Το εικονιζόμενο αφισάκι θα μπορούσε να αποτελέσει ένα fast course, ένα ‘how to’ αν θέλετε, για τη λογική και συναισθηματική χειραγώγηση σε μια επικοινωνιακή καμπάνια με αρκετά επισκοτισμένες λεπτομέρειες. Με κίτρινα γράμματα, το κεντρικό επιχείρημα των ενεργών μπαμπάδων για την ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ συνεπιμέλεια συνοψίζεται ως εξής: α) το γενικότερο κόνσεπτ του συμφέροντος του παιδιού, κάτι που θα έπρεπε να αξιολογείται ανά περίπτωση από ένα δικαστήριο, ταυτίζεται εδώ με αυτό που εκείνοι ορίζουν ως το πραγματικό του συμφέρον, ένα γενικό, αόριστο και εκβιαστικό «και τους δύο γονείς», β) το επιχείρημα, ακόμη κι αν εκφράζει την άποψη του λόμπι των ενεργών μπαμπάδων, είναι γραμμένο από την κατασκευασμένη οπτική ενός παιδιού, όχι τη δική τους. Αρχίζει και τελειώνει με τη λέξη «παιδί» στο προσκήνιο, ώστε αυτή η σκέψη να ηγεμονεύει στο μυαλό των αναγνωστών κι εκείνοι με τη σειρά τους να προσπεράσουν την ενδιάμεση πρόταση, που είναι και η πιο σημαντική κατά τη γνώμη μου.

Δεν έχει σημασία ποιος γονιός έχει δίκιο, ποιος γονιός έχει υποστεί ενδοοικογενειακή κακοποίηση, ποιος γονιός έχει ανεχτεί την τοξικότητα και τη χειραγώγηση, ποιος γονιός έχει αναγκαστεί να τα βγάλει πέρα όταν ο άλλος γονιός είναι αδιάφορος ή απών, όλα αυτά είναι αμελητέα γιατί το επιχείρημα εδώ είναι ότι οι άντρες με τις παραπάνω συμπεριφορές προς τις συζύγους τους θα καταφέρουν με το κούνημα ενός ραβδιού να γίνουν φανταστικοί μπαμπάδες και να συνεργάζονται άψογα με εκείνες μετά από ένα κατ’ αντιδικία διαζύγιο. Στο τέλος της ημέρας, η καμπάνια των ενεργών μπαμπάδων είναι απλά ένα μάτσο δικτυωμένων πολιτικά αντρών που μας κουνούν το δάχτυλο, προσπαθούν να κάνουν gaslighting στις γυναίκες ως προς τη σοβαρότητα των λόγων που τις οδηγούν στο διαζύγιο, ενώ παράλληλα προσπαθούν να μας πείσουν ότι η ιδιότητα του συζύγου και η ιδιότητα του πατέρα είναι δύο ξεχωριστά και αεροστεγώς κλεισμένα κουτάκια, ότι η μία δεν αντανακλά πάνω στην άλλη.

Το «δεν έχει σημασία ποιος έχει δίκιο» κάνει παράλληλα μιαν επίκληση στο all time classic πατριαρχικό στερεότυπο της εκδικητικής γυναίκας, της ζηλιάρας, υστερικής μέγαιρας που επιστρατεύει κάθε τρόπο για επιτεθεί στον καημένο πρώην σύζυγο, εργαλειοποιώντας αν χρειαστεί ακόμη και το ίδιο της το παιδί. Η δαιμονοποίηση των γυναικών που υπονοείται εδώ αφ’ ενός δε γίνεται τυχαία, καθώς χρησιμοποιείται για να κλονίσει την αξιοπιστία των ισχυρισμών τους και να τις καταστήσει μη πιστευτές, αφ’ ετέρου αγνοεί την πραγματικότητα όπου χιλιάδες πατεράδες αμελούν ακόμη και την τυπική υποχρέωσή τους για καταβολή διατροφής, ενώ επιλέγουν να παραμείνουν απώντες από τη ζωή του παιδιού τους.

Το υποτιθέμενο συμφέρον ενός παιδιού, που σαφέστατα δεν είναι το ίδιο σε κάθε περίπτωση, καθίσταται το λάβαρο μιας εκστρατείας που ισοπεδώνει τις ιδιαίτερες συνθήκες ενός κατ’ αντιδικία διαζυγίου, επιχειρεί να επιβάλει την αντρική οπτική, και κάνει τα πάντα για να σιωπήσει και να δυσφημίσει τις γυναίκες. Το συμφέρον του παιδιού, δηλαδή, καθίσταται ένα τσιτάτο, μια φθηνή επίκληση στο συναίσθημα που οι ενεργοί μπαμπάδες καπηλεύονται για να ικανοποιήσουν το δικό τους εγωισμό αλλά και για να γλιτώσουν από την υποχρεωτική καταβολή διατροφής.

Ας μην ξεχνάμε ότι δεν είναι ο νόμος, αλλά η νομολογία, που δίνει συχνότερα στις μητέρες την επιμέλεια ενός παιδιού, βασιζόμενη σε ένα υπόστρωμα έμφυλων στερεοτύπων για τη γυναικεία φύση και τη μητρότητα. Δεν πρόκειται δηλαδή περι νομοθετικής «ανισότητας», καθώς η από κοινού συναινετική συνεπιμέλεια προβλέπεται στον αστικό κώδικα, αλλά περι δικαστικής πρακτικής. Η υποχρεωτική συνύπαρξη ενός γονιού στη ζωή του παιδιού του δεν λειτουργεί απαραίτητα προς το συμφέρον του (ακόμη κι αν χτυπιούνται σε καθε καθεστωτικό μέσο για το αντίθετο, χρησιμοποιωντας αμφιλεγομενες επιστημονικές μελέτες), γι’ αυτό και οφείλει να παραμένει επιλογή, μια συνθήκη που εφαρμόζεται κατόπιν εξατομικευμενης αξιολογησης ως προς το πραγματικό συμφέρον του παιδιού, και όχι μια αυταρχική και δυσλειτουργική επιβολή από την οποία οι γυναίκες και τα παιδιά τους θα πρέπει να παλέψουν, συχνά για χρόνια, ώστε να ξεφύγουν.
~Valide Sultan