Το άρθρο αυτό είναι μια βαρετή παραλλαγή του κλασικού ερωτήματος που τίθεται από τότε που οι γυναίκες άρχισαν να κερδίζουν δικαιώματα: Ευνουχίζουν οι σημερινές γυναίκες τους άντρες? Για να έχουμε μια εικόνα του τι εννοεί η συντάκτρια, ορίστε μερικά από τα πράγματα που μπορεί να ευνουχίσουν έναν άντρα: να μη δέχεσαι να σε κεράσει, να βγαίνεις μόνη σου με τις φίλες σου, να κυκλοφορείς με πυτζάμες, κότσο και άβαφα νύχια.

Το ερώτημα του αν οι γυναίκες ευνουχίζουν τους άντρες είναι μια παλιά προσπάθεια της πατριαρχίας και των απολογητών της να κάνει τα δικαιώματα των γυναικών να περιστρέφονται γύρω από τους άντρες. Είναι σαν να μας ζητούν, στην πορεία μας προς την ισότητα να σταματάμε σε κάθε στροφή να δούμε αν οι άντρες νιώθουν άνετα με την πρόοδό μας ή θα πρέπει να επιβραδύνουμε και να τους καλοπιάσουμε για να την χωνέψουν λίγο πιο εύκολα. Γιατί η γυναικεία απελευθέρωση από τα δεσμά της πατριαρχίας, is still about men! Νιώθουν οι άντρες βολικά με τον φεμινισμό? Μήπως ευνουχίζονται, μήπως χάνουν την στύση τους, μήπως αδυνατίζει το σπέρμα τους, μήπως σύντομα δε θα θέλουν να κάνουν σεξ μαζί μας και ολόκληρο το ανθρώπινο είδος θα απειληθεί με αφανισμό?!

To ίδιο το ερώτημα του αν οι γυναίκες ευνουχίζουν τους άντρες είναι γελοίο. Τι είναι ο φόβος του ευνουχισμού αν όχι το άγχος των αντρών ότι θα χάσουν το μέλος εκείνο που τους χαρίζει ανωτερότητά απέναντι στις γυναίκες. Αυτές, βλέπετε, δεν είναι δυνατό να ευνουχιστούν γιατί δεν έχουν κάτι τόσο πολύτιμο να χάσουν. Κανείς δεν ανησύχησε ποτέ για το αν οι άντρες «τρομοκρατούν» τις γυναίκες με τον δυναμισμό, την σεξουαλικότητά τους, την ανεξαρτησία τους. Οι γυναίκες είναι προφανώς φτιαγμένες να τα αντέχουν όλα. Οφείλουν να νιώθουν άνετα με την εξουσία να βρίσκεται ολοκληρωτικά τα χέρια των αντρών. Το πρόβλημα είναι όταν κομμάτι αυτής της εξουσίας περνάει στα χέρια των γυναικών. Και όταν αυτές αρχίζουν να έχουν λεφτά να πληρώσουν τα έξοδά τους.

Η απάντηση στο ερώτημα «ευνουχίζουν οι σημερινές γυναίκες τους άντρες» είναι «Γιατί θα πρέπει να μας νοιάζει αυτό?». Γιατί θα πρέπει να μας ενδιαφέρει η γνώμη αντρών των οποίων η ανδρική ταυτότητα δομείται εξ ολοκλήρου γύρω από την κυριαρχία τους πάνω μας και από απαρχαιωμένους κοινωνικούς ρόλους? Γιατί θα πρέπει να αγχωνόμαστε τόσο να μην πληγώσουμε το εύθραυστο εγώ τους, λες και οι άντρες είναι τίποτα παιδάκια που θα τραυματιστούν ανεπανόρθωτα αν τους πεις πως όχι, δεν μπορούν να φάνε παγωτό πριν το φαί τους? Γιατί θα πρέπει να ακροβατούμε γύρω από τον ανδρικό εγωισμό και να παίζουμε παιχνίδια ώστε να διατηρήσουμε την ψευδαίσθηση τους πως αποτελούμε λεία και πως εξακολουθούν να έχουν το πάνω χέρι? Τέτοιους άντρες θέλουμε γύρω μας? Ή μήπως θα πρέπει να απαιτήσουμε από τους άντρες να αποδεχθούν ότι η πατριαρχία διαλύεται σιγά σιγά και ότι ακόμα και όταν τους αγαπάμε μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς αυτούς?