We read this article so that you don’t have to: O Άντρας και η Γυναίκα δεν Είναι Ίσοι -γιατί απλούστατα η γυναίκα είναι ανώτερη

Το άρθρο αυτό είναι από αυτά τα extra cringy κείμενα που μπορούν να προκαλέσουν αναγούλα και στην πιο ψύχραιμη φεμινίστρια, θα το εκτιμούσαν όμως ιδαιτέρως γυναίκες όπως αυτές του Ladyism γιατι είναι τίγκα στα πατριαρχικά cookies. Φυσικά το ότι ειναι γραμμένο από άντρα δε θα έπρεπε να προκαλέσει καμία εντύπωση γιατί μόνο ένας άντρας θα έλεγε παπαριές τύπου «οι γυναίκες είναι ανώτερες» με απώτερο στόχο να πατρονάρει τις γυναίκες και να μειώσει τη σημασία της χθεσινής μέρας (της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας). Έχετε ακούσει ποτέ καμία φεμινίστρια να λέει ότι οι γυναίκες είναι ανώτερες? Όχι φυσικά, γιατί τέτοιες μπούρδες λέγονται μόνο για να μας βγάλουν από το μικρό γυναικείο μυαλουδάκι μας την ιδέα οτι χρειαζόμαστε φεμινισμό.

Το κείμενο αυτό ειναι αντιπροσωπευτικό δείγμα καλοπροαίρετου σεξισμού, το είδος δηλαδή του σεξισμού που τάχα εξυμνεί την γυναικεία φύση αλλά αδυνατεί να συλλάβει τις γυναίκες πέρα από τα αιθέρια και καλόβουλα πλάσματα που υπάρχουν απλά για να καθοδηγούν και να εμπνέουν τους άντρες -και φυσικά να τους γεννάνε παιδιά. Από την πρώτη πρόταση ήδη φαίνεται πως ο συγγραφέας δεν μπορεί να διανοηθεί τις γυναίκες ως αυτόνομα όντα αλλά μόνο μεσα από τη δική του σχέση (τη σχέση των αντρών) με αυτές. «Μητέρα στην αρχή και αδελφή, δασκάλα σύντομα και συμμαθήτρια, ερωμένη για χρόνια πολλά και στο τέλος σύζυγος και κόρη (αν είσαι τυχερός…)». Αν καταφέρετε να συγκρατήσετε το φαγητό που σας ανέβηκε στον οισοφάγο και σας φέρνει δάκρυα στα μάτια θα δείτε πως αυτό το κείμενο για την ημέρα της γυναίκας απευθύνεται… στους άντρες. Αφορά τις γυναίκες ιδωμένες μέσα από τα μάτια των αντρών.

Ο συντάκτης σύντομα βέβαια μειώνει την γυναίκα αποκλειστικά
σε γκόμενα. «Σήμερα λοιπόν γιορτάζει η γυναίκα (μου)» λέει και
Παραθέτοντας μια λιστα ωραίων γυναικών, συζύγων μεγάλων αντρων κ προχωράει στη συνέχεια σε 5 όλοκληρες ασυνάρτητες παραγράφους με αποσπάσματα από τραγούδια του Σαββόπουλου και αναφορές σε γυναίκες που τον σημάδεψαν. Προβάλλεται έντονα η γυναίκα ως μούσα, το οποίο είναι το χειρότερο είδος καλοπροαίρετου σεξισμού γιατι υπονοεί οτι η γυναίκα υπάρχει πάντα ως έμπνευση για δημιουργία αλλά ποτέ ως δημιουργός.

Το κείμενο κλείνει «Χρόνια πολλά λοιπόν γυναίκες της ζωής μας. Διδάξτε μας το θαύμα, συνεχίστε να μας καθοδηγείτε… υποχωρώντας». Εδώ το πατρονάρισμα φτάνει στο αποκορύφωμά του καλώντας τις γυναίκες να παραμένουν υποχωρητικές και παθητικές στις επιθυμίες των αντρών γιατί έτσι τάχα τους καθοδηγούμε -ξέρετε μωρέ τώρα, με αυτόν τον μοναδικό γυναικείο τρόπο που μετά οδηγεί το ίδιο είδος άντρα να περιγράφει τις γυναίκες ως χειριστικές και ύπουλες.

Ευχαριστούμε πολύ τους άντρες σαν τον συγγραφέα, που ελπίζουμε να μην βρίσκονται στη ζωή μας για πολύ ακόμα, αλλά προτιμάμε όταν καθοδηγούμε να το κάνουμε…καθοδηγώντας. Ξέρετε, όπως οι άντρες!

Επανέρχεται εδώ το μοτίβο σύμφωνα με το οποίο για τα βίαια εγκλήματα ενός άντρα ευθύνεται η γυναίκα. Το βλέπουμε ξανά και ξανά σε περιπτώσεις παιδικής κακοποίησης η κοινωνία να κατηγορεί την μητέρα. Είναι σαν να έχουμε εξοικειωθεί τόσο πολύ με την αντρική βία, σαν να την θεωρούμε τόσο φυσική που να μη μας εκπλήσσει τόσο γιατί ένας άντρας πλάκωσε στο ξύλο/σκότωσε/βίασε ένα παιδί αλλά περισσότερο γιατί η μητέρα του παιδιού δεν τον σταμάτησε. Αυτό οφείλεται εν μέρει στο ότι η πατριαρχία θεωρεί τους άντρες εκ φύσεως βίαιους και σεξουαλικά επιθετικούς επομένως το βάρος για την κατάπνιξη των ενστίκτων τους πέφτει στις γυναίκες που ξαφνικά γίνονται οι φύλακες της ηθικής των αντρών.

Ταυτόχρονα, μία γυναίκα είναι πάνω απ’ όλα μάνα, οφείλει να θυσιαστεί για το παιδί της, να μπει μπροστά, να πεθάνει αν χρειαστεί γιατί στο κάτω κάτω από τη στιγμή που θα γεννήσει η δική της ζωή δεν έχει αυτόνομη αξία, μετατρέπεται απλά σε ένα κουκούλι προστασίας του παιδιού της. Αυτό είναι το είδος του ηρωισμού, όπως έχουμε ξαναπεί, που περιμένει η πατριαρχία από τις γυναίκες. Όχι να πεθαίνουν στο πεδίο της μάχης αλλά σίγουρα να πεθαίνουν για το παιδί τους -δεν έχετε ακούσει άλλωστε το πατριαρχικό κλισέ πως σε έναν σεισμό ο άντρας ενστικτωδώς θα προστατέψει τον εαυτό του ενώ η μητέρα το παιδί της? That’s just nature και η γυναίκα που αποτυγχάνει στην αποστολή της αυτή έχει αποτύχει ως άνθρωπος περισσότερο από έναν άντρα που έχει αποτύχει να αποκτήσει στοιχειώδη ανθρωπιά.

Είναι ειρωνικό που η πατριαρχία φροντίζει να κάνει τις γυναίκες τόσο παθητικές ανατρέφοντάς τες να νομίζουν ότι είναι αδύναμες και δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς άντρα και μετά τις κατηγορεί που γίνονται ακριβώς αυτό.