O συντηρητισμός βασιζόταν ανέκαθεν σε μία εξιδανίκευση του παρελθόντος με την ταυτόχρονη διάδοση ενός ηθικού πανικού για το τι η πρόοδος μπορεί να φέρει. Ο αντιφεμινισμός επικαλείται ένα φανταστικό παρελθόν που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα αλλά σε μια πλαστή ρομαντικοποίση του, όπου οι γυναίκες ήταν πραγματικά ευτυχισμένες εκτελώντας το ρόλο της μητέρας και νοικοκυράς που τους προόριζε η πατριαρχία. Η επίκληση αυτή γίνεται με την χρήση εικόνων χαρούμενων νοικοκυρών που κρατάνε ψητά φούρνου ή κέικ και στυλάτων γυναικών και ανδρών σε στάσεις πραγματικού «gentleman» όπου βοηθάνε τις γυναίκες να φορέσουν το παλτό τους ή να βγουν από το αμάξι – γιατί όλες ξέρουμε ότι η δυσκολία του να φορέσουμε μόνες μας το παλτό μας ή να ανοίξουμε την πόρτα του αυτοκινήτου έχει αναδειχθεί μετά την επέλαση του φεμινισμού στην μάστιγα που πλήττει αλύπητα τις γυναίκες.

Στην πραγματικότητα, όπως δείχνει και η Betty Friedan στο βιβλίο της «The Feminine Mystique»*, οι γυναίκες καθόλου ευτυχισμένες δεν ένιωθαν τη δεκαετία του ’50 εγκλωβισμένες στον ρόλο της νοικοκυράς και την εικόνα της τέλειας συζύγου και μητέρας που προωθούσαν τα Media και προέβαλαν γυναικεία περιοδικά -γραμμένα από άντρες. Η ψυχολόγος Betty Friedan διεξάγοντας έρευνα και συνεντεύξεις με γυναίκες της εποχής της, κυρίως νοικοκυρές των προαστίων, περιγράφει το λεγόμενο «πρόβλημα χωρίς όνομα», δηλαδή το διαδεδομένο αίσθημα δυστυχίας και ανικανοποίητου που έπληττε σύγχρονες της γυναίκες που έχοντας απορρίψει την ιδέα της καριέρας ζούσαν ως νοικοκυρές απολαμβάνοντας μια αξιοζήλευτη υλική άνεση.

Αυτό φυσικά δε σημαίνει ότι καμία γυναίκα δε μπορεί να ευτυχίσει στο ρόλο αυτό, παρά ότι η πίεση των γυναικών να συμμορφωθούν εγκαταλείποντας φιλοδοξίες για σπουδές και καριέρα τις οδηγούσε σε ένα μονοπάτι όπου πολύ συχνά δεν ένιωθαν πλήρωση αλλά αντιθέτως υπέφεραν από ανία -κάτι που η Φρουδική ψυχολογία της εποχής φρόντιζε να παθολογικοποιήσει αναγκάζοντας τις γυναίκες να αντιμετωπίσουν αυτό το αίσθημά τους ως προσωπικό τους πρόβλημα.
Η εικόνα λοιπόν της χαρωπής νοικοκυράς προβάλλεται ως κάτι που θα ικανοποιούσε όλες τις γυναίκες και αντιπαραβάλλεται με εικόνες μεθυσμένων γυναικών σε πόζες που η ίδια η πατριαρχία κρίνει ως υποτιμητικές αποκρύπτοντας το γεγονός ότι οι εικόνες αυτές είναι ακριβώς μία επιλογή για τις γυναίκες, σε αντίθεση με τον ρόλο της συζύγου και νοικοκυράς που ήταν μάλλον μονόδρομος στην εποχή που νοσταλγούν οι αντιφεμινίστριες. Ταυτόχρονα δεν γίνεται καμία αναφορά στο γεγονός πως σε καμία εποχή τα μεθύσια και η «ξέφρενη» σεξουαλική ζωή των ανδρών δεν θεωρούταν υποτιμητική για τους ίδιους (αντιθέτως και τα δύο αποτελούν μέρος της επιτέλεσης μιας ηγεμονικής αρρενωπότητας) αλλά ούτε και τους εμπόδιζε από το να παντρευτούν. Αντιθέτως ήταν και είναι οι γυναίκες σε κάθε περίπτωση που θεωρείται ότι πρέπει να συμμορφώνεται στις αντρικές προσδοκίες με την ελπίδα ότι κάποιος από αυτούς θα τις κάνει γυναίκα τους.

Αυτό που οι γναίκες του ladyism και γενικότερα οι αντιφεμινίστριες προσπαθούν απεγνωσμένα να κάνουν είναι να ξανά χωρέσουν τις γυναίκες σε καλούπια εμποδίζοντάς τις να ξαναβρούν το δρόμο που θα κάνει τις ίδιες ευτυχισμένες -ίσως σε μια προσπάθεια να πείσουν τον εαυτό τους ότι οι ίδιες επέλεξαν το σωστό δρόμο.

*https://en.wikipedia.org/wiki/The_Feminine_Mystique