«Στο πλαίσιο της κουλτούρας του call-out, είναι εύκολο να ξεχάσουμε ότι το άτομο που εγκαλούμε είναι ανθρώπινο ον και ότι διαφορετικά ανθρώπινα όντα σε διαφορετικές κοινωνικές τοποθεσίες θα είναι δεκτικά σε διαφορετικές στρατηγικές για μάθηση και ανάπτυξη. Για παράδειγμα, τα περισσότερα call-outs που έχω δει καθιστούν αμέσως οποιονδήποτε έχει διαπράξει κάποιο λάθος ως ξένο προς την κοινότητα. Μια ενέργεια γίνεται λόγος για να κρίνουμε ολόκληρο το είναι κάποιου, σαν να μην υπάρχει διαφορά μεταξύ ενός μέλους ή ενός φίλου της κοινότητας και ενός τυχαίου άγνωστου που περπατά στο δρόμο (ο οποίος είναι φυσικά και φίλος κάποιου). Η κουλτούρα του call-out μπορεί να καταλήξει να αντικατοπτρίζει όσα μας διδάσκει το βιομηχανικό συγκρότημα των φυλακών για το έγκλημα και την τιμωρία: να διώχνουμε και να απορρίπτουμε άτομα αντί να ασχολούμαστε μαζί τους ως άνθρωπους με περίπλοκες ιστορίες και παρελθόν.»

https://briarpatchmagazine.com/articles/view/a-note-on-call-out-culture

Υπάρχουν δυο αντίθετες απόψεις όσον αφορά τους αποκλεισμούς (το κανσελάρισμα αν θέλετε) γενικότερα και από τα κινήματα ειδικότερα. Η μία είναι πως αν αρχίσουμε να αποκλείουμε άτομα εξαιτίας προβληματικών συμπεριφορών, στο τέλος το εκάστοτε κίνημα θα διαλυθεί γιατί ολ@ θα είναι σε θέση να βγάζουν κάποιον εκτός κινήματος χωρίς να είναι ξεκάθαρο ποια είναι τα κριτήρια και ποιοι είναι οι κριτές Η άλλη είναι ότι αυτό που διαλύει το εκάστοτε κίνημα είναι ακριβώς η ανοχή στις συμπεριφορές αυτές που στην πράξη αποκλείουν τα άτομα που τις υφίστανται και που εν τέλει μειώνουν την εμπιστοσύνη στο κίνημα και πως οι αποκλεισμοί είναι αυτοί που μπορούν να το σώσουν. Αν και το ενδεχόμενο της πρώτης άποψης με τρομάζει κι εμένα περισσότερο από οσο θα μπορούσε ίσως να υποψιαστεί κανείς, κλίνω προς τη δεύτερη. Οι αποκλεισμοί μπορούν να λειτουργήσουν σαν κλάδεμα που τελικά θα οδηγήσει σε ένα πιο δυνατό και υγιές κίνημα.

Αυτό βέβαια δε θα πρέπει να μας κάνει να νομίσουμε πως όσο συχνότερα, όσο αυστηρότερα, όσο περισσότερους και για όσο περισσότερο αποκλείουμε τόσο το καλύτερο για κάθε κίνημα. Εννοείται ότι κάθε αποκλεισμός θα πρέπει να λαμβάνει υπόψιν πολλαπλούς παράγοντες όπως την σοβαρότητα του παραπτώματος, την επανάληψη του, την μετάνοια ή την βελτίωση που μπορεί να σημειώθηκε στη συμπεριφορά το θύτη. Στην κατηγορία των (από φεμινιστική σκοπιά) προβληματικών συμπεριφορών άλλωστε ανήκει ένα τεράστιο φάσμα, από βιασμούς και γυναικοκτονίες μέχρι σεξιστικές προσβολές και άκομψα πεσίματα. Φαντάζομαι όλα θα συμφωνούμε ότι δεν είναι της ίδιας βαρύτητας.

Θα πρέπει ακόμα να βρούμε μια ισορροπία ανάμεσα σε μια προσέγγιση που αντιμετωπίζει τους φορείς τέτοιων συμπεριφορών ως ακραία, περιθωριακά ή ακόμα και εγκληματικά στοιχεία τα οποία όταν ξεφορτωθούμε θα μείνουμε μόνο οι άσπιλοι και καθαροί και σε μια προσέγγιση που ισχυρίζεται πως αφού όλα είμαστε φορείς τέτοιων συμπεριφορών σε ένα μικρό ή μεγάλο βαθμό, τέτοιοι αποκλεισμοί δεν έχουν νόημα. Ο αποκλεισμός δε θα πρέπει να οδηγεί σε εφησυχασμό για τις δικές μας προβληματικές αντιλήψεις και πράξεις ούτε θα πρέπει να οδηγεί σε πεδίο αποκτησης ηθικού πλεονεκτήματος των αντρών (και όχι μόνο) που ενθαρρύνουν τους αποκλεισμούς από ενα υποτιθέμενα σημείο ανωτερότητας.

