Όταν η Mary Wollstonecraf εξέφρασε το 1790 την άποψη πως ο γάμος ήταν μια μορφή «νόμιμης πορνείας» δεν τοποθετήθηκε,όπως εσκεμμένα παρερμηνεύθηκε, εναντίον του θεσμού της οικογένειας ή των σχέσων με τους άντρες. Αυτό που εννοούσε ήταν ακριβώς αυτό που παραδέχεται και ο Θανάσης και πολλοί ακόμα άντρες: πως η πατριαρχία εκλαμβάνει τον γάμο ως μια ανταλλαγή σεξ με χρήματα. Μονο που σε αντίθεση με την σεξεργασία το χρηματικό αντίτιμο αυτό δεν ειναι προκαθορισμένο, στην πραγματικότητα οι άντρες αγοράζουν έτσι τις σεξουαλικές (αλλά και οικιακές) υπηρεσίες των γυναικών επ’αόριστον χωρίς οι γυναίκες να έχουν καθορισμένα δικαιώματα. Το σεξ στην πατριαρχία έτσι δεν έιναι μια αμοιβαία ικανοποίηση αλλά κάτι που η γυναίκα προσφέρει σε έναν άντρα με κάποιο αντάλλαγμα υπό θολούς όρους.

Για να δικαιολογήσουν αυτή την ρητορική οι οπαδοί της πατριαρχίας επιστρατεύουν διάφορες ψευδοεπιστημονικές πεποιθήσεις που επιβιώνουν ακόμα: το οτι η γυναίκα πχ δεν απολαμβάνει εκ φύσεως το σεξ γιατι δεν έχει οργασμό ή τουλάχιστον δεν τον έχει όπως ο άντρα. Το οτι η γυναικα φυσικά δεν εκσπερματώνει δεν σημαίνει οτι ο δικός της οργασμός είναι κατώτερος. Στην πατριαρχία όμως, όπου ο άντρας θεωρείται το μέτρο των πάντων τα δικά του γεννητικά όργανα και οι λειτουργίες τους αξιολογούνται πάντα ως ανώτερα -όπως πχ και στο «οι άντρες μπορούν να κατουράνε όρθιοι» το οποίο θεωρείται καλύτερο απλά επειδή μπορούν να το κάνουν οι άντρες-σημαίνει οτι μόνος «πραγματικός» όργασμός είναι αντρικός.

Η άλλη αγαπημένη ρητορική είναι πως η γυναίκα χρειάζεται την οικονομική και φυσική προστασία των αντρών, κάτι που μας παρουσιάζεται ως αυταπόδεικτο. Φυσικά δεν είναι γιατι εκτός του οτι η γυναίκα μπορεί να εξασφαλίσει την επιβίωσή της οταν η κοινωνία της επιτρέπει, ακομα και η ανατροφή των παιδιών μπορεί να γίνει συλλογικά όπως σε παλιότερες κοινωνίες. Απομονώνοντας όμως το ζευγάρια στην πυρηνική οικογένεια σε κάθε νοικοκυριό η γυναίκα πράγματι δυσκολεύεται συχνά να μεγαλώσει τα παιδιά μόνη της. Αυτό όμως δεν είναι παρά αποτέλεσμα της συγκεκριμένης καπιταλιστικής οργάνωσης, όπου δεν έχει την βοήθεια ούτε της κοινότητας (όπως σε εποχές όπου ακόμα και ο θηλασμός παιδιών γινόταν από άλλες μητέρες εκ περιτροπής) ούτε το κράτους, που θα προσφέρει τις απαραίτητες υποδομές. Η εξάρτησή της έτσι γίνεται μια πραγματικότητα που στη συνέχεια παρουσιάζεται ως βιολογικά αναπόφευκτη.

Η ιδέα πως οι άντρες είναι ικανοποιημένοι όταν πηγαίνουν με πολλές γυναίκες επειδή έχουν οργασμό παραβλέπει από τη μία ότι οργασμό έχουν και οι γυναίκες, οι οποίες κι αυτές μπορούν να απολαμβάνουν το σεξ με διαφορετικούς άντρες, και από την άλλη ότι η απόλαυση του σεξ δεν συνεπάγεται ούτε την σεξουαλική υποτέλεια της γυναίκας ούτε την πολυγαμία του άντρα -όπως φυσικά και καμία βιολογία δεν συνεπάγεται την μονογαμία της γυναίκας. Μπορούμε εύκολα

να φανταστούμε άλλωστε μια κοινωνία που οι η σεξουαλική ελευθερία των γυναικών θα οδηγεί σε περισσότερο σεξ συνολικά, η διαφορά θα είναι οτι όσο πιο ελεύθερες ειναι οι γυναίκες τόσο πιο πιθανό είναι να στερούνται σεξ τα μισογυνικά σκουπίδια που δε θα μπορουν πια να τις ελέγχουν.

Όλες αυτές οι ιδέες δεν είναι παρά πολιτισμικά κατασκευάσματα που παλιότερα πακετάρονταν με θρησκεία ενώ τώρα με ψευδοεπιστήμη και ανακυκλώνονται τόσο που στο τέλος να φαντάζουν ή μια και μοναδική αυτονόητη αλήθεια. Να μην ξεχάσουμε σε αυτό το σημείο ότι παρουσιάζοντας τους άντρες ως σεξουαλικά ακόρεστα ζώα, η πατριαρχία δεν καταπιέζει τους άντρες με ένα υποτιθέμενο «αντίστροφο σεξισμό» αλλά αντιθέτως στοχεύει στην βιολογικοποίηση των πολιτισμικά κατασκευασμένων διαφορών.