Κάθε φορά που έχουμε ένα περιστατικό βιασμού, ξυλοδαρμού και γενικότερα έμφυλης βίας μπαίνει σε λειτουργία η πατριαρχική μηχανή ξεπλύματος που σκοπό έχει να δικαιολογήσει τον άντρα, να κατηγορήσει την γυναίκα ή απλά να καλύψει το θέμα με ένα πέπλο σιωπής έτσι ώστε να μην απειληθεί το status quo. Τα επιχειρήματα που επαναλαμβάνονται κάθε φορά είναι σχεδόν πανομοιότυπα:

-Κάτι θα έκανε κι αυτή για να τον προκαλέσει.
Εδώ το victim blaming υπονοεί ότι αν η γυναίκα δεν συμμορφώνεται σε συγκεκριμένους κανόνες, αν αντιδρά σε αυτό που τις λένε και δεν κάθεται πλήρως παθητική ή αν αντίθετα δεν αντιδρά με το σωστό τρόπο φταίει η ίδια για την βία που ασκείται εναντίον της. Οι αντιλήψεις αυτές εκφράζονται συχνά από γυναίκες που νομίζουν ότι οι ίδιες φέρονται με τον ενδεδειγμένο τρόπο και άρα ποτέ δε θα πέσουν θύμα έμφυλης βίας και βρίσκουν έτσι μια ευκαιρία να εκφράσουν την σύμπλευσή τους με τις αντρικές επιθυμίες.

-πάντα φταίνε και οι δύο πλευρές
Η πολιτική των ίσων αποστάσεων υπονοεί ότι σε ένα σύστημα καταπίεσης όπου το ένα μέρος συστηματικά ξυλοκοπεί/βιάζει/δολοφονεί το άλλο και όχι το αντίθετο, με κάποιο μαγικό τρόπο έχουν και οι δύο την ευθύνη.

-Θα πρέπει να κοιτάμε τις δουλειές μας
Η απάθεια προς κοινωνικά φαινόμενα προσπαθώντας να τα χαρακτηρίσουμε ως ιδιωτικά γεγονότα μεταξύ προσώπων που δε μας αφορούν είναι ακριβώς το περιβάλλον που επιτρέπει χιλιάδες γυναίκες να δολοφονούνται από γνωστούς τους άντρες καθώς οι τρίτοι θεωρούν πως δεν έχουν δικαίωμα να επέμβουν και βολεύονται στο να εθελοτυφλούν, κρύβοντας ίσως την δική τους αίσθηση αδυναμίας.

-Ναι αλλά οι άντρες υφίστανται ψυχολογική βία
Η υποτιθέμενη «ψυχολογική βία» που υφίστανται οι άντρες υπονοείται σε κάθε καθεστώς ξυλοδαρμού γυναίκας που σίγουρα θα τον είχε πρήξει τον άνθρωπο για να το φέρει σε αυτό το σημείο, πχ ρωτώντας τον που στο καλό είναι τέτοια ώρα ή γιατί δεν πλένει μόνος του το πιάτο του.

-Θα πρέπει να δείξουμε σεβασμό προς το θύτη για να μην θέσουμε σε κίνδυνο την καριέρα του.
Το ακούμε και σε περιστατικά βιασμού όπου ξαφνικά οι επαγγελματικές προοπτικές του θύτη γίνονται πιο σημαντικές από το τραύμα του θύματος. Οι προοπτικές που χάνουν καθημερινά οι γυναίκες σε επαγγελματικά περιβάλλονται όπου ο καθένας μπορεί να της παρενοχλήσει σεξουαλικά ή να τις χτυπήσει δεν μας αφορούν, το μόνο που μας αφορά είναι ο καημένος ο άντρας που θα υποστεί τάχα εξευτελισμό για κάτι την κακοποιητική συμπεριφορά του.

-Μην κρίνετε για να μην κριθείτε
Οι χριστιανικές καταβολές του κάθε μισογύνη ξυπνάνε υποκριτικά κάθε φορά που συμβαίνει κάτι που θα έκανε και ο ίδιος. Πάλι καλά που δε μας ζητάνε να γυρίσουμε και το άλλο μάγουλο.

Η περίπτωση του ξυλοδαρμού της ηθοποιού δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό, είναι οικεία σε όλες τις γυναίκες που ζουν υπό ένα συνεχές καθεστώς φόβου περιμένοντας την αντρική οργή να ξεσπάσει στη δουλεία, τη στάση του λεωφορείου, το σπίτι, το μπαρ, με αφορμή ότι τους απορρίψαμε, ότι τους σπρώξαμε στην ουρά της τράπεζας, ότι τους «βγάλαμε γλώσσα», ότι ήμασταν αγενής. Οι γυναίκες ζουν σε έναν κόσμο που πρέπει να πατάνε στις άκρες των ποδιών τους για να μην ενοχλήσουν κάποιον άντρα γιατί τότε μπορεί να φάνε καμία σφαλίαρα, κάτι που κανένας άντρας δεν έχει βιώσει γιατί απλά οι γυναίκες δεν έχουν μάθει πώς μπορούν να εκφράσουν την ενόχλησή τους με ξύλο. Ακόμη κι αν ένας άντρας υποστεί βία από γυναίκα είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό δεν είναι μια απειλή με την οποία αναμετράτε σε όλη του τη ζωή, δεν έχει μεγαλώσει σε καθεστώς φόβου που του επιβάλει να αυτοπεριορίζεται διαρκώς.

~Hürrfem Sultan