Τα σχόλια των followers είναι το bonus μου ως διαχειρίστρια της σελίδας Ναι, Είσαι Μισογύνης. Κάθε φορά που κάνω μια ανάρτηση ανυπομονώ να διαβάσω παρατηρήσεις και σχολιασμό που μου δίνουν τροφή για σκέψη, προσφέρουν πάντα μια νέα οπτική και φυσικά με κάνουν να γελάω μέχρι δακρύων. Τα σχόλια βέβαια δεν γενούν μόνο διάλογο αλλά αποτελούν και ένα μέσο εκτόνωσης. Δίνουν τη δυνατότητα να εκφράσουμε την συσσωρεμένη οργή μας για τον καθημερινό εξευτελισμό, την επιθετικότητα και την υποτίμηση που αντιμετωπίζουμε. Για μία φορά είναι η δική μας φωνή που ακούγεται. Και θεωρώ απόλυτα θεμιτό να διοχετεύουμε τον θυμό μας στα σχόλια αυτά. Δεν υπάρχει τίποτα λάθος με το να είσαι θυμωμέν@. Ο θυμός, απόρροια του δίκιου που μας πνίγει, είναι από τα πιο πολιτικά αισθήματα. Δεν υπάρχει λόγος να τον καταπιέζουμε.

Σε μια φεμινιστική σελίδα όμως, που καυχιέται πως μάχεται κάθε είδος συστημικής καταπίεσης, υπάρχουν περιορισμοί στον τρόπο που η οργή αυτή πρέπει να εκφράζεται. Κανείς δε λέει φυσικά να μην στρεφόμαστε κατά των καταπιεστών μας, εναντίον αυτών που με τόση λύσσα μας προσβάλλουν και πληγώνουν. Κρίνεται τόσο ο μισογυνισμός όσο και ο ίδιος ο μισογύνης. Η προσβολή όμως δεν είναι αυτοσκοπός. Και όχι, δεν τίθεται θέμα προστασίας των λεπτών συναισθημάτων όσων εκφράζονται με τον χυδαιότερο τρόπο για τις γυναίκες, τα LBGT άτομα και άλλες ευαίσθητες ομάδες. Τίθεται όμως θέμα της γλώσσας που χρησιμοποιούμε όταν αναφερόμαστε σε αυτούς και των παραδοχών που διαιωνίζουμε με την επιλογή των λέξεων μας.

Ένα σχόλιο που τάσσεται κατά του μισογυνισμού δεν είναι απαραίτητα φεμινιστικό αν αναπαράγει στερεότυπα και προκαταλήψεις που επιβάλλει η ίδια η πατριαρχία και άλλα καταπιεστικά συστήματα. Θα πρέπει κάθε φορά που σχολιάζουμε να έχουμε υπόψη μας ότι κρίνουμε μία καταπιεστική συμπεριφορά και όχι τα υποτιθέμενα χαρακτηριστικά που μπορεί να έχει αυτός που τη αναπαράγει. Είναι λοιπόν εντελώς αποκαρδιωτικό όταν διαβάζω σχόλια που ενώ υποστηρίζουν μία ομάδα θίγουν μία άλλη.

Ως φεμινίστ@ και σύμμαχοι έχουμε ήδη αποδεχθεί ότι οι λέξεις έχουν σημασία, επομένως δεν έχουμε δικαιολογία όταν αναπαράγουμε μία καταπιεστική συμπεριφορά από θέση προνομίου. Και όπως το «δεν το εννοούσα έτσι» ή το «είναι σχήμα λόγου» δεν δίνει ασυλία στους σεξιστές, έτσι δεν δίνει και σε εμάς. Θα πρέπει να είμαστε συνέχεια σε επιφυλακή, φιλτράροντας το λόγο μας, φροντίζοντας να μην πληγώνουμε άλλ@ς φεμινιστ@ς και σύμμαχους που μας διαβάζουν και γενικότερα να μην καταδικάζουμε χαρακτηριστικά που δεν έχουν απαραίτητα σχέση με τον μισογυνισμό και την συστημική καταπίεση. Γενικότερα το να προσπαθήσουμε να αποδώσουμε την καταπιεστική συμπεριφορά σε προσωπικά χαρακτηριστικά είναι και θεωρητικά άκυρο, και επιβλαβές όταν διαιωνίζει την ίδια την ανισότητα που καταδικάζουμε.

