«O δρόμος μίλησε» δηλώνει θριαμβευτικά το αντιφεμινιστικό (ανυπέρ)βλίτο, σαν να λέει «ο λαός μίλησε, η δημοκρατία νίκησε». Το μονο που μίλησε στην πραγματικότητα βέβαια είναι το κόμπλεξ του κάθε μισογυνή που δεν μπορεί να αντέξει ούτε καν την ιδέα μιας φαναστικής υπερηρωίδας χωρίς να νιώσει την ανάγκη να υπενθυμίσει στις πραγματικές γυναίκες ότι ανήκουν στην κουζίνα για να μην πάρουν τα μυαλά τους αέρα.

Τόσο τεράστιο το κόμπλεξ τους που μιλάνε για ταινία «μονο με γυναίκες» ενώ κάτι τετοιο ισχύει μόνο στο πρώτο κομμάτι που εκτυλίσσεται στο νησί των Αμαζόνων. Το κυρίως μέρος έχει μόνο μία γυναίκα πρωταγωνίστρια και όλοι οι υπολοιποι ειναι άντρες. Ένας ακόμα λόγος λοιπόν που οι ταινίες με γυναίκες πρωταγωνίστριες προκαλούν το μένος των αντιφεμνιστών δεν ειναι άλλος από το γεγονός ότι οι άντρες σαν αυτούς εκλαμβάνουν την ορατότητα των γυναικών ως απειλή για τους ίδους. Όπως εξηγείται και σε άρθρο* για άλλη μία ταινία που προξένησε την οργή των αντιφεμινιστών -το τελευταίο Ghostbusters- σύμφωνα με μία πρόσφατη έρευνα που εξέτασε την αναλογία αντρών και γυναικών σε διάφορες ομάδες, οι ερευνητές βρήκαν πως «όταν το 17% είναι γυναίκες οι άντρες στην ομάδα πιστεύουν ότι ειναι 50-50. Και αν είναι 33% γυναίκες, οι άντρες θεωρούν πως υπάρχουν περισότερες γυναίκες από ότι άντρες στο δωμάτιο». Παρόμοιες έρευνες που αναφέρονται στο άρθρο δείχνουν γενικά το πώς οι άντρες φαίνεται να συγκρίνουν το πόσο οι γυναίκες μιλάνε όχι με το πόσο μιλάνε οι άντρες αλλά μάλλον με το πόσο θεωρούν οι ίδοι ότι θα έπρεπε να μιλάνε οι γυναίκες.