Εδώ βλέπουμε δύο σχολιαστές να σιγοντάρουν την χυδαία συμπεριφορά του τύπου στην προηγούμενη ανάρτηση. Κι ενώ το ένα σχόλιο είναι κλαψιάρικο και το άλλο επιθετικό, έχουν ως κοινό παρονομαστή αυτό που ήδη αναλύσαμε: την τάση πολλών αντρών σήμερα να εκλαμβάνουν την ελευθερία μιας γυναίκας πάνω στο σώμα της και τον χρόνο της ως μια μορφή καταπίεσης προς τους ίδιους. Το να μην απαντάς σε κάποιον καθιστά τους άντρες θύματα, ενώ το να επιλέγεις με ποιον θα βγεις και θα πηδηχτείς αποτελεί μια μορφή «ελέγχου» πάνω στους άντρες σύμφωνα με τον δεύτερο σχολιαστή. Αυτή ειναι η μόνη εξουσία που μας αναγνωρίζουν: να θέλουν να μας πηδήξουν κι εμείς να λέμε όχι.

Eίναι επίσης ενδιαφέρον πώς στα πλαίσια της ρητορικής αυτής ο σωστός τρόπος να χρησιμοποιείς τα social media είναι μόνο οταν ανταποκρίνεσαι στις επιθυμίες των αντρών. Ακουμε συχνά να λένε αγανακτησμένοι «τι με έκανες αποδοχή/follow/like αν είναι να μην απαντάς» λες και τα social media έχουν μια ρήτρα σύμφωνα με την οποία δεσμευτήκαμε να δίνουμε ευκαιρίες σε όποιον στέλνει ενα «hey» ακόμα και αν νυστάξαμε/βαρεθήκαμε/αλλάξαμε γνώμη γιατι τον είδαμε σε φωτογραφία και ξυρισμένο.

Ταυτόχρονα ΌΛΑ ανεξαιρέτως τα social media χαρακτηρίζονται από αυτο το είδος άντρα ως «κρεαταγορες» εκτός αν τα έχεις αποκλειστικά για να ποστάρεις inspirational quotes ή όλα τα ψαγμένα βιβλία που διάβασες με φόντο τον καφε σου/την εξοχή/άντε και το κομοδίνο σου (φυσικά όχι τα μπουτια σου, διάβασμα και μπούτια είναι αλληλοαποκλειόμενα). Και αφού οι γυναίκες συμμετέχουν εθελοντικά σε «κρεαταγορές» ποστάροντας selfies, χαζεύοντας selfies αντρών ή ψάχνοντας για ένα ραντεβού, τότε δικαιολογείται να τους συμπεριφέρονται και «ως κρέατα» προς κατανάλωση. Αν είσαι γυναικα στα social media, you can’t win. Αν ήθελες σεβασμό να μην είχες ίντερνετ.

Καμία έκπληξη δεν αποτελεί οτι το male entitlement και το slut shaming καταλήγουν να απωθούν σήμερα τις γυναίκες (φεμινίστριες και μη) που δεν έχουν καμία πια όρεξη και καμία ανάγκη να ανέχονται αυτές τις μαλακίες. Και όσο οι γυναίκες δείχνουν οτι μπορουν και χωρίς τους άντρες που δεν προσαρμόζονται στις νέες πραγματικότητες, τόσο αυτοί αντί να ασκήσουν την αυτοκριτική τους κατηγορούν τις γυναίκες που δεν τους δίνουν σημασια, Και κάπως έτσι καταλήγουμε σε κινήματα όπως τον incels που βασίζονται αποκλειστικά στην αντίληψη ότι οι γυναίκες τους χρωστούσαν από κάπου σεξ, προσοχή και φροντίδα.