Και ναι, κανείς δεν είναι τέλειος. Σε όλ@ς κάτι θα μας ξεφύγει σε κάποια φάση. Το θέμα είναι πώς θα αντιδράσουμε όταν μας το επισημάνουν. Ο δρόμος του φεμινισμού δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, είναι μια επίπονη και κοπιαστική διαδικασία κατά την οποία ξε-μαθαίνουμε ό,τι μας έμαθε αργά και μεθοδικά η πατραρχία. Και ναι, είναι δύσκολο να πρέπει να σκέφτεσαι διπλά και τριπλά κάθε φράση σου. Όχι όμως όσο δύσκολο είναι να νιώθεις ότι ζεις σε ένα περιβάλλον που σε καταπιέζει βάσει χαρακτηριστικών που ούτε καν επέλεξες. Ας περιορίσουμε λοιπόν λίγο τον αυθορμητισμό μας, είναι ένα μικρό τίμημα που πρέπει να πληρώσουμε στα διόδια προς την αυτοβελτίωση και την ευθύνη απέναντι στους γύρω μας.

Παραθέτω λοιπόν μία μη εξαντλητική λίστα με σχόλια που δεν θεωρούνται αποδεκτά σε μία φεμινιστική σελίδα –και που με φέρνουν σε αμηχανία βλέποντας τα να επαναλαμβάνονται συχνά

• Ένας μισογύνης δεν καταφέρεται εναντίον των γυναικών λόγω αγαμίας ή εξαιτίας του μικρού μεγέθους του μορίου του. Κάτι τέτοιο αναπαράγει το πατριαρχικό μοντέλο του άντρα του γαμιά, του π@@τσαρά που αποτελεί και το ηγεμονικό μοντέλο αρρενωπότητας. Το μέγεθος και η αγαμία δεν κάνει κάποιον μισογύνη.Το male entitlement και η αξίωση οι γυναίκες να του «κάτσουν» τον κάνει. Υπάρχουν άλλωστε άντρες που μισούν και υποτιμούν τις ίδιες τις γυναίκες με τις οποίες έχουν σεξουαλικές σχέσεις.

• Οι άντρες που κάνουν ομοφοβικά σχόλια δεν είναι «κρυφογκέι» ούτε πρέπει να βγουν από την ντουλάπα. Η ομοφοβία δεν προκαλείται από την καταπιεσμένη ομοφυλοφιλική επιθυμία αλλά από μία κουλτούρα τοξικής αρρενωπότητας που απαξιώνει πλήρως τους ομοφυλόφιλους.Το να υπονοούμε ότι η ομοφοβία προέρχεται από μια, έστω καταπιεσμένη, ομοφυλοφιλία, είναι σαν να λέμε πως μόνο ένας ομοφυλόφιλος μπορεί να είναι τόσο προβληματικός. Δηλαδή αποδίδουμε ένα προβληματικό χαρακτηριστικό στον Άλλο, και όχι στον μάτσο ετεροφυλόφιλο άντρα κι έτσι μεταθέτουμε το πρόβλημα στα θύματα. Επίσης το να μην είσαι ανοιχτά γκέι δεν είναι πρόβλημα, είναι απόλυτα κατανοητό σε μία κουλτούρα που τους καταδικάζει και τους καταδιώκει

• Τα άτομα που κάνουν χοντροφοβικά σχόλια και body shaming δεν είναι αναγκαστικά άσχημ@ ή χοντρ@ οι ίδι@ ή εν πάσει περιπτώσει αυτό δεν έχει καμία σημασία. Η χοντροφοβία δεν είναι περισσότερο αποδεκτή όταν προέρχται από κάποιον λεπτό ούτε το body shaming όταν προέρχεται από κάποι@ εμφανίσιμ@ (ό,τι και να σημαίνει αυτό στην πατριαρχία). Οι άντρες που φέρουν χαρακτηριστικά τα οποία χλευάζουν σε γυναίκες δείχνουν πράγματι την ύπαρξη double standards και το γεγονός ότι η κοινωνία δεν έχει τις ίδιες απαιτήσεις και από τα δύο φύλα. Αυτό δεν λύνεται όμως με το χλευάζουμε την δική τους εμφάνιση.

