Μετάφραση: Σαν να μην έφτανε που απειλούμαι από την αυτοπεποίθηση των γυναικών που θέλω να πηδήξω, σε λίγο θα απειλούμαι και από την αυτοπεποίθηση των γυναικών που δεν θέλω.

Η γυναικεία αυτοεκτίμηση θεωρείται μεγάλο πρόβλημα στην πατριαρχική κοινωνία γι αυτο πρέπει να διατηρείται τεχνητά χαμηλή. Για τις εμφανίσιμες (με τα πατριαρχικά standards) γυναίκες αυτό γίνεται υπενθυμίζοντας τους συνεχώς ότι δεν είναι τίποτα αλλο από ένα σεξουαλικό αντικείμενο που δεν έχει καμία αξία πέρα από αυτο. Για τις μη εμφανίσιμες (με τα πατριαρχικα κριτήρια πάντα) αυτό γίνεται υπενθυμίζοντας τους οτι δεν είναι όμορφες, και καθώς αυτό ειναι το μόνο που τις καθορίζει σαν γυναίκες, δεν αξίζουν τίποτα. Το πάχος έχει εξέχουσα θέση σε αυτή τη διάκριση καθώς οι γυναίκες συνεχώς διαχωρίζονται σε χοντρές και αδύνατες με τις πρώτες να θεωρούνται εξ ορισμου σεξουαλικά ανεπιθύμητες με έναν τρόπο που οι χοντροί άντρες ποτέ δεν παρουσιάζονται.

To κίνημα body positivity έχω προσέξει προκαλεί τεράστιο μένος ακριβώς γιατι απειλεί να διαταράξει αυτή την ιεραρχία των γυναικών που η πατριαρχία έχει επιβάλλει, όλο αυτό το σύστημα κριτηρίων που αν δεν πληρούμε οφείλουμε να νιώθουμε ανεπαρκείς. Ο άντρας σχολιαστής ενοχλείται από την ιδέα οτι τα όρια αυτά διαταράσσονται γιατί αυτό σημαίνει οτι θα του ειναι λιγο πιο δύσκολο να διατηρήσει το αίσθημα ανωτερότητας του απέναντι στις γυναίκες. Αν ξεσηκωθούν και σηκώσουν κεφάλι ακόμα και οι «γεματούλες» αποκτώντας αυτοπεποίθηση τότε ποια ακριβώς θα είναι η δική του θέση στον κόσμο? Πώς, μέσα στη μιζέρια της ύπαρξής του, θα νιώθει καλύτερος τουλάχιστον από τις χοντρές? Πώς να στερηθεί την εξουσία που του δίνει η πατριαρχία να τραβάει τη γραμμή ανάμεσα στο «έμπαινα» και το «δεν έμπαινα, μία από τις ελάχιστες εξουσίες που του έχει απομείνει σε αυτόν τον γρήγορα εξελισσόμενο κόσμο?

Φυσικά, καλό ειναι να θυμόμαστε όχι μόνο πως και οι «γεματούλες» αρέσουν, είτε το θέλει ο σχολιαστής είτε οχι, αλλά και ότι η ευτυχία μας και η αξία μας ως γυναίκες δεν πηγάζει από το αν αρέσουμε στους άντρες.