Εδώ έχουμε άλλη μία Δυναμική Αντιφεμινίστρια™, το αντιφεμινιστικό παραλήρημα της οποίας κινείται γύρω από τους βασικούς αντιφεμινιστικούς άξονες: την πεποίθηση πως επειδή οι γυναίκες είναι «δυνατές και σκληρές» δεν χρειάζονται φεμινισμό, τον ισχυρισμό πως οι άντρες είναι ΠΙΟ καταπιεσμένοι και την απαξίωση της γυναικείας οικιακής εργασίας.

Το ότι οι γυναίκες είναι δυνατές και σκληρές και γι αυτό δεν χρειάζονται φεμινισμό είναι το βασικό αξίωμα της εκάστοτε Δυναμικής Αντιφεμινίστριας™ που επειδή δε ΝΙΩΘΕΙ αδύναμη θεωρεί ότι δεν χρειάζεται και φεμινισμό, ξεχνώντας πως γυναίκες σκληρές και δυναμικές υπήρξαν παντού και πάντα και η απεικόνισή τους ως αδύναμες και υπερευαίσθητες οφείλεται στην πατριαρχία. Οι γυναίκες μάλιστα αναγκάζονται συχνά να γίνουν δυνατές και σκληρές ΕΞΑΙΤΙΑΣ της πατριαρχίας. Το να νιώθει μια γυναίκα δυναμική της δίνει μια ψεύτικη αίσθηση υπεροχής η οποία όμως δεν μπορεί να την βοηθήσει να αποτινάξει τους συστημικούς περιορισμούς της πατριαρχίας.

Το ότι οι άντρες είναι ΠΙΟ καταπισεμένοι δεν είναι κάτι νέο, το ακούμε συνέχεια από τους αντιφεμινιστές που θεωρούν πως το να πρέπει να τηρήσουν όλα τα standards της αρρενωπότητας είναι η πραγματική καταπίεση, ενώ στην ουσία τα standards αυτά έχουν σκοπό να τους τοποθετήσουν ως ιεραρχικά ανώτερους από την γυναίκα. Αυτός είναι ο λόγος άλλωστε που ένας άντρας οφείλει να αποδείξει την «ανδρισμό» του -γιατί ο ανδρισμός αυτός του δίνει ανωτερότητα έναντι της γυναίκας- ενώ το να αποδείξεις την θηλυκότητά σου ειναι απαραίτητο μόνο στο βαθμό που επιβεβαιώνει και ευχαριστεί τον άνδρα -καθόλου τυχαίο ότι η λέξη «ανδρισμός» και «ανδρεία» δεν έχουν αντίστοιχα θηλυκά καθώς η θηλυκότητα δεν θεωρείται από μόνη της αξία. Οτιδήποτε κάνει ο άντρας θεωρείται αυθαίρετα ανώτερο από αυτό που προορίζεται να κάνει η γυναίκα, γιατί με αυτή την αξία το έχει επενδύσει η πατριαρχία.

Κι αυτό μας φέρνει στο τρίτο σημείο, την απαξίωση της οικιακής εργασίας η οποία παρουσιάζεται ως κάτι που οι γυναίκες θα πρέπει να κάνουν αμισθί και από προσωπική ευθύνη και αγάπη στην οικογένεια. Η παρουσίαση της οικιακής εργασίας ως κάτι που δεν έχει χρηματική αξία παρόλο που απαιτεί χρόνο και κόπο και επιτρέπει στον άντρα να αφοσιωθεί στην καριέρα του είναι κάτι που οι φεμινίστριες έχουν παρατηρήσει ήδη από το δεύτερο κύμα. Για να μπορεί να γίνει αυτό βέβαια πρέπει οι γυναίκες να πειστούν ότι το είδος αυτό της εργασίας που προσφέρουν είναι απλά μια εκδήλωση «αγάπης» και «ευθύνης», και όχι κάτι ισάξιο με αυτό που κάνει ο άντρας. Ταυτόχρονα, καθώς η γυναίκα δεν πληρώνεται γι αυτό, παραμένει οικονομικά εξαρτημένη από τον σύντροφό της ο οποίος με τις δύο δουλείες που αναγκάζεται να κάνει, μπορεί να καταπιέζεται από τον καπιταλισμό αλλά τουλάχιστον δεν καταπιέζεται από την σύντροφο του.