«μόνοι τους ξεχωρίζουν τον εαυτό τους»
-«να παρελάσουμε και οι στρειτ τοτε»
-«αν δεν προκαλούνε να κανουν ό,τι θέλουν»
Όλα τα αγαπημένα μου ομοφοβικά επιχειρήματα μαζεμένα σε ενα thread!

Tι εννούμε όταν λέμε ότι μια καταπιεσμένη μειονότητα «ξεχωρίζει τον εαυτό της» ή όταν της επιτρέπουμε γενναιόδωρα να υπάρχει όταν «δεν προκαλεί» ή δεν το επιδεικνύει φανερά? Στην ουσία τους λέμε ότι αναγνωρίζουμε το δικαίωμα τους στη διαφορετικότητα όσο δεν φαίνονται όντως διαφορετικοί. Και καθώς σε μια πατριαρχική κοινωνία η ετερεροφυλοφιλία θεωρείται ως η default επιλογή, ως το δεδομένο και «φυσιολογικό», στην πραγματικότητα τους λέμε πως τους αφήνουμε να είναι γκέι όσο προσποιούνται οτι ειναι ετεροφυλόφιλοι, καθώς κάθε απουσία ρητής εκδήλωσης ομοφυλόφιλης ταυτότητας εκλαμβάνεται ως αποδοχή της ετεροφυλοφιλης. Η αξίωση εκ μέρους των ετεροφυλοφιλων cis ατόμων να κρατούνται στην αφάνεια τα ομοφυλόφιλα trans, είναι μέρος της καταπίεσης των μελών της LGBT κοινότητας καθώς τους επιβάλλει μια σιωπή και μια μυστικότητα γύρω από αυτό που είναι. Την ίδια ώρα τα ετεροφυλόφιλα άτομα μπορούν να διαδηλώνουν επιδεικτικά την ετεροφυλοφιλία τους βγαίνοντας σε ζευγάρια που συμπεριφέρονται ως ζευγάρια (ακόμα και χωρίς να επιδωθούν σε δημόσιες περιπτύξεις), υιοθετώντας το μοντέλο του ματσο άντρα και της θηλυκής γυναίκας σε σμμορφωση με το «βιολογικο» τους φυλο, και γενικότερα συμμετέχοντας σε μία κουλτούρα που επικυρώνει την ετεροφυλοφιλία ως πλήρως αποδεκτή και επιβεβλημένη.

Γράφει ο Bourdieu επί του θέματος:
«Η ιδιαίτερη μορφή της συμβολικής κυριαρχίας της οποίας θύματα ειναι οι ομοφυλόφιλοι -φορείς ενός στίγματος το οποίο, σε αντίθεση με το χρώμα του δέρματος ή τη θηλυκότητα, μπορεί να παραμείνει κρυφό (ή να επιδεικνύεται)- επιβάλλεται μέσω συλλογικών πράξεων κατηγοριοποίησης που δημιουργούν σημαντικές διαφορές, αρνητικά σημασιοδοτημένες, και κατά συνέπεια και ομάδες, στιγματισμένες κοινωνικές κατηγορίες. Όπως σε κάποια είδη ρατσισμού, παίρνει σ’αυτή την περίπτωση τη μορφή της άρνησης δημόσιας, ορατής ύπαρξης. Η καταπίεση που «μετατρέπει τον άλλο σε αόρατο» εκδηλώνεται μέσα από μια άρνηση της νόμιμης, της δημόσιας, δηλαδή της γνωστής και αναγνωρισμένεης, ύπαρξης, κυρίως μέσω του νομου και μέσω του στιγματισμού που δεν εμφανίζεται ποτέ τόσο ξεκάθαραόσο όσο στην περίπτωση που το κίνημα διεκδικεί το να είναι ορατό. Το επαναφέρουν τότε ρητά στην «διακριτικότητα» ή στην προσποίηση, την οποία είναι συνήθως αναγκασμένο να επιβάλλει στον εαυτο του»

Bourdieu, Η Ανδρική Κυριαρχία, σελ. 212