Θα πρέπει να βάλουμε ως προτεραιότητα την προστασία των ευάλωτων και την φροντίδα των θυμάτων ή των αποδεκτριών προβληματικών συμπεριφορών αλλά να έχουμε και στο μυαλό μας ότι η επιθυμητή αναμόρφωση αυτού που τις επέδειξε διευκολύνεται όσο βρίσκεται εντός της κοινότητας παρά αν εξοστρακιστεί εντελώς. Θα πρέπει επίσης να βάλουμε καλά στο νου μας ότι προφανώς επιθυμητός στόχος όταν οι προβληματικές συμπεριφορές τίθενται στο επίκεντρο της συζήτησης είναι η αυτοκριτική, η συγγνώμη και η μεταμέλεια, οι μεταστροφές ομως δεν σημειώνονται από τη μία στιγμή στην άλλη και η συνειδητοποίηση συχνά έρχεται σταδιακά και ετεροχρονισμένα. Αρκεί να κοιτάξουμε στο δικό μας παρελθόν και το πιθανότερο είναι να δούμε ότι η σκληρή κριτική σπάνια οδήγησε αυτόματα στην επιφοίτηση, η αλλαγή ήταν επίπονη και αργή διαδικασία πουυ δεν υπήρξε πάντα γραμμική αλλά περιείχε και πισωγυρίσματα.

Θα πρέπει επίσης να βρούμε μια ισορροπία ανάμεσα στο να αποδίδουμε ευθύνες στο φιλικό περιβάλλον που δρα ως enabler όσων επιδεικνύουν προβληματικές συμπεριφορές και στο να αντιμετωπίζουμε τους τελευταίους σαν ένα μίασμα που μολύνει όποιον έρθει σε επαφή μαζί τους. Όταν κατηγορούμε τον ευρύτερο κύκλο κάποιου υπονοούμε ίσως ότι θα ήταν ευκολότερο η κριτική να έρχεται από κάποιον φίλο γιατί δε θα εκληφθεί το ίδιο εχθρικά και θα είναι πιθανώς και περισσότερο αποτελεσματική. Υπονοεί όμως συχνά και πως θα προτιμούσαμε το προβληματικό άτομο να στερηθεί από κάθε κοινωνικό δεσμό ως τιμωρία, κάτι που αμφιβάλλω αν οδηγεί σε οποιαδήποτε βελτίωση.

Θα πρέπει να είμαστε προσεκτικές επίσης και με το πώς επεκτείνουμε την κριτική μας στον χρόνο. Από τη μία, ένα υποκείμενο που επιδεικνύει σταθερά προβληματικές συμπεριφορές δείχνει ένα μοτίβο και έναν χαρακτήρα. Από την άλλη όλα ήμασταν κάπως μαλακισμένα 15 χρόνια πριν και θα ήταν άδικο μια πράξη του σήμερα να κρίνεται με κοντεξτ τον 15χρονο ή 20χρονο εαυτό μας, ιδίως αν έχει σημειωθεί κάποια βελτίωση από τότε.

Τέλος θα πρέπει να απέχουμε από συμπεριφορές που καταλήγουν ταυτόχρονα τιμωρητικές και αυτοτιμωρητικές, όπως πχ να αποφεύγουμε να μοιραστούμε ακόμα και τον ίδιο οξυγονο με προβληματικά υποκείμενα λες και είναι ιός που μεταδίδεται με τον αέρα.

Το point μου δεν είναι ένα πιο εξεζητημένο «μην το παρακάνουμε» που συχνά ακούμε και από αντιφεμινιστές αλλά απλά πως ο αποκλεισμός δεν είναι κάποιο μεταφυσικό όπλο αλλά απλά άλλο ένα εργαλείο στα χέρια του κάθε κινήματος, εργαλείο που θα πρέπει να έχει κι αυτό πολλές διαβαθμίσεις και να χρησιμοποιείται με ευθύνη και ενσυναίσθηση. Ο αποκλεισμός με φεμινιστικά κριτήρια βέβαια απέχει πολύ από το να γίνει κάποιου είδους μάστιγα που πλήττει οποιδήποτε κίνημα, καθώς συνήθως οι σχετικές συζητήσεις αντιμετωπίζονται απαξιωτικά ως υπερβολικές, αυτό δε σημαίνει όμως ότι δε χρειάζεται να θέσουμε τα σωστά θεμέλια.