Επανέρχεται εδώ το μοτίβο σύμφωνα με το οποίο για τα βίαια εγκλήματα ενός άντρα ευθύνεται η γυναίκα. Το βλέπουμε ξανά και ξανά σε περιπτώσεις παιδικής κακοποίησης η κοινωνία να κατηγορεί την μητέρα. Είναι σαν να έχουμε εξοικειωθεί τόσο πολύ με την αντρική βία, σαν να την θεωρούμε τόσο φυσική που να μη μας εκπλήσσει τόσο γιατί ένας άντρας πλάκωσε στο ξύλο/σκότωσε/βίασε ένα παιδί αλλά περισσότερο γιατί η μητέρα του παιδιού δεν τον σταμάτησε. Αυτό οφείλεται εν μέρει στο ότι η πατριαρχία θεωρεί τους άντρες εκ φύσεως βίαιους και σεξουαλικά επιθετικούς επομένως το βάρος για την κατάπνιξη των ενστίκτων τους πέφτει στις γυναίκες που ξαφνικά γίνονται οι φύλακες της ηθικής των αντρών.

Ταυτόχρονα, μία γυναίκα είναι πάνω απ’ όλα μάνα, οφείλει να θυσιαστεί για το παιδί της, να μπει μπροστά, να πεθάνει αν χρειαστεί γιατί στο κάτω κάτω από τη στιγμή που θα γεννήσει η δική της ζωή δεν έχει αυτόνομη αξία, μετατρέπεται απλά σε ένα κουκούλι προστασίας του παιδιού της. Αυτό είναι το είδος του ηρωισμού, όπως έχουμε ξαναπεί, που περιμένει η πατριαρχία από τις γυναίκες. Όχι να πεθαίνουν στο πεδίο της μάχης αλλά σίγουρα να πεθαίνουν για το παιδί τους -δεν έχετε ακούσει άλλωστε το πατριαρχικό κλισέ πως σε έναν σεισμό ο άντρας ενστικτωδώς θα προστατέψει τον εαυτό του ενώ η μητέρα το παιδί της? That’s just nature και η γυναίκα που αποτυγχάνει στην αποστολή της αυτή έχει αποτύχει ως άνθρωπος περισσότερο από έναν άντρα που έχει αποτύχει να αποκτήσει στοιχειώδη ανθρωπιά.

Είναι ειρωνικό που η πατριαρχία φροντίζει να κάνει τις γυναίκες τόσο παθητικές ανατρέφοντάς τες να νομίζουν ότι είναι αδύναμες και δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς άντρα και μετά τις κατηγορεί που γίνονται ακριβώς αυτό.