Το Κέντρο ΔΙ.ΚΕ.Ψ.Υ. (που αυτοχαρακτηρίζεται ως «Ερευνητική Ψυχοκοινωνική Υποστήριξη Παιδιών και Ενηλίκων) δημιουργήθηκε το 1999 με στόχο την προαγωγή της ψυχικής υγείας, παιδιών, εφήβων και ενηλίκων μέσα από έγκυρη επιστημονική διάγνωση και εξειδικευμένες υποστηρικτικές θεραπείες») δημοσίευσε το απόσπασμα μιας συνέντευξης που αναπαράγει τα χειρότερα μισογυνικά και ετεροσεξιστικά στερεότυπα. Δεν είναι μόνο η ουσιοκρατική αντίληψη πως οι άντρες και οι γυναίκες διαφέρουν βαθιά ακόμα και στο πώς αγαπάνε, δεν είναι μόνο η ετεροκανονική αντίληψη της αγάπης μονο μεταξύ διαφορετικών φύλων αλλά είναι κυρίως η ιδέα του γυναικείου ναρκισσισμού που είναι το πιο επικίνδυνο εδώ. Η γυναίκα θέλει να αγαπιέται αλλά δεν αγαπά η ίδια και ορίζεται τόσο μέσα από την αντρική ματιά που παθαίνει υστερία όταν δεν επιβεβαιώνεται μέσα από αυτή. Η γυναίκα υπάρχει μόνο σε σχέση με τον αντρικό πόθο και ακόμα και στην αγάπη έχει ρόλο παθητικό -μπορει δηλαδή μόνο να την λάβει χωρίς να την ανταποδώσει.

Ο κινηματογράφος λέει έχει στρέψει τους προβολείς του σε αυτό, γιατί για άλλη μια φορά οι ταινίες γραμμένες και σκηνοθετημένες από άντρες αντιπροσωπεύουν την γυναικεία πραγματικότητα. Πράγματ, υπάρχουν κάμποσες σκηνές (πολύ πρόχειρα που έρχεται η Νοσταλγία του Ταρκόφσκυ ή το Bad Timing του Roeg) οπου οι γυναίκες παθαινουν κυριολεκτικά υστερία μπροστα στην σεξουαλική απόρριψη των αντρών. Λαμβάνοντας υπόψη βέβαια ότι στην πραγματικότητα οι γυναίκες κυριολεκτικά δολοφονουνται όταν απορρίπτουν άντρες, η αντίληψη αυτή δεν αποτελεί παρά μία προβολή, μια αυτάρεσκη αντίληψη πως οι γυναίκες τόσο πολύ ανάγκη έχουν την αντρική αποδοχή που δεν μπορούν να διαχειριστούν την απουσία της. Και κάπου εκεί υπβόσκει και η κουλτούρα του βιασμού: αφού οι γυναίκες είναι φτιαγμένες για να κολακεύονται από την αντρική προσοχή γιατί παραπονιούνται όταν την λαμβάνουν?

Η πατριαρχία λέει με πολλούς διαφορετικούς τρόπους στους άντρες ότι οι γυναίκες είναι κατα βάθος άκαρδες ναρκισσίστριες που δεν μπορούν να αγαπήσουν όπως οι ίδιοι, παρέχοντας τους έτσι το πρίσμα και τα εργαλεία μέσα από το οποίο πολλοί από αυτοί να μπορούν να ερμηνεύσουν την απόρριψη και την ερωτική απογοήτευση κατηγορώντας τις ίδιες. Είναι έτσι πολύ εύκολο η δική τους απόρριψη να μετουσιωθεί σε θυμό και στη συνέχεια σε βία προς το αντικείμενο του πόθου τους που τους «αποπλάνησε» χωρίς να έχει σκοπό να ανταποδώσει αυτή την αγάπη τους. Ενώ όλα τα φύλα βιώνουν την απόρριψη ως κάτι εξαιρετικά δυσάρεστο και ματαιωτικό, οι άντρες διαθέτουν ένα πολιτισμικό πλαίσιο εντός του οποίου η θλίψη και η απογοήτευσή τους καθιστά άδικα θύματα και τους υπαγορεύει πως φταίνει οι γυναίκες για τα δικά τους αισθήματα. Από εκεί έως την γυναικοκτονία ή την κακοποίηση δεν απαιτούνται και πάρα πολλά βήματα