• Η επίθεση ενάντια στο «ανορεξικό» σωματότυπο δεν αποτελεί υπεράσπιση κατά της χοντροφοβίας. Πρώτον επειδή η ανορεξία είναι ψυχική ασθένεια, συχνά θανατηφόρα , και δεύτερον επειδή το θέμα δεν ειναι να αντικαταστήσουμε ένα πρότυπο ομορφιάς με ένα άλλο αλλά να αποδεχθούμε την ποικιλομορφία. Η ανορεξία και οι άλλες διατροφικές διαταραχές άλλωστε δεν είναι ένδειξη ματαιοδοξίας αλλά σύμπτωμα της πατριαρχίας.

• Αυτοί που κάνουν ένα ακραίο μισογυνικό σχόλιο δεν είναι «τρελοί», «ψυχοπαθείς», ούτε «θέλουν ψυχίατρο». Τέτοια σχόλια όχι μόνο συμβάλλουν στον περαιτέρω στιγματισμό των ψυχικών ασθενειών αλλά και απομονώνουν ένα κοινωνικό πρόβλημα αποδίδοντάς το σε προσωπικούς ψυχοπαθολογικούς παράγοντες. Επίσης κατά κάποιο τρόπο τον δικαιολογούν. Ο μισογυνισμός δεν είναι σύμπτωμα κάποιας ψυχικής νόσου αλλά σύμπτωμα της πατριαρχίας. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για την λέξη «καθυστερημένος».

• Οι αρρώστιες δεν αποτελούν βρισιές. Εκφράσεις όπως «συφιλιασμένος», «καρκινιάρης» κτλ απλά συμβάλλουν στον στιγματισμό ασθενειών από τις οποίες πάσχουν χιλιάδες άτομα.

• Προσβολές όπως «αμόρφωτος», «αγράμματος», σχόλια για την κακή ορθογρφία κάποιου και επιθέσεις σχετικές με το επίπεδο εκπαίδευσης κάποιου υποκρύπτουν συχνά ταξικές διακρίσεις. Δεν είχαν όλοι την ευκαιρία να μορφωθούν ή να μάθουν σωστή ορθογραφία, αυτό όμως δεν είναι απαραίτητα αιτία μισογυνισμού και άλλων φοβικών τάσεων. Μπορεί κάποιος να μην έμαθε ούτε καν να διαβάζει αλλά να μην είναι σκατόψυχος. Ας μη μετατοπίζουμε ένα γενικευμένο πρόβλημα όπως ο σεξισμός στη σφαίρα των Άλλων επειδή θέλουμε να διατηρήσουμε το προνόμιό μας ενάντια σε όσους δεν απέκτησαν ακαδημαϊκή μόρφωση.

• Οι μισογύνηδες δεν πρέπει να «σοδομιστούν» ή να τους «πηδήξουμε με strap-on» για να μάθουν. Κάτι τέτοιο αναπαράγει την ιδέα του σεξ –ή μάλλον της διείσδυσης- ως τιμωρητικού και άρα την κουλτούρα του βιασμού.

• Για όνομα της θεάς, ας μην αποκαλούμε τις γυναίκες που κάνουν slut shaming ή όμοφοβικά σχόλια «καριόλες», «τσούλες», «πουτάνες» και άλλες σεξιστικές βρισιές. Η πατριαρχία δεν περνάει με ομοιοπαθητική

~Hürrfem Sultan

~Northstar