Eδώ βλέπουμε έναν αρνητή της κουλτούρας του βιασμού να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα: τον βλάκα. Πολλοί αντιφεμινιστές κάνουν τους βλάκες προκειμένου να διακόψουν τις συζητήσεις που έχουν ανοίξει οι φεμινίστριες -αν και διόλου δεν το αποκλείουμε να είναι κιόλας.

Ο Κωνσταντίνος ξεκινάει από μια λανθασμένη έννοια της «κουλτούρας» υπονοώντας ότι κουλτούρα είναι κάτι που το μοιράζονται όλοι χωρίς καμία αμφισβήτηση ή απόκλιση. Στην πραγματικότητα καμία κουλτούρα δεν είναι ομοιογενής. Το ότι η Ορθοδοξία είναι μέρος της ελληνικής κουλτούρας δε σημαίνει ότι όλοι οι Έλληνες είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι, σημαίνει ότι θεωρείται αναμενόμενο και φυσικό από μια σημαντική μερίδα του πληθυσμού πχ να διδάσκονται θρησκευτικά στο σχολείο. Κουλτούρα του βιασμού λοιπόν δε σημαίνει ότι όλοι οι άντρες θεωρούν το βιασμό μέρος της καθημερινής τους ρουτίνας, σημαίνει ότι υπάρχουν διάχυτες όλες αυτές οι ρητές ή άρρητες υποθέσεις, πεποιθήσεις αντιλήψεις που δικαιολογούν τον θύτη, ρίχνουν το φταίξιμο στο θύμα, οδηγούν στο κουκούλωμα του βιασμού και αποτρέπουν την καταγγελία του και γενικότερα το θεωρούν ως μέρος της ζωής που δεν μπορεί να αλλάξει.

Σε δεύτερο επίπεδο ο Κωνσταντίνος ισχυρίζεται πως ο βιασμός δε θεωρείται κάτι το αποδεκτό. Αυτό είναι αλήθεια στο βαθμό που στο συλλογικό φαντασιακό ως βιασμός νοείται μόνο ο άγνωστος κακοποιός που θα πεταχτεί με την κουκούλα μέσα από τους θάμνους και θα επιτεθεί σε μια παντελώς άγνωστη γυναίκα που δεν έχει κάνει τίποτα για να προκαλέσει μια τέτοια επίθεση. Όσον αφορά τους βιασμούς στο πλαίσιο σχέσεων, γάμων, γνωριμιών, ραντεβού κτλ -που αποτελούν περίπου το 80% των βιασμών- η κυρίαρχη κουλτούρα δεν φαίνεται τόσο αποφασισμένη να τους καταδικάσει αλλά βρίσκει πάντα δικαιολογίες ή συχνά δεν τα θεωρεί καν βιασμούς.

Το σημαντικότερο όμως είναι πως μιλώντας για ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ του βιασμού, οι φεμινίστριες θεωρούμε τον βιασμό ως ένα πολιτισμικό φαινόμενο που απορρέει από την πατριαρχία και τις σχέσεις εξουσίας μεταξύ των φύλων και όχι κάτι που ενυπάρχει στη ΦΥΣΗ των αντρών. Βλέπετε, είναι οι φεμινίστριες που θεωρούν τους άντρες ανθρώπους και όχι ζώα ή όντα με ελαττωματική φύση την οποία πρέπει να αποδεχόμαστε και να δικαιολογούμε. Οι φεμινίστριες δε θεωρούν ότι κάθε άντρας κρύβει μέσα του έναν βιαστή τον οποίο πρέπει συνεχώς να συγκρατεί ούτε ότι ο τραγικά μεγάλος αριθμός βιαστών σημαίνει ότι οι άντρες είναι γεννημένοι επικίνδυνοι εγκληματίες. Οι φεμινίστριες θεωρούν ότι οι άντρες, μεγαλώνοντας σε μια πατριαρχική κουλτούρα που ευνοεί την αντικειμενοποίηση του γυναικείου σώματος και εξαίρει το πρότυπο του μάτσο, γαμιά άντρα, οδηγούνται συχνά στο να θεωρούν το σεξ δικαίωμά τους και το βιασμό κομμάτι του ανδρισμού τους.

Κουλτούρα του βιασμού σημαίνει επίσης πως οι φεμινίστριες ΔΕΝ θεωρούν το βιασμό ως κάτι που διαπράττεται από ψυχικά αρρώστους, καθώς κάτι τέτοιο πρώτον είναι στιγματιστικό για τους ψυχικά αρρώστους και δεύτερον απομονώνει το πρόβλημα αποσπώντας το από το κοινωνικό του πλαίσιο -με τρόπο παρόμοιο που το να περιγράφουμε τους Χρυσαυγίτες ως «ψυχοπαθείς» αδυνατεί να δει τον ρατσισμό ως μέρος των αναπαραστάσεων και των παραδοχών που το σύστημα ενσταλάζει σε ολ@ς μας με κάποι@ς να τις εσωτερικεύουν περισσότερο και άλλ@ς λιγότερο.

Όταν λοιπόν μιλάμε για την κουλτούρα του βιασμού στην ουσία λέμε πως ο βιασμός δεν είναι κάτι φυσικό, αναμενόμενο, και αναπόφευκτο αλλά κάτι που μπορεί να καταπολεμηθεί αλλάζοντας τις δομές και τον τρόπο σκέψης της κοινωνίας.

~Hürrfem Sultan