To μεγαλύτερο όπλο της πατριαρχίας είναι πως έχει φυσικοποιηθεί τόσο που παραμένει αόρατη. Έτσι, ακόμα και όταν η έμφυλη βία γίνεται ορατή και δεν περνά απαρατήρητη, αποδίδεται σε οτιδήποτε αλλο: την καραντίνα, τα μέτρα, το τέλος της καραντίνας, τα εμβόλια, τη ζέστη. Ένα ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ και ΣΤΑΘΕΡΟ μέσα στους αιώνες κοινωνικό φαινόμενο αποσπάται έτσι κάθε φορά από το ευρύτερο πλαίσιο, κατακερματίζεται και ερμηνεύεται βάσει περιστασιακων παραγόντων παρακάμπτοντας το νήμα που ενώνει όλα αυτά τα εγκλήματα: την πατριαρχική ιδεολογία και την κοινωνικά υποδεέστερη θέση της γυναίκας.

Με τρόπο αρκετά παρόμοιο με αυτόν με τον οποίο ο «καπιταλιστικός ρεαλισμός» παρουσιάζει τον καπιταλισμό ως αναπόφευκτο και δυνατή μονο τη διαχείριση του, οι ίδιες οι γυναικες μαθαίνουν να σκέφτονται την ανδρική βία και την ανδρική κυριαρχία ως κάτι έμφυτο και αναπόφευκτο που απλά παρουσιάζει εξάρσεις και κρίσεις. Δεν τολμούν όμως να φανταστούν καν έναν κόσμο όπου οι άντρες δε θα ασκούσαν έμφυλη βία γιατι απλά δε θα μάθαιναν ότι οι γυναικες είναι πράγματα που τα αποκτάς και όταν πάψουν να έχουν χρησιμότητα για σένα και το εγώ σου τα πετάς