H Kυρία Βαμβουνάκη έχει γνωρίσει γυναίκες που δεν αφιερώνουν τη ζωή αποκλειστικά στο παιδί, που τρέχουν από ήπειρο σε ήπειρο, από συνέδριο σε συνέδριο, από διαδήλωση σε διαμαρτυρία γιατι εκτός από μάνες είναι και άνθρωποι. Γιατί θέλουν να χτίσουν έναν καλύτερο κόσμο για τα παιδιά τους κι αυτό στα μάτια της κυρίας Βαμβουνάκης τις κάνει χειρότερες μανάδες αντί για καλύτερες. Και γιατί η μητρότητα δεν είναι το μόνο πράγμα που ολοκληρώνει μια γυναίκα και δεν χρειάζεται να θυσιάσει όλα τα υπόλοιπα στον βωμό της μητρότητας -αλλά αυτό φαίνεται να είναι ένα θέμα ταμπού που απαγορεύεται να θίξουμε σε μία πατριαρχική κοινωνία που το να εισαι μητέρα αποτελεί τον απόλυτο πεπρωμένο και τον απώτερο στόχο για μια γυναικα. Όπου ολόκληρη η ζωή σου και η ταυτότητά σου οφείλει να περιστρέφεται γύρω από τα παιδιά σου.

Η κυρία Βαμβουνάκη δεν φαίνεται να έχει γνωρίσει άντρες που κάνουν το ίδιο μάλλον γιατί συμπτωματικά ολοι οι μπαμπάδες που έχει ποτέ γνωρίσει ήταν stay home dads. Ή ίσως επειδη η κοινωνία της έχει μάθει που είναι μόνο οι μητέρες που θα πρέπει να θυσιάζουν καριέρα, όνειρα, φιλοδοξίες και στόχους για τα παιδιά τους και ολοι οι πατεράδες που κάνουν ακριβώς αυτά που περιγράφει ειναι αόρατοι στα μάτια της. Επειδη η καλλιέργεια της ενοχικότητας στις γυναίκες που δεν κάθονται 24/7 πάνω από το παιδί τους είναι κάτι που αγαπά η πατριαρχία και πολλές φορές το επιβάλλει μέσω άλλων γυναικών που αστυνομεύουν τις ομόφυλες τους αντλώντας υπεραξία από την επιτέλεστη αυτή της σωστής θηλυκότητας και μητρότητας.
Η αναφορά σε κομματοποιημένες ακτιβίστριες και ανθρωπίστριες βέβαια δεν είναι τυχαία. Δεν στοχοποιεί εδώ τις γυναικες που απλά προσπαθούν να επιβιώσουν λείποντας από το σπίτι για να δουλέψουν, είναι μια ευθεία επίθεση προς τις γυναίκες που «ανακατεύονται» με την πολιτική. Είναι μια ενοχοποίηση των γυνακών που τολμούν να ονειρεύονται κάτι περισσότερο από ένα χαρούμενο σπιτικό γιατι ξέρουν ότι αυτό δεν μπορεί να επιβιώσει σε ένα σκατένιο κόσμο. Και η κυρία Βαμβουνάκη δεν χάνει ευκαιρία να τις κατηγορήσει για τα ψυχολογικά προβλήματα των παιδιών τους, κάνοντας τις δικές τις προβολές πάνω τους, λες και τα παιδιά είναι ηλίθια και δεν μπορούν να καταλάβουν πότε ένας γονιός τα αγαπά -λες και τα παιδία πάσχουν από μόνιμη απώλεια object permanence και ξεχνάνε την αγάπη της μητέρας τους μόλις φεύγει από το δωμάτιο.

Η χυδαία αυτή ανάρτηση είναι ακριβώς ο τρόπος που οι γυναικες μαθαίνουν να νιώθουν πάντα ανεπαρκείς ως μητέρες και διδάσκονται να νιώθουν ενοχικά για καθε τι που τις κάνει χαρούμενες και δεν έχει να κάνει άμεσα με την ανατροφή των παιδιών. Είναι ακριβώς μέρος της αντίληψης πως κάθε μητέρα οφείλει να θυσιάζεται για τα παιδιά της -και μόνο τα δικά της παιδιά, μην τυχον και το κάνει για τα παιδιά καμιάς άλλης ή όλων μας- και να ανήκει για πάντα στον οικιακό χώρο, πάνω από τα παιδιά, έτοιμη να κατηγορηθεί για κάθε πρόβλημα που μπορεί αυτά να αποκτήσουν γιατί είναι απλά πιο εύκολο να κατηγορούμε για όλα τις γυναίκες.