Στη συγκεκριμένη ανάρτηση βέβαια δίνεται βάρος στο ρόλο της γυναίκας ως φροντιστικό υποκείμενο που επιτελεί την απλήρωτη οικιακή και συναισθηματική εργασία. Δίνεται η υπόσχεση πως αυτό είναι το μυστικό για να μας ερωτευτει ένας άντρας χρησιμοποιώντας ως απόδειξη ταυτολογικά ταινίες από μια εποχή που η πατριαρχία ακριβώς αυτό το πρότυπο προωθούσε. Με ταινίες γραμμένες και σκηνοθετημένες από άντρες, το Χόλυγουντ για δεκαετίες προπαγάνδιζε την εικόνα της χαρωπής νοικοκυράς που δημιουργεί το ιδανικό, γαλήνιο σπιτικό για τον άντρα και επιβραβεύεται γι αυτό, σε αντίθεση με την σαγηνευτική ερωμένη που συνήθως απαξιώνεται και τιμωρείται. Βέβαια εδώ που τα λέμε ούτε και οι καλές σύζυγοι του Χολυγουντ ήταν τίποτα απεριποιητες, επιτελούσαν απλά ένα άλλο πρότυπο θηλυκότητας όπου συμμορφώνονταν με τα πατριαρχικά ιδανικά της σεμνότητας παραμένοντας πάντα όμορφες και περιποιημένες με τα πατριαρχικά κριτήρια.

Η φιλολογία του Πώς-να-Κρατήσετε-Έναν-Άντρα πάντα διχαζόταν ανάμεσα στα δύο αντίστοιχα αλληλοαποκλειόμενα πρότυπα που πλασάρει η πατριαρχία: της καλής νοικοκυράς και του σεξουαλικού αντικειμένου. Έτσι μπορεί να επιβεβαιώνεται ο διαχωρισμός των γυναικών σε δύο αλληλοσυγκρουόμενες ομάδες (τις «Κυρίες» και τις «Π@@τάνες») και δεδομένου ότι δεν υπάρχει οριστική απάντηση στο ποιες απο τις δύο τελικά κερδίζουν το βραβείο του Άντρα, οι γυναίκες μπορούν πάντα να κατηγορούνται αυτές για το τέλος μιας σχέσης γιατί κάτι απ’όλα δεν έκαναν καλά. Είτε θα έδωσαν υπερβολική έμφαση στην διαχείριση του σπιτιού και το μεγάλωμα το παιδιών μένοντας αφρόντιστες και ξεχνώντας την σεξουαλικότητά τους είτε έδωσαν υπερβολική έμφαση στην εμφάνισή τους παραμελώντας τα καθήκοντα της νοικοκυράς.

Έπρεπε να έρθει το δεύτερο κύμα φεμινισμού και η κριτική του Feminine Mystique της Betty Friedan όπου ανέδειξε το «πρόβλημα χωρίς όνομα», δηλαδή την μιζέρια και την ματαίωση που βίωναν πολλές γυναικες νιώθοντας παγιδευμένες στο σπίτι χωρίς άλλο ρόλο πέρα από την φροντίδα του άντρα και των παιδιών, για να αρχίσει το πρότυπο αυτο να καταρρέει. Ήταν τότε που άρχισε να αναδεικνύεται η μίζερη πραγματικότητα των γυναικών, οι οποίες εξαρτημένες οικονομικά απο τους άντρες βρίσκονταν στο έλεος των γούστων τους και όφειλαν να προσαρμοζονται στις επιθυμίες τους χωρίς καμία εγγύηση καθώς όσα πουκάμισα και αν σιδέρωναν εκείνοι μπορουσαν πάντα να τις αφήσουν για μία περισσότερο σέξι με πιο φρέσκιες ανταύγιες και πιο μακριά νύχια -οι ερωμένες άλλωστε έχουν πάντα περισσοτερο χρονο στα χέρια τους να αφιερώσουν στην εμφάνισή τους, απαλλαγμένες από τα οικιακά καθήκοντα.

Το πιο σημαντικό βέβαια σε όλη αυτή την φιλολογία περί απελπισμένων γυναικών που θέλουν να κάνουν τους άντρες τους να τις ξαναερωτευτούν είναι οτι αναπαράγει την ιδέα οτι η διατήρηση της σχέσης είναι κάτι που επαφίεται αποκλειστικά στην γυναίκα. Όσες γυναικες κι αν χωρίζουν τους άντρες τους, όση ερωτική απογοήτευση κι αν βιώνουν οι τελευταίοι, ποτέ δεν γράφονται άρθρα που να τους συμβουλεύουν πώς να κρατήσουν μια γυναίκα, πώς να τις κάνουν να τους (ξανα)ερωτευτούν. Αυτό απλα δεν βρίσκεται εντός των ορίων του διανοητού της πατριαρχικής λογική που διαβεβαίώνει τους άντρες πως αν μια γυναικα δεν τους θέλει φταίει εκεινη και σίγουρα οι ίδιοι δεν μπορουν να κάνουν τίποτα για να βελτιώσουν τον εαυτό τους ή τη σχέση γιατί ήδη αποτελούν ένα δώρο προς το φύλο μας για το οποίο εμείς θα πρέπει διαρκώς να ανταγωνιζόμαστε και να αγχωνόμαστε στο πώς να διατηρήσουμε.