, ότι απκλείεται κάποια να μην το θέλει, ότι το όχι της δεν σημαίνει όχι ή μπορεί να το κάμψει ακριβώς επειδή έχει την εξουσία να το κάνει.
Σε δεύτερη φάση, η αντίληψη πως οι γυναίκες που καταγγέλουν βιασμό κυνηγάνε απλά καποιου είδους αποζημίωση, σημαίνει ότι οποιαδήποτε γυναίκα κατηγορεί κάποιον πλούσιο άντρα για βιασμό το κάνει ακριβώς επειδή είναι πλούσιος. Κατά συνέπεια οι πλούσιοι άντρες εξαιρούνται αυτόματα από τις κατηγορίες βιασμού από το δικαστήριο της κοινής γνώμης και το ίδιο τροπάρι βλέπουμε ΚΑΘΕ φορά που κάποιος πλούσιος και διάσημος κατηγορείται. Για άλλη μια φορά βλέπουμε οτι για να αντιμετωπιστούν σοβαρά οι κατηγορίες μιας γυναίκας ο «τέλειος θύτης» βιασμού θα πρέπει να έχει κάποια χαρακτηριστικά, όπως φτωχός, μη εμφανίσιμος, ανίσχυρος. Όση περισσότερη φήμη, διασημότητα και χρήματα έχει κάποιος, τόσο πιο εύκολο θα είναι να βιάσει χωρίς καμία συνέπεια.
~HürrFem Sultan
Το άρθρο αυτό αποτελείται από ένα υποτίθεται παραδοσιακό ποίημα και το κείμενο-σχόλιο του blogger. Και τα δύο είναι εξίσου αναγουλιαστικά διαιωνίζοντας σεξιστικά κλισέ περί γυναικείας και αντρικής φύσης και φυσικά ταυτίζοντας την θηλυκή με την αγάπη, την υπομονή, την αποδοχή, την καρτερικότητα και όλες αυτές τις «γυναικείες» αρετές που πάνε πακέτο με την μήτρα μας -όπως ξεκάθαρα cis-σεξιστικά το θέτει ο ένας στίχος («Επειδή έχεις μια μήτρα, μια γλυκιά, βαθιά πύλη που ξεπλένει και αναζωογονεί παλιές πληγές).
Η ιδέα πως μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο αγαπώντας τους άντρες διαιωνίζει την αντίληψη ότι είναι αρμοδιότητα των γυναικών να φροντίζουν, να περιποιούνται και να παρέχουν συναισθηματική υποστηριξη στους άντρες ώστε αυτοί να εκπληρώνουν τη δική τους φύση με τον καλύτερο τρόπο -και όχι πως αυτά είναι πράγματα που γίνονται αμοιβαία σε μία σχέση. Θέτει στην ουσία υπέυθυνες τις γυναίκες για την ολοκλήρωση και την ωρίμανση των αντρών και βάζει στους δικούς τους ώμους το βάρος της διαμόρφωσης και της εξέλιξης των τελευταίων. Κι ολο αυτό παρουσιάζεται ως ένα ευγενές καθήκον που πρέπει να επιτελούν οι γυναίκες επειδή απλά αυτές είναι καλύτερες στον συγκεκριμένο τομέα, μια κολακεία δηλαδή που έχει σκοπό να μας χρυσώσει το χάπι ή να μας πιάσει στο φιλότιμο.
Ποίημα και σχόλιο αντανακλούν αυτό που οι φεμινίστριες ονομάζουν «συναισθηματική εργασία»(emotional labor) δηλαδή: «τα καθήκοντα αυτά που απαιτούν έναν υψηλό βαθμό κατανόησης ή διαχείρισης συναισθημάτων. Οι γυναίκες θεωρούνται δυσανάλογα καλύτερες σε αυτές τις εργασίες ως λειτουργία του φύλου τους, ανεξάρτητα από τις πραγματικές ικανότητες ή την προθυμία τους. Οι εργασίες αυτές συχνά θεωρούνται «έξτρα» ή υποτιμούν το ποσό της πραγματικής εργασίας ή του χρόνου που καταναλώνεται σε αυτές και αποκλείονται από την επίσημη περιγραφή μίας θέσης ή ανάθεσης κάποιου έργου ακόμα και όταν η λειτουργία τους είναι απαραίτητη για τον οργανισμό»*
*πηγή:http://geekfeminism.wikia.com/wiki/Emotional_labor
περισσότερα για την συναισθηματική εργασία στην προσωπική ζωή αλλά και τον χώρο εργασίας: https://www.theguardian.com/…/women-gender-roles-sexism-emo…
Ναι, Είσαι Μισογύνης 