Στα άρθρα για την γυναικοκτονία στην Φολέγανδρο δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στην ψυχική κατάσταση του γυναικοκτόνου. Διαβάζουμε σε ένα από αυτά:

«Αστυνομικοί τον περιγράφουν στο ethnos.gr ως άτομο που «βρίσκεται σε απόλυτη σύγχυση. Φαίνεται χαμένος και η επικοινωνία είναι δύσκολη μαζί του». Μάλιστα ο 30χρονος λέει ακατάληπτα πράγματα και οι αρχές προβληματίζονται ιδιαίτερα από το γεγονός πως επαναλαμβάνει τη φράση «ήταν η κακιά η ώρα, η κακιά η ώρα». Τον 30χρονο στη συνέχεια θα δει γιατρός ενώ για το γεγονός θα ειδοποιηθεί και εισαγγελέας.»

Ξεδιπλώνεται δηλαδή το αφήγημα του θύτη που θόλωσε και έκανε το έγκλημα εν θερμώ αλλά τώρα που συνήλθε ειναι συνετριμμένος υπό το βάρος των τύψεων και των ενοχών. Το κείμενο μας καλεί οριακά να συμπάσχουμε μαζί του, να ανησυχύσουμε για την κατάστασή του, να τον δούμε κι αυτόν ως ένα θύμα του ίδιου του εκρηκτικού του ταμπεραμέντου, να αναφωνήσουμε ίσως ότι η χειρότερη τιμωρία ειναι που θα ζήσει την υπόλοιπη ζωή του με την επίγνωση της πράξης του. Μόνο που αυτός θα συνεχίσει να ζει. Το θύμα που ήταν ένας κίνδυνος στον εγωισμό του, που προκάλεσε την εξουσιά του, όχι.

Κι αυτό είναι ένα μοτίβο που επαναλαμβάνεται, είτε ο θύτης παρουσιαστεί μεταμελημένος και «χαμένος» όπως ο συγκεκριμένος, είτε ψύχραιμος και υπολογιστικός όπως ο Μπάμπης. Όποιος και να είναι όμως τα ΜΜΕ και η πατριαρχική κοινωνία φροντίζουν πάντα να μας κάνουν να δούμε τα πράγματα από την πλευρά τους, όχι λόγω καποιου οργανωμένου σχεδίου αλλά επειδή ολόκληρος ο κόσμος είναι χτισμένος γύρω από την αντρική οπτική και όχι αυτή των γυναικών και των θυμάτων πολλά από τα οποία άλλωστε έιναι νεκρά -ούτε βλέπουν πια ούτε μιλάνε. Εμείς ομως ως γυναικες και ως φεμινίστριες μπορούμε να δούμε τον κόσμο από τα μάτια τους γιατί πολλές από εμάς έχουμε βιώσει έστω και στιγμιαία την αίσθηση απειλής και την ενεργοποίηση τους ενστίκτου επιβίωσης που είναι συχνά το τίμημα που πληρώνουμε επειδή απορρίψαμε, ξεμπροστιασαμε, αμφισβητήσαμε, χωρίσαμε, διαφωνήσαμε με έναν άντρα.

Δεν έχει λοιπόν σημασία πώς νιώθει ο θύτης και πώς διαχειρίζεται τις συνέπειες των πράξεών του, σημασία έχει οτι το νήμα που δένει όλα αυτά τα περιστατικά είναι το αντρικό entitlement και η πατριαρχική νοοτροπία που ωθεί τόσους πολλούς να φτάσουν στη βία και τον φόνο απλά επειδή μία γυναίκα εναντιώθηκε στην θέληση και τις επιθυμίες τους.