Οι γυναίκες μιλάνε πολύ για τις σχέσεις τους -όχι μονο τις ερωτικές. Οι γυναίκες μιλάνε πολύ για τους άντρες της ζωή τους. Προσπαθούν να τους καταλάβουν, να τους δικαιολογήσουν, να μπουν στη θέση τους, να τους αναλύσουν, να εντοπίσουν κάποιο τραύμα που τους οδήγησε σε αυτή ή εκείνη τη συμπεριφορά. Όταν μιλάμε με τις φίλες μας για έναν άντρα που δε μας συμπεριφέρεται με τον καλύτερο τρόπο, είναι πολύ πιθανό κι αυτές να μπουν στη διαδικασία να τον καταλάβουν -σπάνια θα σου πουν ένα σκέτο «παράτα τον μαλάκα, μην ασχολείσαι», όπως πολύ συχνά θα μας πουν άντρες φίλοι μας. Αυτοί δεν είναι μια καθολική αλήθεια, είναι όμως μια γενική τάση.

Ακόμα και εντός του φεμινισμού παρατηρείται η τάση οι φεμινίστριες να μπαίνουν συχνά στη θέση των αντρών, να τους βλέπουν με συμπόνια και να τους λυπούνται για τη θέση (την ανώτερα ιεραρχικά θέση οφείλω να πω) στην οποία τους βάζει η πατριαρχία. Συχνά μάλιστα φτάνουν στο συμπέρασμα ότι οι άντρες καταπιέζονται όσο και οι γυναίκες από ένα σύστημα που εντελώς συμπτωματικά θεωρεί τους άντρες ως το οικουμενικό, καθολικό υποκείμενο και τις γυναίκες ως απλά ένα συμπλήρωμα, ένα βοήθημα. Οι γυναίκες -και καλά κάνουν- συμπεριλαμβάνουν και τους άντρες στους αγώνες τους και τα προτάγματά τους (πάντα θα φροντίσουν να πουν ότι και οι άντρες βιάζονται ή κακοποιούνται) την ίδια ώρα που οι άντρες δεν τις περιλαμβάνουν στον ίδιο βαθμό στους αγώνες που τους αφορούν. Γιατί συμβαίνει αυτό; Είναι επειδή οι γυναίκες είναι καλύτεροι άνθρωποι από τους άντρες?

Στο άρθρο του με τίτλο «Η κατάρα της εργατικής τάξης είναι ότι νοιάζεται υπερβολικά» ο ανθρωπολόγος D. Graeber, προσπαθώντας να ερμηνεύσει γιατί οι άνθρωποι στους δρόμους δεν εξεγείρονται, παρατηρεί:

«Οι φεμινίστριες έχουν από καιρό επισημάνει ότι όσοι βρίσκονται στο κάτω μέρος κάθε άνισης κοινωνικής διευθέτησης τείνουν να σκέφτονται, και επομένως να νοιάζονται για αυτούς που βρίσκονται στην κορυφή περισσότερο από ό,τι εκείνοι που βρίσκονται στην κορυφή τους σκέφτονται ή τους νοιάζονται. Οι γυναίκες παντού τείνουν να σκέφτονται και να ξέρουν περισσότερα για τις ζωές των ανδρών από ότι οι άνδρες για τις γυναίκες, όπως οι μαύροι γνωρίζουν περισσότερα για τους λευκούς, οι εργαζόμενοι για τους εργοδότες και οι φτωχοί για τους πλούσιους.

Και επειδή οι άνθρωποι είναι πλάσματα με ενσυναίσθηση, η γνώση οδηγεί στη συμπόνια. Οι πλούσιοι και ισχυροί, εν τω μεταξύ, μπορούν να συνεχίζουν να αγνοούν και να αδιαφορούν για τους από κάτω, επειδή μπορούν να το αντέξουν οικονομικά. Πολλές ψυχολογικές μελέτες το επιβεβαίωσαν πρόσφατα. Όσοι γεννιούνται από οικογένειες της εργατικής τάξης έχουν πάντα πολύ καλύτερα αποτελέσματα στα τεστ εκτίμησης των συναισθημάτων των άλλων από ό,τι οι γόνοι των πλουσίων ή των επαγγελματιών. Κατά κάποιο τρόπο δεν προκαλεί έκπληξη. Σε τελική ανάλυση, αυτό είναι που σημαίνει σε μεγάλο βαθμό το να είσαι «ισχυρός»: να μην χρειάζεται να δίνεις μεγάλη προσοχή σε αυτά που σκέφτονται και αισθάνονται οι γύρω σου. Οι ισχυροί προσλαμβάνουν άλλους για να το κάνουν αυτό για αυτούς.»

Ο Graeber εφαρμόζει αυτη τη γενική αλήθεια και στην εργατική τάξη, η οποία ισχυρίζεται ότι περισσότερο και από τη δουλειά στα εργοστάσια ασχολείται με την συναισθηματική εργασία και την φροντίδα άλλων ανθρώπων. Καλλιεργώντας την ενσυναισθησή της στη συνέχεια αντί να την μετατρέψει σε αλληλεγγύη για την κοινότητά της και το σύνολο της εργατικής τάξης την στρέφει σε γενικές και αφηρημένες ιδέες όπως «τα εγγόνια μας» και «το έθνος». Με λίγα λόγια, οι καταπιεσμένοι προσπαθώντας να συμπεριλάβουν τους πάντες στους αγώνες τους ξεχνάνε τον εαυτό τους και κάπως έτσι η συστημική καταπίεση διαιωνίζεται. Αυτό φυσικά δεν είναι ένα κάλεσμα να γίνουμε όλοι και όλες πιο εγωιστές και εγωίστριες αλλά μια υπενθύμιση ότι τα καταπιεσμένα υποκείμενα συχνά ξεχνάνε ότι είναι καταπιεσμένα από την πολλή φροντίδα για τους καταπιεστές τους.