Αν και μας παρηγορεί κάπως το γεγονός ότι ο Τόλης δεν σκέφτεται να γίνει γυναικολόγος, μας ανησυχεί η σκέψη όλων αυτών που σκέφτονται έτσι και έγιναν, ίσως ακριβώς επειδή σκέφτονταν έτσι. Δεν είναι λίγα τα περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης από γυναικολόγους άλλωστε. Μας ανησυχεί επισης το πως η κοινωνία μας συνεχίζει να παρουσιάζει το να μη βιάζεις ως κάτι που απαιτεί υπέρμετρη προσπάθεια και αυτοσυγκράτηση εκ μέρους των ανδρών. Σαν ο βιασμός να είναι είναι μια διαρκής παρόρμηση την οποία οι άντρες πρέπει συνεχώς να καταπιέζουν -και όταν δεν «κατορθώνουν» να το κάνουν, να αντιμετωπίζονται με κατανόηση γιατι απλά απέτυχαν. Η κουλτούρα του βιασμού ειναι ακριβώς αυτό, ο βιασμός να παρουσιάζεται παντού ως κάτι φυσιολογικό και γι αυτό εν τέλει αναπόφευκτο.

Την ίδια ώρα φυσικά κάθε αναφορά στην κουλτούρα του βιασμού οδηγεί σε κατηγορίες πως οι φεμινίστριες τάχα κατηγορούν όλους τους άντρες ως βιαστές, ενώ είναι η ίδια η πατριαρχία που απεικονίζει όλους τους άντρες ως εν δυνάμει και εκ φύσεως βιαστές που αρκεί να χάσουν στιγμιαία την αυτοσυγκράτησή τους και να απελευθερώσουν τις παραβιαστικές επιθυμίες τους. Αντιθέτως, ο φεμινισμός είναι που διαφωτίζει το γεγονός ότι ειναι η πατριαρχία που μαθαίνει στους άντρες να αντικειμενοποιούν τόσο τις γυναίκες που να θεωρούν την γύμνια τους και το σώμα τους ως κάτι που υπάρχει απλά για την σεξουαλική τους ικανοποίηση και να αδυνατούν και να σεξουαλικοποιούν ακόμα και μια ασθενή στο ιατρείο. Είναι η πατριαρχία που ταυτίζει το σεξ με την γυναικεία γύμνια αντί να το ταυτίζει με την αμοιβαία σεξουαλική επιθυμία ανεξαρτήτως ρούχων.